บทที่ 7 เรื่องบนเตียงเก่งมาก

 “คุณชายเฉิน...แงงง...ข้าได้ยินคนพูดกันที่ตลาด จริง ๆ นะไม่เชื่อถามซูหมิงก็ได้” คราวนี้นางกลัวจริง ๆ กระบี่ไร้ตาคมกริบอย่างนี้นางไม่อยากตายตอนนี้นะ

         นางร้องไห้สะอึกสะอื้น...แต่ไร้น้ำตา!

         เฉินโยว่เหวยยกมือขึ้นโบก จากนั้นคนทั้งหมดจึงออกไป เหลือแค่นางที่ปีนตักขึ้นมานั่งทับเขา ทั้งกอดเข้าไว้แน่นราวกับเด็กร้องไห้งอแง จนเขาเกือบใจอ่อนแล้วเชียว หากไม่ได้ยินนางพูด!

         “ข้า...ฮึก...ข้า...ข้าไม่ได้สอดรู้สอดเห็นสักหน่อย หานอ๋องข้าไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ ได้ยินว่าไปไหนก็ใส่แต่หน้ากากเงินรูปพยัคฆ์น่าเกรงขาม”

         ฮึก...เสียงสะอื้นพร้อมกับใบหน้าที่ซบหน้าอกเพื่อเช็ดน้ำตา

“เขาเกิดเดือนอ้ายโหรทำนายว่าบารมีเทียบจักรพรรดิ มีแค่คนชอบนินทาเขาว่าพร้อมล้มบัลลังก์โอรสสวรรค์เลี้ยงทหารไว้นับแสน” นางหยุดหายใจพลางสะอื้น

         “ฮึก...แล้ว...แล้ว เขาชอบฆ่าคนเล่นแค่ทำหน้าไม่พอใจก็ลากไปตัดหัว”

         “ยังมีอีกเขาไม่ชอบสตรี...ไม่รู้ว่าชอบบุรุษหรือไม่อันนี้ก็ได้ยินมา แต่เรือนกายองอาจกล้าหาญน่าจะเป็นแค่ข่าวลือ”

         “ยังไม่หมดเขาไม่ชอบกินผัก ชอบกินเนื้อเป็นที่สุด แต่สตรีในหอนางโลมชอบหยอกว่า เขาชอบกินเนื้ออ่อนของสตรีวัยปักปิ่นสตรีอายุเกินยี่สิบไม่มีวันชายตามอง”

         เฉินโยว่เหวยเพิ่งได้ยินคนนินทาต่อหน้าก็วันนี้ แถมยังมีแต่เรื่องไม่จริงทั้งนั้น

         “ยังมีอีกเรื่องเขาเดินทางไปไหนมาไหนก็เป็นจุดสนใจ เพราะหน้ากากของเขานั้นมีแค่อันเดียว ทำเลียนแบบไม่ได้”

         “แล้วก็...”

         เฉินโยว่เหวยไร้คำจะเอ่ยกับสตรีที่นั่งบนตัก พร่ำรำพันเรื่องของเขาที่ไม่จริงออกมาจนหมด แล้วบอกว่าไม่ใช่พวกสอดรู้สอดเห็น ขนาดนี้ไม่ได้สอดรู้สอดเห็นนะ เขาชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไรยังรู้ หากนางเป็นคนร้ายคิดวางยาเขาคงตายไปแล้ว

         “หมดหรือยัง” เสียงเข้มถามนางอย่างเอือมระอา หากคนที่ได้ยินไม่ใช่เขา เป็นเหล่าองครักษ์นางคงไม่มีโอกาสได้พูดอีก

         “ยังไม่หมด มีสตรีแอบชอบท่านอ๋องหมดเมืองหลวง แม้เห็นเพียงเสี้ยวหน้า แต่จมูกโด่ง ๆ นั้นว่ากันว่ายิ่งจมูกโด่งหน้าผากกว้างแท่งหยกอันใหญ่ทุกคน อันนี้ข้าก็รอว่าสตรีใดเคยสัมผัสบ้างจะรอว่าจริงหรือไม่”

         นางทำท่าทางทั้งจับแขนตัวเองว่าใหญ่เท่าแท่งหยกเขาหรือไม่และพูดจาราวกับสตรีไม่มียางอาย

