All Chapters of คืนร้างคุณ: Chapter 1 - Chapter 10

มันเป็นค่ำคืนไพรเวตปาร์ตี้ในธีมคอสเพลย์...ร้าน Loops ถูกเนรมิตจากบาร์หรูหราให้เต็มไปด้วยสีสันของตัวละคร การ์ตูน และซูเปอร์ฮีโร คล้ายว่าค่ำคืนนี้มีไว้เพื่อเด็กน้อยไร้เดียงสา เพียงแต่ผู้คนที่ปรากฏอยู่ในงานกลับเป็นมนุษย์ที่โตเต็มวัย จิบดื่มแอลกอฮอล์หลากสีแทนการดื่มน้ำนมสีขาว เสียงกระดิ่งกรุ้งกริ้งชวนฝันเปลี่ยนเป็นแสงไฟสลัวยั่วเย้า และตุ๊กตาที่พวกเขาปรารถนาจะเริงเล่นด้วยคือหญิงสาวแสนสวยที่เดินเตร่อยู่ในบาร์นี้ต่างหากงานคอสเพลย์ครั้งนี้จัดฉลองขึ้นที่บาร์ส่วนตัวของ ภัทร พงศ์พีระ เขาชวนเพื่อนสนิทมาร่วมสนุกเพียงไม่กี่คน แม้จะเป็นคำว่า ‘นักธุรกิจดีเด่น’ แต่ไอ้ตำแหน่งที่ว่าก็เวียน ๆ กันอยู่แค่นี้ เพราะมีไม่กี่ตระกูลอยู่แล้วที่ธุรกิจยิ่งใหญ่ระดับประเทศพอจะให้เรียกว่า ‘ดีเด่น’ ได้“เพลินตาไหมครับไอ้คุณวิณณ์” ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หลังบาร์ซึ่งเรียงรายไปด้วยเหล้านานาชนิดยิ้มกริ่มให้เพื่อนพลางยกแก้ววิสกี้ดื่ม เขาใช้พริตตีสายเอนเตอร์เทนมาแต่งตัวเป็นการ์ตูน สร้างความบันเทิงแปลกใหม่ เพื่อน ๆ แต่ละคนก็คว้าตัวการ์ตูนบ้าง นางพยาบาล หรือหนูน้อยหมวกแดงมากอดไว้แนบอก“ไอเดียดีฉิบหาย” วิณณ์ยิ้มร่าแล้วหันกลับไปผิ

เวลาเป็นนิรันดร...กนกนารีเหมือนได้ยินตัวเองกลับไปท่องทฤษฎีทางฟิสิกส์ก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัย เพียงแค่ไม่มีใครที่จะอยู่เป็นนิจนิรันดรคู่กับเวลาเธอเพิ่งอายุยี่สิบปี เพิ่งเคยเข้ามาในสถานบันเทิงแบบผู้ใหญ่ และก็มีเซ็กส์ครั้งแรกโดยการตัดสินใจด้วยตนเอง กนกนารีไม่รู้หรอกว่าผิดหรือถูก แต่เธอยอมรับว่าภัทรพูดถูกอยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือเวลามักเดินเร็วกว่าที่เรารู้สึก...กนกนารีขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวแทนวงแขนที่โอบกอดรัดรึงเธออยู่ทั้งคืน พื้นที่ข้างตัวว่างเปล่าแต่ยังเหลือไออุ่นจาง ๆ จากร่างกายของภัทรที่ทิ้งไว้ เสื้อผ้าของเขาถูกพาดลวก ๆ บนพนักเก้าอี้ ในขณะที่ชุดคอสเพลย์นางเงือกและวิกผมสีแดงสดของเธอวางเป็นระเบียบอยู่ปลายเตียงเขาคงเก็บขึ้นมาพับให้ เพราะเมื่อคืนมันถูกโยนไปคนละทิศละทาง...การนอนกับเขาง่าย ๆ อาจจะพลาด แต่เธอเองก็คงไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เขาอีกเหมือนกัน นั่นก็คือการพลาดในอีกรูปแบบหนึ่ง...ชั่งน้ำหนักดูแล้ว เธอแค่ไม่อยากย้อนกลับมาเสียดายทีหลัง ส่วนจะเสียใจในวันหน้าหรือเปล่า ก็ให้มันเป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้กนกนารีหยุดความวิตกของตนเองและเปลี่ยนสายตาไปมองร่างสูงที่เพิ่งเดินออก

