7. ขอตังค์หน่อย

เช้าวันต่อมา

“คุณจะออกไปข้างนอกเหรอ?” ผาตะวันถามขึ้นทันทีที่เห็นภรรยาแต่งตัวจัดเต็ม สวยจนต้องอ้าปากค้าง

เธอสวมเสื้อคอจีบแขนพองสีชมพูสดใส คู่กับกระโปรงสีเดียวกันที่สั้นเลยเข่าขึ้นมาคืบหนึ่ง ทั้งสองชิ้นถูกเชื่อมเข้าด้วยกันด้วยเข็มขัดสีขาวหัวเข็มขัดประดับเพชรวิบวับ

ต่างหูสีชมพูรูปหัวใจเม็ดเป้งประดับเพชรระยิบระยับประหนึ่งเพิ่งก้าวออกจากรายการแฟชั่นโชว์ของวัยรุ่นหญิงอายุราวๆ สิบหกปี

...แม้เครื่องแต่งกายจะดูขัดตากับวัยสามสิบของเจ้าตัวอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า หน้าหวานๆ ใสๆ ที่ดูอ่อนกว่าวัยของเธอนั้น ช่างเข้ากับลุคนี้เสียเหลือเกิน

“ใช่ ฉันว่าจะไปกินข้าวกับเพื่อนหน่อยน่ะ” เธอตอบอย่างร่าเริง

“อืม...” เขาพยักหน้าช้าๆ

“ขอตังค์หน่อย” เธอว่า แล้วแบมือมาตรงหน้าเหมือนเด็กขอค่าขนม

ผาตะวันขมวดคิ้ว มองหน้าภรรยาอย่างงุนงงสุดขีด

งงไม่งงก็ให้มันรู้ไป... เขาเพิ่งเริ่มทำงานเดือนนี้ พรุ่งนี้ถึงจะได้เงินเดือน ทุกวันนี้ยังต้องวางแผนกินข้าวอย่างประหยัด แล้วนี่เธอยังจะมายื่นมือขอตังค์จากเขาเนี่ยนะ?

“ไม่ให้เหรอ? ถ้านายไม่ให้ วันนี้ฉันจะเอาข้าวที่ไหนกินล่ะ” เธอขมวดคิ้ว ส่งสายตาตัดพ้อสุดฤทธิ์

“คุณ... จะเอาเท่าไหร่?” เขาถามเสียงเบา พลางนึกถึงแบงก์ร้อยในกระเป๋า ตอนนี้เขามีอยู่แค่สามร้อย ถ้าจะต้องให้คนที่เขาแต่งงานด้วย ต้องอดๆ อยากๆ แบบเขาเมื่อก่อน เขาก็ยอมเป็นฝ่ายลำบากแทนดีกว่า

“สองพัน”

“อะไรนะ! คุณจะเอาไปทำอะไรเยอะแยะขนาดนั้น?” เขาร้องออกมาทันที

“ก็ติดตัวไว้ไง ไหนจะต้องนั่งแท็กซี่อีก!” เธอแย้งแบบมั่นใจในความจำเป็นของตัวเองเต็มที่

“ผมมีอยู่แค่นี้ วันนี้คุณเอาไปแค่นี้ก่อน แล้วจะไปไหน ผมขับรถไปส่ง ตอนนี้ยังไม่เข้าเวร ได้อยู่” เขาบอก พลางล้วงกระเป๋าหยิบแบงก์ร้อยสามใบยื่นให้

เธอมองเงินในมือ แล้วเบ้หน้าเล็กน้อย “สามร้อยเองเหรอ? นายมันขี้งกจริงๆ”

“ทั้งเนื้อทั้งตัวผม ตอนนี้ก็มีแค่นี้แหละ พรุ่งนี้เงินเดือนถึงจะออก”

“หมดตัวเลยเหรอ?” เธอถามเสียงเบา แล้วรับเงินมา มองเขาด้วยแววตาจับผิด... ประหนึ่งกำลังสงสัยว่าสามีตัวเองแอบซุกทองไว้ใต้เตียงหรือเปล่า

เขาพยักหน้ารับคำแทนคำตอบ

“โอเค แล้วพรุ่งนี้... เงินเดือนนายจะออกเท่าไหร่?”

