Semua Bab คุณหนูบอบบางเยี่ยงข้าจะสังหารผู้ใดได้: Bab 1 - Bab 10

วิลล่าหรูนอกเมือง จวิ๋นมู่ จอดรถอยู่ถนนหน้าบ้าน เพราะเธอยังไม่อยากให้คนรัก เห็นน้องชายที่มาพร้อมเธอ หลีเสวียนเคยปรากฏตัวต่อสื่อหลายแห่ง ในฐานะบุตรชายคนเล็กสกุลหลี ส่วนเธอนั้นจะมีตัวแทนไปจัดการทุกอย่างแทน ชีวิตของเธอจึงเป็นเพียงเงาในจอ “พวกเธอรอฉันแปปนะ” หญิงสาวหันไปบอกเพื่อนกับน้องชาย ก่อนที่เธอจะลงจากรถไป จวิ๋นมู่มองไปที่รถของบอดี้การด์ของน้องชาย ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ กับความเป็นลูกคนเล็ก ที่ทุกคนต้องประคบประหงม หญิงสาวเดินเข้าไปในบ้าน ตั้งใจจะทำให้คนรักแปลกใจ และคืนนี้เธอคงต้องหาข้ออ้างกลับไปนอนบ้านสักคืน “แกก็รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังจะรุ่งโรจน์ จะยอมให้ผู้หญิงจนๆ นั่นมาเป็นตัวถ่วงเหรอ” นิ้วที่กำลังจะวางลงบนแป้นสแกน ชะงักค้างไปในทันที เมื่อคำพูดที่ดังออกมาให้ได้ยิน มันเหมือนกับสายฟ้าที่ฝ่าลงมากลางใจของเธอ แม่ของคนรักคิดกับเธอแบบนี้จริงๆ เหรอ แล้วทำไมต่อหน้าถึงเอ็นดูเธอนักล่ะ “ผม...ไม่เคยคิดที่จะเก็บ คนอย่างจวิ๋นมู่ไว้ให้รกตาหรอกครับ ตอนนี้ทั้งเงินและชื่อเสียงผมมีครบแล้ว จวิ๋นมู่ก็หมดประโยชน์ แต่ก่อนเพราะเธอรู้จักคนในกองถ่าย ผมต้องหม้

“อีกสักครู่ เราจะรู้จักกันอย่างแนบแน่นทีเดียวเชียว” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหาย และสายตาที่หยาบช้า ทำให้หญิงสาวไม่รีรอสิ่งใดทั้งสิ้น เท้าบางออกวิ่งตรงไปยังทิศทาง ที่นางคิดว่าเป็นเส้นทางลัด กลับไปยังส่วนหน้าของอาราม หญิงสาววิ่งอย่างสุดฝีเท้า แม้ว่าตอนนี้อาการเจ็บแน่นในหน้าอก จะเริ่มมากขึ้นจนนางแทบจะสิ้นสติเสียให้ได้ แต่นางจะไม่มีวันยอมให้ตัวเอง ต้องตกไปอยู่ในมือของคนชั่วเป็นอันขาด “ฮ่าๆ แบบนี้สิดี ตื่นเต้นยิ่งนัก วิ่งอีกคุณหนู วิ่งให้เร็วเข้า ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะอย่างย่ามใจ ดังไล่หลังหญิงสาว ที่ตอนนี้เร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุด เท่าที่นางจะทำได้ อึก! ทว่าหัวใจของนาง มันกลับไปอำนวยต่อการหลบหนีครั้งนี้ ดวงตาของนางเริ่มที่จะพร่าเลือน เท้าที่คิดว่ากำลังวิ่ง มันสะเปะสะปะประหนึ่งปูไต่ ‘ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่’หญิงสาวเรียกหาครอบครัวอยู่ภายในใจ นางเริ่มที่จะหายใจไม่ออก ขาที่คิดว่ากำลังวิ่ง กลับทรุดลงกับพื้น แต่กระนั้นนางก็ยังพาตนเอง ไปหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ นางไม่ไหวแล้วหรือนี่ ช่างไม่สมกับเป็นบุตรสาวแม่ทัพเลย อ่อนแอสิ้นดี! ดวงตาที่เริ่มจะปิด และลมหายใจที่ต