“ไตรมาสนี้ผมขอกำไรเพิ่มขึ้นจากเดิมอีกสามเปอร์เซ็นต์”เสียงทุ้มแต่ทรงอำนาจของภัทร ทำให้อุณหภูมิของห้องประชุมลดต่ำลงไปอีก โดยเฉพาะผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดที่รู้สึกเหมือนเปลือยกายในสายลมหนาวเพราะเป็นไม้แรกจากแรงกดดันนี้“เป้าเดิมของเราก็สูงมากอยู่แล้ว จะให้ทำยอดขายเพิ่มอีกมันอาจจะไม่ถึงนะครับ”“ผมต้องการกำไรเพิ่มขึ้นสามเปอร์เซ็นต์ ถ้าคุณบอกว่าขายเพิ่มไม่ได้ งั้นก็ต้องลดต้นทุนใช่ไหมครับ” นักธุรกิจหนุ่มกวาดสายตามองทุกแผนก คราวนี้ทั้งห้องเย็นยะเยือกราวกับโดนพายุหิมะถล่ม ความหมายนี้ของภัทรทุกคนเข้าใจดี การลดต้นทุนที่ง่ายและรวดเร็วที่สุดก็คือการลดคน“แต่ถ้าเรามองในปัจจัยอื่น ผมรู้สึกว่า...” ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลเงียบเสียงลงเมื่อภัทรยกมือขึ้นปราม“ผมเชื่อในตัวเลขเท่านั้น” อารมณ์และความรู้สึกมักทำให้ความจริงบิดเบือน ในจุดที่ตัวภัทรอยู่มันตัดสินกันที่ตัวเลขจริง ๆ แล้วเขาก็เบื่อหน่ายที่คนพวกนี้มักจะเอาตัวรอดง่าย ๆ ผ่านพาวเวอร์พอยต์ในที่ประชุมงั้นเขาก็จะจ่ายความเห็นอกเห็นใจแทนเงินในแต่ละเดือนดีไหมล่ะ...Fern : เย็นนี้อยากกินซูชิจัง ไปกับเฟิร์นนะคะข้อความจากแอปพลิเคชันสนทนาเด้งขึ้นมาที่หน้าจอข

หน้าจอไอแพดโชว์เวลาว่าตีสองนิด ๆกนกนารีบิดช่วงเอวเล็กน้อยเพื่อบรรเทาความเมื่อยขบ หลังออกจากร้านอาหารญี่ปุ่นมาถึงเพนต์เฮาส์ หญิงสาวก็เคลียร์ออร์เดอร์ของลูกค้าที่มาสั่งซื้อวิกผมในกลุ่มคนรักคอสเพลย์ จากนั้นก็ยิงยาวอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบในอีกไม่กี่วันข้างหน้าการเรียนในคณะเภสัชศาสตร์เป็นความตั้งใจของเธอมาตั้งแต่เด็ก เธอรู้ว่าตนเองไม่ใช่คนหัวดี สิ่งที่ต้องมีมากกว่าคนอื่น ๆ จึงเป็นความพยายาม นอกจากตั้งใจเรียนในห้อง การอ่านหนังสืออย่างบ้าคลั่งเท่านั้นถึงจะทำให้เธอมีชีวิตรอดในคณะที่เรียนหนักแบบนี้“ทำอะไร” ภัทรถามขึ้นในขณะที่เข้ามายังเพนต์เฮาส์ส่วนตัวแล้วยังเห็นกนกนารีง่วนอยู่กับการจดบางอย่างในไอแพด ทำปากขมุบขมิบเหมือนกำลังท่องมนต์อยู่เขามายืนมองเธอพักใหญ่แล้ว บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกแบบไหน มันมีทั้งความโกรธ หมั่นไส้ เอ็นดู และสงสาร หลากหลายและแปรปรวนจนเหมือนตัวเองกำลังจะบ้าแทนมากกว่าที่แน่ ๆ เขาไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ไม่ชอบเลย มันไปไกลเกินกว่าที่ตัวเองจะคาดคิดไว้...“อ่านหนังสือ สัปดาห์หน้ามีสอบค่ะ” หญิงสาวในชุดเสื้อยืดตัวโคร่ง กางเกงขาสั้น ที่บนศีรษะมีทั้งที่คาดผม แถมยังรวบผม

กลับจากวัด คนขยันทำงานก็พาหญิงสาวผิวบางมาส่งยังหน้าเพนต์เฮาส์ ส่วนตัวเองวนรถกลับไปยังจุดหมายอื่น ตอนกนกนารีก้าวลงจากเบาะหนังราคาแพง หญิงสาวก็หันมาโบกมือหงอย ๆ เดินคอตกขึ้นไปด้านบนเพียงลำพัง...กนกนารีอยากจะกัดตัวเองกับความสอดรู้สอดเห็นที่ไม่เป็นประโยชน์ แค่มีเสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนของชายหนุ่ม สายตาของเธอก็สแกนได้อย่างรวดเร็วราวกับตำรวจจราจรเจอรถที่แผ่นป้ายกำกับภาษีหมดอายุชื่อ ‘นีน่า’ ที่ปรากฏบนหน้าจอสั่นประสาทเธอรุนแรง ไม่ใช่สัญชาตญาณของผู้หญิงอะไรเทือกนั้นหรอก แต่เป็นเพราะการสืบค้นข้อมูลจากกูเกิลถึงประวัตินางเอกชื่อดังในอดีต ซึ่งนอกจากผลงานละคร ก็คงเป็นข่าวฉาวเกี่ยวกับบรรดาชายหนุ่มที่วนเวียนมาขายขนมจีบ หนึ่งในนั้นก็มีรายชื่อของภัทรอยู่ด้วย“คุณภัทรเคยคบกับคุณนีน่าไหมคะ” เธอตัดสินใจถามเมื่อเขาจบการสนทนาที่พอจับใจความได้ว่านัดแนะกันไปเจอกลุ่มเพื่อนไฮโซที่ไหนสักแห่ง “คบแบบไหนล่ะ” ภัทรเพียงปรายสายตาถาม แล้วกลับไปตั้งอกตั้งใจขับรถ“เฟิร์นเห็นคุณภัทรเคยเป็นข่าวกับคุณนีน่า”“ผมเป็นข่าวกับดาราไปครึ่งวงการนั่นแหละ อีกครึ่งก็ของไอ้วิณณ์ แบ่ง ๆ กันไป จะเชื่ออะไรกับข่าวกอสซิป” น้ำเสียงของเข