Share

บทที่ 2

Author: หลิวหลีเสวียเสวี่ย
ฉือหว่านมองเขากลับเช่นกัน น้ำเสียงเบาแต่มั่นคง “เราหย่ากันเถอะ ฮั่วซือหาน คุณชอบของขวัญวันเกิดชิ้นนี้ไหม?”

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “เพราะแค่ฉันไม่ได้ฉลองวันเกิดกับคุณ คุณถึงคิดจะหย่างั้นเหรอ?”

ฉือหว่าน “ฉือเจียวกลับมาแล้วใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินชื่อฉือเจียว ฮั่วซือหานยกมุมปากบางๆ อย่างเย้ยหยัน เขาหัวเราะเบาๆ

เขาก้าวขาเรียวยาวเข้าหาเธอทีละก้าว “คุณหึงฉือเจียวงั้นเหรอ?”

ในฐานะนักธุรกิจอายุน้อยที่ถูกขนานนามว่าเป็นเทพเจ้าแห่งการค้า ฮั่วซือหานมีออร่าที่เกิดจากอำนาจ ความมั่งคั่ง และสถานะ เขาก้าวเข้ามาใกล้จนฉือหว่านเผลอก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

แผ่นหลังอ่อนบางของเธอสัมผัสถึงความเย็น เธอชนเข้ากับกำแพง

ในตอนนั้นเอง ทัศนวิสัยของเธอก็มืดลง ฮั่วซือหานพุ่งเข้าหา ร่างกายเขาประชิดเธอเต็มที่ มือข้างหนึ่งยันกำแพงไว้ข้างตัวเธอ ขังเธอไว้ระหว่างอกแข็งแกร่งของเขาและผนัง

ฮั่วซือหานก้มเปลือกตาหล่อเหลา มองเธอด้วยสายตาเย็นชา มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “คนทั้งไห่เฉิงรู้ว่าคนที่ฉันจะแต่งงานด้วยคือฉือเจียว คุณไม่รู้เรื่องนี้ตอนที่พยายามทุกวิถีทางเพื่อแต่งงานแทนน้องเธอมาเป็นคุณนายฮั่วเหรอ? ตอนนั้นไม่เห็นคุณแคร์ แล้วตอนนี้จะมาย้อนแย้งอะไรอีก?”

ใบหน้าของฉือหว่านซีดเผือด

ใช่สินะ คนที่เขาจะแต่งงานด้วยคือฉือเจียว

หากเขาไม่กลายเป็นคนป่วยติดเตียง เธอคงไม่มีวันได้สิทธิ์แต่งงานกับเขา

เธอไม่มีวันลืมวันที่เขาฟื้นขึ้นมา วันที่เขาลืมตาขึ้นและเห็นว่าเป็นเธอ ความผิดหวังและความเย็นชาที่ไม่คิดจะปกปิดใดๆ ในดวงตาของเขานั้นชัดเจน

หลังจากนั้น เขาก็แยกห้องนอนกับเธอ เขาไม่เคยแตะต้องเธอสักครั้งเลย

เขารักฉือเจียว

เรื่องพวกนี้เธอรู้ดี แต่ถึงอย่างนั้น…

ฉือหว่านมองลึกไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหาน ใบหน้านั้นค่อยๆ ซ้อนทับกับภาพของเด็กหนุ่มผู้ใสซื่อในวัยเยาว์ ฮั่วซือหาน คุณจำฉันไม่ได้เลยเหรอ?

ที่แท้ มีเพียงเธอเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

ช่างเถอะ

สามปีที่ผ่านมา ถือเสียว่าเป็นการตอบแทนความรักที่เธอมีให้เขา

ฉือหว่านกลืนความขมขื่นและความเจ็บปวดในใจลงไป “ฮั่วซือหาน เราจบชีวิตแต่งงานที่ไร้ซึ่งความรักนี้เถอะ”

ฮั่วซือหานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงทุ้มเสน่ห์ของเขาเปล่งคำออกมาสองคำ “ไร้ซึ่งความรัก?”

