จาก CEO สู่นางร้าย

แสงไฟจากเมืองใหญ่ในยามค่ำคืนสาดส่องผ่านกระจกใสบานใหญ่เข้ามาในห้องทำงานบนชั้น 49 ของตึกสูงระฟ้าใจกลางเมืองอย่างเช่นทุก ๆ วัน

ภายในห้องทำงานที่ใหญ่ที่สุดในตึกนี้ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์โมเดิร์นสีขาวและดำ ผนังด้านหนึ่งเต็มไปด้วยชั้นวางหนังสือตำราทางธุรกิจและนิตยสารชั้นนำวางเรียงรายอยู่ อีกด้านหนึ่งของห้องถูกประดับด้วยภาพวาดศิลปะร่วมสมัยมูลค่ามหาศาลที่ไม่ได้มีเพียงแค่เงินก็สามารถหามาครอบครองได้

บริเวณโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้องนี้นั้น อวี๋เย่อิง หญิงสาวในวัย 30 ปี กำลังนั่งจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างขะมักขเม้นตามปกติ

ร่างบอบบางของหญิงสาวเจ้าของห้องทำงานแห่งนี้สวมชุดสูทสีดำที่ตัดเย็บมาอย่างประณีต ผมยาวสลวยสีดำขลับดูสุขภาพดีถูกมัดรวบเป็นหางม้าเอาไว้อย่างเรียบร้อย เมื่อรวมเข้ากับใบหน้าเรียวงามที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางมาอย่างพอเหมาะแล้วนั้น ส่งผลให้ภาพลักษณ์ของเธอดูเป็นคนมีความเฉลียวฉลาดและมั่นใจในตัวเองอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

อวี๋เย่อิงเป็นซีอีโอสาวคนเก่งแห่งบริษัทเทคโนโลยีที่อยู่ในอันดับต้น ๆ ของประเทศ และด้วยความสามารถอันโดดเด่นและวิสัยทัศน์อันกว้างไกลของเธอนั่นเอง ที่ทำให้เธอก้าวขึ้นมายืนอยู่ในตำแหน่งซีอีโอของบริษัทชั้นนำได้ด้วยวัยเพียง 27 ปีเท่านั้น

“คุณอวี๋คะ ฉันกลับบ้านก่อนนะคะ” เสียงอินเตอร์คอมในห้องของเธอดังขึ้น

ดูเหมือนว่าวันนี้เลขาของอวี๋เย่อิงจะทำงานล่วงเวลาดึกกว่าที่เธอคิดเอาไว้ไม่น้อยเลย

ซีอีโอสาวกดปุ่มตอบพลางเอ่ยขึ้น “ค่ะ ถ้ารถประจำทางหมดแล้วเรียกรถกลับได้เลยนะคะ เดี๋ยวฉันจัดการค่าใช้จ่ายให้เอง” เธอเอ่ยอย่างมีน้ำใจ

“ไม่เป็นไรค่ะคุณอวี๋ พอดีวันนี้แฟนฉันมารับน่ะค่ะ คุณก็อย่าทำงานจนดึกนะคะ” เลขาสาวตอบกลับอย่างสนิทสนม

“ค่ะ รีบลงไปเถอะค่ะ เดี๋ยวเขาจะรอนานเอา”

“รับทราบค่ะ”

อวี๋เย่อิงเหลือบมองนาฬิกาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ที่ตอนนี้แสดงเวลา 20:12 น.อยู่ก่อนแล้ว พลางถอนหายใจออกมาเบา ๆ

ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะเผลอทำงานจนลืมเวลาอีกวันเสียแล้ว แต่นั่นก็นับเป็นเรื่องปกติสำหรับผู้บริหารระดับสูงอย่างเธอเช่นกัน

หญิงสาวลุกจากเก้าอี้ ก่อนที่จะยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยแล้วเดินไปทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาสีครีมที่อยู่ทางด้านมุมห้องเพื่อพักผ่อน

