บทที่ 8 งามไม่พอ

จางม่านอวี้ไม่เข้าใจเหตุใดเฉินโยว่เหวยถึงได้ชอบสำลักเวลาดื่มน้ำชานัก นางพูดอะไรผิดที่ไหนกันก็นางเก่งเรื่องบนเตียงจริง ๆ นี่

         ‘อวี้เอ๋อร์น่ะ ชอบนอนบนเตียงนุ่ม ๆ นอนได้ทั้งวันทั้งคืนโดยไม่ต้องทำอะไร หากไม่เรียกเก่งบนเตียงเรียกอะไรได้อีกล่ะ’

         เฉินโยว่เหวยชักรู้สึกว่าสตรีตัวน้อยตรงหน้าชักจะทำให้เขาเสียสมาธิมากขึ้นทุกวัน ตั้งแต่พบหน้าจนตอนนี้นางทำให้เขาตะลึงได้ตลอด และตอนนี้นางบอกว่าเก่งบนเตียง   ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นบุรุษ

         นางเอาความใจกล้าเช่นนี้มาจากไหนกัน

         “เจ้าเคยนอนกับบุรุษหรือ?” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ คล้ายกับนางที่พูดจาเหลวไหล

         “ไม่เคยเจ้าค่ะ อวี้เอ๋อร์บริสุทธิ์สดใสมาก ๆ”

         “แล้วเจ้า!”

         เขาไม่รู้จะพูดสิ่งใดดีจึงลุกขึ้นเพราะรู้สึกปวดหนึบตรงกลางกายที่ไม่ได้ปลดปล่อยมานานแล้ว ทำให้คนที่ไม่รู้ว่าเฉินโยว่เหวยเป็นอะไรนั่งหน้าเหวอ มองคนที่หุนหันลุกขึ้นเดินจนชุดสีครามปักลายพยัคฆ์ดังสะบัดด้วยแววตาไม่พอใจ

         “ข้าพูดอะไรผิด...ข้าชอบนอน...ก็เลยเก่งเรื่องบนเตียงอย่างไรเล่า...คุณชายเฉินโกรธที่ข้าสันหลังยาวนอนเก่งงั้นเหรอ?”

         นางยกมือเกาหัวแกรก ๆ ไม่เข้าใจคนอารมณ์ไม่คงที่ราวกับไม่ได้ปลดปล่อยมาแรมเดือน ทั้งที่นางกู้เงินจากเขาไปไม่กี่วันแถมยังเป็นวันที่เขาได้ร่วมอภิรมย์กับสตรีใบหน้างดงามดุจกุหลาบที่มีหนามแหลมนั่นอีกด้วย

         นางเลิกสนใจเขาแล้วคัดลอกพระสูตรของนางต่อไป...

         ยามเมื่อทินกรลาลับ ท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีน้ำเงินอมม่วงคนที่ตอนแรกตั้งใจคัดพระสูตรยามนี้นอนคุดคู้อยู่บนพื้นที่ปูรองด้วยพรมที่ทำจากขนสัตว์อย่างอบอุ่น และนำเบาะรองนั่งทั้งของเขาและของนางมาหนุนหัว พร้อมกับขโมยเสื้อคลุมของเขามาห่มแทนผ้าห่ม

         แน่นนอนว่าเขียนมานานย่อมต้องตาล้า นางจึงขอพักสายตาชั่วครู่ แต่ชั่วครู่ของนางคือผ่านไปเกือบสองชั่วยามแล้วก็ยังไม่ตื่น จนกระทั่งร่างใหญ่เดินกลับมาในห้องที่ค่อนข้างมืดสั่งให้หลี่เฟิงจุดเทียน

         เมื่อเห็นว่าคนที่ทำให้เขาหงุดหงิดงุ่นง่านจนต้องไปแช่น้ำเย็น ๆ จากน้ำตกด้านหลังเรือนกำลังนอนคุดคู้ก็รีบ  สั่งการ

         “ให้หลงจู้ไปส่งซูหมิง แวะซื้อเนื้อกลับไปให้พอกับบ่าวรับใช้ที่บ้านของนางด้วย และบอกพ่อบ้านของนางว่าคุณหนูจางม่านอวี้อยู่คัดคัมภีร์ที่นี่ยังไม่กลับ”

         เขาสั่งเสร็จองครักษ์ที่ทำงานว่องไวก็รีบไปจัดการทันที ส่วนคนที่เก่งเรื่องบนเตียงนอนหลับสนิทพร้อมอ้าปากนิด ๆ ทำปากขมุบขมิบจนอดที่จะเอานิ้วไปแย่ปากนางเล่นไม่ได้

