บทที่ 893

เฉินหยวนหยวนกอดเย่ฮวนเอ่อร์แน่น “ตราบใดที่หนูยังอยู่ ไม่มีใครมาเป็นพี่สะใภ้หนูได้หรอก!”

เย่ฮวนเอ่อร์รู้สึกอบอุ่นในใจ ไม่ว่าเธอกับฟู่อวิ๋นเซินจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยความรักและความเอ็นดูที่มีต่อเฉินหยวนหยวนก็ไม่สูญเปล่า

ไม่นานเสียงของฟู่อวิ๋นเซินก็ดังมาจากด้านนอก “อาหารเสร็จแล้ว ออกมากินข้าวกันเถอะ!”

เย่ฮวนเอ่อร์พาเฉินหยวนหยวนออกมาจากห้อง ที่โต๊ะอาหารมีโจ๊กข้าวฟ่างที่ต้มจนเปื่อยกำลังดี และกับข้าวเบาๆ สามอย่าง วางอย่างเป็นระเบียบ

สำหรับเย่ฮวนเอ่อร์ที่ไม่ถนัดเรื่องทำครัว เธอรู้สึกชื่นชมฟู่อวิ๋นเซินมาก

แค่เวลาไม่นาน เขาทำทั้งโจ๊กทั้งกับข้าวสามอย่างเสร็จหมดแล้ว

ฟู่อวิ๋นเซินหยิบชามและตะเกียบออกมา “กินข้าวกันเถอะ”

เย่ฮวนเอ่อร์กับเฉินหยวนหยวนนั่งลงเหมือนกัน รอให้เขาเสิร์ฟ เธอรู้สึกผิดนิดหน่อย เพราะเธอมาที่นี่เพื่อดูแลเฉินหยวนหยวน แต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย

เย่ฮวนเอ่อร์ตักโจ๊กมากินเล็กน้อย แต่เพราะไม่ค่อยมีความอยากอาหาร จึงกินได้ไม่มาก

เฉินหยวนหยวนมองเธอ “พี่ฮวนเอ่อร์ ทำไมพี่กินน้อยจัง?”

เย่ฮวนเอ่อร์ไม่กล้าบอกเรื่องท้อง จึงยิ้มกลบเกลื่อน “ช่วงนี้ไม่ค่อยมีความอยากอาหารน่ะ”

เฉินหยวนหยวน “