บทที่ 6

ท่ามกลางผู้คนมากมายในไนต์กู๊ด มีผู้หญิงผมสั้นคนหนึ่งนั่งดื่มเงียบ ๆ เหมือนอย่างทุกครั้ง มาคนเดียว อยู่ในที่คนเยอะ ๆ เผื่อความเหงาจะจางหายไปบ้าง แต่ทำไมนะ ความเหงากับความว้าเหว่ยังคงมีมากเหมือนเดิม หรืออาจจะมีมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

เสียงเพลงเร้าใจ เสียงผู้คนคุยกันเสียงดัง หลาย ๆ คู่กอดจูบกันราวกับเป็นคู่รัก ทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่เกินครึ่งชั่วโมง ไม่รู้ว่าเพราะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือเพราะความชอบส่วนตัวที่ทำให้พวกเขาปล่อยตัวปล่อยใจได้ขนาดนั้น

เจนิตานั่งมองแก้วเหล้าในมือ นึกถึงคำพูดของพ่อกับพี่ชายเมื่อตอนบ่ายของวัน เพราะอย่างนี้ไง เธอถึงไม่อยากเป็นผู้หญิง และที่ไม่อยากเป็นที่สุดคือลูกสาวของตระกูลคนจีนซึ่งผู้ชายเป็นใหญ่

‘ฉันอยากให้แกเลิกเป็นทอม จะได้แต่งงานมีครอบครัว’

ใช่ แรก ๆ เธอทำเพราะเรียกร้องความสนใจ ทำเพราะประชดผู้เป็นพ่อ ทำเพราะหวังว่าสักวันแม่จะกลับมาหา ชีวิตที่ไม่มีใครต้องการมันเป็นอย่างนี้สินะ ไม่มีใครต้องการเธอเลยสักคน เพื่อนที่เคยมี แฟนที่เคยคบ ทำไมทุกอย่างดูผิดพลาดไปหมด

“กระดกขนาดนี้ อยากตายก่อนเมาหรือไง” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้เจนิตาต้องหลับตาลงระงับอารมณ์ เขาสะกดรอยตามหรืออย่างไรถึงได้รู้ว่าเธออยู่ที่นี่เวลานี้ เธอขยับออกห่างจากเขา แต่เนื่องจากโซนนี้เป็นด้านข้างเวที นักเที่ยวราตรีจึงแน่นขนัดทุกตารางนิ้ว ขยับได้เพียงเล็กน้อยก็โดนคนอื่นชนเข้า

“ระวัง!”

ชวีรับตัวเธอที่กระเด็นตามแรงชนของสาวเจ้าเนื้อคนหนึ่งตามสัญชาตญาณ จากที่พยายามหนีห่างวงแขนอีกฝ่ายในคราแรก กลายเป็นว่าตอนนี้เธอกลับตกอยู่ในอ้อมกอดเขาแล้ว ลำแขนใหญ่โอบแน่นรอบเอวเป็นปราการปกป้องได้เป็นอย่างดี เจ้าของร่างเพรียวบางถึงกับเผลอลืมหายใจ

“เจ็บไหม” เขาก้มลงมากระซิบถามเพราะหัวของเธอสูงแค่คางของเขาเท่านั้น เธอเป็นคนสูงถ้าเทียบกับผู้หญิงด้วยกัน แต่เขาเหมือนจะสูงกว่าเธอไปอีกหลายเซนติเมตร

“ปล่อย! อย่าแกล้ง!”

“ไม่ง่ายมั้ง นี่มันถิ่นใคร” ชวีดึงเสียงให้เหี้ยมโหดที่สุดเท่าที่จะทำได้ หวังว่าจะทำให้ยายนี่กลัว

“ต้องการอะไร!” เธอจิกเล็บลงบนแขนของเขา แขนที่พ้นออกมาจากเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำ หลังของเธอแนบกับอกแกร่ง แม้ไม่ได้เห็นหน้าเขา เธอก็เดาออกว่าตอนนี้ไอ้คนเลวทำหน้าอย่างไร คงอยากจะจับเธอหักคอถ้าทำได้ หรือเขาจะทำได้ล่ะ

