บทที่ 5

4 ปีผ่านไป กนกนารีก็ยังเดตไม่เสร็จ

มันช่างเป็นระยะเวลาดูใจที่ยาวนาน...นานจนอยากจะท้อ เวลาเดินเร็วก็จริงแต่ความสัมพันธ์ของเธอกับภัทรช้าเฉื่อยเหมือนหยุดนิ่ง นอกจากเซ็กส์ที่เร่าร้อนตามสัญชาตญาณดิบ ทุกอย่างเย็นชาไปเสียหมด

It’s complicated หรือไอ้สถานะความสัมพันธ์แบบซับซ้อน อธิบายยากมันมีอยู่จริง หรือไม่ก็เป็นเธอเองที่หลีกเลี่ยงจะยอมรับความจริงว่าอยู่กับเขาแบบ ‘ไร้สถานะ’

หญิงสาวถอนหายใจมองผู้คนในโรงพยาบาลรัฐบาลที่เริ่มบางตาลงบ้างเมื่อเข้าสู่ช่วงบ่ายแก่ของวัน กนกนารีและเพื่อนที่มาฝึกงานด้วยกันจึงมีเวลาหายใจหายคอบ้าง ปีสุดท้ายของการเรียนเภสัชศาสตร์จะเป็นการฝึกงานในสถานที่ต่าง ๆ เวียนกันไปในแต่ละผลัดเพื่อเรียนรู้จากการทำงานจริง

“เย็นนี้กินซูชิกันไหมเฟิร์น” คิรินเอ่ยปากชวนหญิงสาวเพราะสังเกตว่ากนกนารีดูไม่ค่อยร่าเริงมาพักใหญ่ เขารู้จักกับเธอมาตั้งแต่ปีหนึ่ง เป็นเพื่อนร่วมเรียนกันจนมารู้ใจตัวเองตอนปีที่สอง จะสารภาพรักก็มารู้ว่าหญิงสาวกลายเป็นผู้หญิงของคนอื่นไปเสียแล้ว จึงได้แต่แอบรักแอบหวังอยู่เงียบ ๆ

“คีย์ไม่มีนัดเหรอ แปลกมาก” กนกนารีลากเสียงยาว แซวเพื่อนที่เป็นเดือนคณะคู่กันกับเธอที่เป็นดาว แต่คิรินถือว่าเป็นหนุ่มพ็อปในหมู่นักศึกษาทั่วทั้งมหาวิทยาลัยเพราะบุคลิกที่โดดเด่น ยิ่งเขาเก็บตัวเหมือนเข้าถึงยาก สาว ๆ ยิ่งรู้สึกว่าเขาสูงส่งจนเก็บเอาไปเพ้อพก กนกนารีแอบยิ้มเมื่อนึกไปว่าเพื่อนคนนี้มีลักษณะบางอย่างที่คล้ายกันกับภัทร ที่จริงคิรินน่ารักกว่าภัทรเยอะมาก หรือจะให้พูดตรง ๆ ก็คือผู้ชายทั้งโลกน่ารักกว่าภัทรทั้งนั้น แต่เธอดันหลงรักอยู่เพียงแค่ภัทรคนเดียว

“แปลกยังไง ก็คีย์โสด ว่างตลอด”

“งั้นแป๊บนะ” กนกนารีรีบส่งข้อความผ่านไลน์ไปหาภัทร ชวนเขาไปกินซูชิ หรือถ้าเขาจะกลับเพนต์เฮาส์เธอก็อยากไปรอกินข้าวเย็นด้วย ถึงยังไงผู้ชายคนนี้ก็เป็นที่หนึ่งในใจ แต่ภัทรตอกกลับมาจนหน้าหงายว่า ‘หยุดวุ่นวายสักที’

“จ๋อยเชียว คนนั้นเขาไม่ว่างเหรอ” คิรินถามทั้งที่แปลบปลาบอยู่ในอก

“อืม เราไปกินข้าวเย็นกับคีย์ดีกว่า”