เมืองหลวง ณ จวนจิ้งอ๋องลู่หย่งไท้ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ในชุดสีดำขลิบชายด้วยลวดลายสีทอง ก้าวตรงเข้าไปในตัวเรือนหลังใหญ่ จวนอันเงียบสงบ ไร้พี่น้องพ่อแม่อยู่ร่วม ทว่ากลับเป็นที่หมายปองของสตรีทั่วเมืองหลวง ที่อยากจะมาเป็นสตรีหนึ่งเดียวในจวนแห่งนี้ ทว่าเจ้าของจวนกลับเมินเฉยต่อเรื่องนั้น จนกระทั้งมีพระเสาวนีย์ จากองค์ไท้เฮา ถึงการหมั้นหมาย ที่มีกับบุตรสาวคนโต ของแม่ทัพตะวันตกหลินมู่เฉียว ซึ่งตามข่าวลือ นางคือบุตรสาวที่ติดท้องมารดา ซึ่งได้หย่าขาดกับท่านเจียงกั๋วกงไป “ท่านอ๋อง ท่านกั๋วกงได้ส่งเทียบเชิญ ให้ท่านอ๋องไปร่วมมื้อค่ำในวันพรุ่งนี้ขอรับ” พ่อบ้านชราถือเทียบเชิญจากจวนกั๋วกง ก้าวตามนายตนเข้าไปในเรือน ตามจริงเขาจะปฏิเสธแทนผู้เป็นนายก็ย่อมได้ แต่เพราะเจียงกั๋วกง คือบิดาโดยสายเลือด ของว่าที่พระชายาเอก เขาจึงไม่กล้าที่จะบุ่มบ่าม ทำสิ่งใดโดยไม่ได้รับเห็นชอบจากผู้เป็นนาย “ทุกครั้งท่านทำเยี่ยงไร ไยครานี้จึงต้องมาถึงมือข้าด้วยเล่า”อ๋องหนุ่มย้อนถามพ่อบ้านของตน ซึ่งโดยปกติเรื่องแค่นี้ ย่อมไม่ผ่านเลยมาถึงมือเขา ให้ต้องเสียเวลาตัดสินใจ เพราะเขาไม่ชื่นชอ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ มิต้องกังวลไปเจ้าค่ะ ข้าปลอดภัยดี” แม้ปากจะพูดอย่างนั้น ทว่าภายในใจนั้นมันเจ็บจุกเหลือเกิน เพราะเจ้าของร่างน่ะหรือ มิอาจอยู่เอ่ยคำพูดนี้ต่อคนที่รักได้ “เจ้าเจ็บที่ใดมากหรือไม่ พ่อแม่ร้อนใจนัก นี่หากมิใช่ว่าต้องออกไปร่วมงานที่จวนท่านเจ้าเมือง มีหรือพ่อแม่จะยอมห่างจากเจ้า” ท่านแม่ทัพหลิน วางมือบนแก้มของบุตรสาวอย่างถนอม ดวงใจของเขาช่างน่าสงสารนัก ใบหน้าหรือก็ซูบซีดจนไร้สีเลือด ใจของพวกเขาราวถูกควักออกจากอกก็มิปาน เมือ่เห็นความเจ็บป่วยของบุตรสาว “ท่านพ่อ ท่านแม่ หลีกทางก่อนดีหรือไม่ขอรับ ให้ท่านหมอชูได้ตรวจอาการน้องหญิงก่อนนะขอรับ” ชายหนุ่มขยับเข้าประครองมารดา แม้จะเป็นเพียงมารดาเลี้ยง แต่เขาก็รักเคารพนางเยี่ยงมารดาโดยสายเลือด หลินฮูหยินลุกขึ้นตามการประคองของบุตรชาย ขยับถอยฉากให้ท่านหมอ ได้ทำการตรวจอาการของบุตรสาว “คุณหนู ข้าน้อยอภัยขอรับ” ชายชราเอ่ยกับหญิงสาว ก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับชีพจรของนาง คิ้วเข้มขมวดจนชิด ด้วยไม่อยากที่จะเชื่อ ว่าจะได้เห็นสิ่งที่แปลกประหลาดเช่นนี้ คุณหนูหลินมีโรคเกี่ยวกับหัวใจมาตั้งแต่กำ

“ข้าน้อยคิดมากไป ทำให้คุณหนูลำบากใจแล้วขอรับ” ชายชราเอ่ยกับหญิงสาว พร้อมกับดึงมือที่จับชีพจรของนางกลับ ใจเขาตอนนี้อยากที่จะได้เห็นตำรานั้นยิ่งนัก “รอข้าอ่านจบแล้ว ข้าจะส่งมอบตำรานั้นให้แก่ท่านหมอเจ้าค่ะ ข้ามองว่ามันมีความรู้และสูตรยาที่น่าสนใจไม่น้อยเลย” มีหรือที่หญิงสาวจะอ่านสายนั้นของเขาไม่ออก นางในโลกนี้อาจอายุเพียงสิบหก แต่ตัวตนนางในอีกโลกนั้น มันก้าวสู่เลขสามแล้ว หาใช่เด็กน้อยที่ยังมิประสาไม่ “ข้าน้อยต้องขอบคุณหนูหนูล่วงหน้าขอรับ” “เป็นข้าต่างหากเจ้าค่ะ ที่ต้องกล่าวคำนั้น ชีวิตข้าที่เติบโตมาได้จนถึงวันนี้ หากไม่ได้ท่านหมอคอยช่วยรักษา ย่อมยากที่จะอยู่มาได้เจ้าค่ะ” หญิงสาวคลี่ยิ้มอย่างจริงใจ และในรอยยิ้มของนางย่อมต้องแฝงไปด้วยความนัย ท่านหมอยังต้องช่วยเหลือนางในอีกเรื่อง เพื่อตัวนางเองในภายหน้าเช่นกัน “เป็นหน้าที่ของข้าน้อยขอรับ” “น้องพี่ ท่านหมอ” หลินเสวี่ยหลง เดินเข้ามาพร้อมกับถาดที่มีไข่ต้ม ที่ปอกเอาไว้แล้ว รวมถึงชาหอมกรุ่นที่อยู่ในถาดเดียวกัน ชายหนุ่มวางถาดนั้นลงต่อหน้าน้องสาว ก่อนจะนั่งลงตรงกันข้าม