“สี่หมื่นนิดๆ ได้มั้ง”

“งั้นนายเอาสามร้อยคืนไปก่อน ฉันพอมีอยู่ พอเงินเดือนออกเมื่อไหร่ ก็แบ่งมาให้ฉันครึ่งนึงนะ โอเคไหม?”

“หลังจากให้แม่หมื่นนึงแล้ว ที่เหลือผมจะให้คุณเก็บทั้งหมดเลย”

“จริงนะ?” ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นมาทันที

“แต่มีข้อแม้... คุณต้องบริหารเงินให้ดี ห้ามขอเพิ่มจากแม่ของคุณเด็ดขาด”

“โอเค ได้เลย! งั้นเดี๋ยวฉันจะให้นายไว้กินข้าวกับเติมน้ำมัน วันละร้อย ดีไหม?”

“แล้วแต่คุณเลย ผมยังไงก็ได้”

“นายนี่... ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย” เธอพูดพร้อมยิ้มกว้าง ไม่คิดเลยว่าคนปากไว นิสัยก็… งั้นๆ อย่างเขาจะใจดีถึงขั้นยกอำนาจทางการเงินทั้งหมดให้เธอ คราวนี้ล่ะ... หวานหมู! ช้อปให้กระจายกันไปข้างเลย!

“แต่คุณต้องจำไว้ ห้ามใช้เงินฟุ่มเฟือย เพราะถ้าเงินหมดก่อนถึงสิ้นเดือน เราสองคนจะอดกันทั้งคู่ และถ้าคุณอยากมีลูกจริงๆ ก็ต้องแสดงให้ผมเห็นก่อน ว่าคุณรู้จักเก็บออม อนาคตเด็กที่มาเกิดจะได้ไม่ลำบาก”

เธอแทบจะหลุดหัวเราะออกมา อยากจะตะโกนบอกเหลือเกินว่า ถ้ามีลูกขึ้นมาจริงๆ เธอไม่ลำบากแน่! เพราะตอนนั้น เงินสิบล้านจะมากองอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่เพื่อไม่ให้เขารู้เรื่องนี้แล้วเปลี่ยนใจ เธอจำต้องยิ้มหวาน พยักหน้ารับคำไปอย่างเสียไม่ได้

และก่อนจะถึงวันนั้น คำพูดที่เขาบอกว่า ถ้าเงินหมดก่อนถึงสิ้นเดือน เราสองคนจะอดกันทั้งคู่ ก็น่ากลัวอยู่ไม่น้อย ดังนั้น ภาพการช้อปปิ้งในหัวจึงต้องถูกตัดทิ้ง…

“มาซะสายเลยนะแก มัวแต่ไปเตร็ดเตร่ที่ไหนมาอีกล่ะ” นันทนาทักเพื่อนรักทันทีที่อีกฝ่ายโผล่มา

“มัวเสียเวลาคุยกับนายผาน่ะสิ แต่จะว่าไป... นายนั่นก็ดีเหมือนกันนะ บอกว่า… ถ้าเงินเดือนออก แล้วแบ่งให้แม่เสร็จ จะให้ฉันเก็บเงินทั้งหมดเลย”

“จริงเหรอแก!? ผู้ชายแบบนี้ยังมีอยู่บนโลกด้วยเหรอ?” นันทนาอุทานอย่างไม่เชื่อหู

“จริงสิ! เขาเพิ่งบอกฉันเมื่อกี้นี้แหละ”

“น้องเขาดูเหมือนไม่ค่อยฉลาดเลยนะ คิดยังไงถึงยอมให้แกเก็บเงินหมดเลย” นันทนาพูดออกไปตามจริง ไม่ทันได้คิดอะไรมากนัก

“นี่แน่ะ! ปากเสีย!” ราตรีฟาดแขนเพื่อนเบาๆ อย่างหมั่นไส้ อยากจะตีแรงกว่านี้ด้วยซ้ำ โทษฐานที่พูดขัดหู จนเธอคันไม้คันมือ

“โอ๊ย! จะมาตีฉันทำไมล่ะ ก็ฉันพูดความจริงนี่นา ว่าแต่... ทำไมเปลี่ยนนัด จากเจอกันร้านกาแฟ มาเป็นที่คอนโดฉันแทนล่ะ?”