เขายกมือขึ้นจับปลายคางเล็กๆ ของเธอไว้ นิ้วโป้งวางลงบนริมฝีปากสีแดงสดของเธอ แล้วกดเบาๆ อย่างหยอกเย้า “จริง ๆ แล้ว เธออยากหย่าเพราะเรื่องนี้เหรอ? หรือว่า…ต้องการมันแล้ว?”

ใบหน้าที่งดงามเรียบง่ายของฉือหว่านแดงก่ำขึ้นมาทันที ราวกับผลเบอร์รี่สุกที่แดงจัดจนน้ำแทบหยด

เธอไม่ได้หมายความแบบนั้น!

ตอนนี้นิ้วโป้งของเขาที่มีลายนิ้วมือบางๆ กดลงบนริมฝีปากแดงสดของเธอ บดขยี้อย่างจงใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่หล่อเหลาและสง่างามแบบเขาจะมีด้านที่กรุ้มกริ่มและเจนจัดเช่นนี้

เขากำลังลูบไล้ริมฝีปากของเธอด้วยนิ้วมือ

นี่เป็นครั้งแรกที่ฮั่วซือหานมองฉือหว่านใกล้ๆ แบบนี้ เธอมักจะสวมชุดกระโปรงสีดำขาวมาตลอดปี แถมยังใส่แว่นกรอบหนาสีดำใหญ่โตที่ทำให้เธอดูเหมือนหญิงวัยกลางคน

แต่พอมองใกล้ๆ ฮั่วซือหานพบว่าใบหน้าของเธอเล็กพอจะอยู่ในฝ่ามือได้ พวงแก้มที่ซ่อนอยู่หลังแว่นกรอบดำใหญ่โตนั้นมีความงดงามที่ไม่ธรรมดา ดวงตาโตกลมราวกับตาลูกกวางคู่หนึ่งที่แสดงให้เห็นถึงความงามที่โดดเด่น

ริมฝีปากของเธอนุ่มมาก

นิ้วมือของเขากดลงไปตรงริมฝีปาก ทำให้สีแดงสดเลือนหายไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาสดใสอีกครั้ง นุ่มหยุ่นราวกับขนม

ทำให้ใครต่อใครคิดอยากสัมผัส

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาที่เข้มลึก “ไม่คิดเลยว่าคุณนายฮั่วจะมีความต้องการสูงขนาดนี้ หรือเธออยากได้ผู้ชายถึงขนาดนี้?”

เพียะ!

ฉือหว่านยกมือขึ้นตบหน้าเขาอย่างแรง

ฮั่วซือหานโดนตบจนใบหน้าหล่อเหลาของเขาหันไปทางหนึ่ง

ฉือหว่านตัวสั่นด้วยความโกรธ นิ้วมือของเธอสั่นระริก ความรักที่ต่ำต้อยเกินไปย่อมถูกเหยียบย่ำ เขาถึงได้กล้าดูถูกเธอแบบนี้

ฉือหว่านพูดด้วยความอับอายและโกรธแค้น “ฉันรู้ว่าคุณไม่เคยลืมฉือเจียว งั้นฉันจะยกตำแหน่งคุณนายฮั่วคืนให้เธอ!”

ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหานเย็นชาทันที ราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง เขาผู้สูงศักดิ์ไม่เคยถูกใครตบหน้าแบบนี้มาก่อน

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาเย็นชารุนแรง “ฉือหว่าน เธออยากแต่งงานกับฉันก็แต่ง อยากหย่าก็หย่า เธอคิดว่าฉัน ฮัวซือหาน เป็นอะไรกัน?”

ฉือหว่านหัวเราะออกมา “ของเล่นไง”

อะไรนะ?

