บทที่ 3

คุณคนโปรดสุดที่ร้าย

ตอนที่ 2

ไม่คาดฝัน

ภูริไม่ได้ตอบรับคำทักทาย เขาก้าวเท้าเดินไปยังด้านหลังของโต๊ะทำงาน ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญแขกผู้มาเยือนให้นั่งลงฝั่งตรงข้ามกัน

“เชิญครับ”

“ค่ะ”

ยิ้มของริษายังคงประดับบนใบหน้า ทั้งยังเดินเข้าหาด้วยความมั่นใจ แต่อีกฝ่ายคงไม่รู้เลยว่าภายใต้สีหน้าที่กำลังแสดงออกนั้นเกิดหลากความรู้สึกถาโถมเข้าใส่อย่างจังที่ข้างใน

การที่ภูริใช้สิทธิ์ผู้ออกทุนสร้างเลือกเธอเป็นหนึ่งในนักแสดงเห็นได้ชัดว่าจะต้องรู้อยู่แก่ใจว่าเธอเป็นฝ่ายนัดขอเข้าพบ เขาไม่มีทีท่าประหลาดใจไม่ใช่เรื่องน่าแปลก ตอนนี้คงมีแค่ริษาที่รู้สึกเหมือนจะบ้าเพียงคนเดียว ตากลมโตได้แต่จับมองตามการเคลื่อนไหวของคนซึ่งไม่ได้พบกันนานหลายปีด้วยความรู้สึกทึ่งระคนประหลาดใจ

ร่างโปร่งสูงในชุดสูททางการสีเทาถ่านให้ความรู้สึกถึงบุคลิกเคร่งขรึมจริงจัง ประกอบกับเครื่องหน้าหล่อเหลาซึ่งแสดงสีหน้าเรียบเฉยยิ่งขับให้ภาพลักษณ์นักธุรกิจหนุ่มมองดูภูมิฐานน่ายำเกรง

ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของเขาเรียกได้ว่าดูดีทุกกระเบียดนิ้ว กายกำยำสูงสง่าอย่างคนสุขภาพดี เสื้อผ้าเรียบกริบไม่มีรอยยับเลยสักย่นบ่งบอกถึงอุปนิสัยเนี้ยบคลีน ไม่เว้นแม้กระทั่งเส้นผมแต่ละเส้นที่ผ่านการเซตทรงมาอย่างดีก็รับกันพอดีกับรูปหน้าคมชัดทุกส่วนสัดที่หล่อจัดชนิดที่ว่าหากเป็นการให้คะแนนของศัลยแพทย์คงติ๊กถูกทุกข้อไม่มีติแม้แต่ข้อเดียว

ทั้งสองสานสายตากันนานกว่านาทีโดยไม่มีใครเป็นฝ่ายเปิดการสนทนา ไม่ใช่แค่ริษาที่กำลังพิจารณาภาพลักษณ์ที่เปลี่ยนไปชนิดไม่ใช่คนเดียวกันกับในอดีตของอีกฝ่าย

ภูริก็กำลังจดจ้องเครื่องหน้าสวยเฉี่ยวของดาราสาวดีกรีรางวัลเซ็กซี่สตาร์อวอร์ดซ้อนกันถึงสามปีจากโพลสื่อบันเทิงหลายสำนักที่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อยเช่นกัน และประธานหนุ่มก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นในที่สุด

“คุณมีธุระอะไรเชิญได้เลยครับ”

ดวงตาคมปลาบดำสนิทไม่บ่งบอกอารมณ์ให้ความรู้สึกราวกับก้นทะเลลึกที่ยังไม่มีการสำรวจเข้าถึง การลงท้ายประโยคด้วยคำสุภาพ รวมถึงสรรพนามที่เขาเลือกใช้บ่งชัดถึงความเหินห่างในความสัมพันธ์

