บทที่ 322

“อาซูไม่ร้อง ไม่ร้องไห้นะ...”

เสิ่นชิงซูกอดแม่เอาไว้ พร้อมลูบหลังแม่เบา ๆ “แม่ หนูไม่ร้องไห้แล้ว เราหยุดร้องไห้กันนะ”

“ไม่ร้อง ไม่ร้อง...” เจียงเยว่หลานกอดเสิ่นชิงซูเอาไว้ ท่าทางมือที่คล้ายกับผู้ใหญ่กำลังกล่อมทารกตบอยู่บนไหล่ของเสิ่นชิงซู “อาซูไม่ร้อง อาซูไม่ร้อง...”

เจียงเยว่หลานพูดซ้ำไปซ้ำมาได้แค่ไม่กี่คำนี้ ทว่าสำหรับเสิ่นชิงซูนั้น นี่เป็นสุดยอดข่าวดีแล้ว!

......

ในสภาพแวดล้อมอันคุ้นเคย เจียงเยว่หลานแสดงออกว่าอิสระอย่างมาก

แต่หากต้องการฟื้นฟูจิตใจและสติปัญญาทั้งหมด จิ้นเชวี่ยบอกว่าอาจไม่ง่ายขนาดนั้น

ตอนนี้เจียงเยว่หลานยอมรับเพียงเสิ่นชิงซู ในตอนที่เธอสูญเสียการควบคุมอารมณ์ ก็นึกถึงแค่ ‘อาซู’ ของเธอ

นอกจากนี้ ช่วงเวลาที่เจียงเยว่หลานได้สตินั้นสั้นมาก

ได้สติอยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมงก็จะเริ่มสะลึมสะลือ หรือไม่บางทีก็เข้าสู่สภาวะสมองเสื่อมจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

จิ้นเชวี่ยสังเกตเจียงเยว่หลานอยู่ครึ่งวัน ในใจก็มีแผนแล้ว เขาจ่ายยาสองสามขนาน ให้กวนเยว่ต้มที่คลินิกการแพทย์แผนจีนแล้วนำมาส่ง

ยาจีนขมมาก เจียงเยว่หลานไม่ยอมดื่ม

เสิ่นชิงซูหยิบลูกอมรสนมตรากระต่าย ที่เจียงเยว่หลานเกลี้