         นางช่างไม่รู้จักระวังตัว แต่เขาก็มองนางไม่วางตาเช่นกัน

         มื้อค่ำมาเยือน คนของห้องครัวยกอาหารเข้ามาส่งผลให้ร่างเล็กที่หลับอย่างเต็มอิ่มแล้วค่อย ๆ ขยับเปลือกตาก่อนจะงึมงำพูด

         “ไก่อบน้ำผึ้ง...งื้ม...หอมมาก....หมูแดงด้วยหรือ...นั่นยังมีปลาตุ๋นอีก โอ๊ย...ทำไมฝันหวานเช่นนี้”

         เพราะว่าอยู่โลกนี้ไม่ค่อยได้มีอาหารดี ๆ กิน ทำให้นางที่ได้กลิ่นอาหารดี ๆ จนคิดว่าตัวเองฝันไปทุกที จนกระทั่งได้ยินเสียง

         “หากเจ้ามัวแต่ฝันข้าจะกินคนเดียวให้หมด!”

         เสียงนั้นทำให้นางลืมตากว้างลุกขึ้นจากพรมขนสัตว์อันแสนอบอุ่นจนสายตาสบเข้ากับอาหารมากมายบนโต๊ะตัวใหญ่ที่ตั้งเอาไว้ตรงกลาง พร้อมทั้งมีน้ำชากับขนมอีกสี่อย่าง

         ของคาวแปดอย่าง ของหวานสี่อย่างเข้าตำราในการจัดอาหารให้ตระกูลใหญ่เลยจริง ๆ นับว่าคุณชายเฉินมีฐานะยิ่งนัก

         เพราะการจะมีอาหารขึ้นโต๊ะสิบสองอย่างนั้นปกติหากไม่ใช่ขุนนางชั้นสูงก็เหล่าราชวงศ์ เหมือนนางเคยอ่านบันทึกยุคหนึ่งแต่จำไม่ได้แล้วว่ายุคไหน

         คนที่ไม่ได้กินข้าวกลางวันเพราะมัวแต่คัดพระสูตรอยู่ทำให้เดินยิ้มไปยังโต๊ะอาหารที่บุรุษคนที่โกรธนางสะบัดก้นหายไปนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

         นางไม่รอช้ารีบไปนั่งข้าง ๆ ก่อนจะจับตะเกียบก่อนเจ้าบ้านเสียอีก แต่นางรู้อยู่ว่าไม่ควรเสียมารยาท นางจึงเลือกจะคีบน่องไก่ชิ้นใหญ่ ๆ ขึ้นมองด้วยดวงตาเปล่งประกายจากนั้นตัดใจวางบนถ้วยข้าวของอีกฝ่ายอย่างประจบเอาใจ

         “เชิญคุณชายเฉินเจ้าค่ะ น่องไก่นี้ท่าทางน่าอร่อยนัก อวี้เอ๋อร์ยกให้ท่าน” นางพูดเหมือนตัวเองตั้งใจดูแลเขา แต่ที่จริงนางบังคับเขาให้กินเร็ว ๆ ต่างหาก นางจะได้ตักเข้าปาก

         แต่อีกคนกลับกดยิ้มนิด ๆ  แล้วพูดให้นางอย่าได้ใจ

         “อาหารนี้ก็เป็นอาหารบ้านข้า...เจ้าไม่จำเป็นต้องยกให้ข้า”

         “.....”!

         นี่เขาอยากกลั่นแกล้งนางเรื่องอะไรก็ย่อมได้ แต่ไม่ใช่กลั่นแกล้งตอนนางหิว แต่นางก็ไม่ปากเสียให้ตัวเองอดข้าวเด็ดขาด กลับไปบ้านของดีที่สุดเห็นจะเป็นไข่ไก่ที่ช่วงนี้บางตัวเริ่มออกไข่แล้ว กับผัดผักเขียว ๆ ไร้เนื้อและก็ข้าวต้มข้น ๆ เพราะหากหุงข้าวสวยจะหมดเร็วจนทำให้ข้าวสารที่ซื้อมาหวังจะอยู่ได้สักสามเดือนอาจจะหมดเร็ว

         ตัวประกอบก็อยากกินของดี ๆ บ้าง

         “คุณชายเฉิน...ดื่มเหล้าเจ้าค่ะ ไก่อบว่ากันว่าต้องกินกับสุราดีอย่างจุ้ยฮัว” นางไม่รู้หรอกว่าจุ้ยฮัวดีไหม แต่ว่าป้ายที่ไหบอกว่าชื่อนี้นางก็ตามน้ำไปเถอะ อย่าขัดเขาก็พอ

