บทที่ 6

“ไตรมาสนี้ผมขอกำไรเพิ่มขึ้นจากเดิมอีกสามเปอร์เซ็นต์”

เสียงทุ้มแต่ทรงอำนาจของภัทร ทำให้อุณหภูมิของห้องประชุมลดต่ำลงไปอีก โดยเฉพาะผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดที่รู้สึกเหมือนเปลือยกายในสายลมหนาวเพราะเป็นไม้แรกจากแรงกดดันนี้

“เป้าเดิมของเราก็สูงมากอยู่แล้ว จะให้ทำยอดขายเพิ่มอีกมันอาจจะไม่ถึงนะครับ”

“ผมต้องการกำไรเพิ่มขึ้นสามเปอร์เซ็นต์ ถ้าคุณบอกว่าขายเพิ่มไม่ได้ งั้นก็ต้องลดต้นทุนใช่ไหมครับ” นักธุรกิจหนุ่มกวาดสายตามองทุกแผนก คราวนี้ทั้งห้องเย็นยะเยือกราวกับโดนพายุหิมะถล่ม ความหมายนี้ของภัทรทุกคนเข้าใจดี การลดต้นทุนที่ง่ายและรวดเร็วที่สุดก็คือการลดคน

“แต่ถ้าเรามองในปัจจัยอื่น ผมรู้สึกว่า...” ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลเงียบเสียงลงเมื่อภัทรยกมือขึ้นปราม

“ผมเชื่อในตัวเลขเท่านั้น” อารมณ์และความรู้สึกมักทำให้ความจริงบิดเบือน ในจุดที่ตัวภัทรอยู่มันตัดสินกันที่ตัวเลขจริง ๆ แล้วเขาก็เบื่อหน่ายที่คนพวกนี้มักจะเอาตัวรอดง่าย ๆ ผ่านพาวเวอร์พอยต์ในที่ประชุม

งั้นเขาก็จะจ่ายความเห็นอกเห็นใจแทนเงินในแต่ละเดือนดีไหมล่ะ...

Fern : เย็นนี้อยากกินซูชิจัง ไปกับเฟิร์นนะคะ

ข้อความจากแอปพลิเคชันสนทนาเด้งขึ้นมาที่หน้าจอของเขา และเพราะในห้องเงียบสนิท มันจึงเรียกทุกสายตาให้กลับมามองราวกับสอดรู้ ภัทรกดเข้าไปดู จากนั้นดันมีเสียงสติกเกอร์แสบหูที่ทำให้คนในห้องแอบอมยิ้ม

Fern : คิดถึงล้าววว

ยังไม่พอ ยังมีเสียงส่งจูบดังขึ้นมาอีก ภัทรกำมือแน่น อยากจะทุบโต๊ะหรือทุบหัวใครสักคนเอามาก ๆ เขาลืมปิดเสียงโทรศัพท์ แต่เด็กกนกนารีก็ไร้สาระได้ทุกเรื่อง พับผ่าเถอะโว้ย!

Phat : หยุดวุ่นวายสักที

หลังพิมพ์จบ ภัทรก็ปิดโทรศัพท์ กวาดตากลับไปมองพนักงานของเขาอย่างเย็นชาอีกครั้ง

“เอาเป็นว่าผมเป็นกำลังใจให้ทุกคน จะรอดูตัวเลขของไตรมาสหน้าอย่างใจจดใจจ่อครับ” สิ้นสุดคำให้กำลังใจอันแสนเหี้ยมเกรียม ชายหนุ่มก็ลุกจากห้องประชุมไปอย่างหัวเสีย

ไอ้เจ้าเสียง ‘คิดถึงล้าววว’ จากสติกเกอร์แบบเสียงยังป่วนประสาทหูเขาอยู่ไม่หาย กนกนารีชอบทำให้เขาขายหน้ากับความบ้าบอไร้สาระของเธออยู่เรื่อย เด็กไม่รู้จักโต...

