บทที่ 13

หลี่โม่เบิกตากว้างด้วยความโกรธ คนตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่น กู้ซิ่งเหว่ยนั่นเอง!

กู้ซิ่งเหว่ยเลิกคิ้วขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย เขาพูดอย่างจองหองว่า “โอ้หลี่โม่ ตอนนี้แกเก่งแล้วสินะถึงกล้าพูดกับฉันแบบนี้?”

โครม!

กู้ซิ่งเหว่ยเตะขึ้นไปบนหน้าอกของหลี่โม่อย่างแรง!

หลี่โม่เซถอยหลังไปสองสามก้าว ใบหน้าของเขาเย็นชา มือกุมหน้าอกตนเอง

แม่หลี่โม่ตะโกนขึ้นมาว่า “โม่ ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“คุณแม่ ผมไม่เป็นไร” หลี่โม่รีบดึงแม่ของเขาไว้

เขาไม่ต้องการให้แม่ของเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง ดูเหมือนว่ากู้ซิ่งเหว่ยตั้งใจที่จะมาหาเรื่อง

“คุณ… คุณชายกู้ ถ้าลูกโม่ทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ฉันจะขอโทษคุณแทนเขาด้วยนะคะ ปล่อยเขาไปเถอะนะคะ ไม่ว่ายังไง ลูกโม่ก็เป็นลูกเขยของตระกูลกู้…”

แม่ของหลี่โม่กล้ำกลืนความเจ็บช้ำน้ำใจบีบยิ้มพูดกับกู้ซิ่งเหว่ย

คิ้วของกู้ซิ่งเหว่ยขมวด เขามองที่แม่ของหลี่โม่อย่างเย็นชาและตะโกนว่า “ออกไป! แกเป็นแม่มันอย่ามายุ่ง แม่ที่ไร้ประโยชน์ คนที่นอนรอคอยความตายอย่างแก มีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันปล่อยมันไป?”

พูดจบกู้ซิ่งเหว่ยยกมือขึ้น เขากำลังจะตบหน้าแม่ของหลี่โม่!

หลี่โม่ทนไม่ไหวแล้ว!

บนโลกนี้ไม่มีใครหน้าไหนที่จะรังแกแม่ของเขาได้!

แม่ของนายน้อยแดนมังกร ทุกคนต้องเคารพ!

เขาก้าวไปข้างหน้า คว้าข้อมือของกู้ซิ่งเหว่ยอย่างเดือดดาล และตะโกนด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “กู้ซิ่งเหว่ย แกกล้าดียังไง!”

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่โม่โกรธกู้ซิ่งเหว่ย อีกฝ่ายก็ผงะเช่นกัน ตามมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแกมประชดประชันอีกทั้งสบถด่าคำหยาบ!

ต่อมาเขาก็เหวี่ยงมืออีกข้างหนึ่งตบหน้าหลี่โม่อย่างโกรธจัดและตะโกนว่า “ไอ้เวร! ฉันจะฆ่าแก!”

“จัดการมัน!”

หลังจากกู้ซิ่งเหว่ยตบไปหนึ่งที เขาก็ตะโกนเรียกพวกนักเลงที่อยู่ด้านหลัง

ทันใดนั้น พวกนักเลงเหล่านั้นก็พังทลายร้านอาหารเช้าขนาดไม่กี่ตารางเมตรนี้จนหมดสิ้น!

ขณะที่หลี่โม่ยืนอยู่ด้านหน้าแม่ของเขาที่กำลังเช็ดน้ำตา และร้องไห้เงียบ ๆ สายตาจ้องไปยังกู้ซิ่งเหว่ยอย่างขมขื่น

กู้ซิ่งเหว่ยล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง มองหลี่โม่อย่างหยิ่งผยองแล้วพูดว่า “หลี่โม่ แกอย่าลืมสิ ว่าบ้านนี้ตระกูลกู้ให้พวกแกอยู่เพราะสงสารพวกแก! แกกล้าขึ้นเสียงใส่ฉัน แกไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วอย่างนั้นใช่ไหม?”