ริษานิ่งค้างไปชั่วขณะเมื่อได้เห็นท่าทีหมางเมินของคนที่ทำราวกับไม่เคยมีอดีตร่วมกัน รับรู้ได้ถึงกำแพงตระหง่านสูงขวางกั้นระหว่างกลาง กระนั้นเธอก็ไม่ได้คาดหวังจะได้รับความสนิทสนมจากคนซึ่งเป็นอดีตไปแล้วเช่นกัน ในเมื่อภูริทำราวกับเธอเป็นคนแปลกหน้า ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปั้นท่าว่ารู้จักกันให้เสียเวลา

ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มสุภาพ ก่อนกระเช้าดอกไม้สีสันสดใสที่เธอเป็นคนเลือกแบบเองกับมือจะถูกเลื่อนดันไปด้านหน้า

“ขอบคุณท่านประธานสำหรับโอกาสครั้งนี้มากนะคะ วันนี้ริษาตั้งใจนำดอกไม้เข้ามาขอบคุณในความเมตตาค่ะ”

ภูริหลุบตามองกลีบดอกสดสวยหลากสีประดับตกแต่งอย่างประณีตงดงามให้ความรู้สึกทั้งสดชื่นและหรูหรา ก่อนเขาจะจบสายตาที่คนซึ่งวางท่าเหินห่างไม่ต่างกัน ดวงตาคมประหนึ่งจะพิจารณาเครื่องหน้าสวยชวนฝันของอดีตคนคุ้นเคย

ทว่าความเงียบที่ดำเนินไปในแต่ละวินาทีทำให้ดาราสาวรู้สึกอึดอัดเกินกว่าจะฝืนทน อีกทั้งสายตาที่ราวกับจะอ่านใจได้ทะลุปรุโปร่งของเขาก็อันตรายเกินกว่าที่จะปล่อยให้จดจ้องนานเกินไป

“วันนี้ริษามีธุระเท่านี้ค่ะ ไม่รบกวนเวลาท่านประธานน่าจะดีกว่า” เป็นริษาที่ตั้งท่าจบบทสนทนาด้วยการหยัดกายขึ้นยืนแม้รู้ว่าเป็นการเสียมารยาทก็ตามที

“นั่งก่อนสิครับ”

หากเจ้าของตึกก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง สายตากึ่งบังคับของเขา ประกอบกับความเป็นรองของเธอ ทำให้ริษายังต้องยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

“ผู้จัดการของริษาบอกว่าท่านประธานงานยุ่ง แค่สละเวลาให้เข้าพบเท่านี้ก็เป็นเกียรติมากแล้วค่ะ”

“อุตส่าห์มาขอพบทั้งที ดื่มน้ำสักแก้ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ร่างบางคว้ากระเป๋าขึ้นคล้องแขนเตรียมชิ่ง ทว่าอีกฝ่ายก็กลับเอื้อมมือกดเครื่องอินเตอร์คอมทำหูทวนลมราวกับไม่สนใจ

ตื๊ด…

(ค่ะท่านประธาน)

“คุณสร ผมขอน้ำส้มคั้นสดให้คุณริษาหนึ่งแก้ว”

(รับทราบค่ะ)

“ขอบคุณครับ”

“ริษาไม่ดื่มน้ำส้มค่ะ”

เพียงได้ยินคำว่า ‘น้ำส้มคั้นสด’ ที่อดีตคนรักมักจะเป็นฝ่ายซื้อให้ทุกวันในช่วงเวลาที่คบหากัน เสียงหวานหูก็เปลี่ยนไป ทั้งยังเผลอเชิดหน้าแสดงความกร้าวแข็งโดยไม่รู้ตัว

ภูริไม่ได้สนใจต่อท่าทางที่ว่า เขายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาไม่ใส่ใจจะฟังคำทัดทานใด ๆ

“ผมมีเวลายี่สิบนาที คุณไม่ต้องรีบร้อน”

“แต่ริษา…”

“ผมรีบปิดประชุมเพราะรู้ว่ามีแขกกำลังรอ ทำแบบนี้ผมเสียเวลานะครับ” เสียงราบเรียบตัดบทบ่งบอกว่าฝ่ายขอเข้าพบไม่สามารถลุกหนีไปได้

แม้ใจจะกู่ร้องด้วยความอึดอัดทรมานที่ต้องฝืนทนนั่งร่วมห้อง ทว่าเห็นทีริษาคงไม่มีทางเลือก สุดท้ายจึงจำใจหย่อนกายนั่งลงตามเดิม

“ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ” ดาราสาวปั้นยิ้มสุภาพ แต่ก็ไม่สามารถปกปิดความหงุดหงิดใจผ่านสายตา

ริษารู้ว่าภูริอ่านอาการเธอออกแต่แสร้งว่ามองไม่เห็น ทั้งยังวางท่าเย็นชาในตอนที่เอ่ยต่อได้อีกต่างหาก

“คุณเปลี่ยนไปเยอะนะครับ”

“ท่านประธานก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันค่ะ”

ทว่าที่ต่าง คือภูริเปลี่ยนแปลงในแง่ภาพลักษณ์ภายนอก

แต่ริษาเปลี่ยนแปลงด้วยการวิ่งวุ่นเข้าคลินิกตลอดหลายปี

ก่อนเลิกกันริษายังเรียนไม่จบ เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ เธอเข้าคลินิกฉีดหน้าไปไม่รู้ตั้งเท่าไร เสริมนู่นเติมนี่หมดเงินบานตะไท หน้าเปลี่ยนทุกซีซัน จะไม่สวยขึ้นได้อย่างไร

แต่ก็ดูเหมือนความสวยความงามที่ว่าจะไม่มีผลต่อความรู้สึกคนซึ่งนั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะ ภูริมีสีหน้าเรียบเฉย เขาดึงแฟ้มเอกสารเปิดอ่าน เข้าเรื่องด้วยท่าทางเป็นงานเป็นการ

“คุณต้อยติ่งบอกเลขาผมว่าคุณอยากคุยเรื่องอื่นด้วย”

“เจ๊ต้อย…” ริษาชะงัก พึงรำลึกขึ้นได้ถึงอีกสาเหตุที่มาขอเข้าพบเขา

‘เธอก็ขอเลี้ยงอาหารสักมื้อ เผื่อโอกาสหน้าเขาจะได้นึกถึง ให้ความเอ็นดู เหมือนที่ทำเป็นประจำนั่นแหละ’

‘กับคนอื่นยังพอได้เจอกันบ้าง แต่ริษาไม่รู้จักคนนี้มาก่อนเลยนะเจ๊ต้อย’

‘ไปเจอเดี๋ยวก็รู้จัก เธอพูดเก่งใครก็ชอบ อีกอย่างตอนนี้ไม่ค่อยมีงานเข้ามา เจ๊เองก็พยายามดันสุดตัวแล้วจริง ๆ’

‘ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวริษาแต่งหน้าเลยแล้วกัน ขอชุดสวย ๆ สักชุดด้วยนะเจ๊…’

การที่นักแสดงสักคนจะพยายามเข้าหาเพื่อให้ผู้ใหญ่เกิดความเมตตาเอ็นดูไม่ใช่เรื่องแปลก โดยปกติต้อยติ่งจะเป็นคนประสานงานหน้าที่นี้แต่เจ้าตัวเกิดติดธุระกะทันหัน หญิงสาวจึงต้องฉายเดี่ยวเดินทางมาคนเดียว

ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่ภูริคงไม่เกิดปัญหา แต่จะให้เธอตีสนิทกับอดีตแฟนที่เคยทิ้งเธอไปได้อย่างไร แม้อยากได้งานจนตัวสั่น ริษาก็ไม่คิดว่าจะสามารถร่วมมื้ออาหารกับคนซึ่งจบกันไม่สวยได้ลง

“คุณมีอะไรให้ผมช่วยไหม?” ภูริตั้งคำถามใหม่เมื่อยังไม่ได้รับการตอบสนอง

ก็หากคำถามประเภทนี้มาจากคนอื่น ดาราสาวถังแตกคงดีใจจนเนื้อเต้น ทว่าเมื่อเอ่ยจากปากคู่สนทนา ความอึดอัดก็พลันแพร่กระจายไปทั่วร่าง ทั้งเสียงเฉยชาที่เขาใช้ ทั้งท่าทีหมางเมินที่ได้เห็น ส่งผลให้ความหงุดหงิดบังเกิดขึ้นในใจ ริษานิ่งคิดเพียงครู่ สุดท้ายก็เลือกที่จะปฏิเสธ