         ใบหน้าของเฉินโยว่เหวยเริ่มร้อนผ่าวเมื่อนางเริ่มลงลึกเสียจนความแข็งขืนด้านล่างเริ่มมีปฏิกิริยาต้องเอ่ยห้าม “พอเถอะม่านอวี้ หากคนของหานอ๋องมาได้ยินเจ้าคงไม่ได้หายใจแล้ว”

         “นี่ข้าพูดกับท่านคนเดียวเท่านั้น หานอ๋องเป็นคนเช่นไรมีข้ากับท่านเท่านั้นที่รู้...ดังนั้นข้าตายท่านก็ตาย”

         ยัง...ยังไม่หยุดอีก เขาอยากจะบ้า ไม่เคยรับมือกับสตรีคนใดแล้วน่าปวดหัวขนาดนี้เลยให้ตายสิ นี่เขาหาเรื่องใส่ตัวหรือเปล่านะที่ยื่นมือไปช่วยสตรีน้อยน่าสงสารผู้หนึ่ง

         “ถ้าเจ้ายังไม่หยุดเอ่ยวาจาเหลวไหลได้ตายจริงแน่นอน และข้าจะรายงานคนของหานอ๋องด้วยตนเอง”

         จางม่านอวี้เม้มปากปิดฉับ มองรอบห้องเหลือแค่นางจากน้ำตาที่คลอ ๆ ก็คืนกลับไปหมดแล้วก่อนจะค่อย ๆ ปีนลงจากตักแกร่งเมื่อเขามองว่านางชักจะลามปามไปแล้ว

         นางยิ้มเขิน ๆ ให้เขา นับว่าการใช้ลูกอ้อนให้บุรุษเอ็นดูสำเร็จและรอดพ้นจากการถูกนำไปขัง จากนั้นนางจึงนั่งข้าง ๆ เขาพลางใช้มือน้อย ๆ บีบนวดไหล่ของคุณชายเฉินอย่างเอาอกเอาใจ

         “ม่านอวี้คิดเอาไว้แล้วว่ามองคนไม่เคยผิด คุณชายเฉินดีที่สุดในใต้หล้า ข้ายกให้ท่านเป็นที่หนึ่งในใจข้า”

         หึ...สตรีปากหวานก้นเปรี้ยว

         “เจ้าคิดว่าเอาใจข้าแล้วจะรอด?”

         “ใช่แล้วคุณชายเฉินย่อมช่วยเหลือลูกหนี้ตัวเล็กตัวน้อยน่าสงสารเช่นข้า อีกอย่างข้าติดหนี้ท่านห้าร้อยตำลึงเชียวนะ หากข้าตายเงินท่านหายไปในอากาศเลย”

         นางจีบปากจีบคอเอาใจคนตัวใหญ่ และมองหาซูหมิงที่ไม่รู้หนีไปไหนแล้ว ปล่อยให้นางบีบนวดเอาใจคุณชายเฉินอยู่ได้

         “แต่เรื่องคัดพระสูตรเจ้ายังต้องทำ ไม่เช่นนั้นข้าไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรไปลดโทษให้เจ้า ถึงเวลานั้นเจ้าก็คงต้องถูกตัดมือ”

         ฮะ...ยังไม่พ้นโทษตัดมืออีกหรือ นางสู้เอาอกเอาใจขนาดนี้แล้วนะ นี่มือปราบหน้าหยกก็ไปแล้ว ทำไมเขาช่างเป็นคนมีคุณธรรมเช่นนี้

         บางทีเขาก็ควรจะหลับตาข้างหนึ่งบ้าง

         “ข้าแทบไม่ได้นอนเขียนหนังสือมาสองวันสองคืน ขอเป็นเริ่มเขียนตั้งแต่พรุ่งนี้ได้หรือไม่ อีกอย่างข้าไม่มีกระดาษแล้ว ที่บ้านจนมาก” นางแบมือให้เขาดูว่าไม่เหลือเงินสักอีแปะแล้วตอนนี้ ได้เงินมาคิดจะไปต่อยอดก็ไม่ทันแล้ว เงินถูกยึดแถมเหนื่อยโดยเปล่าประโยชน์

         “ได้แต่ว่าข้าให้เวลาเจ้าสิบสามวัน”

         หา...พระสูตรยาวปานนั้น ให้ข้าคัดสิบสามวัน ข้าตายพอดี!

