2. อย่ามาแอ๊บเลย

โรงพยาบาลกษิราพ

“อ้าว! หมอยังไม่กลับอีกเหรอครับ?” ลุงป้อง รปภ. ประจำโรงพยาบาลเอ่ยทักขึ้นด้วยน้ำเสียงคุ้นเคย เมื่อเห็นหมอผาตะวันเดินนำหญิงสาวคนหนึ่งออกมายังลานจอดรถ

ผาตะวันยิ้มบาง พลางหันมาตอบอย่างสุภาพ “ผมไปกินข้าวมาน่ะครับลุง กำลังจะกลับแล้วล่ะครับ”

รอยยิ้มของหมอหนุ่มอบอุ่นจนลุงป้องเผลอยิ้มตาม ใบหน้าที่มักเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าเพราะงานกะดึกดูสดชื่นขึ้นมาทันที ทุกคนที่โรงพยาบาลนี้ต่างคุ้นเคยกับรอยยิ้มนั้นดี ยิ้มที่แสนจะจริงใจของหมอผาตะวัน

“ครับหมอ ขับรถกลับบ้านดีๆ นะครับ” ลุงป้องพยักหน้า อวยพรด้วยความจริงใจ

“ครับ ขอบคุณครับลุง ไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” หมอหนุ่มยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะพาหญิงสาวเดินเลยออกไป

สายตาของลุงป้องมองตามหลังทั้งคู่ไปจนลับตา ใบหน้าที่ยิ้มอยู่เลือนลางลงเล็กน้อย ก่อนพึมพำในใจด้วยความเสียดาย...

หมอคนนี้ ทั้งอ่อนน้อม ทั้งนิสัยดี... ถ้าลูกสาวลุงได้คนแบบนี้เป็นคู่ชีวิตก็คงจะดี

แต่เมื่อนึกถึงหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ หมอ หน้าตาสวยจัดจ้าน ท่าทางก็ไม่ธรรมดา ลุงก็ได้แต่ถอนใจเบาๆ คงหมดหวังแล้วล่ะลูกเอ๊ย หมอเขามีเมียสวยขนาดนั้นแล้วนี่นา…

“นี่นาย!” เสียงสะกิดจากคนข้างกายดึงผาตะวันให้หันกลับมา

“อะไรคุณ?” เขาตอบกลับเรียบๆ พลางจับแฮนด์รถจักรยานยนต์ให้ตั้งตรง

ราตรียืนบิดตัวไปมาเล็กน้อย ท่าทางลังเลเต็มที่ “ฉันต้องกลับบ้านด้วยการซ้อนท้ายรถมอไซค์เก่าๆ ของนายจริงๆ เหรอ?”

สีหน้าเธอแสดงความไม่มั่นใจเต็มที่ แถมยังยิ้มแหยส่งให้แบบเกรงใจสุดๆ ก่อนจะพูดเสริมเสียงแผ่ว “เอ่อ… ฉันว่านะ ที่จริงเราน่าจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านกันดีกว่า”

“คุณอายเหรอ?” ผาตะวันเลิกคิ้วถามตรงๆ

ราตรีพยักหน้าเบาๆ อย่างเสียไม่ได้

“อือ... แล้วนายไม่อายมั่งเหรอ เป็นถึงหมอ แต่ต้องมาขับรถมอไซค์สภาพเก่าๆ ยุคแปดศูนย์ เก้าศูนย์ รุ่น…” เธอเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะก้มลงไปมองข้างตัวรถ แล้วเปรยเบาๆ ราวกับพึมพำกับตัวเอง “...ฮอนโด้ โนแว รุ่นเก่ามากอ่ะ”

ผาตะวันหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้าน้อยๆ อย่างไม่ถือสา “จะอายทำไม อย่างน้อยผมก็มีรถขับนะคุณ มีคนตั้งมากมายที่เขาไม่มีเหมือนผม”

ว่าแล้วเขาก็ขึ้นคร่อมรถจักรยานยนต์คู่ใจที่แม้จะเก่า แต่เขาก็รักมาก พร้อมกับเอี้ยวตัวไปตบเบาะข้างหลังเป็นเชิงเรียก

