ตอนที่ 12 : จบสิ้นกันเสียที

ตอนที่

[7]

จบสิ้นกันเสียที

 ค่ำคืนนี้ของคนตระกูลฉีจึงไม่ได้เรียบง่ายอีกต่อไป

นางไม่ได้ดูต่อว่าพวกเขาจัดการอย่างไร ด้านหลังมีเพียงห่อผ้าน้อย ๆ รีบหาทางลัดเลาะออกจากจวนมาพร้อมกับอ้ายมี่ด้วยหัวใจที่ด้านชา 

ออกจากจวนก็ง่ายถึงเพียงนี้ แต่เหตุใดที่ผ่านมานางจึงไม่เคยคิดจะทำ 

เรื่องเมื่อครู่หากจะว่านางใจร้าย นี่ไม่ใช่ว่าพวกเขาใจร้ายกับนางก่อนหรือ

 และเรื่องราวของนางกับตระกูลฉีไม่ได้จบลงง่าย ๆ เช่นนี้อย่างแน่นอน เพราะนางจะทำให้พวกเขาเสียใจที่ตัดสินใจละทิ้งคนที่พวกเขาเรียกว่า ‘ตัวซวย’ ออกจากจวนไปทั้งชาติก่อนและชาตินี้!! 

นางจะพิสูจน์ให้พวกเขาได้เห็นว่านางมิใช่ตัวซวยแต่อย่างใด แต่จะเป็นคนที่พลิกสถานการณ์ให้กับแคว้นตี้เสียด้วยซ้ำ

 หากแต่วันนี้การได้จัดการถงเจี้ยนอย่างสาสมและได้ก้าวออกมาจากจวนตระกูลฉีก็ถือว่าเป็นความสำเร็จก้าวแรกที่ยิ่งใหญ่ของนางแล้ว 

 เริ่มต้นได้ดี

 “คุณหนูดึกดื่นเช่นนี้เราจะไปที่ไหนต่อกันดีเจ้าคะ” 

 อ้ายมี่มีความหวาดกลัวอยู่ในหัวใจหลายส่วน ด้วยตนก็เพิ่งได้ออกจากจวนเมื่อไม่นานมานี้ยามที่ต้องออกไปทำภารกิจลับให้คุณหนูและยามนี้ก็เป็นการออกจากจวนที่อยู่มาตั้งแต่เด็กอย่างถาวรในใจจึงรู้สึกวูบโหวงไม่น้อย 

 จื่อหรานดึงมือของสาวรับใช้ไปกุมไว้เพื่อทำให้อีกฝ่ายเห็นว่ายังมีนางที่อยู่ตรงนี้ 

 “เราไปพักที่โรงเตี๊ยมกันก่อนเถิด จากนั้นจะอย่างไรต่อพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”

 ท่ามกลางเส้นทางที่มีเพียงแสงจากดวงจันทร์สีเหลืองนวลทอแสงลงมา เส้นทางที่พวกนางเดินอยู่ไม่ได้มีคนพลุกพล่านอันใดเพราะเป็นเขตบ้านเรือนของขุนนาง แต่เมื่อเดินพ้นออกมาก็พบว่าด้านนอกไม่ได้เงียบเฉกเช่นที่ควรจะเป็น ร้านค้าหลายร้านก็ยังคงเปิดทำการ โรงเตี๊ยม ร้านอาหารต่าง ๆ โดยเฉพาะหอโคมเขียวที่มักจะเป็นที่ปลดปล่อยอารมณ์ของเหล่าบุรุษหลายคนที่อยู่ในตรอกซอยหนึ่งก็ยิ่งคึกคักกว่าที่ใด

 นางเลือกโรงเตี๊ยมขนาดกลางที่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี ราคาพอรับได้เพื่อใช้เป็นที่หลับนอนในคืนนี้ ดวงตาราวกับเมล็ดซิ่งทอดมองไปยังท้องนภาพลางตกอยู่ในภวังค์ของตน 

 ชีวิตใหม่ของนาง กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว 

 ยามเหม่าของวันรุ่งขึ้น สองนายบ่าวรีบออกจากโรงเตี๊ยมพลางแต่งกายด้วยชุดที่รัดกุม สวมหมวกม่านแพรเพื่อปิดบังหน้าตา ภารกิจเช้านี้เป็นอีกหนึ่งภารกิจที่สำคัญมาก 

 นั่นก็คือการโหมกระพือเรื่องเมื่อคืนให้คนในเมืองหลวงได้รับรู้! 