ฮั่วซือหานตกใจจนพูดไม่ออก

ฉือหว่านกัดฟันทนความเจ็บปวดในใจ “คุณก็แค่ของเล่นที่ฉันแย่งมาจากฉือเจียว ตอนนี้เล่นจนเบื่อแล้ว อยากจะโยนทิ้ง”

ฮั่วซือหานสีหน้ามืดมนจนแทบหยดน้ำได้ “ดีมาก ฉือหว่าน เธอนี่มันสุดยอดจริงๆ หย่าก็หย่า แล้วอย่ามาร้องไห้ขอคืนดีทีหลังก็แล้วกัน!”

ฮั่วซือหานเดินขึ้นไปบนชั้นสอง เข้าห้องทำงาน และปิดประตูเสียงดังสนั่น

ฉือหว่านเหมือนหมดเรี่ยวแรง ร่างกายบอบบางของเธอค่อยๆ เลื่อนลงไปตามกำแพง

เธอนั่งยองๆ บนพรม กอดตัวเองไว้ “ฮั่วซือหาน ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้ว”

เช้าวันถัดมา

ป้าอู๋เปิดประตูห้องทำงานและเดินเข้าไป

ฮั่วซือหานกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน ตรวจเอกสารอย่างขะมักเขม้น เขาขึ้นชื่อว่าเป็นคนบ้างาน

ป้าอู๋เรียกเบาๆ “คุณผู้ชาย”

ฮั่วซือหานไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเขาไม่ดี อากาศรอบตัวเย็นเยียบเหมือนน้ำแข็ง

ป้าอู๋วางกาแฟอย่างระมัดระวังไว้ข้างมือเขา “คุณผู้ชาย นี่เป็นกาแฟที่คุณผู้หญิงชงให้คุณค่ะ”

มือที่ถือปากกาของฮั่วซือหานชะงักไปครู่หนึ่ง สีหน้าเย็นชาของเขาเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย

นี่เธอกำลังพยายามจะคืนดีหรือเปล่า?

พูดตามตรง ฉือหว่านเป็นภรรยาที่ดี เธอทำอาหารตามที่เขาชอบ ซักเสื้อผ้าของเขาด้วยมือ และดูแลทุกเรื่องของเขาเป็นอย่างดี

ฮั่วซือหานหยิบกาแฟขึ้นมา และดื่มเข้าไปหนึ่งอึก

เป็นกาแฟที่เธอชง และยังเป็นรสชาติที่เขาชอบ

แต่ เขายังโกรธอยู่

เมื่อคืนเธอตบหน้าเขา ความโกรธนี้เขาคงต้องเก็บไว้นาน

กาแฟแก้วเดียวไม่ได้ช่วยให้เขาหายโกรธ

ฮั่วซือหานถาม “คุณผู้หญิงรู้สึกผิดแล้วหรือยัง?”

ป้าอู๋มองฮั่วซือหานด้วยสีหน้าแปลกๆ “...คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงไปแล้วค่ะ”

ฮั่วซือหานนิ่งอึ้ง เงยหน้ามองป้าอู๋

ป้าอู๋หยิบของบางอย่างออกมา “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงลากกระเป๋าเดินทางออกไปแล้ว นี่คือสิ่งที่คุณผู้หญิงฝากให้ข้ามอบให้ท่านก่อนจะไปค่ะ”

ฮั่วซือหานรับกระดาษมา เปิดออก และคำว่า “ใบหย่า” ตัวโตๆ สองคำก็ปรากฏต่อหน้าเขา

ฮั่วซือหานพูดไม่ออก เขาคิดว่าเธอกำลังพยายามคืนดีกับเขา!

ป้าอู๋ “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงบอกว่าให้ท่านดื่มกาแฟแก้วนี้เสร็จแล้ว รีบเซ็นใบหย่านี้ค่ะ”

ฮั่วซือหานมองกาแฟแก้วนั้นด้วยสายตาเย็นชา “เททิ้ง! เทให้หมด!”

ป้าอู๋: คุณผู้ชาย ก่อนหน้านี้ท่านยังชอบดื่นกาแฟแก้วนี้อยู่เลย ตอนนี้ไม่ชอบแล้วเหรอคะ?