         คนที่โดนคนตัวเล็กยิ้มแป้นดูแลอย่างดีรับจอกสุราสามขาจากมือนาง แล้วยกขึ้นจิบจากนั้นคีบเนื้อไก่ขึ้นกัดหนึ่งคำ จากนั้นก็เห็นว่านางรีบคีบอาหารบนโต๊ะเข้าปากราวกับหิวโหยเต็มที่

         “กินช้า ๆ ไม่มีใครแย่ง”

         เขากลัวว่าต้องดูแลนางตอนกินเดี๋ยวจะติดคอเสียอีก แต่เมื่อเห็นแก้มป่อง ๆ เคี้ยวตุ้ย ๆ เหมือนกระต่ายตัวที่เขาพบเมื่อหลายปีก่อนบาดเจ็บในป่าแล้วเลี้ยงเอาไว้ดูเล่นรอมันหายเลยทำให้มันเป็นเพื่อนแก้เหงาของเขาอยู่พักใหญ่ และมันชื่อไป๋อวี้ เพราะขาวราวกับหยกน้ำดี

         และมันดันเหมือนกับนางอีกด้วยทั้งชื่อ และท่าทางที่เคี้ยวข้าวราวกับกำลังเคี้ยวหญ้างั่ม ๆ ดวงตาสีดำเป็นประกายอย่างกับดวงดาราบนท้องฟ้าอย่างไรอย่างนั้น

         อีกคนที่โดนดุแต่ว่ากลับยิ้มให้เขาแล้วก็กินต่ออย่างไม่สนใจว่าเขาจะเห็นว่านางเป็นสตรีไม่เรียบร้อยหรือไม่ เพราะนี่คือของอร่อยที่ไม่บ่อยจะได้กิน

         เมื่ออาหารพร่องไปครึ่งหนึ่งคนที่ไม่ค่อยเจริญอาหารอย่างหานอ๋องที่ถูกนางคอยคีบอาหารใส่ถ้วยก็พลันนึกได้ว่าตนไม่ได้กินอาหารอร่อยเช่นนี้นานมากแล้ว นานจนจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ด้วยซ้ำ

         “คุณหนูอวี้เจ้าอดอยากรึ”

         จางม่านอวี้ยอมรับด้วยการพยักหน้า และรีบกลืนข้าวลงคอ ใจจริงอยากขอข้าวอีกถ้วยด้วยซ้ำ แต่ว่ากับข้าวเยอะแยะไปหมดนางเสียดาย

         “อวี้เอ๋อร์ไม่ค่อยได้กินดี ๆ นี่คือมื้อแรกหลังจากประสบเคราะห์กรรมก็เป็นได้” นางพูดเสียงเครือคล้ายจะร้องไห้ ทำให้คนฟังถอนใจ จากนั้นคนที่ไม่เคยร่วมโต๊ะอาหารกับผู้ใดเนื่องจากป้องกันคนลอบทำร้ายเอ่ยเรื่องที่ไม่อยากจะเชื่อเกิดขึ้น

         “ทุกวันเจ้าต้องมาร่วมสำรับกับข้าทุกมื้อ”

         คนที่แสร้งทำหน้าเศร้าก้มหน้าลอบยิ้มนิด ๆ แต่ในสมองคิดถึงว่าคุณชายเฉินดูเหมือนจะเอ็นดูนางแหละ เลี้ยงนางไว้ดูเล่นสักคนเถอะนะ ถ้าเช่นนั้นนางก็ทำตัวให้เขาเอ็นดูนางไปเรื่อย ๆ เผื่อจะยกหนี้ให้นางก็ได้

         “แค่มาปรนนิบัติข้าก็พอ!”

         จางม่านอวี้หุบยิ้มฉับเมื่อได้ยินว่าการร่วมโต๊ะที่ว่าคือให้ยืนปรนนิบัติเขา เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า คนอย่างคุณชายเฉินเก่งนักเรื่องทำลายความหวังคน นางหวังแค่กินอิ่มทุกมื้อก็ไม่ได้ นอกจากต้องคัดคัมภีร์พระสูตรแล้ว งานอีกอย่างยังหล่นใส่หัวนางอีก

         หากไม่ใช่เจ้าหนี้รับรองว่านางไม่เสนอหน้ามาทำงานอะไรอย่างนี้หรอกนะ

         “ท่านช่างรู้ใจข้า...ข้าถนัดดูแลคนที่สุด” นางยิ้มประจบให้เขาแต่เป็นยิ้มเจือด้วยยาพิษ คอยดูทำให้นางหิวนางจะแช่งให้เขาติดคอตาย

         “เช่นนั้นข้าย่อมช่วยให้เจ้าแสดงความสามารถก็แล้วกัน เริ่มจากคืนนี้ช่วยดูแลข้าจนกว่าข้าจะหลับ”

         พูดจบหานอ๋องที่ชอบแกล้งกระต่ายตัวน้อยสีขาวตัวอวบเล่นก็ยกยิ้มพลางยกจอกสุราขึ้นให้นางรินเหล้าให้ โดยที่อีกฝ่ายปรนนิบัติเขาด้วยหน้าตาเง้าหงอด

         แต่เขากลับชอบ!