         แล้วเขาก็ไม่พูดอะไรต่อเดินออกไปทิ้งให้นางขบคิดเรื่องคัดลอกพระสูตรแต่เมื่อนางกำลังจะลุกตามเขาไป เสียงของเขาก็ดังขึ้น

         “ยังไม่ตามมาอีก!”

         นางรีบถกกระโปรงวิ่งแจ้นทันที กลัวจะไม่มีมือเอาไว้กินข้าวหรอกนะ แค่เป็นตัวประกอบติดบั๊กก็ซวยพออยู่แล้ว

         ส่วนเจ้าเด็กน้อยซูหมิงนางเห็นว่าไปประจบเอาใจหลงจู้อยู่นั่นเอง...เจ้าเด็กคนนี้ช่างอยู่เป็นจริง ๆ

         “ท่านหลงจู้ร้อนหรือไม่...ซูหมิงพัดให้ขอรับ” ซู    หมิงถือพัดสานไม้ไผ่ออกมาจากนั้นลากเก้าอี้มานั่งใกล้ ๆ ท่านหลงจู้พัดคลายร้อนให้อย่างแข็งขัน

         “เจ้านี่เด็กดีจริง ๆ”

         ซูหมิงยิ้มตาหยี หวังว่าพี่อวี้จะคุยกับคุณชายเฉินรู้เรื่องไม่เอาความนะ ระหว่างนี้เขาจะทำตัวเป็นประโยชน์ช่วยงานในโรงรับแลกเงินเอาหน้าก็แล้วกัน

         “จะยกไปไหนซูหมิงช่วยเองขอรับ” ซูหมิงรีบไปช่วยถือของทันทีเมื่อเห็นท่านหลงจู้ก้มหยิบของ แล้วก็วิ่งตามเขาเป็นเงาตามตัว จนกระทั่งข้าวกลางวันก็กินกับเขาจนอิ่มท้อง

         ตัดภาพมาที่ด้านในห้องหนังสือ โต๊ะเขียนหนังสือสีดำสลักลวดลายเมฆมงคลมีการใช้สีขาวที่จางม่านอวี้เองก็ไม่รู้ว่าสีนี้ทำมาจากอะไรวาดเป็นรูปพยัคฆ์ แล้วเคลือบจนมันเงาทำให้นางต้องลูบเบา ๆ ราวกับชื่นชมงานศิลปะโดยยังไม่คิดเปิดพระสูตรออกมาคัดลอก!

         “หากเจ้าไม่เร่งมือเข้า...มือขวาเจ้าอาจจะอยู่ไม่นาน”

         จางม่านอวี้ค้อนเขาตากลับพร้อมกับยู่ปากใส่เขา ให้นางชื่นชมโต๊ะเขียนหนังสือที่ทำอย่างงดงามนี้ก็ไม่ได้ ใจร้ายชะมัด

         “อวี้เอ๋อร์แค่ชอบโต๊ะตัวนี้เท่านั้นเอง นึกชื่นชมท่านที่เลือกช่างได้ประณีตนัก ผิดกับบ้านของอวี้เอ๋อร์ที่แทบจะเหลือแต่บ้านว่างเปล่า”

         นางพูดไปพลางยกมือเช็ดหางตาทำให้คนฟังที่เหลือบตามองรู้สึกปวดใจ...แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น

         “คุณชายเฉินคนดีของอวี้เอ๋อร์ ให้คนยกโต๊ะนี้กลับบ้านอวี้เอ๋อร์พร้อมกับกระดาษและหมึกเขียนได้หรือไม่ อวี้เอ๋อร์จะตั้งใจเขียนทั้งวันทั้งคืนไม่พัก” นางยื่นหน้ามองมาทางเขาส่งสายตาแป๋ว ๆ ทำท่าน่ารักน่าเอ็นดูที่สุดหวังให้เขาใจอ่อน และยังมีพู่กันตรงหน้าที่อยากเอากลับบ้านนัก

         นางไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลย เพราะเขาหวังอะไรในตัวนางไม่ได้ นอกเสียจากความกะล่อนที่จะแอบอู้นั่นเอง

         เขายิ้มมองนางทำให้จางม่านอวี้ใจชื้น คิดกลับไปนอนเสียหน่อยค่อยตื่นขึ้นมาหาวิธีคัดพระสูตรให้เร็ว ๆ แต่ว่า

         “ไม่ได้...หากเจ้าขี้เกียจข้าไม่รับประกันว่ามือของเจ้าจะอยู่หลังจากสิบสามวันนี้”

         อื้ม...นางน่ารักอ่อนหวานขนาดนี้ เขาไม่หลงใหลนางสักนิดเลยหรืออย่างไร ใจร้ายเกินไปแล้วนะ สุดท้ายนางก็ต้องฝนหมึกจากนั้นก็หยิบพู่กันที่ทำจากขนของกระต่ายสีขาวอ่อนนุ่มขึ้นมาจุ่มน้ำหมึกแล้วค่อย ๆ บรรจงเขียนลงไป

         ที่จริงพู่กันตรงหน้าของนางที่แขวนอยู่นี้มีทั้งทำจากขนหูสุนัขป่า ขนสุนัขป่า ขนเสือดาว และสุดท้ายขนกระต่าย แน่นอนว่าขนกระต่ายนั้นไม่เหมาะสำหรับผู้ที่ฝึกเขียน    ใหม่ ๆ เนื่องจากควบคุมยาก แต่สำหรับคนที่ชำนาญแล้วอย่างนางเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

         อันที่จริงที่นางอยากได้เครื่องเขียนกลับไปบ้าน ก็เพราะพู่กันสามชนิดแรกหากเอาไปขายได้ราคาดีแน่นอน

         แต่คุณชายเฉินรู้ทันนางล่ะ!

         เฉินโยว่เหวยรู้สึกว่าในห้องเงียบแล้ว จากที่ตรวจดูหนังสือราชการที่ส่งมาจากเมืองหลวงกับตรวจดูการก่อสร้างในเมืองฉางเหอที่ขยายเมืองออกไปทางอำเภอหลิงเฉียนได้ ครู่หนึ่ง สายตาของเขาก็เงยขึ้นก่อนจะเห็นว่านางใช้พู่กันขนกระต่ายที่ยากจะควบคุมได้ดียิ่งนัก ราวกับทั้งชีวิตนางคัดลายมือไม่ได้ก่อเรื่องอะไรเลย ผิดกับท่าทางที่เขาพบเจอนางนักบวกกับคำพูดเจ้าเล่ห์พวกนั้น โดยที่ริมฝีปากของเขายกยิ้มอย่างลืมตัว

         ใบหน้าที่ตั้งอกตั้งใจของนางทำให้เขาเผลอหยุดมองเสียนาน ริมฝีปากท่องพึมพำไปด้วยราวกับกลัวว่าบทสวดพระสูตรในคัมภีร์นั้นนางจะลืม จนเขาอดถามนางไม่ได้ว่านางกำลังอวยพรให้หานอ๋องใช่หรือไม่ หากใช่เขาอาจจะให้นางคัดสักสามวันแล้วก็ปล่อยนางไป

         “นั่นเจ้ากำลังสวดอวยพรให้หานอ๋องหรือ”

         จางม่านอวี้เงยหน้าขึ้นเห็นว่าคุณชายเฉินใจร้ายกำลังมองนางอยู่ พร้อมกับยื่นปากออกมา

         “ข้าแช่งต่างหาก!”

         แคก แคก แคก!