“ดีกว่าอยู่แล้วล่ะ” ไม่ใช่แค่เรื่องกินข้าว เขาจะดีกับเธอให้มากกว่าผู้ชายคนนั้นทุกอย่าง ขอเพียงสักครั้งหากมีโอกาส คิรินได้แต่ร่ำร้องอยู่ภายใน ขณะพาหญิงสาวไปยังลานจอดรถของโรงพยาบาลที่ทั้งคู่มาฝึกงาน

“คีย์ อยู่คนเดียวเหงาไหม” กนกนารีเอ่ยปากเมื่อสังเกตได้ว่าคิรินออกมาอยู่คอนโดเพียงลำพัง แต่เขาไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนเลยตั้งแต่รู้จักกันมา จนกระทั่งปีที่หกซึ่งเป็นปีสุดท้ายของชีวิตนักศึกษา

“ก็มีบ้างนะ” นักศึกษาเภสัชปีสุดท้ายชะลอรถและเหยียบเบรกในจังหวะติดไฟแดง ก่อนจะเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง “เฟิร์นล่ะ อยู่กับผู้ชายคนนั้นเบื่อบ้างไหม”

“ไม่อะ กลัวเขาจะเป็นฝ่ายเบื่อเราซะมากกว่า” คราวนี้กนกนารีหัวเราะแหะ ๆ บอกเสียงอ่อย

“ทำไมถึงคิดแบบนั้น เฟิร์นน่ารักมากนะ” อย่าด้อยค่าตัวเองเลย เธอเลอค่าในสายตาเขาเสมอ คิรินบีบพวงมาลัยในมือให้แน่นขึ้น นึกสาปแช่งไอ้ไฮโซภัทร เย็นชาและร้ายลึกแบบนั้น ไม่เหมาะกับกนกนารีเลยสักนิด

“คีย์ เฟิร์นถามอะไรหน่อย”

“ว่ามาสิ”

“คีย์ว่าความพยายามมันใช้กับความรักได้หรือเปล่า” หญิงสาวรู้ว่าตัวเองธรรมดา หลายอย่างที่ไขว่คว้าไว้ในมือตอนนี้ก็มาจากความเชื่อว่าทำได้ แล้วพยายามอย่างยิ่งยวดเอาทั้งนั้น เพียงแต่พักนี้เธอเริ่มไม่มั่นใจกับอะไรเลย มีหลายสิ่งที่ทำให้ตัวตนของเธอเล็กลงเรื่อย ๆ “คีย์ว่ามันจะได้ผลไหม”

คิรินไม่ได้ตอบในทันที เขาเลือกจะเบนหน้าไปมองซูเปอร์คาร์ที่จอดติดไฟแดงขนานกันอยู่ หญิงสาวสวยจัดในชุดสีเขียวมะกอกลดกระจกลง ใช้มือซ้ายคีบบุหรี่ พ่นควันลอยขึ้นไปในอากาศและจางหายไปอย่างรวดเร็ว

วูบหนึ่งคิรินนึกสงสารทั้งกนกนารีและตัวเองพิลึก เขาอยู่ในสังคมเดียวกันกับภัทร และภัทรบอกคนทั้งโลกว่าตัวเองยังโสด ชายหนุ่มคนนั้นใช้ชีวิตอิสระ หัวหกก้นขวิด เปิดบาร์ราคาแพงไว้เป็นงานอดิเรกของคนรวย มีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลัง โลกของภัทรเปิดกว้างเพื่อรับใครต่อใครเข้ามาได้หมด ในขณะที่โลกทั้งใบของกนกนารีมีแต่ภัทร

ส่วนเขาก็น่าจะย่ำแย่ที่สุดเพราะหลงเป็นดาวบริวารของกนกนารีอีกต่อ...หมุนรอบตัวเธอ เฝ้ามอง รอคอย แต่วงโคจรก็ยังมีระยะห่างกว้างเท่าเดิมไม่เคยเปลี่ยน...

“คีย์ภาวนาให้มันได้ผล” เขาตอบเสียงเบาลง ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่ามันไร้ค่า ไร้ความหมาย

อย่าว่าแต่ได้ความรักตอบกลับมาเลย แค่จะให้กนกนารีมองเห็นหัวใจเขาบ้าง ยังฟังดูเป็นเรื่องที่เลือนรางยิ่งกว่าควันบุหรี่ที่ละลายในสายลม