ป้าอู๋ไม่กล้าพูดอะไรอีก หยิบกาแฟแล้วรีบหายตัวไปทันที

ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหานเต็มไปด้วยความมืดมน เขาเหลือบมองใบหย่าอย่างรวดเร็ว พบว่าเธอไม่ต้องการเงินสักบาท ออกจากบ้านไปตัวเปล่า

ฮั่วซือหานหัวเราะเย็นชา เธอช่างกล้าจริงๆ ไม่ต้องการเงินจากเขาสักบาท เธอที่มาจากชนบทจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ชีวิต?

สามปีก่อนเธอพยายามทุกวิถีทางเพื่อแต่งงานแทน ก็เพราะเงินไม่ใช่เหรอ?

ในตอนนั้นเอง ฮั่วซือหานหรี่ตาลง เพราะเขาเห็นเหตุผลในการหย่า

เหตุผลที่ฉือหว่านเขียนด้วยลายมือ: “เพราะฝ่ายชายร่างกายไม่พร้อม มีปัญหาการทำหน้าที่สามี”

ฮั่วซือหาน “……”

ใบหน้าหล่อเหลาของเขามืดครึ้มจนดำสนิท

ยัยผู้หญิงบ้าคนนี้!

ฮั่วซือหานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาฉือหว่านทันที

ไม่นาน สายก็ถูกรับ และเสียงใสของฉือหว่านดังขึ้น “ฮัลโหล”

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (20)
goodnovel comment avatar
ปัญจรัตน์
ดีค่ะแต่มันยุ่งยาก
goodnovel comment avatar
ลมเปลี่ยนทิศ ทะเลสวย
ต่อๆค่ะสนุกดี
goodnovel comment avatar
หลง ยิ้มรอด
สนุกดีมีสาระ
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 936

    ฟู่อวิ๋นเซินยังคงอยากจะลงมืออีกแต่เย่ฮวนเอ่อร์ก็โผเข้ากอดเขาทันที “พอแล้ว ฟู่อวิ๋นเซิน! พอเถอะ!”เมื่อถูกร่างนุ่มนิ่มของเย่ฮวนเอ่อร์กอดไว้ ฟู่อวิ๋นเซินถึงได้หยุดลง แต่แววตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยโทสะก็ยังไม่จางลง เขายกเท้าขึ้นเตะจ้าวอี้ที่นอนอยู่กับพื้นอีกครั้งตอนนั้นเอง ฉือหว่านก็รีบวิ่งเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น?”เย่ฮวนเอ่อร์พูดขอโทษทันที “หวานหว่าน ขอโทษนะ ฉันทำให้เธอลำบากแล้ว”ฟู่อวิ๋นเซินมองจ้าวอี้บนพื้นแวบหนึ่ง จากนั้นก็จับมือเล็กของเย่ฮวนเอ่อร์แล้วพาเธอเดินออกไปทันทีเย่ฮวนเอ่อร์หันกลับไป “หวานหว่าน ลาก่อนนะ”ยังพูดไม่ทันขาดคำ ฟู่อวิ๋นเซินก็โอบหัวเธอไว้ ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด ไม่ยอมให้เธอหันกลับไปมองอีกฟู่อวิ๋นเซินพาเย่ฮวนเอ่อร์ออกจากโรงพยาบาล เปิดประตูฝั่งผู้โดยสารแล้วดันเธอเข้าไป ก่อนจะปิดประตูแล้วเดินอ้อมกลับมานั่งประจำที่คนขับเย่ฮวนเอ่อร์สังเกตเห็นว่าข้อนิ้วของเขาเลือดไหล รีบคว้ามือเขาไว้ “มือคุณเลือดออก เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ!”แต่ฟู่อวิ๋นเซินยกมือหนี ไม่ยอมให้เธอแตะเย่ฮวนเอ่อร์ชะงักไป เห็นใบหน้าหล่อเหลาเยือกเย็นของเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียด หน้าอกกว้างยังหอบแรง แสดงว่าเข