“ไม่มีค่ะ เจ๊ต้อยน่าจะเข้าใจผิด ริษาไม่มีธุระอะไรนอกจากต้องการเข้ามาขอบคุณ”

ภูริพยักหน้ารับพลางตวัดปากกาเซ็นเอกสาร ท่าทางเขาเหมือนจะเข้าใจ แต่มันก็แค่ ‘เหมือน’

“สุดสัปดาห์นี้ผมให้เลขายกเลิกคิวนัดลูกค้าเพื่อตอบรับมื้ออาหารขอบคุณของคุณ แต่ตอนนี้คุณจะยกเลิก?”

“…”

คนฟังถึงกับปั้นหน้าไม่ถูกเมื่อเจอเข้ากับการตั้งคำถามเชิงตำหนิ นัยน์ตาเข้มของประธานหนุ่มชำเลืองขึ้นมองทั้งสีหน้าเคร่งขรึมราวกับจะสร้างความกดดัน และดูท่าจะได้ผลเลยทีเดียว…

“ท่านประธานคุยกับผู้จัดการของริษาแล้วใช่ไหมคะ?” ฝ่ายเป็นรองตัดสินใจถามเข้าประเด็น มิเช่นนั้นภูริคงใช้วิธีหลอกถามและสามารถเอ่ยปากตำหนิเธอได้อีก

ทว่าก็ไร้การตอบรับจากเขา ในความเงียบได้ยินเพียงเสียงตวัดปากกาลูกลื่นเท่านั้น ดาราสาวได้แต่หรี่ตามองอากัปกิริยาที่เธออ่านไม่ออกอย่างใช้ความคิด

ภูริเป็นคนประเภทอ่านยากมาตั้งแต่ไหนแต่ไร กระนั้นสมัยที่ทั้งคู่ยังคบหากันก็พอจะคาดเดาความคิดอ่านได้ แต่ตอนนี้มันต่างออกไป นอกจากเขาและเธอจะเหินห่างราวกับคนแปลกหน้า ริษายังไม่สามารถอ่านออกแม้แต่นิดว่าเขากำลังคิดอะไร

เพราะอึดอัดกับบรรยากาศกดดันที่อีกฝ่ายสร้าง รวมถึงงานที่เขาเป็นฝ่ายป้อนให้ถึงปากนั้นล่อตาล่อใจเกินกว่าที่จะปฏิเสธ สุดท้ายริษาก็จำต้องเป็นฝ่ายถอยหนึ่งก้าวโดยไม่เต็มใจ

“ริษาเป็นคนขอนัดเองค่ะ ถ้าท่านประธานสะดวกก็เป็นตามที่เจ๊ต้อยแจ้งค่ะ” แค่ไปกินข้าวกับแฟนเก่ามื้อเดียวเธอคงไม่ถึงกับขาดใจหรอกกระมัง

“คุณแจ้งสถานที่กับคุณสรอีกทีแล้วกัน” ภูริมีสีหน้าพึงพอใจเมื่อได้อย่างใจต้องการ แฟ้มเอกสารถูกพับปิดเลื่อนเก็บกลับที่เดิม พลันความเงียบก็เข้าครอบครองบรรยากาศอีกครั้ง

ริษาไม่เคยรู้สึกกดดันเท่านี้มาก่อนในชีวิต…

หากเป็นคนอื่นเธอคงสามารถหยิบยกหัวข้อสนทนามาพูดคุยได้อย่างลื่นไหลเป็นธรรมชาติ ประเด็นคือตอนนี้สมองของเธอว่างเปล่าขาวโพลนไม่รู้จะชวนคุยเรื่องใด กระทั่งคนที่คล้ายจะยื้อให้การพบเจอดำเนินต่อไปก็ไม่คิดเป็นฝ่ายขยับปากพูดเช่นกัน

รอยยิ้มกล้ำกลืนปรากฏบนใบหน้าผุดผาดอีกครั้ง ริษาจำใจต้องเป็นฝ่ายพูดอะไรสักอย่างเพื่อให้บรรยากาศชวนคลื่นเหียนดำเนินต่อไปได้โดยที่เธอจะไม่ขาดใจไปเสียก่อน

“ท่านประธานอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ?”