 ไม่นานในช่วงสายของวันทุกคนก็ได้รู้ข่าวที่แสนโสมมของคนตระกูลฉีกันอย่างถ้วนหน้า ข่าวนี้ทำให้สายตาของคนทั้งเมืองหลวงล้วนแต่มองตระกูลฉีเปลี่ยนไป

 ใจความสำคัญของข่าวคือ ตระกูลฉีสนับสนุนให้หลานชายที่เป็นญาติฝั่งฉีฮูหยินร่วมรักกับบ่าวชายอย่างโจ่งแจ้งที่เรือนของคุณหนูหก คุณหนูหกนั้นไม่เห็นด้วยกับการกระทำในครั้งนี้ สุดท้ายจึงถูกไล่ออกจากจวนในกลางดึกเมื่อคืนที่ผ่านมา จนถึงยามนี้ก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ใด 

 นอกจากข่าวนี้จะเป็นที่น่าตกใจสำหรับผู้คนแล้ว คำว่า ‘คุณหนูหก’ ยังทำให้พวกเขาเพิ่งนึกขึ้นได้หรือบางคนก็เพิ่งได้รู้ว่า….แท้จริงแล้วตระกูลฉีไม่ได้มีบุตรสาวเพียงห้าคน แต่แท้จริงมีถึงหกคนเลยทีเดียว 

 เมื่อมีเรื่องตั้งต้น ผู้คนก็คิดต่อไปเรื่อย ๆ เหตุใดที่ผ่านมาตระกูลฉีจึงพาเพียงบุตรสาวห้าคนไปร่วมงานต่าง ๆ แล้วเหตุใดบุตรสาวคนที่หกจึงไม่มีผู้ใดพบเห็น สุดท้ายแล้วเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างไรกันแน่ 

 จื่อหรานได้หว่านเมล็ดพันธุ์ของความสงสัยเข้าไปในจิตใจของผู้คนจนสำเร็จ เช้านี้จึงรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ก่อนจะรีบไปถอนเงินส่วนหนึ่งที่ฝากไว้แล้วพาบ่าวรับใช้ไปกินของอร่อยที่สอบถามจากคนแถวนั้นเพื่อจะได้ทำธุระในเรื่องต่อไปต่อ

 

 “เราจะเช่าบ้านในเมืองหลวงหรือเจ้าคะ” อ้ายมี่เอ่ยถามเจ้านายระหว่างที่นั่งกินอาหารกันด้วยความสงสัย นางนึกว่าคุณหนูจะไปจากเมืองหลวงเสียอีก จะได้ไม่ต้องพบกับคนตระกูลฉีรวมถึงทิ้งเรื่องราวแย่ ๆ ไว้เบื้องหลัง 

 “ข้ายังไปจากเมืองหลวงตอนนี้ไม่ได้หรอกอ้ายมี่ มีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการให้แล้วเสร็จภายในหนึ่งปี ไม่สิ อาจจะสองปีนับจากนี้ หลังจากนั้นเราค่อยไปจากเมืองหลวงกัน เจ้าจะร่วมทำสิ่งที่สำคัญกับข้าหรือไม่อ้ายมี่ แต่ข้าบอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้เสี่ยงมาก ชีวิตของเจ้าอาจจะไม่ปลอดภัย”

 “คุณหนู….” อ้ายมี่จับมือของเจ้านายเอาไว้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ “ไม่ว่าในอนาคตจะอันตรายเพียงใด ขอเพียงมีคุณหนูอยู่ บ่าวก็จะอยู่เคียงข้างคุณหนูเจ้าค่ะ เราจะไม่จากกันไปที่ใด ต่อให้คุณหนูจะไล่บ่าวก็เถอะ”

 “ใครจะไล่เจ้ากัน รีบกินเถิด จะได้ไปหาบ้านกัน” จื่อหรานยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับสาวรับใช้คนสนิท อ้ายมี่รู้สึกว่าสายตาของตนกำลังพร่ามัว รอยยิ้มคุณหนูภายใต้หมวกม่านแพรใบใหญ่นั้นงดงามเสียเหลือเกิน นี่เป็นครั้งแรกที่คุณหนูยิ้มแบบปกติ ไม่ใช่รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความน่าหวาดหวั่นเฉกเช่นในยามที่ฟื้นขึ้นมา 

