ตอนที่9 ทำตัวให้ปกติ

"ทานข้าวกันเถอะค่ะ หนูหิวแล้ว"

ของขวัญพูดขึ้นพร้อมลูบท้องอย่างไม่รู้สึกรู้สา เธอไม่รู้เลยว่าเพื่อนสาวของตนตอนนี้กำลังกระอักกระอ่วนใจแค่ไหน

"งั้นนั่งโต๊ะกันเถอะ เมนูทุกอย่างเป็นเมนูที่ทางร้านจะขาย"

และคนเป็นพ่ออย่างขุนเมื่อเห็นว่าลูกสาวบ่นหิวก็รีบยกยิ้มให้ลูกสาวอย่างอบอุ่น พร้อมแนะนำอาหารของทางร้าน

หลังจากนั้นบนโต๊ะอาหารก็มีเสียงพูดคุยกันอยู่ตลอด แต่ส่วนมากจะเป็นของขวัญมากกว่าที่พูดคุยกับสิงห์เติมความหวานให้กันไม่หยุด

"ลูกลองชิมนี่ดูสิว่าอร่อยไหม"

"หืม อร่อยที่สุดเลยค่ะ"

"อร่อยก็กินเยอะ ๆ ครับ"

ข้าวหอมเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นความรักและความอบอุ่นที่พ่อเพื่อนมีต่อเพื่อนสนิท การกระทำของเขายังคงเป็นพ่อที่แสนดีและอบอุ่น

อึก

'นี่กำลังคิดบ้าอะไรอยู่'

ข้าวหอมลอบกลืนน้ำลายเมื่อสมองเธอเผลอคิดเรื่องอื่นขึ้นมา เผลอนึกไปถึงเรื่องในคืนนั้น เธอไม่คิดว่าคุณพ่อที่ดูอ่อนโยนอบอุ่นแสนดีคนนี้ ในเวลานั้นเขาค่อนข้างดุและร้อนแรงทำให้เธอร้องครวญครางทั้งคืน

"ข้าวหอม"

"..."

"ข้าวหอม"

"..."

"ข้าวหอม!"

"ฮะ ว่าไงนะ"

เพราะสติเลื่อนลอยเผลอคิดเรื่องที่ไม่สมควรคิดเลยไม่รู้ว่าเพื่อนเรียก พอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าพ่อเพื่อนก็จับจ้องมาที่เธอเหมือนกัน

"พ่อฉันถามแกว่าอร่อยไหม ชอบอาหารของที่ร้านไหม"

"อ...อร่อยค่ะ อร่อยมาก หนูชอบมากค่ะ"

รีบตอบอย่างลนลานเพราะกลัวว่าจะถูกมองไม่ดี

"ถ้าหนูข้าวหอมชอบก็ทานเยอะ ๆ ครับ"

พ่อเพื่อนที่นั่งตรงข้ามกับเธอบอกด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

"ค่ะ"

ข้าวหอมเม้มปากตอบกลับพร้อมก้มหน้าก้มตาอย่างเดิม เพราะกลัวว่าตัวเองจะเผยพิรุธออกมา

"ไหนแกบอกว่าเจอพ่อฉันแล้วมีเรื่องจะฟ้องไง ทำไมเงียบแบบนี้เนี่ย"

ของขวัญพูดอย่างขบขัน ซึ่งคำพูดของเธอก็ทำให้คนทั้งโต๊ะได้ยิน

"บ...บ้า ฉันก็พูดเล่น"

ข้าวหอมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน พร้อมหันไปยิ้มให้พ่อเพื่อนเหมือนไม่มีอะไร

"ฟ้องอะไรเหรอครับ ลูกไปพูดอะไรกับเพื่อนล่ะ"

"..."

ข้าวหอมได้แต่ยิ้มเจื่อนเมื่อพ่อเพื่อนจ้องมาทางเธอแต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จากนั้นเขาก็หันไปจ้องหน้าลูกสาวของตนแทน

"ก็หนูเคยเล่าให้เพื่อนฟังว่าพ่อมีสาว ๆ เยอะ แต่ก็ไม่คบใครสักทีจนปล่อยให้ตัวเองแก่แบบนี้"

ของขวัญตอบหน้าระรื่นพร้อมหัวเราะคิกคัก

"อะแฮ่ม ลูกก็พูดเกินไป"

ขุนแทบพูดไม่ออกเมื่อลูกสาวเอาตนไปพูดอย่างนั้น ยิ่งคำว่าแก่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองแก่เท่ากับครั้งนี้มาก่อน

"แหม่พี่ขุนที่ขวัญพูดก็เรื่องจริงทั้งนั้น"

"ถ้ายังอยากเป็นลูกเขยพี่ แกก็เงียบไป"

หันไปต่อว่าสิงห์เล็กน้อย ที่ตอนนี้กำลังเป็นว่าที่ลูกเขยของเขา ก่อนหน้านั้นสิงห์เปรียบเสมือนน้องชายคนหนึ่งของเขา ที่ผ่านมาเขาเห็นสิงห์เป็นเหมือนคนในครอบครัวมาตลอด และยังเป็นอาของลูกสาวของเขาอีก แต่ทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลงและมีเรื่องราวทำให้ตอนนี้มีสถานะที่เปลี่ยนไปแล้ว

"แต่หนูไม่ใช่แค่นินทาพ่อหรอกค่ะ หนูชมพ่อด้วยน้าหนูบอกเพื่อนตลอดว่าพ่อหน้าเด็กและยังหล่อมากอีกด้วย จริงมั้ยข้าวหอม?"