หลี่โม่ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนั้น กู้ซิ่งเหว่ยยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้กับแก เอาแบบนี้แล้วกัน สำหรับท่าทีเมื่อครู่ของแก คุกเข่าขอโทษฉันซะ! ไม่อย่างนั้น ฉันจะยึดที่นี่คืน แล้วไล่แม่ที่จะกำลังจะตายของแกออกไป!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหลี่โม่ก็อึมครึมจนถึงขีดสุด

กู้ซิ่งเหว่ยที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา สีหน้าเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย พวกอันธพาลที่อยู่ข้างหลังเขาก็เช่นกัน

หลี่โม่หมดหนทาง เขาค่อย ๆ คลายหมัดออกอย่างช่วยไม่ได้

เขาเลิกคิ้วมองไปที่ร่างในฝูงชนที่อยู่ไม่ไกล และส่งสัญญาณ ‘หยุด’ เขาค่อย ๆ งอขาเตรียมจะคุกเข่า

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นมืออันอบอุ่นและสั่นเทาได้คว้าตัวหลี่โม่ไว้

แม่ของหลี่โม่ยืนอยู่ข้างหลี่โม่ด้วยน้ำตาคลอเบ้า ส่ายหัวให้เขา และพูดด้วยรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ “ลูกโม่ใต้เข่าลูกผู้ชายมีค่าดังทองคำ ลูกจะคุกเข่าไม่ได้”

พูดจบแม่ของหลี่โม่ก็คุกเข่าลงต่อหน้ากู้ซิงเว่ย และอ้อนวอน “คุณชายกู้ ฉันขอโทษ ลูกโม่ไม่รู้ความ ฉันผู้เป็นแม่ไม่สั่งสอนเขาให้ดีเอง เพราะฉะนั้นฉันจะคุกเข่าแทน”

ตู้ม!

ความโกรธของหลี่โม่ปะทุอย่างแรงในหัวใจ!

แม่ ทำไมแม่ต้องทนกับความอัปยศอดสูแบบนี้ด้วย!

กู้ซิ่งเหว่ย!

ฉันจะฆ่าแก!

ฉากนี้ทำให้ใบหน้าของกู้ซิ่งเหว่ยดูไม่พอใจอย่างมาก

เพราะทุกคนที่เฝ้าดูอยู่รอบ ๆ ต่างก็ชี้นิ้วกล่าวหาว่ากู้ซิ่งเหว่ยนั้นเป็นคนเอาแต่ใจ

คำพูดของคนนั้นน่ากลัว

กู้ซิ่งเหว่ยสะบัดมืออย่างรังเกียจ จากนั้นจึงหันหลังเตรียมตัวจะกลับ ก่อนจากไปเขาหันกลับมาด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาบน และพูดกับหลี่โม่ว่า “หลี่โม่ วันนี้กู้หยุนหลานไปที่ขอความร่วมมือกับหรงคังกรุ๊ป เท่าที่ฉันรู้ คุณชายแห่งหรงคังกรุ๊ปเป็นคนเสื่อมทรามและไร้ศีลธรรมมาทั้งชีวิต ฉันเกรงว่าเมียแกอาจจะ… หึหึ… ฮ่าฮ่าฮ่า”

พูดจบกู้ซิ่งเหว่ยก็นำคนของเขาเดินหัวเราะและจากไป

หลี่โม่ขมวดคิ้วและรีบช่วยประคองแม่ของเขาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณแม่…”

แม่ของหลี่โม่ขัดจังหวะหลี่โม่ เธอจับมือเขาด้วยความรัก ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เราไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เราต้องเรียนรู้ที่จะอดทนกับทุกสิ่ง แต่ลูกชายของแม่ไม่ใช่คนธรรมดา ไม่ควรคุกเข่าให้ใครง่าย ๆ แบบนี้”

อารมณ์ของหลี่โม่แสดงออกบนใบหน้า ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาจับมือแม่แน่นแล้วพูดว่า “คุณแม่ ที่จริงแล้ว ผมกำลัง…”

“โอเค เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ช่วยแม่เก็บของดีกว่า” แม่ของหลี่โม่ขัดจังหวะหลี่โม่

หลี่โม่มองไปที่แม่ของเขาที่กำลังยุ่ง เขาแอบบีบกำปั้น และเหลือบมองที่ด้านหลังของกู้ซิ่งเหว่ยกับคนอื่น ๆ ที่เดินจากไป

‘สักวันหนึ่ง ฉันจะตอบแทนความอัปยศที่ตระกูลกู้ของแกทำกับแม่ของฉันเป็นสิบเท่า!’