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 935

    จ้าวอี้เริ่มมีอารมณ์โมโห เขายื่นมือกดไหล่เย่ฮวนเอ่อร์ไว้ พูดด้วยความโกรธ “ทำไม! ทำไมเธอถึงต้องท้องลูกของฟู่อวิ๋นเซิน!”เย่ฮวนเอ่อร์มองเขาด้วยสายตาเย็นชา “คุณชายจ้าว ฉันจะพูดอีกครั้งนะ ฉันไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับนาย ฉันท้องลูกใครก็ไม่เกี่ยวกับนาย!”จ้าวอี้บีบไหล่เธอไว้แน่น “เย่ฮวนเอ่อร์ ทำไมเธอถึงไม่ให้โอกาสฉันอีกครั้ง ฉันก็แค่เคยทำผิดเหมือนผู้ชายทั่วไปตอนยังเด็ก ตอนนี้ฉันเลิกยุ่งกับฮั่วเสวียนกับผู้หญิงพวกนั้นหมดแล้ว ทำไมเธอไม่กลับมาอีกล่ะ? เธอก็เป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่ ฟู่อวิ๋นเซินต่อให้แต่งตัวดีแค่ไหน ก็เป็นแค่ไอ้จนคนหนึ่ง เขาไม่ใช่คนระดับเดียวกับพวกเรา เราสองคนน่ะถึงจะเหมาะกันโดยธรรมชาติ!”เย่ฮวนเอ่อร์อยากหัวเราะ และเธอก็หัวเราะออกมาจริงๆ“จ้าวอี้ นายยังกล้าพูดว่าแค่นายทำผิดแบบที่ผู้ชายมักจะทำกันงั้นเหรอ? จริงๆ แล้วนายก็แค่ห้ามใจตัวเองไม่อยู่ ลุ่มหลงกับโลกสวยงามภายนอก นายรักฉันจริงๆ เหรอ? ที่จริงนายก็แค่ไม่ยอมแพ้เท่านั้นเอง ทั้งหมดมันคือความอยากเอาชนะ ความทะเยอทะยานที่อยากควบคุม คนอย่างนาย ไม่เคยรักใครเลยจริงๆ นอกจากตัวเอง!”จ้าวอี้พยายามจะอธิบาย “ฉัน...”แต่เย่ฮวนเอ่อร์ก็พูดแ

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 934

    เย่ฮวนเอ่อร์หน้าแดง “ฉันรู้แล้ว แต่... แต่ฟู่อวิ๋นเซินเขา... ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้เลย”ฉือหว่านมองเย่ฮวนเอ่อร์แล้วยิ้มออกมา ความจริงแล้วเสี่ยวอู่เคยพูดว่าฟู่อวิ๋นเซินเป็นคนหลงรักแบบใสซื่อ ส่วนเย่ฮวนเอ่อร์ก็ไม่ต่างกัน พวกเขาทั้งคู่ต่างก็เป็นคนหลงรักแบบใสซื่อ เขาว่ากันว่า คนสองคนที่เป็นพวกหลงรักหัวปักหัวปำเมื่อใช้ชีวิตร่วมกันถึงจะมีความสุข ทั้งสองคนต่างก็ขาดกันไม่ได้ฉือหว่านยิ้มพูดว่า “ฮวนเอ่อร์ ตอนนี้เธอกับประธานฟู่คืนดีกันแล้ว ก็น่าจะถึงเวลาบอกเขาเรื่องลูกในท้องได้แล้วล่ะนะ”จะบอกเรื่องตั้งครรภ์กับเขาไหม?จริงๆ แล้วเย่ฮวนเอ่อร์ก็คิดจะบอกอยู่แล้ว“ฉันว่าประธานฟู่เป็นคนที่ชอบเด็กนะ แถมเขาก็มีความสามารถ มีความรับผิดชอบ บอกเขาเรื่องลูกน่าจะเป็นเรื่องดี ฉันเชื่อว่าเขาจะต้องเป็นพ่อที่ดีแน่ๆ”เย่ฮวนเอ่อร์ก็รู้ว่าฟู่อวิ๋นเซินชอบเด็ก แต่ก่อนเขาก็เคยพูดว่าอยากมีลูกเธอก็เชื่อว่าเขาจะเป็นพ่อที่ดีได้เย่ฮวนเอ่อร์พยักหน้า “อืม ฉันจะหาจังหวะบอกเขาเอง”ทันใดนั้น พยาบาลสาวคนหนึ่งก็เรียกขึ้นจากด้านหลัง “หมอฉือคะ”ฉือหว่าน “ฮวนเอ่อร์ งั้นฉันขอตัวก่อนนะ”เย่ฮวนเอ่อร์พยักหน้า “หวานหว่าน เธอไปทำงา

