บทที่ 672

ฟู่ซือเหยียนยกโจ๊กขึ้นไปชั้นบน

เสิ่นชิงซูกำลังวิดีโอคอลกับเสี่ยวอันหนิงและเสี่ยวเนี่ยนอัน

เธอนั่งอยู่ข้างเตียง จงใจคลุมเสื้อโค้ตไว้บนตัว ในกล้องมองไม่ออกว่าอยู่ที่โรงพยาบาล

“แม่ เมื่อไหร่แม่ถึงจะกลับบ้านเหรอคะ?” เสี่ยวอันหนิงถามขึ้น

ต่อหน้าลูกสาวแสนนุ่มนิ่ม ท่าทีของเสิ่นชิงซูก็ผ่อนคลายโดยไม่รู้ตัว โทนเสียงที่พูดก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนมากตามไปด้วย

“อีกสองวันนะจ้ะ ครั้งนี้แม่มาต่างประเทศนานมาก ที่สตูดิโอมีเรื่องสะสมเยอะแยะ เพราะงั้นสองสามวันนี้แม่จะยุ่งมากเลยละ”

เสี่ยวอันหนิงกะพริบตา “แล้วพ่ออยู่กับแม่ด้วยไหมคะ?”

เสิ่นชิงซูได้ยินแบบนั้น ก็มองฟู่ซือเหยียนทีหนึ่งโดยไม่รู้ตัว

ฟู่ซือเหยียนเดินเข้ามา ก่อนจะวางโจ๊กไปบนโต๊ะ แล้วนั่งลงข้างกายเสิ่นชิงซู

เขามองลูกสาวและลูกชายในโทรศัพท์ น้ำเสียงอ่อนโยน “พ่อก็อยู่ด้วยนะจ้ะ”

“ว้าว” เสี่ยวอันหนิงเอามือปิดปาก ยิ้มอย่างมีเลศนัย “พ่อกับแม่อยู่ด้วยกันเหรอคะ พ่อกับแม่กำลังแอบเราจู๋จี๋กันหรือเปล่าคะ?”

ได้ยินแบบนั้นเสิ่นชิงซูก็อึ้งไป

ฟู่ซือเหยียนมองเธอทีหนึ่ง

เขาเห็นความไม่เป็นธรรมชาติในดวงตาของหญิงสาว

เขามองไปที่โทรศัพท์ แล้วอธิบายกับลูกสาวอย่างอ