         เฉินโยว่เหวยกำลังจะเอ่ยปากบอกนางเรื่องคัดพอเป็นพิธีอยู่แล้วเชียว หากไม่ได้ยินคำพูดจากปากนาง นี่เขาใจดีกับนางไม่ได้จริง ๆ หาไม่นางจะได้ใจ

         “เจ้าแช่งว่าอะไร” เขาอยากรู้ว่าลูกหนี้ตัวน้อยนี่แช่งให้เขาเป็นอะไรตาย นอกจากเขียนให้เขาอุ่นเตียงตายในท่าประหลาด

         “แช่งให้รักให้หลงอวี้เอ๋อร์จนตายไปเลย”

         นางกัดฟันพูดขณะจรดปลายพู่กัน ทั้งเคียดแค้นที่หานอ๋องทำให้นางซวยเรื่องต้องเหนื่อยเปล่าในการแต่งหนังสือ แถมตำลึงยังถูกยึดไปจนหมด นางคิดว่าจะซื้อเนื้อหมูไปต้มหมี่เลี้ยงบ่าวในเรือนเสียหน่อย ทำให้แผนกินดี ๆ ของนางพัง

         เฉินโยว่เหวยเลิกคิ้วขึ้น ทั้งที่ตอนแรกโทสะกระจายออกจากตัวจนองครักษ์เงาที่ซ่อนตัวอยู่ขนลุก แต่เมื่อฟังว่านางแช่งว่าอะไรใบหน้ากลับเบิกบานใจอย่างบอกไม่ถูก

         “ทำไมถึงให้รักให้หลงเจ้า”

         “ก็อวี้เอ๋อร์คือตัวซวยน่ะสิ...ขนาดเกิดมาบิดาก็หลงภรรยาเด็ก มารดาตายจาก เจ้าหนี้ยังอยากอุ่นเตียงพร้อมลักพาตัวไปเป็นอนุ พอหาเงินได้ก็ถูกยึด...หากนี้ไม่ใช่ตัวซวยอันดับหนึ่ง อวี้เอ๋อร์ก็ไม่รู้จะนิยามวาสนาตัวเองว่าอะไรแล้ว” แน่นอนว่าประโยคสุดท้ายที่บอกว่าเงินถูกยึดกระแทกแดกดันเขานิดหน่อย

         เขาขบขันกับความคิดของนางที่ทำอะไรหานอ๋องไม่ได้ ก็แช่งให้หลงรักนางเสียเลย ความคิดประหลาดเช่นนี้คงมีแต่จางม่านอวี้คนเดียวเท่านั้นที่คิดได้ สตรีอื่นในใต้หล้าคงไม่มีใครกล้าคิด

         เขาที่เคร่งเครียดเรื่องต่าง ๆ ในหน้าที่รับผิดชอบของอ๋องอนุชาที่ฝ่าบาทไว้ใจให้ทำเรื่องที่ไม่กล้าให้คนอื่นทำมากมายอย่างกำจัดพวกขุนนางกบฏ เมื่อพบเจอนางก็รู้สึกว่าเขาได้ผ่อนคลายจนอยากสนทนาเรื่องของนางบ้างแม้จะรู้มาบ้างแต่บางเรื่องได้ยินจากปากนางน่าจะดีกว่า

         “นอกจากเพ้อฝันปั้นเรื่องไปวัน ๆ เจ้ามีอะไรเก่งบ้าง”

         จางม่านอวี้ค้อนเขาที่หาว่านางเพ้อฝัน เขาเข้าไม่ถึงจินตนาการอันล้ำลึกและศิลปะในการเล่าเรื่องต่างหาก

         “อันที่จริงอวี้เอ๋อร์มีอีกเรื่องก็เก่งมากเหมือนกัน”

         เฉินโยว่เหวยยกหางคิ้วขึ้นอย่างสนใจ พลางหยิบถ้วยชาที่ว่างเปล่ายักคิ้วให้นางช่วยรินชาให้เขา แม้ที่จริงเขาจะรินเองก็ย่อมได้ แต่ชอบที่จะให้นางทำให้!

         ส่วนคนที่กำลังอยากอวดอ้างตัวเองพอดี ถือโอกาสอู้คลานดุ๊กดิ๊กเข้าไปด้านซ้ายของคุณชายเฉินรินชาให้เขาก่อนจะเอ่ยหลังจากคนตัวใหญ่ยกชาขึ้นดื่ม

         “อวี้เอ๋อร์เก่งที่สุดเลยคือเรื่องบนเตียงเจ้าค่ะ”

         พรวด!!!

         น้ำชาอุ่น ๆ ที่เกือบไหลลงคอพ่นออกจากปากของคนสุขุมนุ่มลึกอย่างเฉินโยว่เหวยทันที

         นี่นาง...!