บทที่ 217

เนื่องจากฝนตกหนักเกินไป เที่ยวบินจึงล่าช้า

เสิ่นชิงซูจองตั๋วชั้นเฟิร์สคลาส และรออยู่ในห้องรับรองวีไอพี

ระหว่างที่รอ เธอหยิบวารสารรายสัปดาห์ที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาอ่านเล่น

ทันใดนั้น รองเท้าหนังสีดำคู่หนึ่งก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

เสิ่นชิงซูสงสัย เงยหน้าขึ้นก็สบตากับดวงตาสีดำอันลึกล้ำของฟู่ซือเหยียน

เธอเม้มปาก ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

ชายหนุ่มยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “คุณก็จะไปเมืองซิงเหมือนกันเหรอ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ในใจของเสิ่นชิงซูก็เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นมาอย่างประหลาด

“ดูเหมือนว่าผมจะเดาถูก” น้ำเสียงของฟู่ซือเหยียนทุ้มต่ำ “ผมก็จะไปเมืองซิงเหมือนกัน”

เสิ่นชิงซู “...”

ฟู่ซือเหยียนเหลือบมองที่นั่งข้าง ๆ เธอ แล้วก็นั่งลงอย่างเป็นธรรมชาติ

“จะไปร่วมถ่ายทำวิดีโอโพรโมตของกรมมรดกทางวัฒนธรรมแห่งชาติเหรอ?”

“ไม่มีอะไรจะแจ้งให้ทราบค่ะ” เสิ่นชิงซูเหลือบมองเขาอย่างเฉยชาแวบหนึ่ง จากนั้นก็ก้มหน้าลงอ่านวารสารของเธอต่อ

นับตั้งแต่ถูกหลอกที่สำนักงานเขตครั้งที่แล้ว เสิ่นชิงซูก็รู้สึกว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องปั้นหน้าดีกับฟู่ซือเหยียนอีกต่อไป

ผู้ชายคนนี้ต่ำช้าเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเองเสมอ หลอกลวงเธอครั