ทั้งห้องเรียนฮือฮากันใหญ่โตหลังจากอาจารย์ได้แนะนำตัว เหล่านักเรียนชายมีความสุข ไม่เพียงพวกเขาจะโชคดีได้อยู่ในห้องเรียนเดียวกับเซอร์ซี นิวแมน แต่พวกเขายังไดด้มีอาจารย์ที่งดงามด้วย"มิสแคทเธอรีน คุณสวยมาก คุณมีแฟนหนุ่มไหม?" มีเสียงถามมาจากแถวหลังนักเรียนชายมากมายพยายามจะพูดออกมาเพื่อจีบแคทเธอรีน โดยเฉพาะเหล่าเด็กที่ร่ำรวยทั้งหลายที่มักจะคว้าตัวสาวเมื่อไหร่ก็ได้ที่พวกเขาต้องการ ชายที่พูดมาจากแถวหลังคือไรอัน นิโคลัส ตระกูลของเขาเปิดซูเปอร์มาร์เก็ตหลายสาขาในเมืองตงไห่แคทเธอรีน ผู้ซึ่งอยู่บนโพเดียม ยกมือของเธอชี้ไปที่ไรอัน "เธอ ยืนขึ้น"ไรอันยืนขึ้นพร้อมแสยะยิ้ม เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรจะเกิดขึ้นแคทเธอรีนเดินไปหาเขาพร้อมไม้ในมือ เธอหยุดอยู่ที่หน้าเขา แล้วถามอย่างเย็นชา "เธอเคยไปโรงเรียนรึเปล่า? มีใครบอกเธอไหมว่าให้เคารพอาจารย์ของเธอ?"เมื่อเห็นสายตาของเธอ ไรอันเริ่มตื่นตระหนก "ผม..."ผัวะ!ก่อนที่เขาจะกล่าวจบประโยค แคทเธอรีนก็ฟาดหัวของเขาเสียงหวดดังฟังชัด ทุกคนต่างตกใจ! มันดูเป็นการฟาดที่รุนแรง และไฟในห้องเรียนก็กะพริบเล็กน้อยเนื่องจากคลื่นสั่นสะเทือนของการฟาดนั้น"อย่าได้กล้าทำ
"พวกเธอหัวเราะอะไรกัน? หุบปากซะ!" แคทเธอรีนจ้องไปทั่วทั้งห้อง คลื่นสั่นสะเทือนทะลักออกมาจากสนามพลังอีกครั้งทันใดนั้น ทุกคนในห้องก็หยุดหัวเราะ แต่พวกเขาก็ยังมองไปที่แดร์ริลด้วยท่าทางล้อเลียนอยู่ดีแคทเธอรีนจ้องแดร์ริล "ดูเธอสิ ทำไมเธอถึงสู้กับเขา? เธอไม่ใช่แด๊กซ์ เธอไม่มีตระกูลทรงพลังหนุนหลัง อะไรทำให้เธอคิดว่าเธอสู้ได้?"'เวรเอ๊ย ฉันทำอะไรที่ไหน? ไอ้งั่งเคนท์นั่นดูถูกฉัน ฉันแค่เตะมันคืนไปรอบเดียวเอง' แดร์ริลคิดกับตัวเองแต่เขาไม่ได้กล่าวมันออกมาแคทเธอรีนกล่าวต่อ "ฉันไม่สนว่าเธอเป็นใคร แต่ในห้องเรียน พวกเธอทุกคนจะต้องบ่มเพาะพลังและไม่ก่อปัญหาใด ๆ พวกเธอสองคนต่อยตีที่หน้าทางเข้าตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียน นั่นเป็นการไว้เคารพกัน ลงไปที่สนามแล้ววิ่งร้อยรอบซะ"'หา? วิ่งร้อยรอบ?' แด๊กซ์คิดสีหน้าของแด๊กซ์มืดลง "วิ่งร้อยรอบ? ผมจะไม่วิ่งสักรอบด้วยซ้ำ!"เมื่อกล่าวเช่นนั้น แด๊กซ์ก็นั่งลงด้วยท่าทางโมโห'บัดซบ เธอเสียสติรึไง? ไม่มีใครเคยบอกให้ฉันวิ่งร้อยรอบมาก่อน!' แด๊กซ์คิดโดยไร้ซึ่งคำเตือน แด๊กซ์ถูกตบหน้าถึงสองครั้งก่อนที่ใครจะทันตั้งตัวเพี๊ยะ! เพี๊ยะ!แคทเธอรีนเดินไปหาแด๊กซ์แล้วตบเข