“คุณภัทรคะ คุณภพเรียนเชิญไปที่ห้องท่านหน่อยค่ะ” เลขาของบิดามาแจ้ง ภัทรจึงเปลี่ยนเส้นทางไปยังอีกชั้นของตึก แปลกใจที่วันนี้บิดาเข้ามาบริษัททั้งที่ปลดระวางงานในมือมานานพอสมควร

ในห้องรับรอง บิดาไม่ได้อยู่ลำพัง มีหญิงสาวในชุดแซกสีเขียวมะกอกเข้ารูปนั่งอยู่ด้านข้าง จังหวะที่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นเพราะเสียงฝีเท้า ภัทรก็จำได้ทันทีว่าเธอคือ กิรนา อดีตนางเอกดังและยังเป็นลูกสาวของรัฐมนตรีคนสำคัญของพรรคการเมืองที่กลุ่มทุนของเขาและวิณณ์สนับสนุนอยู่

“กลับมาจากเมืองนอกตั้งแต่เมื่อไหร่ นีน่า”

“เกือบเดือนแล้วค่ะพี่ภัทร” กิรนายิ้มร่าให้กับชายหนุ่มรุ่นพี่ ภัทรยังคงเป็นผู้ชายที่น่าค้นหาไม่เคยเปลี่ยน ภายนอกของเขาดูเยือกเย็นเป็นผู้ใหญ่ แต่กิจกรรมหลังฉากของเขาผาดโผน บ่งบอกเนื้อแท้อันเร่าร้อนได้เป็นอย่างดี

“พ่อของหนูนีน่าอยากให้แกสอนงานน้องหน่อย” เจ้าสัวภพกวักมือเรียกลูกชายคนเดียวให้มานั่งที่โซฟาใกล้กับลูกสาวรัฐมนตรีใหญ่ “พอจะมีตำแหน่งไหมภัทร”

“สนใจด้านไหนล่ะครับ” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่บรรดาลูกสาวไฮโซมาขอเรียนรู้งานกับพงศ์พีระกรูป เพียงแต่เป็นครั้งแรกที่บิดาของเขาออกหน้าให้ด้วยตนเอง กิรนาคงเป็นผู้หญิงที่พ่อของเขาเล็งเห็นว่ามีประโยชน์กระมัง พูดให้ถูกต้องคือ ท่านกฤษณะ บิดาของหญิงสาวต่างหากที่มีประโยชน์

“นีน่าอยากเรียนรู้งานจากพี่ภัทรโดยตรง ไม่ได้สนใจเรื่องตำแหน่งเล็กหรือใหญ่หรอกค่ะ”

“ให้น้องเป็นผู้ช่วยเลขาแกไหมล่ะ” เจ้าสัวภพแนะนำให้ เพราะจะมีตำแหน่งไหนที่ทำงานใกล้ชิดกันได้มากกว่าเจ้านายกับเลขา แต่ลูกสาวรัฐมนตรีจะให้มาเป็นเลขาเต็มตัว จัดการเอกสารหัวฟูให้คนเจ้าระเบียบเนี้ยบจากหัวจดเท้า คุณหนูกิรนาก็ทำไม่ไหวแน่ ถ้าแค่ผู้ช่วยเลขากิตติมศักดิ์ที่มานั่งหน้าห้องแล้วรอเลิกงานไปพร้อม ๆ กับภัทร หรือพาไปออกงานสังคมคู่กันน่าจะพอไหว

“ได้ไหมคะพี่ภัทร” กิรนาหันไปอ้อนเสียงหวาน นอกจากเป็นลูกสาวรัฐมนตรี รูปลักษณ์ภายนอกที่เป็นถึงอดีตนางเอกก็ทำให้หญิงสาวมั่นใจในเสน่ห์ของตนเองพอตัว

“เอาสิ” ภัทรยิ้ม พงศ์พีระกรูปเป็นสนามเด็กเล่นที่ลูกหลานคนรวยใช้เป็นข้ออ้างว่าอยากเรียนรู้งานจากระดับล่างมานักต่อนัก ภัทรไม่ได้สนใจว่ากิรนาจะทำงานได้จริงหรือเปล่า เพราะเขารู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจมาทำงานอยู่แล้ว

“งั้นนีน่ามาเริ่มงานได้วันไหนคะพี่ภัทร”

“วันนี้เลยดีไหม เริ่มจากพาพี่ไปหาของกินอร่อย ๆ โอเคไหมครับ”