บทที่ 41

สองคนสบตากัน

ฉือหว่านมองฮั่วซือหาน พยายามแก้ต่างให้ตัวเอง “ฮั่วซือหาน รูปนั้นฉันไม่ได้ส่งให้คุณย่า ฉันไม่มีทางยอมรับในสิ่งที่ไม่ได้ทำ”

ฉือเจียวกระตุกแขนเสื้อของฮั่วซือหาน “ซือหาน คุณดูสิ เธอมาถึงขนาดนี้แล้วยังแก้ตัว ไม่มีท่าทีสำนึกผิดเลย!”

สายตาของฮั่วซือหานเย็นชา ไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย “ฉือหว่าน ขอโทษเดี๋ยวนี้!”

เขาสั่งเธอ ให้เธอขอโทษฉือเจียวทันที

ฉือหว่านเบิกตากว้างเล็กน้อย แผ่นหลังบอบบางตั้งตรงอย่างเยือกเย็นและดื้อรั้น “ฮั่วซือหาน ฉันจะพูดอีกครั้ง เรื่องนี้ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่มีทางขอโทษ!”

สายตาของฮั่วซือหานเย็นเหมือนหมึกดำที่กระจายออกมา มืดมนจนลึกสุดหยั่งถึง “ฉือหว่าน เหมือนว่าเพื่อนรักของเธอ ซูเสี่ยวฝูจะทำงานอยู่ที่นิตยสารสินะ”

ความเย็นยะเยือกแล่นขึ้นมาตามกระดูกสันหลังจนฉือหว่านตัวสั่น เขาคิดจะเล่นงานคนรอบตัวเธอด้วยหรือ?

ฉือเจียวและหลี่หลันมองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ยและยโส ทิ่มแทงตาเป็นที่สุด

ฉือหว่านกำมือแน่น ความรู้สึกถูกเหยียบย่ำแล่นพล่านอยู่ในอก ฮั่วซือหานทำลายศักดิ์ศรีของเธอจนหมดสิ้น แล้วยังปล่อยให้คนสองคนนี้ย่ำยีเธอ

น้ำตาแห่งความอัปยศคลอเบ้า ฉือหว่านเ