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 933

    ฟู่อวิ๋นเซินเงยหน้ามองเธอแวบหนึ่ง คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ทำไม พวกเธอสองคนมีความลับอะไรที่ฉันฟังไม่ได้หรือเปล่า?”เย่ฮวนเอ่อร์ไม่อยากให้เขาจับพิรุธได้ รีบตอบทันที “ก็แน่นอนสิ ผู้หญิงด้วยกันก็ต้องมีความลับเยอะแยะ จะบอกคุณได้ยังไง!”ฟู่อวิ๋นเซินยกมุมปากบางขึ้น “เข้าใจแล้ว กินข้าวก่อน กินเสร็จเดี๋ยวฉันขับรถไปส่งเธอแล้วจะกลับเลย โอเคไหม?”เย่ฮวนเอ่อร์พยักหน้า “ขอบคุณค่ะ ประธานฟู่”...หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ ฟู่อวิ๋นเซินก็ขับรถไปส่งเย่ฮวนเอ่อร์ที่โรงพยาบาล วันนี้ฉือหว่านอยู่ที่โรงพยาบาลพอดีรถหรูจอดหน้าทางเข้าโรงพยาบาล ฟู่อวิ๋นเซินพูดขึ้น “ฉันไปส่งเธอข้างบน”เย่ฮวนเอ่อร์ “ไม่ต้องหรอก คุณมาส่งแค่นี้ก็พอ ฉันนัดกับหวานหว่านไว้แล้ว เดี๋ยวขึ้นไปหาเธอเองได้ค่ะ”พูดจบ เย่ฮวนเอ่อร์ก็ไม่ให้เขามีโอกาสพูดต่อ รีบเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารลงจากรถ “ประธานฟู่ ลาก่อนค่ะ”เธอโบกมือน้อยๆ ให้ฟู่อวิ๋นเซินฟู่อวิ๋นเซินยิ้มบาง “ลาก่อน”เย่ฮวนเอ่อร์หมุนตัวเดินเข้าไปในโรงพยาบาลไม่นาน เธอก็หาฉือหว่านเจอในห้องทำงาน วันนี้ฉือหว่านใส่เสื้อกาวน์สีขาวเพิ่งผ่าตัดเสร็จ“หวานหว่าน!”ฉือหว่านยิ้มดีใจ “ฮวนเอ่อร์ ม

