บทที่ 927

ฟู่อวิ๋นเซินยิ้มมุมปาก “คุณหนูใหญ่เย่ เมื่อคืนตกลงใครทรมานใครกันแน่ ให้ฉันช่วยเธอระลึกหน่อยไหม?”

เย่ฮวนเอ่อร์ “ฉัน…”

ฟู่อวิ๋นเซิน “เมื่อคืนคุณหนูใหญ่บางคน ฉันยังไม่ได้แตะเลย ก็เริ่มบอกให้เบาๆ แล้วนะ บอกว่า ท่านี้ไม่ไหว ท่านั้นก็ไม่เอา บอกว่าอีกครั้งก็ไม่ไหว…”

เย่ฮวนเอ่อร์รีบเอามือไปปิดปากเขา ไม่ให้พูดต่อไปอีก เขาไม่รู้สึกอายบ้างหรือไง?

“ประธานฟู่ อย่าพูดให้ได้เปรียบแล้วทำเป็นน่าสงสารเลย!”

“หมายความว่ายังไง?”

“เมื่อคืนฉันก็ประท้วงจริง แต่ประท้วงไม่เป็นผล คุณก็ไม่ฟังฉันนี่!”

ลูกกระเดือกของฟู่อวิ๋นเซินขยับขึ้นลง เขาเอื้อมมือไปบีบปลายคางเล็กของเธอบังคับให้เงยหน้า “ครั้งหน้า ถ้ายังกล้าทำให้ฉันโกรธอีก ฉันจะทำให้คุณลงจากเตียงไม่ได้ เข้าใจไหม?”

เย่ฮวนเอ่อร์ “……”

“ยังจะบอกว่าประท้วงไม่เป็นผล ถ้าเมื่อคืนคุณไม่ประท้วง คุณคิดว่าฉันจะปล่อยคุณง่ายๆ แบบนั้นเหรอ? ฉันไม่เล่นคุณจนตายให้รู้ไป!”

เมื่อคืนเขาอยากจะจัดการ เธอให้หนักจริงๆ แต่พอเห็นเธอน้ำตาคลอหน้าน่าสงสาร เขาก็ทำไม่ลง สุดท้ายก็ใจอ่อนตามใจเธอหมด

ทั้งตัวเขาเปียกเหงื่อ ถูกเธอทรมานจนแทบไม่ไหว จนเกือบลืมไปเลยว่าสิ่งที่ทำอยู่คือการแก้แค้น