ของขวัญยังพูดต่อเนื่องพร้อมสะกิดข้าวหอมที่นั่งอยู่ข้างๆ

"ค่ะ ช...ใช่ค่ะ"

ข้าวหอมตอบเพื่อนเพื่อย้ำกับสิ่งที่เพื่อนพูด

"แล้วแกเชื่อหรือยังว่าพ่อฉันหน้าเด็กแถมยังหล่ออีกด้วย บอกแล้วว่าฉันไม่ได้โม้"

"เออ...เชื่อแล้ว ว่าคุณ...คุณพ่อหน้าเด็ก"

ตอบด้วยน้ำเสียงติดขัด ยิ่งต้องเรียกเขาว่าพ่อยิ่งกระดากปากเพราะคืนนั้นเธอเรียกเขาว่า'คุณขา'หลายต่อหลายครั้ง

"ถ้าหนูข้าวหอมเห็นว่าฉันแก่ ก็บอกว่าฉันแก่เถอะ ฉันก็แก่จริง ๆ อย่าพูดเอาใจลูกสาวฉันเลย"

ขุนเห็นท่าทีของเพื่อนลูกเหมือนไม่เต็มใจที่จะพูดก็อดพูดในทำนองประชดขึ้นมาไม่ได้ แต่ก็ยังคงน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะคุณ...เออคุณพ่อหน้าเด็กจริง ๆ ค่ะ แล้วยังหล่ออีกด้วย หนูก็ไม่คิดว่าอายุจะสี่สิบแล้ว"

เพราะไม่อยากให้เข้าใจผิดเลยรีบยืนยันไปอีกครั้งแม้ขณะที่พูดจะรู้สึกเขินอายไม่น้อย แต่สิ่งที่เธอพูดออกไปก็เป็นความจริง พ่อเพื่อนหล่อ ดูดี จนเธอเผลอเอาใบหน้าหล่อมานึกถึงทุกวัน เธอจดจำเขาได้ขึ้นใจ ยิ่งเห็นครั้งแรกยิ่งมองไม่ออกว่าอายุสี่สิบ

และคำตอบของเธอทำให้ชายวัยกลางคนแอบยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

"หนูข้าวหอมสนใจอยากทำงานที่ร้านอาหารเหรอ"

และเสียงทุ้มของพ่อเพื่อนทำให้ข้าวหอมเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง

"ค่ะ หนูอยากทำงานร้านอาหารค่ะ"

"หนูมาลองทำที่ร้านนี้ได้นะ ฉันต้องการคนอยู่พอดี ขวัญก็อยากให้หนูมา"

คำพูดของพ่อเพื่อนทำให้ข้าวหอมตื่นเต้นดีใจ แต่มันก็รู้สึกลำบากใจในเวลาเดียวกัน ถ้าไม่ได้เกิดเรื่องนั้นมาก่อนในเวลานี้คงเป็นเรื่องน่ายินดีและมีความสุขมาก เธอเหลือบมองเพื่อนสนิทก็เห็นว่าเจ้าตัวยิ้มแฉ่ง ข้าวหอมรับรู้ได้ว่าเพื่อนหวังดีกับเธอมาก คงไม่อยากให้เธอต้องไปสมัครที่อื่นหรือเหนื่อยหางาน และคงอยากให้เธอได้มีงานทำตั้งแต่เรียนจบ ยิ่งเห็นแบบนี้ความรู้สึกผิดก็ถ่าโถมเข้ามา

"หนู...หนูขอบคุณนะคะ แต่หนูไม่มีประสบการณ์อาจจะไม่ได้เป็นพนักงานตามที่ร้านต้องการก็ได้ค่ะ"

"ประสบการณ์สอนกันได้...ฉันสอนหนูได้ บางทีพอหนูได้มีประสบการณ์อาจจะเก่งจนฉันต้องการก็ได้"

"อ...อ่อค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณที่ให้โอกาสหนูค่ะ"

ตอบกลับพร้อมรีบก้มหน้าอีกครั้ง เพราะอยู่ ๆในหัวกลับคิดเรื่องอื่นขึ้นมาอีกแล้ว พ่อเพื่อนพูดถึงประสบการณ์การทำงานแต่เธอกลับนึกไปถึงประสบการณ์เรื่องบนเตียงซะงั้น

'หยุดคิดสักที'

'ท่องไว้ว่าเขาคือพ่อเพื่อน'

'และเขาจำเราไม่ได้'

ตอนนี้ข้าวหอมแน่ใจแล้วว่าพ่อเพื่อนจำเธอไม่ได้ เพราะมันก็ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้ว อีกอย่างเธอตอนนี้กับเธอในคืนนั้นก็ต่างกัน ที่สำคัญถ้าหากพ่อของเพื่อนมีผู้หญิงมากมายเข้าหา คงไม่ได้จดจำเด็กสาวคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรน่าจดจำคนนี้หรอก