“ถ้าบอกแล้วจะให้ไหม” เพราะเสียงเพลงที่ดังเกินไป ทำให้เขาต้องโน้มใบหน้าลงพูดใกล้หูคนตัวเล็ก ยิ่งเห็นเธอหดคอหนี เอียงหน้าไม่ให้เขาเข้าใกล้ คนอยากแกล้งก็อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“อี๋ ไอ้บ้า แกทำอะไร!” เจนิตาขนลุกชันเมื่อสัมผัสกับลิ้นเรียวของเขาตวัดเลียเบา ๆ ที่ใบหูขาวเนียน

ชวีได้แต่ก่นด่าตัวเอง เขามันโรคจิตชัด ๆ หากไม่อยากให้คนอื่นเห็นความโรคจิตของตนเองมากกว่านี้ คงต้องไปคุยกันในที่ส่วนตัวน่าจะสะดวกกว่า

“ไปข้างบนกัน” คำพูดเขาทำคนฟังตัวแข็งทื่อ

ข้างบน? ข้างบนไหน แล้วจะไปทำไม

“ไม่ไป! ไอ้บ้า!” เจนิตาพยายามดิ้นรนออกจากแขนแกร่ง แต่เขากลับรัดแน่นกว่าเดิม

“อย่าดิ้น! ก้นเธอกำลังถูไอ้นั่นผม” ชวีพูดเสียงต่ำข้างใบหูอีกครั้ง ทอมบ้าทอมบออะไร ก้นโคตรแน่น แล้วดิ้นแรงจนตอนนี้มังกรของเขาตื่นขึ้นมาเกือบเต็มตัวแล้ว ร่างหนาเปลี่ยนเป็นกอดคอเธอพาเดินขึ้นไปยังชั้นหกในห้องทำงานของเขา

“ปล่อย!” เจนิตาดึงแขนเขาออกจากไหล่ของเธอทันทีเมื่อทั้งสองถึงห้องทำงานเขา ไม่เข้าใจ ในเมื่อเธอไม่เล่นด้วย เขาจะตามมาวอแวทำไม

“เปลี่ยนใจไหม”

“เปลี่ยนใจเรื่อง?” เจนิตามองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาจะให้เธอเปลี่ยนใจเรื่องอะไร

“เรื่องจะคบกัน หรือจะเป็นแค่คู่นอน” ชวีย้ำเตือนถึงคำถามที่เขาเคยถามเธอเมื่อตอนกลางวัน

“เป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย ฉันไม่เป็นอะไรกับคุณทั้งนั้น ฉันไม่ชอบผู้ชาย อีกอย่างผู้ชายแก่อย่างคุณฉันยิ่งไม่ชอบ” เจนิตากอดอกมองเขาตั้งแต่หัวจดเท้า

“ไม่ลองจะรู้เหรอ เอ็นอุ่น ๆ ลิ้นรัว ๆ”

“ไอ้บ้า! อื้อ” คนปากไวเปิดปากด่ายังไม่ทันได้พูดอะไรต่ออีก ลิ้นรัว ๆ ของเขาแตะตรงริมฝีปากเธอทันที เธอโดนเขากดจูบเร่าร้อนเหมือนอย่างวันนั้นอีกครั้ง

เจนิตาพยายามปิดปากของตัวเองเพื่อไม่ให้ลิ้นเขาเข้าไปในปากนุ่มของเธอ แต่คนเจนจัดก็คือคนเจนจัด เขาบีบคางเธอให้รับจูบเขาได้ง่ายขึ้น เมื่อลิ้นร้ายเข้ามาแล้ว ร่างกายของเธอจึงยากจะต่อต้าน

จูบเร่าร้อนของเขาทำเธอแทบร่วงลงพื้น แต่ถูกเขาช้อนอุ้มขึ้นวางบนโต๊ะที่ทำงาน ขาทั้งสองข้างของเขาแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างขาเธอ เสียงเพลงข้างนอกดังมาเพียงแผ่วเบา ทั้งสองยังคงจูบกันอยู่เนิ่นนาน เจนิตาหอบหายใจหนักหลังจากเขาปล่อยปากเธอเป็นอิสระ