บทที่ 460

พอโจวอวี๋ชูรู้ก็โมโหใส่เขารุนแรง บอกว่าเขาไม่มีประโยชน์ แล้วยังเสียใจที่มีเขา!

ฟู่ซืออวี่มองโจวอวี๋ชูสีหน้าดุดัน ในดวงตามีแต่ความเกลียดชัง ปราศจากความรักแม้เพียงกิ่งก้อย สุดท้ายก็เข้าใจ ที่แท้โลกนี้ไม่ใช่ว่าแม่ทุกคนรักลูกของตัวเอง

แม่บังเกิดเกล้าท่านนี้ของเขาไม่เคยรักเขาเลยจริง ๆ

และในตอนนั้นเอง เขาฉุกนึกถึงเสิ่นชิงซู

นึกถึงช่วงเวลาที่ถูกเสิ่นชิงซูปกป้องอยู่ในอกห้าปี

เขาคิดถึงว่าเสียงแม่ชิงซูอ่อนโยนมาก

เขาคิดถึงแม่ชิงซูที่ถึงจะไม่เคยให้เขากินไอศกรีมและขนม แต่เธอจะทำคุกกี้และขนมปังที่มีประโยชน์ให้เขามากมายด้วยตัวเอง

เขาคิดถึงแม่ชิงซูที่จะอ่านนิทานก่อนนอนเป็นเพื่อนทุกค่ำคืน เขาจะนอนฝันดีเสมอ ไม่เคยฝันร้าย

เขาคิดถึงแม่ชิงซูที่อดทนตอบคำถามเด็ก ๆ ของเขาทุกคำถาม

เขายิ่งคิดถึงแม่ชิงซูของเขาไม่ต้องการเขาแล้ว...

แต่ครั้งนี้ฟู่ซืออวี่รู้ มันไม่ใช่ปัญหาจากแม่ชิงซู

เป็นเขาที่ทำผิด การแสดงออกของเขาทำให้แม่ชิงซูเสียใจ แม่ชิงซูจึงไม่ต้องการเขาแล้ว

ก่อนจะถึงวันนี้ ฟู่ซืออวี่ถึงขั้นนึกว่าตัวเองจะไม่ได้เจอกับเสิ่นชิงซูอีกแล้ว!

เขาอยู่ที่นี่ด้วยความกระวนกระวายหวาดกลัวทุกวัน

ตอนนี้จู่ ๆ ก็เห