“ผมเป็นคนทานง่ายครับ อะไรก็ได้” เจ้าของคำตอบเอ่ยด้วยท่าทางที่เริ่มจะผ่อนคลาย

ในขณะที่คนตั้งคำถามยังคงยิ้มหนักใจ เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ ภูริเปลี่ยนไปชนิดไม่ใช่คนเดียวกันกับพี่ภูในอดีตของเธอ ริษาไม่แน่ใจนักว่าจะเลือกร้านอาหารได้ตรงใจ

ทว่าคนซึ่งปัจจุบันนั่งแท่นประธานบริหารบริษัทใหญ่โตอาจมีความชอบที่เปลี่ยนแปลงไป เขาอาจชอบร้านอาหารประเภท Premium Fine Dining ไม่ก็อาจต้องเป็นภัตตาคารหรู หรือร้านระดับมิชลินสตาร์

ดาราสาวพยายามวางท่าให้เป็นปกติตอนเอ่ยปากถามไถ่ความต้องการ รวมถึงสำรวจท่าทีของคนซึ่งนั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะ

“ถ้าท่านประธานชอบอาหารโมเดิร์นยูโรเปียน ริษาก็พอจะหาร้านจองได้อยู่นะคะ เป็นอาหารฝรั่งเศสดีไหมคะ…” หากยังไม่ทันแนะนำได้จบประโยค เสียงเรียบเรื่อยก็ตัดบท

“ผมไม่ชอบทานอาหารที่มีส่วนผสมของแป้ง เนย หรือน้ำมันที่มากเกินไป”

ริษาไม่ยักรู้ว่าภูริในปัจจุบันจะเรื่องมากได้แม้กระทั่งวัตถุดิบที่ใช้ประกอบอาหาร กระนั้นเธอก็เอ่ยต่อโดยไม่มีติดขัดทั้งน้ำเสียงน่าฟังยังคงเดิม

“ร้านเทปันยากิแถวอารีย์ก็ดีนะคะ เฮดเชฟที่นั่นเคยเป็นเชฟร้านมิชลินสามดาวที่ลอนดอนด้วยค่ะ ตอนปรุงอาหารโชว์นี่คือ…”

“ผมชอบทานแบบส่วนตัว”

ประธานหนุ่มปัดตกอีกครั้ง เสียงคนนำเสนอก็ชะงักอีกหน คิ้วเรียวสวยเริ่มกระตุกเล็ก ๆ แต่ริษาก็ยังคงพยายามทำใจให้สงบแล้วเอ่ยต่อ

“งั้นเป็นห้องอาหารสเปนที่โรงแรม X แถวสาทรดีไหมคะ? เป็นอาหารตามฤดูกาลแบบเมดิเตอร์เรเนียนสไตล์ ที่นั่นมีห้องส่วนตัวแบบที่ท่านประธานต้องการด้วยค่ะ”

“ผมไม่ชอบอาหารสเปน”

“หรือจะเป็นอาหารอินเดีย?”

ภูริวางศอกที่พนักพักแขนประสานฝ่ามือเข้าหากัน ท่าทีราวกับจะชั่งใจ ทว่าสุดท้ายก็ส่ายศีรษะอีกครั้ง

“ไม่ครับ ผมไม่ชอบอาหารที่มีเครื่องเทศมากเกินไป”

ริษาชักจะมีน้ำโห…

ตากลมโตกะพริบถี่ระรัว ทั้งต้องพยายามคงยิ้มหวานไม่ให้แปรเปลี่ยนเป็นแยกเขี้ยวใส่คนซึ่งดูจะเรื่องมากเกินพอดี ถึงตรงนี้เธอชักไม่มั่นใจว่าภูริกินง่ายอย่างปากว่าจริงหรือไม่ เวลาผ่านไปแค่ไม่กี่ปีทำไมเขาถึงเรื่องมากได้ขนาดนี้