‘ผ่อนคลายหน่อยดีกว่า’ เธอพึมพำกับตัวเองในใจ

มือเรียวบางหยิบหนังสือนิยายเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะข้างโซฟาขึ้นมาเปิดไปยังหน้าที่คั่นเอาไว้เพื่ออ่านมันต่อ

นิยายเล่มนี้เป็นนิยายรักโรแมนติกที่กำลังได้รับความนิยมอย่างมากในขณะนี้ อวี๋เย่อิงไม่ได้ชื่นชอบนิยายแนวนี้เป็นพิเศษ แต่เลขาของเธอแนะนำมาว่านิยายเล่มนี้น่าสนใจ เธอสามารถเอาไว้อ่านเพลินๆ ในยามพักผ่อนได้ อีกทั้งยังบอกอีกว่าชื่อของตัวละครภายในเรื่องยังบังเอิญคล้ายกับชื่อของเธออีกด้วย

เมื่อได้ยินดังนั้น ซีอีโอสาวผู้ที่ชื่นชอบเรื่องสนุกสนานเป็นทุนเดิมอย่างเธอจึงไม่ลังเลที่จะหยิบมันขึ้นมาอ่านในเวลาพักผ่อนไปในทันที

“หลี่เย่อิงยืนนิ่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องนอนหรูหรา พลางมองดูเงาสะท้อนของตัวเองในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ วันนี้เป็นวันแต่งงานของเธอ เป็นวันที่เธอควรจะมีความสุขที่สุดในชีวิต แต่เธอไม่รู้เลยว่าชีวิตของเธอหลังจากนี้นั้นจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันสิ่งใดขึ้นบ้าง...”

อวี๋เย่อิงอ่านนิยายในมือไปเรื่อย ๆ และจมดิ่งไปกับเรื่องราวของหลี่เย่อิง หญิงสาวผู้รับบทเป็นนางร้ายที่ต้องแต่งงานกับกงเฉิงเซวียนที่เป็นพระเอกของเรื่องเพียงเพราะการตกลงของผู้อาวุโสทั้งสองตระกูล ทั้งที่กงเฉิงเซวียนผู้เป็นสามีของเธอมีหญิงสาวที่เป็นรักมั่นรักเดียวในใจของเขาอยู่ก่อนแล้ว

“บ้าจริง แค่ปักธงว่าเธอเป็นนางร้าย การกระทำของเธอทุกอย่างก็กลายเป็นผิดไปหมดทั้งที่เธอเป็นภรรยาตามกฎหมายของเขาเนี่ยนะ” ซีอีโออวี๋สบถออกมาอย่างอดไม่อยู่

หญิงสาวพยายามอ่านต่อไปเรื่อย ๆ จนถึงตอนที่หลี่เย่อิงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้สามีของตนหันมาสนใจ แต่มันกลับทำให้เขารังเกียจเธอมากขึ้นด้วยความรู้สึกหงุดหงิดแทนตัวละครในเรื่องที่ประทุขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม

อวี๋เย่อิงไม่เข้าใจ ว่าถ้าหากเขาจะเฮงซวยกับทุกคนแต่ดีกับนางเอกของเรื่องแค่คนเดียวแบบนี้ ทำไมเขาไม่ยกเลิกการแต่งงานไปตั้งแต่แรกให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปให้มันจบ ๆ ซะ

“หึ ที่แท้ก็เป็นแค่คนขี้ขลาดแต่ดันมีอำนาจอยู่ในมือเท่านั้นเอง” ร่างบางเอ่ยออกมาอย่างดูแคลนในตัวละครพระเอก

ในขณะที่เธอกำลังอ่านนิยายเพื่อเฝ้ามองการเดินทางของทุกคนในเรื่องไปจนใกล้จะจบเรื่องอยู่แล้วนั้น จู่ ๆ ความง่วงที่ไม่ควรเกิดขึ้นก็เข้าจู่โจมเธออย่างกะทันหันเสียได้ ซีอีโอสาวพยายามลืมตาให้กว้างเพื่อคลายความง่วงงุนที่กำลังเกิดขึ้น แต่มันกลับครอบงำจนตัวเธอเองไม่สามารถต้านทานได้เลยอย่างน่าประหลาดใจ

