บทที่ 376

หมัดเล็ก ๆ ของเด็กหญิงทุบลงบนตัวเขาเหมือนเม็ดฝน ไม่เจ็บเลยสักนิด

แต่ฟู่ซือเหยียนกลับรู้สึกว่าหมัดแต่ละหมัดที่ทุบลงมานั้น กระแทกเข้าที่หัวใจของเขาโดยตรง

เขาจ้องมองลูกสาวอย่างตะลึงงัน มือที่จับเสิ่นชิงซูอยู่ค่อย ๆ คลายออก

ท่าทีแข็งกร้าวเมื่อครู่ของชายหนุ่มหายไปจนหมดสิ้น

เสิ่นชิงซูดึงมือกลับ แล้วก้มตัวลงอุ้มลูกสาวขึ้นมา

เธออุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมแขน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เสี่ยวอันหนิงไม่ต้องห่วงนะลูก แม่ไม่เป็นไร”

เสี่ยวอันหนิงกอดคอเสิ่นชิงซูไว้แน่น ใบหน้าเล็ก ๆ ทำท่าดุร้ายน่าเอ็นดู จ้องเขม็งไปที่ฟู่ซือเหยียน “เป็นลูกผู้ชายแท้ ๆ แต่กลับรังแกผู้หญิง น่าอายจริง ๆ!”

ฟู่ซือเหยียนมองลูกสาว ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงอย่างยากลำบาก

เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อเอาใจลูกสาว แต่ลูกสาวกลับซบใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธลงบนซอกคอของเสิ่นชิงซูเสียแล้ว

“แม่คะ หนูไม่ชอบเขา!”

เสียงของเด็กหญิงเต็มไปด้วยความโกรธอย่างเห็นได้ชัด ฟังดูเหมือนจะร้องไห้อยู่ด้วย

เสิ่นชิงซูรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง

ถึงเสี่ยวอันหนิงจะเป็นเด็กร่าเริงสดใส แต่ถึงยังไงก็เป็นแค่เด็กอายุสี่ขวบ การที่เธอต้องมาเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันถึงขั้นลง