บทที่ 150

“อีกอย่าง ถ้าจัดงานเลี้ยงของเด็กสองคนในวันเดียวกันแต่แยกกันจัด คนอื่นต้องคิดว่าม่านม่านกับสืออวี๋ไม่ถูกกันแน่ ถึงตอนนั้นไม่รู้ว่าจะมีคนแอบเอาไปนินทามากแค่ไหนด้วยค่ะ”

คุณย่าสือมองเธอ น้ำเสียงแฝงความเย้ยหยัน “กะอีแค่ลูกเลี้ยงคนหนึ่ง ยังอุตส่าห์วางแผนให้ขนาดนี้ คงลำบากเธอแย่เลยสินะ”

เมื่อได้ยินคำว่าลูกเลี้ยง รอยยิ้มบนใบหน้าของโจวฉินก็พลันแข็งค้าง

“แม่คะ แม่เลิกพูดคำว่าลูกเลี้ยงตอกย้ำหนูสักทีได้ไหม สำหรับหนูแล้ว ม่านม่านก็ไม่ต่างจากลูกสาวแท้ ๆ ของหนูหรอกค่ะ!”

ส่วนสืออวี๋ นอกจากไม่เชื่อฟังแล้ว ก็มีแต่จะทำให้เธอขายหน้าผู้คน ไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด

“เธอจะนับว่ายัยเด็กนั่นเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเธอก็ได้ แต่ฉันไม่มีทางนับเด็กนั่นเป็นหลานฉันแน่ เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะบอดทั้งตาบอดทั้งใจเหมือนเธอสักหน่อย”

ลูกเลี้ยงก็คือลูกเลี้ยง แค่ได้เติบโตมาอย่างสุขสบายในบ้านตระกูลสือก็ถือเป็นบุญวาสนาที่สร้างมาแต่ชาติปางก่อน ถ้ายังอยากได้มากกว่านี้ ก็คงเรียกว่าโลภมากไม่รู้จักพอแล้ว

คงมีแต่โจวฉินเท่านั้นที่มองความทะเยอทะยานของสือม่านไม่ออก และยังทำเหมือนเธอเป็นแก้วตาดวงใจ

“ได้ค่ะ! ถือว่าเมื่อกี้หนูไม่ได้พูดอ