 กล่าวว่าจะไปหาบ้านแต่เหตุใดคุณหนูของตนจึงเอาแต่มองหาบ้านร้างหรือบ้านเก่า ๆ ที่ห่างไกลผู้คนกันเล่า หรือคุณหนูชินกับความลำบากในตระกูลฉีไปเสียแล้ว อ้ายมี่คิดอย่างไม่เข้าใจ จริงอยู่ว่าต้องประหยัดเงิน แต่บ้านที่เถาวัลย์ขึ้นเช่นนี้จะรอดหรือ 

 จื่อหรานมองอ้ายมี่ด้วยความเอ็นดู สิ่งที่นางต้องการคือบ้านที่ห่างไกลผู้คนและมีพื้นที่เพาะปลูกพอสมควร ในช่วงแรกอาจจะไม่มาก แต่เมื่อเก็บเงินได้ นางจะค่อย ๆ ขยายพื้นที่เพื่อทำการเพาะปลูกครั้งใหญ่ 

 ในหนึ่งปีนับจากนี้จะมีโรคระบาดที่รุนแรงมากระบาดในแคว้นตี้ที่นางอยู่แห่งนี้….

ไม่แน่ใจว่าต้นเหตุนั้นเกิดจากสิ่งใด แต่ในยามที่นางตายจากไปแล้วได้พบกับโลกอนาคต ที่นั่นก็มีการเกิดโรคระบาดเช่นนี้ อาการของผู้คนที่นั่นก็คล้ายกับที่คนในแคว้นของนางประสบนัก แต่หากการรักษาที่นี่ไม่เหมือนกับที่นั่น สุดท้ายจึงได้ล้มป่วยแล้วพากันตกตายเป็นจำนวนมาก ไม่สิ ตายกันเกือบทั้งเมือง!! 

หากแต่ที่โลกอนาคตนั้นนอกจากผู้คนจะไม่เป็นอันใดแล้ว ร่างกายของพวกเขายังแข็งแรงขึ้น เพียงเพราะสามารถคิดค้นสูตรการกินสมุนไพรทั้งสดและแห้งหลายชนิดรวมกัน จนสามารถต้านทานโรคและเพิ่มภูมิคุ้มกันในร่างกายได้ 

 ดังนั้น เมื่อนางได้ย้อนเวลากลับมา หนึ่งอย่างที่นางต้องการจะทำนั่นก็คือนางตั้งใจว่าจะช่วยประชาชนแคว้นตี้ให้รอดพ้นจากโรคระบาดให้จงได้ และการกระทำในครั้งนี้นอกจากจะได้ช่วยคนในแคว้นแล้วนางยังจะได้แก้แค้นคนบางคนอีกด้วย 

 ในอดีตคนในเมืองหลวงล้วนแต่ต้องตายเกือบหมด ไม่เว้นแม้แต่คนตระกูลฉี ที่นางรู้เพราะก่อนที่นางจะถูกดึงไปยังโลกอนาคต นางได้เห็นภาพจุดจบของที่นี่บางส่วนก่อนไป 

 เนื่องด้วยว่าโรคระบาดเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ไม่ทันให้ทุกคนได้ตั้งตัวหรือแม้แต่ตั้งรับใด ๆ ความตายก็มาพรากเอาชีวิตไปเสียแล้ว แม้แต่ชนชั้นสูงในเมืองหลวงที่สุดท้ายมีเงินหรือมีอำนาจเพียงใดก็ไร้ประโยชน์ ด้านประชาชนทั่วไปยิ่งไม่ต้องพูดถึง

 กลับมาที่คนตระกูลฉี ครานี้เมื่อนางกลับมาแล้ว นางจะให้พวกเขาตายง่าย ๆ เช่นนั้นได้อย่างไร มันควรจะต้องเจ็บปวดทั้งกายและใจ รวมถึงสูญสิ้นทุกอย่างในขณะที่ผู้อื่นล้วนแต่รอดชีวิตและก้าวหน้าสิถึงจะถูก ให้สาสมกับที่พวกเขาวางแผนการชั่วเพื่อให้คนภายนอกเข้ามาย่ำยีคนในครอบครัวของตนเองเพียงเพราะความเกลียดชังและความอิจฉาริษยา

 ดวงตาที่เต็มไปด้วยความลึกล้ำแค่นหัวเราะออกมาเมื่อคิดว่าหากยามนั้นสำเร็จมันจะน่าสะใจเพียงใดและในระหว่างนั้นเองที่หางตาของหญิงสาวมองเห็นบางอย่าง ครานี้ดวงตาแปรเปลี่ยนเป็นความสดใส ก่อนจะเดินไปยังบ้านหลังหนึ่งด้วยความมั่นใจ 

 “ท่านยายทำอะไรกันอยู่หรือเจ้าคะ”