แม้ไม่ควรแสดงอาการหงุดหงิดใจ หากริษาก็อดไม่ได้ที่จะเบือนหน้าหนีพึมพำประชดทั้งน้ำเสียงพยายามระงับอารมณ์

“ปิ้งย่างไหมคะง่าย ๆ”

ภูริเสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะปังอลังการเบอร์นี้ ร้อยทั้งร้อยคงไม่ชอบให้มีกลิ่นเหม็นจากควันอาหารติดตัว ทว่าการตอบสนองของเขาก็ทำให้ดาราสาวต้องตวัดหางตามอง

“ดีครับ” ครั้งนี้เขาไม่ปฏิเสธ ทั้งยังพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “เป็นมื้อค่ำก็ดี”

“…” ริมฝีปากอิ่มเม้มสนิท ริษาไม่คิดว่าจะมีคนตอบตกลง และคราวนี้ปัญหาก็ดันมาตกอยู่ที่เธอแทน

“คุณโอเคไหม?” เครื่องหน้าคมคายแสดงสีหน้าตั้งคำถามเมื่อสังเกตถึงปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปของหญิงสาว

ถึงริษาก็กลั้นใจเอ่ยเพื่อหวังจะเปลี่ยนสถานที่นัดหมายที่เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะเสนอแต่แรก “อันที่จริงริษาเพิ่งฉีดโบท็อกซ์มาค่ะ ไม่ควรนั่งหน้าเตาร้อน ๆ นาน ๆ”

คนฟังขยับยกแขนกอดอก คิ้วเข้มหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยคล้ายจะเห็นอกเห็นใจ ทว่าสิ่งที่เขาเอ่ยนั้นทำเอาริษาถึงกับกัดฟันยิ้มอย่างเหลือจะทน

“แถวนี้มีร้านปิ้งย่างอร่อยอยู่ร้านหนึ่ง…”

“…”

“ผมเลือกร้านนั้น คุณสอบถามเลขาผมอีกทีแล้วกัน”

“ขอบคุณในความเมตตาค่ะ” เสียงหวานหูจงใจถากถางตรง ๆ แต่ภูริก็ยังพยักหน้ารับไร้อาการสะดุ้งสะเทือน

“ไม่เป็นไร ผมยินดีช่วยเหลือ”

เขาคงหมายถึงเรื่องงาน…

เป็นอีกครั้งที่ริษาจำต้องกดข่มอารมณ์เดือดดาล มือบางยกขึ้นทาบเหนืออกปั้นท่าแสดงอาการซาบซึ้งใจ “เรื่องงานริษาก็ต้องขอบคุณท่านประธานที่ให้ความกรุณาจริง ๆ”

ภูริทอดสายตามองการละครของนักแสดงสาวที่กำลังกะพริบตาปริบยิ้มหวานให้เขาชนิดที่มองจากนอกโลกยังรู้ว่าภายในเจ้าตัวคงหงุดหงิดที่ต้องสะกดเก็บอารมณ์ หากประธานหนุ่มก็ไม่คิดถือสา ใบหน้าหล่อเหลายังคงความเฉยชาได้อย่างน่าอัศจรรย์

ทว่าก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ และก่อนจะมีใครได้อกแตกตาย เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น เป็นสรชาที่เดินเข้ามาขัดจังหวะ

“น้ำส้มค่ะคุณริษา”

“ขอบคุณมากค่ะ” ริษายิ้มรับ สามารถปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว ทว่ายิ้มเป็นมิตรก็คลายลงในอีกวินาที

เพียงสายตาว่างเปล่าหลุบมองแก้วน้ำส้ม ภาพอดีตก็ซ้อนทับขึ้นมาในห้วงคิดของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว ประหนึ่งจะย้ำเตือนถึงความสัมพันธ์ครั้งก่อนเก่าที่เมื่อนานมาแล้วเคยเกิดขึ้นจริง

‘พี่คิดว่าเธอชอบ’

‘ซื้อให้ทุกวันก็เพราะชอบ’

‘ชอบเธอ’

