3. ขำบ้าอะไรของนาย!

“ว๊ายยย!!!” ราตรีร้องลั่น ตัวแทบหงายหลังหล่นจากรถ แขนสองข้างรีบคว้าไปข้างหน้าอย่างอัตโนมัติ โอบรัดเอวของเขาแน่นราวกับกลัวชีวิตจะหลุดลอยไปในวินาทีนั้น

ยังไม่ได้ขับรถหรูหลักสิบล้านเลยนะ! จะมาตายตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด!

เสียงหัวเราะของผาตะวันดังขึ้นมาอย่างอดกลั้นไม่ไหว “ฮ่าๆๆ ขอโทษทีครับคุณ ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ขำบ้าอะไรของนาย! ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตราย! เกิดฉันหงายหลัง ฟาดพื้นหัวแตกตายขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบหา!?!”

เธอแหวเสียงดัง ตาแทบถลนออกมาด้วยความตกใจปนโมโห

แต่คนขับยังคงยิ้มขำอยู่ “ใจเย็นหน่อยสิคุณ เชื่อผมเถอะ คนอย่างคุณ ยมบาลยังไม่อยากรับไปเป็นภาระ แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก ผมไม่ได้ขับเร็วด้วยซ้ำ คุณน่ะไม่มีสติเอง... ถ้าไม่อยากหงายหลังหัวฟาดพื้นตายอย่างที่กลัว ก็แค่จับเอวผมไว้ก็พอ ไม่ต้องมากอดแน่นขนาดนี้ก็ได้ ผมขนลุกนะครับ”

คำพูดของเขาทำให้ราตรีนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังกอดเอวเขาแน่นอยู่จริงๆ!

หล่อนรีบปล่อยอ้อมแขนออกแทบจะทันที ก่อนจะปรับสีหน้าให้ดูนิ่งเฉยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วเปลี่ยนไปจับชายเสื้อบริเวณเอวเขาแทน อย่างประหนึ่งไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น

“ไปได้แล้ว” เธอออกคำสั่งเสียงเรียบ ทั้งที่ในใจยังเต้นระรัว

ผาตะวันยิ้มขำ แต่ก็ไม่ปริปากอะไรอีก เขาออกรถต่อไปอย่างใจเย็น... โดยมีคนซ้อนท้ายที่พยายามเก็บอาการกลัวหน่อยๆ ไว้สุดชีวิตอยู่ด้านหลัง

“ที่นี่ดีไหม… ‘ภูกระดึง’ ?” ละอองศรีเอ่ยขึ้น พลางยื่นหน้าจอโทรศัพท์ที่เปิดภาพภูเขาเขียวชอุ่มให้แสงดาวดู นิ้วมือเธอจิ้มลงเบาๆ อย่างมั่นใจว่าเป็นตัวเลือกที่ดีเยี่ยม

แสงดาวมองภาพในจอแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะส่ายหน้า

“ไม่ดีมั้งคะคุณตุ่ม”

“ทำไมล่ะดาว?” ละอองศรีชะโงกหน้ามาจ้อง ดวงตาเปล่งประกายด้วยความสงสัย “ให้ลูกของเราทั้งสองได้พิสูจน์รักแท้ที่ภูกระดึง …ไม่ดียังไง?”

“ลูกของเราสองคนยังไม่ได้รักกันเลยนะคะ ขืนให้เขาสองคนขึ้นภูกระดึงด้วยกันตอนนี้ กลับมาไม่ใช่รักแท้ แต่คงได้รีบหย่ากันแทบไม่ทันแน่”

ละอองศรีนิ่งคิด ตาเหม่อมองจอโทรศัพท์เหมือนทบทวนเหตุผล

“จริงของดาว… แล้วจะเอาที่ไหนดีล่ะ?”

“ให้เด็กๆ เขาเลือกเองดีไหมคะ? ว่าอยากจะไปเที่ยวที่ไหนกันหลังแต่งงาน”

“ไม่ได้ๆ!” ละอองศรีปฏิเสธทันควัน ส่ายหน้ารัวๆ “ถ้าปล่อยให้สองคนนั้นเลือกกันเอง มีหวังได้เลือกไม่ไปฮันนีมูนที่ไหนเลยแน่!”

“แต่...” แสงดาวยังพูดไม่ทันจบ เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมา พร้อมเสียงเปิดประตูหน้าบ้าน

“แม่ กับอาดาวมาทำอะไรกันดึกๆ ดื่นๆ คะ?” ราตรีเอ่ยถามขณะถอดรองเท้า แล้ววางมันลงบนชั้นวางอย่างเรียบร้อย ร่างเพรียวบางในชุดเดรสเข้ารูปเดินตรงมาหาแม่แท้ๆ กับแม่สามีที่นั่งจับเข่าคุยกันอยู่ตรงโต๊ะไม้หน้าบ้าน

“อาดงอาดาวอะไรกันเล่า แกต้องเรียกว่าแม่สิ ดาวเขาเป็นแม่ผัวแกนะ” ละอองศรีเอ็ดลูกสาวทันที

“ก็ได้ๆ ค่ะ แม่ก็แม่” ราตรีตอบด้วยน้ำเสียงประชดประชันนิดๆ ก่อนจะเปลี่ยนคำถามใหม่ “แล้วแม่ กับแม่ผัว มานั่งตากยุงดึกๆ ดื่นๆ ที่บ้านของหนูทำไมกันคะ? เข้าไปในบ้านดีกว่าไหม เดี๋ยวยุงกัดเอานะคะ” พูดจบก็เดินลิ่วเข้าบ้าน ไม่แม้แต่จะหันกลับมาฟังคำตอบ

“ดูสิๆ ดูมันพูดจาเข้าเถอะ!” ละอองศรีบ่นพลางมองตามลูกสาวที่หายลับเข้าไปในบ้าน

แสงดาวเพียงยิ้มบางๆ อย่างจนปัญญา ไม่กล้าออกความเห็นใดๆ เพราะแม้ราตรีจะเป็นลูกสะใภ้ของตน แต่เธอก็คือลูกสาวแท้ๆ ของละอองศรี เจ้าแม่เงินกู้ผู้มีอิทธิพลในตลาด