'วันซวยอะไรกันเนี่ย' แด๊กซ์คิดแด๊กซ์หอบหายใจอย่างยากลำบากด้วยใบหน้าที่แข็งค้างเย็นชาในขณะที่วิ่งไปรอบสนามพร้อมกับแดร์ริล"นังผู้หญิงบ้านั่น! ฉันจะจำยัยแคทเธอรีนนี่ไว้ ฉันไม่เคยโดนดูถูกมากกขนาดนี้มาก่อนในชีวิต!" แด๊กซ์โพล่งออกมาขณะวิ่งเขาถูกตบหน้าถึงสี่ครั้งและถูกลงโทษให้วิ่งร้อยรอบมันเป็นการดูหมิ่นแด๊กซ์"เอาเถอะ ด้วยสิ่งที่เรามีวันนี้ ฉันคิดว่ายังไม่ถึงเวลาที่เราจะแก้แค้น เมื่อเรายังอยู่ภายใต้ใครสักคน เราจำเป็นต้องละทิ้งอัตตาไว้ก่อน" แดร์ริลปลอบแด๊กซ์ด้วยความช่วยไม่ได้บนชั้นเรียนเหนือพวกเขา อาจารย์ประจำชั้นและนักเรียนกำลังทำการเรียนด้วยตัวเองหลังจากได้แนะนำตัวกันแล้วในห้องสิบเจ็ดชั้นปีที่หนึ่ง เคนท์ ฮูห์ กำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ในขณะที่ขเากำลังเบื่อหน่าย เขาก็มองออกไปด้านนอกหน้าต่างแล้วเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในสนาม"ฮ่าฮ่า! ทุกคนดูนั่นสิ! นั่นไม่ใช่เจ้าลูกเขยบ้านคนอื่นเหรอ? เขาโดนลงโทษให้วิ่งรอบสนามล่ะ!" เขาตะโกนอย่างตื่นเต้นทุกคนในห้องของเขารวมตัวกันที่หน้าต่างแล้วหัวเราะใส่แดร์ริล"มันเป็นเขาจริงด้วย!"ไม่เพียงแค่พวกเขา แต่นักเรียนจากห้องอื่น ๆ ก็มองไปที่สนามเช่นกัน กา
หลายวันที่ผ่านมา ลิลี่นั้นรู้สึกผิดอย่างมากเมื่อไม่มีการตอบสนองจากแดร์ริล เธอก็ยิ่งกระวนกระวายมากกว่าเดิมและคว้าข้อมือเขาไว้ "ฉันขอโทษจริง ๆ แดร์ริล ได้โปรด กลับบ้านกับฉันได้ไหม?"แดร์ริลทำเหมือนไม่ได้ยินที่เธอกล่าว เขาพูดกับแด๊กซ์ต่อ "ไปเถอะ เร็วเข้า! ไม่ใช่ว่านายบอกว่าอยากหาที่อาบน้ำเหรอ? ไปหาอะไรดื่มหลังอาบน้ำกันเถอะ"แด๊กซ์ส่ายหัว "ฉันไม่ไปดื่มกับนายหรอก! ฉันไม่ไปอาบน้ำแล้วเหมือนกัน เมียนายบอกให้นายกลับบ้านด้วยอยู่นะ"เมื่อกล่าวได้ดังนั้น แด๊กซ์ก็หันหลังแล้ววิ่งออกไป"แดร์ริล ฉันขอโทษจริง ๆ ได้โปรดยกโทษให้ฉันเถอะนะ กลับบ้านกับฉันได้ไหม?" ลิลี่ขอร้องด้วยดวงตาที่แดง เธอกอดแดร์ริลจากข้างหลังเธอได้คิดทบทวนถึงการกระทำของเธอเมื่อหลายวันก่อนและรู้สึกเสียใจกับทุกอย่างที่เธอได้พูดและทำไปกับแดร์ริล"ถ้านายไปกลับบ้านกับฉัน ฉันจะตามนายไปทุกที่ที่นายไปเลย" ลิลี่อ้อนวอน เธอกัดริมฝีปากเธอหลังจากได้ยินแบบนั้น แดร์ริลก็สูดหายใจเข้าไปเต็มปอด "ก็ได้ ก็ได้ ก็ได้! ผมจะไปกับคุณ"ถ้าเธอตามเขาไปทุกที่ เขาคงทำอะไรไม่สะดวกอยู่ดี กลับบ้านกับเธอคงไม่เป็นไร แต่เขาก็ยังคงไม่ให้อภัยเธอง่าย ๆ แน่ระห