พลันบรรยากาศก็แปรเปลี่ยนไป ประกายตาวูบไหวละจากตำแหน่งเดิมในที่สุด ริมฝีปากอิ่มขยับยิ้มเพียงเล็กน้อยคล้ายจะฝืนข่มอารมณ์ซึ่งกำลังตบตียุ่งเหยิงอยู่ที่ข้างใน

“ริษามีธุระเท่านี้ค่ะ น่าจะไม่มีอะไรรบกวนท่านประธานแล้วค่ะ” น้ำเสียงของดาราสาวคงความสุภาพเมื่ออยู่ต่อหน้าบุคคลที่สาม ทว่าสีหน้านั้นแสดงออกถึงความรู้สึกบางอย่างชนิดไม่สามารถปิดบัง

ท่าทีแปลกไปตกอยู่ในการจับสังเกตของภูริ ครั้งนี้เขานิ่งเงียบเพียงอึดใจก็พยักหน้ารับอย่างง่าย ๆ ละความสนใจมองไปอีกทางคล้ายมีบางอย่างรบกวนใจเช่นกัน

“ผมจะให้คุณสรลงไปส่ง”

ครั้นเมื่อได้ฟังคำที่ต้องการ ลมหายใจคนฟังก็กลับมาสูดอากาศได้เต็มปอดอีกครั้ง ความโล่งใจวาบผ่านนัยน์ตาสุกใสกลมโต “ขอบคุณค่ะ”

“ส่งคุณริษาด้วยนะคุณสร”

“ค่ะท่านประธาน” เลขาสาวขานรับคำสั่ง

สรชารู้สึกประหลาดใจ เธอคิดว่าเจ้านายจะใช้เวลาในการพูดคุยกับแขกนานกว่านี้ มิเช่นนั้นจะเลื่อนคิวนัดเข้าพบของลูกค้าทำไม ไหนจะน้ำส้มที่ยังไม่มีใครคิดจะดื่มสักอึกนี่ก็ด้วย…

“งั้นริษาขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“…” ภูริพยักหน้าแทนการตอบรับโดยไม่คิดหันมอง

ท่าทีระหว่างคนทั้งคู่ ทำคนนอกสัมผัสได้ถึงบรรยากาศซึ่งอวลด้วยความอึมครึม สรชาได้แต่สลับสายตาเลื่อนมองระหว่างเจ้านายกับแขกผู้มาเยือนด้วยความฉงนสงสัย

ขณะเดียวกันดาราสาวก็ผุดกายลุกยืนโดยไม่รีรอ แว่นดำถูกวางคาดบนสันจมูก ปลายคางมนรั้นเชิดในจังหวะที่หมุนกายหันหลัง ก่อนเสียงลงฝีเท้าบนส้นสูงจะเดินตามการนำของสรชา

พลันสายตาประธานหนุ่มก็เลื่อนมองตามการเคลื่อนไหวซึ่งไม่ได้เห็นมานาน ร่างเพรียวบางดูจะผ่ายผอมกว่าเมื่อหลายปีก่อน ทว่ายังคงระหงสง่าดึงดูดความสนใจได้ไม่ต่างจากเดิม

หลังบานประตูปิดสนิทลง เสียงเคาะนิ้วเป็นจังหวะเชื่องช้าก็ดังขึ้น ภูริพักศีรษะเข้ากับพนักพิงระบายลมหายใจแผ่วเบา ห้องทำงานบนชั้นสูงสุดของตึกเงียบเชียบไม่ต่างไปจากทุกวัน…

อดีตคนรักกลับออกไปได้สักพักแล้ว หลงเหลือเพียงกลิ่นหอมแสนคุ้นเคยที่ราวกับจะปลุกความรู้สึกส่วนลึกของเขาให้หวนคืน

มีผลงานวิจัยกล่าวไว้ว่า ‘กลิ่น’ ส่งผลต่อความทรงจำของมนุษย์มากกว่าประสาทสัมผัสส่วนอื่น เวลาล่วงผ่านนานหลายปี…

เขาเพิ่งได้พิสูจน์ชัดก็วันนี้ว่ามัน จริง