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 932

    เธอจ้องเขาเขม็งฟู่อวิ๋นเซินเอื้อมมือมาบีบปลายจมูกเล็กของเธอเบาๆ “หิวหรือยัง?”เย่ฮวนเอ่อร์ปัดมือเขาออก ตอบอย่างตรงไปตรงมา “หิวแล้ว”ฟู่อวิ๋นเซิน “งั้นฉันไปทำอาหารให้เธอ”เขาเปิดผ้าห่มลุกจากเตียง เริ่มแต่งตัวเย่ฮวนเอ่อร์ไม่กล้ามองตรงๆ แต่ชายหนุ่มหน้าตาดีระดับท็อปมาแต่งตัวอยู่ต่อหน้า ไม่มองก็น่าเสียดาย มองไปก็ชุ่มชื่นตาเธอแอบมองเขา เห็นเขาสวมกางเกงแล้วกำลังใส่เสื้อเชิ้ต เขาเป็นคนประเภทที่ถอดเสื้อแล้วมีกล้าม ใส่เสื้อแล้วก็ดูเพรียว หุ่นสูงโปร่งดูดีแบบมีสไตล์ ตอนนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กำลังติดกระดุมนิ้วยาวเรียวขาวสะอาดของเขากำลังทำงานอย่างเชี่ยวชาญ อาจเพราะเดี๋ยวจะไปทำอาหาร เขายังพับแขนเสื้อขึ้นสองทบ เผยให้เห็นแขนท่อนล่างที่แข็งแรงอาจเพราะรู้สึกถึงสายตา ฟู่อวิ๋นเซินหันมามองเธอทันทีเย่ฮวนเอ่อร์รีบปิดตา แกล้งหลับด้วยความรู้สึกผิดฟู่อวิ๋นเซินรู้ว่าเธอกำลังแอบดู ตัวเธอเป็นคนตรงและโรแมนติก ไม่ถนัดเรื่องโกหกหรือเสแสร้ง ขนาดแกล้งหลับ ขนตายาวๆ ยังสั่นไม่หยุด น่ารักสุดๆฟู่อวิ๋นเซินยื่นสองมือยันข้างตัวเธอ โน้มตัวลงมามอง “คุณหนูใหญ่เย่ เมื่อคืนยังดูไม่พอเหรอ ถึงต้องแอบดูตอนเช้าอีก

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 931

    ฟู่อวิ๋นเซินยกมุมปากขึ้น “ไม่รีบ”เย่ฮวนเอ่อร์ชะงักไป หมายความว่ายังไงว่าไม่รีบ?เธอมองถนนด้านนอก นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของเธอเลย วันนี้เขาบังคับพาเธอออกมาด้วยตัวเอง ควบคุมพวงมาลัยมาตลอด ตอนนี้ก็มืดแล้วแต่เขายังไม่ยอมให้เธอกลับบ้านเย่ฮวนเอ่อร์ “ประธานฟู่ คุณจะพาฉันไปไหนอีก ฉันอยากกลับบ้าน”ฟู่อวิ๋นเซินหันมามองเธอ ยิ้มขำ “เธอรีบอะไรนัก กลัวว่าฉันจะกินเธอหรือไง?”เย่ฮวนเอ่อร์ “...ประธานฟู่ล้อเล่นแล้ว คนดีมีศีลธรรมอย่างคุณคงไม่ทำแบบนั้นกับฉันหรอก ใช่ไหมคะ!”ยังจะสวมเขาให้เขาอีกฟู่อวิ๋นเซินไม่ได้เล่นด้วย เขามองเธอ “ต้องดูว่าเธอเชื่อฟังไหมก่อน!”เย่ฮวนเอ่อร์ “...”ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถหรูหยุดอยู่หน้าบ้านพักหลังหนึ่ง เป็นวิลล่าของฟู่อวิ๋นเซิน เขาอาศัยอยู่ที่นี่ฟู่อวิ๋นเซินเปิดประตู “คุณหนูใหญ่เย่ เชิญข้างใน”เย่ฮวนเอ่อร์ “ประธานฟู่ ฉันกลับก่อนดีกว่าค่ะ มันดึกแล้ว ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว”เธอหันหลังจะวิ่งหนีแต่ฟู่อวิ๋นเซินคาดไว้แล้ว เขาขวางหน้าเธอไว้ทันที “คุณหนูใหญ่เย่ คุณนี่ไม่เคยเชื่อฟังเลยนะ”“ฉัน...”คำพูดของเย่ฮวนเอ่อร์ยังไม่ทันหลุดจากปาก ฟู่อวิ๋นเซินก็อุ้มเธอขึ้นในท่าขวางไว้

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status