ตอนที่4 บ่าวทรยศ

จวนแม่ทัพตะวันตก

          อาชาสีดำตัวใหญ่ ถูกรั้งให้หยุดลงยังหน้าจวน ก่อนที่ชายสูงวัยที่ยืนอยู่บนบันไดหน้าประตูบานใหญ่ จะวิ่งตรงออกมาหา

          “ลูกพ่อ!”

          ท่านแม่ทัพเรียกบุตรสาวเสียงหลง เมื่อเห็นว่าเวลานี้ นางไร้สติอยู่ในอ้อมแขนของบุตรชาย ท่านแม่ทัพรับร่างบุตรสาวลงจากหลังม้า ก่อนจะรีบหมุนกายเดินกลับเข้าไปในจวน

          “เสวี่ยเอ๋อร์ลูกแม่!”

          หลินฮูหยินเรียกบุตรสาว ด้วยความตื่นตกใจ ก่อนจะวิ่งตามหลังสามีกลับเข้าไปในจวน นางที่เพิ่งได้สติ จากการเป็นลมไป หลังได้รับข่าวว่าบุตรสาวหายตัวไป

          “หมอเร็วเข้าช่วยลูกข้าด้วย”

          ท่านแม่ทัพตะโกนเรียกหมอประจำตระกูล ซึ่งมาดูแลอาการของหลินฮูหยิน รีบวิ่งตามเจ้าของบ้านไป สีหน้าของหมอชรา เต็มไปด้วยความตึงเครียด ยิ่งเมื่อเห็นเจ้าบ้านทั้งสาม มีความตื่นกลัว ความกดดันของเขาก็มากตามไปด้วย คุณหนูหลินนั้น มีโรคหัวใจมาแต่กำเนิด แค่ออกแรกเล็กน้อย นางยังล้มป่วยไปหลายวันเลย แล้วสภาพของนางในตอนนี้ ไม่น่าจะทนไหว...

หลินเสวี่ยหลง ที่วิ่งตามพ่อแม่เข้าไปภายในเรือน มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยโทสะ ก่อนที่เข้าจะเดินตรงไปยังสาวใช้คนสนิทของน้องสาว หมับ! มือหยาบคว้าเส้นผมของสาวใช้อย่างไร้ปราณี

“กรี๊ดด!! คุณชาย ไยทำร้ายบ่าวเช่นนี้เจ้าคะ”

สาวใช้ร่างบางกรีดร้องเสียงหลง พร้อมเอ่ยถามผู้เป็นนาย ถึงสาเหตุที่ลงมือกับตนเอง แม้ว่าลึกๆ แล้ว นางจะรู้ดีว่าเพราะสิ่งใด

“หลงเอ๋อร์”

หลินฮูหยินรับเข้ามาจับแขนบุตรชาย ที่ตอนนี้ยังไม่ได้ปล่อยเส้นผมของสาวใช้ แม้นางจะเป็นเพียงมารดาเลี้ยง แต่นางรู้จักเขาดีว่าน้อยนัก ที่เขาจะทำร้ายใครอย่างไรเหตุผล

“เป็นนางขอรับท่านแม่ นางคือคนที่ทำให้น้องเล็กต้องตกอยู่ในอันตราย”

กรามแกร่งสบกันแน่น สายตาหาได้ละไปจากสาวใช้ ที่ยังพยายามแกะมือเขาออกจากเส้นผม ที่ยุ่งเหยิงเพราะแรงกระชาก

“บ่าวมิรู้เรื่องนะเจ้าคะ”

สาวใช้รีบปฏิเสธเสียงแข็ง เมื่อนางถูกกล่าวหาจากคุณชายใหญ่ ต่อใหเป็นจรงแล้วอย่างไร ในเมื่อไร้ซึ่งหลักฐาน

“เจ้าเห็นว่าข้าโง่นักหรือ! หากข้าไม่มีหลักฐาน ไยข้าจะกล้าบอกว่าเป็นฝีมือเจ้า!”

ตุบ! ห่อผ้าสีดำที่ชุ่มไปด้วยเลือด ถูกโยนลงต่อหน้าของสาวใช้ หญิงสาวเหลือบมองไปด้วยความหวดผวา เพราะใบหน้าที่หันมาเผชิญหน้ากับนาง มันคือคนรักที่นางเพิ่งคบหาได้เพียงมินาน เขาตายแล้วหรือ...

“มันคือคนรักของเจ้าสินะ! คนจากเมืองหลวง เจ้าหักหลังนายเพียงเพื่อคนหลอกลวง สารเลว!”