”งั้น คุณก็มาที่นี่เพื่อดูพื้นที่เหมือนฉันเหรอคะ?" ดอร่าร้องร่าอย่างกระตือรือร้น'ดูที่?' แดร์ริลคิด เขาถึงกับผงะไปเล็กน้อยดอร่าเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเอกการออกแบบสถาปัตยกรรม ในช่วงสุดท้ายของภาคเรียน พวกเขาต้องส่งงานร่างออกแบบ ดอร่าได้ยินว่าอสังหาริมทรัพย์วินดันนั้นเป็นบ้านจักสรรระดับท๊อป ดังนั้นเธอจึงมาที่นี่เพื่อหาแรงบันดาลใจเธอแปลกใจที่ได้เจอแดร์ริล"คุณมาดูที่นี่ใช่ไหมคะ?" เธอถอนหายใจออกมาอย่างประหลาดใจ "วิลล่าพวกนี้มันสวยเกินไปจริง ๆ!"ตอนที่ดอร่าพบแดร์ริลครั้งแรก เขาสวมชุดเหมือนพนักงานรักษาความปลอดภัย และเธอก็คิดว่าเขาทำงานพาร์ท-ไทม์เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย วันนี้ แดร์ริลเองก็สวมชุดลำลอง ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเหมือนเธอที่มาที่นี่เพื่อชมสถานที่แดร์ริลยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร"โอ้ ใช่ คุณมาจากมหาวิทยาลัยอะไรเหรอคะ? คุณเองก็เรียนเอกการออกแบบสถาปัตยกรรมเหมือนกันเหรอ?" ดอร่ากล่าวอย่างร่าเริง"ฉัน..." แดร์ริลกำลังคิดจะบอกว่าสถาบันหกวิถีดอร่ากล่าวต่อก่อนที่เขาจะได้ตอบ "อ๊า! ฉันยังไม่ได้ขอบคุณครั้งก่อนเลย! ในเมื่อคุณอยู่ที่นี่แล้ว เราไปดูสถานที่ด้วยกันเ
'ไอ้อ้วนนี่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเจด?' เจดสวยจะตาย ทำไมลูกพี่ลุกน้องของเธอถึงอ้วนและน่าเกลียดแบบนี้?' แดร์ริลคิดแดร์ริลส่ายหัว "ลิซ่าและแจ็คใช่ไหม? กลับบ้านไปซะ พวกเขาจะฟังฉัน และเราจะไม่ขายหมายเลข 99 ให้เธอ"ลิซ่าผงะ เธอชี้ไปที่แดร์ริลแล้วตวาด "ฟังแก? แกพูดว่าไงนะ? พวกเขาจะไม่ขายวิลล่าให้เรา? แกเป็นพนักงานที่นี่เหรอ? จุ๊ จุ๊ จุ๊ ฉันรู้แล้ว แกเป็ยนามที่นี่สินะ ใช่ไหม? เอ๊ะ เมื่อไหร่กันที่ยามมีสิทธิ์มาปฏิเสธผู้ซื้อ?"เสียงของเธอดังชัดเจน คนที่ผ่านไปมามากมายแล้วรวมตัวกันรอบพวกเขาแก้มของดอร่าแดง เธอดึงแดร์ริล "ไปกันเถอะ""อย่าเพิ่งไป! ในเมื่อแฟนเธอเป็นยามที่นี่ ฉันจะโทรหาลูกพี่ลูกน้องฉันให้ไล่แกออก" แจ็คหัวเราะเขาหยิบมือถือขึ้นมาแล้วโทรหาเจด เธอรับสายในไม่นาน"เจด มาที่นี่เร็ว เรื่องเร่งด่วน" แจ็คกล่าว"ได้โปรด ได้โปรดอย่าโทร!" ดอร่าตื่นตระหนก เธอเข้าใจแล้วว่าแดร์ริลไม่ได้มาที่นี่เพื่อเยี่ยมชม เขาต้องทำงานพาร์ท-ไทม์เป็นยามที่นี่เหมือนกันแน่ ๆ'เขาจะเสียงานเพราะฉันไม่ได้!' ดอร่าคิดในขณะที่เดินเข้าไป"ฉันขอโทษพวกคุณ อย่าโทรเลย ฉันกับแดร์ริลจะไปแล้ว""มันสายไปแล้ว" แจ็คเก็บมือถือ