‘อะไรกัน...กาแฟที่กินไปเมื่อเย็นเป็นกาแฟปลอมหรือไงนะ’ หญิงสาวบ่นในใจก่อนที่จะผล็อยหลับไปในที่สุด

หนังสือนิยายหลุดออกจากมือเรียวบางลงมาบนตักของเย่อิง ก่อนที่แสงของตัวอักษรในหนังสือเล่มนั่นจะเปล่งประกายแสงประหลาดออกมาวูบหนึ่งแล้วหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

+๐+๐+๐+๐+๐+๐+

อวี๋เย่อิงลืมตาขึ้นมาในห้องนอนที่หรูหราแปลกตา ความสับสนเริ่มครอบงำจิตใจเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อมีความทรงจำของใครบางคนกำลังหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธออย่างต่อเนื่องแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

หญิงสาวพยายามรวบรวมสติและทำความเข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่เร่งรีบ

เมื่อจัดระเบียบความทรงจำของร่างนี้เรียบร้อย เธอก็เดินมุ่งหน้าไปยังกระจกบานใหญ่ที่วางอยู่ในห้องแต่งตัวตามความทรงจำใหม่ที่เธอได้รับทันที แล้วก็เป็นไปตามคาด หญิงสาวที่สะท้อนอยู่ในกระจกตรงหน้าเธอตอนนี้นั้นไม่ใช่เธอ... แต่เป็นใบหน้าอันแสนดึงดูดที่ใครได้พบเห็นต้องลืมหายใจราวกับถูกมนต์สะกดต่างหาก

ร่างงามที่มองอวี๋เย่อิงกลับมาในตอนนี้นั้นมีผิวขาวราวกับหยกมันแพะเนื้อดี ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนดูน่าหลงใหลเป็นอย่างมาก จมูกโด่งรั้นที่รับกับริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อเองก็ชวนมองไม่แพ้กัน เมื่อรวมเข้ากับผมยาวสลวยที่สยายยาวถึงกลางหลังแล้ว อวี๋เย่อิงก็สามารถรู้ได้อย่างง่ายดาย ว่าหญิงสาวคนนี้ได้รับการเลี้ยงดูมาด้วยความทะนุถนอมจากครอบครัวและดูแลตัวเองมาอย่างพิถีพิถันมากเพียงใด

ร่างบางมองไปยังรูปถ่ายขนาดใหญ่ตรงกลางห้องที่เป็นภาพหญิงสาวที่เหมือนกับร่างนี้อย่างกับแกะในชุดเจ้าสาวที่ยืนเคียงข้างชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งแล้วยิ้มเยอะขึ้นมาเบา ๆ อย่างอดไม่อยู่ ใช่จริง ๆ ตอนนี้เธอมาอยู่ในร่างของหลี่เย่อิง นางร้ายในหนังสือนิยายเรื่องที่เธอกำลังอ่านอยู่เรียบร้อยแล้ว

‘นี่คือคุณสามีของร่างนี้สินะ... ประเสริฐจริง ๆ ไม่ส่งฉันมาเข้าร่างในตอนที่นางร้ายโดนพระเอกกับนางเอกจัดการไปแล้วเลยล่ะ’ อวี๋เย่อิงสบถในใจด้วยความหงุดหงิด

เอาล่ะ ตอนแรกนางเอกของเราก็เจอวิบากกรรมเลยงับ มาลุ้นไปด้วยกันน้าาาา

o((*^▽^*))o

สวัสดีค่าคุณนักอ่านนนนนนน

หวังว่าคุณนักอ่านทุกท่านจะผ่อนคลายไปกับนิยายเรื่องนี้ไม่มากก็น้อยน้า รักๆๆๆๆค่ะ

( ´͈ ᵕ `͈ )◞♡