ในตอนบ่าย หลี่โม่กำชับแม่หลายเรื่อง จากนั้นจึงออกจากบ้านแม่ของเขาและรีบไปโรงพยาบาล

คุณท่านกู้ตัดสินใจที่จะผ่อนปรนและอนุญาตให้หลี่โม่ไปเยี่ยม และดูแลซีซีได้

คิดดูแล้ว หลิวซินหมินคงจะแอบช่วยจัดการเรื่องนี้ให้

ทางด้านของกู้หยุนหลาน

วันนี้เธอรีบไปที่บริษัทตั้งแต่เช้าตรู่ ทันทีที่เธอเข้ามาในห้องทำงาน เธอก็เห็นกู้ชิงหลินนั่งกอดอกอยู่บนโซฟา พร้อมกับไขว้ขาขาวผ่องไว้ด้วยกัน

“กู้หยุนหลาน อย่าพูดว่าฉันไม่ได้ช่วยเธอนะ ฉันติดต่อกับคุณชายของหรงคังกรุ๊ปไปแล้ว ถ้าเธอต้องการหารือเรื่องความร่วมมือกับหรงคังกรุ๊ป ตอนนี้เธอก็รีบไปเถอะ” กู้ชิงหลินกล่าวอย่างเย็นชา ภายใต้คิ้วโค้งสวยเธอกำลังแอบซ่อนแผนการอันชั่วร้ายเอาไว้

กู้หยุนหลานรู้สึกสงสัยเล็กน้อย กู้ชิงหลินเนี่ยนะจะช่วยตน?

เธอถามกลับ “เธอพูดจริงเหรอ?”

กู้ชิงหลินลุกขึ้นอย่างสง่างามสองมือยังคงกอดอก และพูดว่า “ก็จริงน่ะสิ ส่วนนี่ คุณชายหรงฉางเวยจากหรงคังกรุ๊ปให้ฉันเอามาให้เธอ ถ้าอยากหารือเรื่องนี้จริง ๆ ก็ทำตามคำแนะนำของคุณชายหรงฉางเวยเถอะ”

กู้หยุนหลานเหลือบมองกล่องเล็ก ๆ บนโซฟา เธอก้าวไปข้างหน้าและเปิดออก ทันทีที่เห็น มันคือชุดชั้นในลายฉลุตัวบางเฉียบ!

ใบหน้าของกู้หยุนหลานแดงก่ำ ความโกรธฉายทั่วใบหน้าของเธอ เธอโยนสิ่งของทิ้งไปและพูดอย่างเย็นชากับกู้ชิงหลินว่า “เธอหมายความว่ายังไง?!”

กู้ชิงหลินหัวเราะคิกคักแล้วพูดว่า “กู้หยุนหลาน เธอจะแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาต่อหน้าฉันไปเพื่ออะไรกัน เธอทำเรื่องน่ารังเกียจพวกนั้นแล้วยังจะต้องการปกปิดใครอีก? นี่คือสิ่งที่คุณชายหรงฉางเวยมอบให้กับเธอ เธอก็รู้ว่าเขาชอบความรู้สึกเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้เสมอ ถ้าเธอต้องการร่วมมือกับหรงคังกรุ๊ป เธอก็ต้องสวมชุดนี้ไป! แล้วคุณชายหรงฉางเวยก็สัญญากับฉันไว้แล้วว่า ถ้าเธอใส่ชุดนี้ไป ความร่วมมือครั้งนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเธอ!”

“กู้หยุนหลาน เธอคิดให้ดีเถอะ มันเป็นเดิมพันของเธอกับลูกพี่ลูกน้องมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับตำแหน่งของเธอในฐานะผู้อำนวยการนะ ถ้าเธอล้มเหลว แล้วลูกสาวของเธอล่ะ เธอจะทำยังไง? เธอจะพึ่งพาสามีที่ไร้ประโยชน์อย่างหลี่โม่นั่นน่ะเหรอ?”

พูดจบกู้ชิงหลินก็หันหลังเดินโยกบั้นท้ายออกไป

‘ยังจะมาแสร้งไร้เดียงสาต่อหน้าฉันอีก!’

‘ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจ!’

‘เธอมันก็แค่ของเล่นของพวกผู้ชาย!’

‘กู้หยุนหลาน โธ่ กู้หยุนหลาน คราวนี้ฉันจะรอดูว่าเธอจะจบลงยังไง!’

ในอีกด้านหนึ่งกู้หยุนหลานมองดูเสื้อผ้าน่าละอายที่ถูกทิ้งในถังขยะ ร่างกายของเธออ่อนแรง เธอล้มตัวลงบนโซฟาพร้อมกำหมัดแน่นด้วยความหงุดหงิด

ให้ตายสิ ไอ้พวกงี่เง่า!