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจดก็จ้องไปที่แจ็ค "พวกแกรอบ้าอะไรอยู่? ไสหัวไปสิ!"แจ็คตัวสั่นแล้วรีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เขาเสีนใจและท้อแท้เพราะเขาคิดว่าเขาจะมีช่วงเวลาที่ดีกับลิซ่าในวันนี้ แต่เรื่องนี้กลับเกิดขึ้นแทน'นี่มันเป็นความผิดของลิซ่าที่ชอบเป็นนักขุดทองนัก!' แจ็คคิดหลังจากเดินออกมา ลิซ่าก็ถามเขาเสียงอ่อย "เราจะไปที่ไหนกันดีคืนนี้?""นังบ้า! ไปที่เธออยากจะไปเถอะ แล้วไปให้พ้น! ฉันอยากไม่อยากเห็นเธออีก!" แจ็คตะโกนหากไม่ใช่เพื่อเติมเต็มความรู้สึกเหนือกว่าของเธอ แจ็คคงไม่ต้องไปล่วงเกินคนที่เขาไม่ควรเข้าแน่ เขาถึงขนาดทำให้เจดมีปัญหาไปด้วย หลังจากตะโกนใส่ลิซ่า เขาก็คว้ากระเป๋าเขากลับมาแล้วเดินออกไปทันทีในขณะเดียวกัน ดอร่าก็มองแดร์ริลด้วยความสงสัย 'เขาเป็นใครกันแน่?'แดร์ริลไม่อยากสำรวจสถานที่อีกแล้ว เขากล่าวลากับดอร่าแล้วไปซื้อผลไม้ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เขาฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีแล้วกลับบ้านยังไงก็ตาม ในจังหวะที่เขากำลังก้าวเข้าบ้าน ซาแมนธาก็เดินออกมาจากห้องของเธอ เมื่อเห็นแดร์ริล เธอก็รู้สึกถูกกระตุ้นทนัที "นี่แกยังหน้าด้านเข้าบ้านมาอีกเหรอ? แกทิ้งลูกสาวฉันแล้วต้องขโมยของเพื่อเอาชีวิ
เช้าวันต่อมา ลิลี่ปลุกแดร์ริลให้ตื่น "ตื่นได้แล้ว เราต้องไปที่สถาบันแล้วนะ"แดร์ริลบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นมานั่งอย่างเชื่องช้า เขาสนใจกับหนังสือเมื่อคืนมากจนเข้านอนดึกลิลี่ส่งเสื้อผ้าให้เขา "ไปล้าหน้า แล้วฉันจะทำมื้อเช้าให้นาย" เธอหันหลังไปแล้วเดินไปที่ครัวแดร์ริลตกใจกับความอบอุ่นนี้จนความรู้สึกคลุมเครือคืบคลานในหัวใจของเขา ตลอดสามปี ลิลี่ไม่เคยทำมื้อเช้าให้เขาเลย แดร์ริลเคยชินกับการเตรียมอาหารให้พวกเธอ แต่ตอนนี้ทัศนคติของเธอเปลี่ยนไปทั้งหมด เขายังไม่ชินกับมันนักวันนี้เป็นวันแรกอย่างเป็นทางการที่สถาบันหกวิถี เวลาที่แดร์ริลไปถึง นักเรียนเกือบทุกคนจากทุกห้องก็ถึงแล้ว'แปลก ทำไมแด๊กซ์ยังไม่มา เขาหลับเพลินรึไง?' แดร์ริลคิดเมื่อแดร์ริลเดินเข้าไปในห้อง เขาก็ขมวดคิ้ว อาจารย์ของเขากำลังสอนช่วงแรกของจุดลมปราณมนุษย์อยู่แคทเธอรีนเขียนคำว่า: [เส้นลมปราณมนุษย์] ไว้บนกระดาน แล้วเริ่มสอน "กระหม่อม รู้จักกันในชื่อจุดเส้นลมปราณที่แปลกนอกเส้นชีพจรของพวกเรา มันเป็นจุดสำคัญของร่างกายมนุษย์และหนึ่งในจุดสังหาร หากผู้ใดถูกตีที่กลางกระหม่อม เขาอาจสลบหรือตายได้ จุดไป่ฮุ่ยนั้นเป็นเส้นชีพจรกลางสายหลัก