“ขึ้นสิครับคุณ ยืนอยู่นั่นแหละ ไม่กลับบ้านรึไง?” เขาถามขำๆ ในขณะที่มือเอื้อมไปหยิบหมวกกันน็อคใบเก่าให้เธอด้วยน้ำใจไมตรี

ราตรียืนอยู่ที่เดิม สีหน้าเธอผสมระหว่างความกลัว กับความรังเกียจ ปนกันอย่างเห็นได้ชัด จนสุดท้ายเธอก็เบะปากเล็กๆ ก่อนบอกเสียงเบา

“ไม่เอาอ่ะ ฉันกลัว... ฉันไม่นั่งมอไซค์ออกถนนใหญ่ ไม่เอาเด็ดขาด น่ากลัวจะตาย”

เธอพูดพลางก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ร่างบางที่เคยมั่นใจกลับดูเหมือนเด็กสาวขี้กลัวขึ้นมาทันตา ท่าทางแบบนั้นทำให้ผาตะวันถึงกับถอนใจเบาๆ

“นี่คุณ ไม่ต้องมาดัด...” ผาตะวันเอ่ยขึ้น แต่เสียงขาดห้วงไปครู่หนึ่ง เขาเกือบจะพูดบางคำที่ไม่ค่อยสุภาพนัก แต่ก็ยั้งไว้ได้ทัน ก่อนจะเปลี่ยนคำพูดใหม่

“อย่ามาแอ๊บเลย แม่คุณเล่าให้ผมฟังหมดแล้วนะ ว่าก่อนจะขายที่นาได้เงินมาปล่อยกู้กินดอกอย่างทุกวันนี้ เมื่อก่อนท่านก็เก็บของเก่าตามถังขยะหน้าบ้านคนโน้นคนนี้มาขาย พาคุณนั่งสามล้อไปส่งโรงเรียนทุกวันเลยด้วยซ้ำ พอขายที่นาได้ พ่อคุณก็ซื้อมอเตอร์ไซค์ ขับพาคุณตะลอนไปทั่วกรุงเทพฯ บางทียังขี่ไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัดอีกด้วย”

เสียงเขาราบเรียบ แต่ทุกคำพูดนั้นเหมือนมีคมมีดกรีดตรงความลับที่เธอเก็บไว้อย่างแน่นหนา

ราตรีถึงกับอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกโพลง นิ่งอึ้งราวกับโดนสาป เธอไม่อยากเชื่อว่าเรื่องที่เธอย้ำนักย้ำหนาไม่ให้แม่เล่าให้ใครฟัง... จะมาหลุดกับผู้ชายคนนี้เสียได้!

“ไปเถอะ ไปได้แล้ว” เขาเอ่ยพลางส่งหมวกกันน็อกให้ “มัวแต่ยืนอ้าปากหวอแบบนี้ เดี๋ยวแมลงวันบินเข้าไปไข่ในปาก ออกลูกออกหลานเต็มปากคุณแน่!” น้ำเสียงเขาติดขำ ทำให้เธอรีบหุบปากแทบไม่ทัน ก่อนจะย่นจมูกอย่างคนไม่เต็มใจนัก ที่ต้องกลับบ้านด้วยวิธีที่ไม่หรูหราเอาเสียเลย

ถ้าเป็นมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์เท่ๆ ราคาแพงๆ ล่ะก็ หล่อนคงจะรีบกระโดดขึ้นไปนั่งซ้อนโดยไม่ต้องคิดเลย!

สุดท้าย เธอก็ยอมเอื้อมมือไปรับหมวกกันน็อกมาใส่ แล้วขึ้นคร่อมซ้อนท้ายอย่างเสียไม่ได้

ผาตะวันออกรถไปอย่างไม่เร็วไม่ช้า แต่แปลกที่เขาไม่รู้สึกถึงแรงจับใดๆ จากคนซ้อนท้ายเลยสักนิด

แล้วทันใดนั้น เขาก็เบรกกะทันหัน!