         อาหารบนโต๊ะถูกกระต่ายตัวกระจ้อยกวาดจนเกลี้ยง ส่วนเขากินไปไม่ถึงครึ่งก็พอ เขาไม่ชอบกินอะไรตอนดึก ทุกวันจะกินอาหารอย่างมากไม่เกินสองมื้อเพราะมีการงานมากมายให้สะสาง และที่สำคัญก็คือเขาเป็นโรคนอนไม่หลับ

         จางม่านอวี้เพิ่งรู้ข่าวจากหลี่เฟิงองครักษ์คนดีของคุณชายเฉินว่าคืนนี้เขาจะไม่ไปส่งนางที่บ้าน และประตูเรือนตระกูลเฉินส่วนที่เชื่อมกับโรงรับแลกเงินปิดแล้วไม่เปิดอีกจนกว่าจะเช้าป้องกันขโมย และคนในห้ามออกไปจากเรือนเด็ดขาด

         นางจึงนั่งห่อเหี่ยวในห้องรับรองแล้วรอให้องครักษ์หญิงนำชุดมาให้นางเปลี่ยนหลังจากอาบน้ำ แต่ว่านางไม่มีผ้าคาดอกเพราะองครักษ์หญิงมีแต่มันเล็กไปสำหรับหน้าอกนางจึงต้องแต่งตัวโล่งโจ้งมาก ๆ พาลให้รู้สึกไม่มั่นใจราวกับกำลังแก้ผ้าเดินไปเดินมา

         และเรื่องนี้รู้ถึงหูหานอ๋องแต่เขากลับไม่จัดการสิ่งใดให้นาง ทั้งยังสั่งให้คนไปตามนางมาช่วยเขาอาบน้ำ และเสียงกระแทกเท้าอย่างหงุดหงิดของเท้าเล็ก ๆ นั้นทำให้คนที่แช่น้ำอุ่นเบิกบานใจยิ่งนัก แต่กลับไม่ได้อนาทรร้อนใจกับกิริยาของนาง

         “คุณชายเฉิน...อวี้เอ๋อร์ว่าท่านเรียกสาวใช้ที่เคยรับใช้ท่านมาช่วยดีหรือไม่...เรื่องนี้มันค่อนข้างส่วนตัวไปนิดหน่อย อีกอย่างข้าก็ยังเป็นสตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือน หากใครรู้ว่าข้าและท่านอยู่ในห้องกันสองต่อสองท่านจะเสียหาย”

         แน่นอนว่าหากนางบอกว่าตัวเองเสียหาย เขาต้องดับฝันอะไรนางสักอย่าง ซึ่งนางที่คุ้นเคยกับเขามากขึ้นแล้วเริ่มฉลาดและเดาทางออก

         ‘จางม่านอวี้คือสตรีที่ฉลาดเฉลียวแหละ’

         “อื้ม...เจ้ากล่าวมีเหตุผล”

เสียงทุ่มเอ่ยขึ้นหลังฉากกั้นห้องอาบน้ำ โดยที่นางยืนอยู่หลังฉากนั้นไม่กล้าก้าวเข้าไป เพราะนางก็รู้สึกว่าตัวเองแต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อย คำพูดของเขาจึงทำให้นางหายใจโล่งไปได้กำลังจะก้าวออกไปจากห้องพักของเขาเพื่อหนีไปนอนหลับเสีย แต่ว่า...

“เช่นนั้นให้อวี้เอ๋อร์ไปได้แล้วใช่หรือไม่” นางง่วงเต็มทีวันนี้ก็เหนื่อยมาก อยากนอนหลับจะแย่

“แต่เจ้าไม่ต้องคิดมากไป เพราะสตรีที่ไม่งดงามไม่มีสิทธิ์อุ่นเตียงกับข้าหรอก...และดูเหมือนเจ้าจะงามไม่พอ”

อะไรคืองามไม่พอ!

กรี๊ด...อวี้เอ๋อร์อยากเชือดคอคน สตรีที่งดงามน่ารักอย่างจางม่านอวี้เนี่ยนะงามไม่พอ คุณชายเฉินเอาตาปลามองแน่ ๆ ม่านอวี้มั่นใจว่าหากมีทำเนียบสาวงามนางติดหนึ่งในสามด้วยซ้ำ

ตอนนี้นางอยากควักลูกตาเจ้าหนี้จอมโหดออกมาดูนัก มีตาไร้แววเช่นนี้อย่ามี!