กู้ชิงหลินมาที่ห้องทำงานของกู้ซิ่งเหว่ยอย่างรวดเร็ว พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเธอ

“กู้ซิ่งเหว่ย ฉันบอกยัยนั่นไปแล้วนะ คราวนี้ ถ้ากู้หยุนหลานกล้าที่จะไปล่ะก็ เธอจบเห่แน่!” กู้ชิงหลินหัวเราะเยาะเย้ย

กู้ซิ่งเหว่ยที่กำลังนัวเนียอยู่กับผู้ช่วยสาวอย่างเปิดเผย โดยไม่สนใจว่า กู้ชิงหลินจะเห็นเลย บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย เขาพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฮ่าฮ่า ดี! คราวนี้เราต้องทำให้กู้หยุนหลาน ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจนั่น สูญเสียทั้งฐานะ ทั้งชื่อเสียง และกลายเป็นความอัปยศของตระกูลกู้!”

ทั้งสองยิ้มให้กัน เสียงหัวเราะอันชั่วร้ายของทั้งคู่ก้องกังวานไปทั่วห้องทำงาน

ผู้ช่วยสาวที่อยู่ข้าง ๆ ยังไม่เข้าใจ จึงถามด้วยความสงสัยว่า “คุณชายกู้ เกิดอะไรขึ้นกับกู้หยุนหลานกันแน่เหรอคะ? กู้หยุนหลานจะเป็นยังไงเหรอคะ?”

กู้ซิ่งเหว่ยโอบผู้ช่วยสาวสุดฮอตไว้ด้วยสองมือใหญ่ของเขา แล้วบอกผู้ช่วยหญิงเกี่ยวกับแผนการของเขาอย่างละเอียด

เมื่อผู้ช่วยสาวได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเธอก็เป็นประกาย เธอก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “ถ้าอย่างนั้น ก็หมายความว่า กู้หยุนหลานจะไปหลับนอนกับคุณชายหรงอย่างนั้นเหรอคะ?”

“ฮ่าฮ่า นั่นเป็นเรื่องธรรมดา! ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจอย่างกู้หยุนหลานควรจะจบลงแบบนี้ล่ะ ถูกแล้ว!” กู้ซิ่งเหว่ยยิ้มอย่างชั่วร้ายเขารู้สึกมีความสุขเมื่อนึกถึงฉากที่กู้หยุนหลานเรียกใครก็ไม่มีใครช่วย

กู้หยุนหลานที่น่าสงสาร ในที่สุดก็ตกอยู่ในกำมือของกู้ซิ่งเหว่ย

ผู้ช่วยสาวก็หัวเราะเช่นกัน แต่แล้วจู่ ๆ ก็กังวลและพูดขึ้นว่า “แต่ถ้าหลี่โม่รู้ จะไม่มีปัญหาเหรอคะ?”

“มันก็แค่คนไร้ประโยชน์ ไม่ต้องกังวลหรอก!”

กู้ซิ่งเหว่ยไม่สนใจ “ถ้ามันกล้าสร้างปัญหาจริง ๆ ฉันก็มีวิธีที่จะจัดการกับมัน!”

หลี่โม่?

ฮ่าฮ่าฮ่า ก็แค่ขยะสังคม!

กู้ซิ่งเหว่ยรอแทบไม่ไหวที่จะเห็นความเศร้าโศกของหลี่โม่เมื่อเขาเห็นวิดีโอที่ภรรยาของเขาถูกทำให้แปดเปื้อน

ฮ่า ฮ่า ฮ่า!

สะใจ!

ผู้ช่วยสาวพยักหน้าเบา ๆ วางแขนโอบรอบคอกู้ซิ่งเหว่ยและพูดอย่างออดอ้อน “คุณชายกู้คะ ถ้าอย่างนั้น เมื่อคุณเป็นรองประธานแล้ว อย่าลืมฉันนะคะ ตำแหน่งผู้อำนวยการ…”

เธออยากได้ตำแหน่งผู้อำนวยการไม่ใช่แค่วันหรือสองวัน ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่มีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมกับกู้ซิ่งเหว่ย

“ฮ่าฮ่าฮ่า เธอไม่ต้องกังวล เมื่อกู้หยุนหลานกลายเป็นผู้หญิงหน้าไม่อาย ตำแหน่งผู้อำนวยการจะต้องตกเป็นของเธออย่างแน่นอน!”

กู้ซิ่งเหว่ยหัวเราะสะใจ จากนั้นจ้องมองผู้ช่วยสาวที่สายตาของเธอกำลังเย้ายวน เขาลุกขึ้นและผลักเธอลงบนโซฟา

เมื่อกู้ชิงหลินเห็นฉากนี้ เธอก็เดินออกไปอย่างรู้งาน

หลังจากนั้นไม่นาน ภายในห้องทำงานก็มีเสียงของผู้ช่วยสาวและกู้ซิ่งเหว่ยที่กำลังบรรเลงเพลงรักกัน...