“ฮือๆ บ่าวมิรู้เรื่อง ฮูหยินช่วยบ่าวด้วยเจ้าค่ะ”

หญิงสาวยังไม่ยอมรับในความผิด ก่อนจะหันไปร้องขอเมตตาจากหลินฮูหยิน ที่ตอนนี้เอาแต่ยืนนิ่งไม่เอ่ยสิ่งใด ทว่าแววตาที่ฉายชัดออกมานั้น มันกลับเย็นชาจนสาวใช้ตัวน้อย สะท้านไปทั้งใจ นางไม่เคยเห็นแววตาเช่นนี้มาก่อนเลย

“ถึงข้ามิได้คลอดหลงเอ๋อร์มาด้วยตนเอง แต่ข้าเลี้ยงเขามา ย่อมรู้นิสัยของเขา หากไร้ซึ่งหลักฐาน เขาจะไม่ลงมือกับใครทั้งสิ้น โดยเฉพาะกับสตรี”

นี่คือคำตอบที่ไม่ต้องมีคำอธิบายเพิ่ม ทำร้ายนางยังคงพอทน แต่กล้าแตะต้องบุตรสาวของนาง ก็คงไม่ต้องอยู่ร่วมโลกกันแล้ว

‘ท่านไม่คิดปล่อยเราแม่ลูกไปเช่นนั้นหรือ เจียงซ่างจื่อ’

หลิวฮูหยินรู้ดีว่าเรื่องนี้ ต้องเกี่ยวพันกับอดีตสามี บิดาแท้ๆ ของบุตรสาว แต่เพราะการหย่าร้างกันเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งเวลานั้นนางตั้งครรภ์ได้เพียงสองเดือน จึงไม่ได้เปิดเผย เพื่อให้การหย่าขาดราบรื่น เจียงกั๋วกงผู้เป็นพ่อสามี ก็ช่วยบุตรชายให้ได้ยกฐานะอนุ ที่อดีตสามีของนางรัก ขึ้นเป็นฮูหยินเอก

แต่สิ่งที่พ่อลูกจวนกั๋วกงไม่เคยรู้เลย คือทุกอย่างที่พวกเขาได้มา ล้วนเป็นเพราะสกุลจ้าวของนางทั้งสิ้น ไร้นาง...ก็ไร้มือที่ยื่นเข้าช่วยครอบครัวกั๋วกง ขุนนางใหญ่ที่มีเพียงบรรดาศักดิ์ ไร้ทรัพย์สินเงินทอง หยามหมิ่นนางที่ตั้งครรภ์ไม่ได้ พอตอนนี้คิดอยากช่วงชิงลุกของนางไป เพื่อหวังใช้เป็นสะพานก้าวสู้อำนาจ ต่ำช้านัก!

“น้องหญิง”

ท่านแม่ทัพหลินเรียกภรรยา เมื่อท่านหมอได้ทำการตรวจร่างกาย ของบุตรสาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลินฮูหยินไม่สนใจ คำร้องขอเมตตา และการแก้ตัวจากสาวใช้ของบุตรสาว เท้าบางรีบก้าวตรงไปที่เตียง เพื่อดูอาการของคนเป็นลูก เรื่องข้างหลังปล่อยให้เป็นหน้าที่ของบุตรชายไป

“ท่านหมอ ลูกข้าเป็นอย่างไรบ้าง”

หลินฮูหยินนั่งลงขอบเตียง ก่อนจะรับผ้าที่ชุบน้ำมาจากสามี แล้วบรรจงซับตามใบหน้าของบุตรสาว ยิ่งเห็นร่องรอยฟกช้ำบนใบหน้างามนั้น ใจของคนเป็นแม่เยี่ยง ยิ่งร้าวระทมเป็นเท่าทวีคูณ นางเลี้ยงดูลุกมาเป็นอย่างดี คนชั่วช้านี่กล้าทำร้ายหัวใจของนางได้อย่างไรกัน

“อาการคุณหนูใหญ่ ปลอดภัยดีแล้วขอรับ แต่นางต้องพักผ่อนให้มากหน่อยขอรับ ประเดี๋ยวข้าจะไปต้มยาบำรุงให้แก่นางเองนะขอรับ”

หมอชราไม่กล้าที่จะให้ใครอื่นต้มยา เพราะขนาดสาวใช้ข้างกายคุณหนู ยังลงมือทำร้ายนายตัวเองได้ขนาดนี้ ทางที่ดีเขาควรทำทุกอย่างด้วยตนเอง อีกอย่างเขาอยากให้นางฟื้นเร็วๆ เพื่อสอบถามเรื่องโรคประจำตัวของนาง ที่มันหายไปอย่างน่าประหลาด

“ขอบคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะ”

“หามิได้ขอรับ นี่คือหน้าที่ของข้าน้อย อีกอย่างข้าน้อยก็เห็นนาง มาตั้งแต่ยังเป็นทารก ย่อมรักนางเสมือนบุตรสาวคนหนึ่ง ข้าน้อยขอตัวก่อน” หมอชราเอ่ยจบก็รีบคว้าหีบยาออกจากห้องไป โดยไม่แม้แต่จะเหลียวมองสาวใช้ผู้ทรยศนาย

“เสวี่ยหลง พานางไปจัดการที่อื่น ส่วนพวกเจ้าเอาหัวนั้นไปเผาซะ! ทำความสะอาดห้องคุณหนูให้ดี”

ท่านแม่ทัพหันไปบอกบุตรชาย ก่อนจะสั่งการองครักษ์ของหลินเสวี่หลง ให้จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย เขาไม่ต้องการให้บุตรสาวตื่นมา ได้เห็นความต่ำช้านี้ หรือแม้แต่กลิ่น เขาก็มิอยากให้นางสัมผัส