"คุณอา!"
เมื่อรู้ว่าคนที่จัดการคีรินทร์ให้ลงไปนอนกับพื้นคือใคร ข้าวหอมยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม เขามาได้อย่างไร และมาตั้งแต่ตอนไหน? ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด!
"หยุดนะเว่ย!"
เสียงชายหนุ่มวัยกลางคนที่ฟังดูคุ้นหูนัก ร้องห้ามพร้อมกับสาวเท้าเข้ามาอย่างรีบร้อน ข้างกายมี รปภ.ตามมาด้วยสองคนเพื่อมาลากเอาบุคคลที่บังอาจเข้ามาทำร้ายร่างกายลูกชายเจ้าของบริษัทอย่างไม่เกรงกลัว แต่เเล้วเมื่อมาถึงผู้มาใหม่กลับทำสีหน้าตกใจหนักกว่าข้าวหอมเสียด้วยซ้ำ!
"ไอ้พายุ! ข้าว! มาได้ยังไง?"
"กูมาต่อยปากไอ้เด็กเวรนี่! ส่วนเมียกูมาให้มันด่า"
พายุเอ่ยอย่างโมโห แถมยังตอบเเทนข้าวหอมจนเธออึ้ง พายุใจร้อนและปากแจ๋วคนเดิมยืนอยู่ข้างเธอจริง ๆ สินะ
"หลานกูมันไปหาเรื่องอะไรมึง?"
คิมหันต์ทำหน้างง ๆ เมื่อเห็นว่าพายุกับข้าวหอมไม่ตอบจึงหันมาถามหลานชายตนเอง ใช่แล้ว...คิมหันต์เป็นน้าของคีรินทร์ที่เข้ามาบริษัทวันนี้ก็เพื่อที่จะเข้ามาเยี่ยมหลานชาย แต่ก็ดันได้ยินพนักงานที่บริษัทบอกว่ามีเหตุทะเลาะวิวาทกัน ไม่คิดว่าคนที่เป็นคู่กรณีจะเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง
"ว่าไงไอ้หลานชาย
"ยิ้มหน่อยสิคะ ว่าที่เจ้าสาว กรี๊ด~"เสียงเเซวจากเพื่อนสนิทของหญิงสาวที่เอาแต่นั่งทำหน้าบูดบึ้ง อยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม ต่างจากเพื่อนสองคนที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คล้ายกับคนสติไม่สมประกอบ คนหนึ่งนั่งอมยิ้ม อีกคนเดินไปหมุนไปท่าทางดีใจออกหน้าออกตา ยิ่งทำให้ข้าวหอมปวดหัวหนักกว่าเดิม"นี่อาพายุปล่อยข่าวแบบนั้นจริง ๆ เหรอ""ใช่จ้า พวกกูเห็นรูปสมัยก่อนมึงแล้วนะ น่ารักเกินเบอร์มาก อิจฉาอ่ะ ว่าที่สามีก็หล่อกินคนมาก" เจแปนที่ท่าทางสะดีดสะดิ้งเกินกว่าทุกคน"เดี๋ยว!! รูปอะไรก่อน?"ยังมีอะไรที่ทำให้เธอหนักใจเพิ่มอย่างนั้นหรือ? เธอไม่กล้าแม้กระทั่งเข้าไปอ่านคอมเม้นในกลุ่มมหาลัยเลยด้วยซ้ำ เพราะกลัวตัวเองจะรับไม่ได้!"มึงมุดออกจากถ้ำหน่อยเถอะ ก็รูปคู่มึงกับคุณพายุไง เรียงกันเป็นสตอรี่คลั่งรักเลยนะมึง"เจแปนยื่นโทรศัพท์ให้ข้าวหอมดูบ้าง แม้จะไม่อยากรับรู้ แต่ถ้าไม่ดูเลยก็คงไม่ได้ ข้าวหอมจึงเลือกรับโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นมา เเละเลื่อนดูรูปภาพเหล่านั้นมีทั้งรูปตั้งแต่ตอนที่เธออยู่กับพายุช่วงแรก ๆ บางรูปที่เธอถูกแอบถ่าย เเละรูปคู่ของทั้งสองคน ข้าว
"คุณอา!"เมื่อรู้ว่าคนที่จัดการคีรินทร์ให้ลงไปนอนกับพื้นคือใคร ข้าวหอมยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม เขามาได้อย่างไร และมาตั้งแต่ตอนไหน? ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด!"หยุดนะเว่ย!"เสียงชายหนุ่มวัยกลางคนที่ฟังดูคุ้นหูนัก ร้องห้ามพร้อมกับสาวเท้าเข้ามาอย่างรีบร้อน ข้างกายมี รปภ.ตามมาด้วยสองคนเพื่อมาลากเอาบุคคลที่บังอาจเข้ามาทำร้ายร่างกายลูกชายเจ้าของบริษัทอย่างไม่เกรงกลัว แต่เเล้วเมื่อมาถึงผู้มาใหม่กลับทำสีหน้าตกใจหนักกว่าข้าวหอมเสียด้วยซ้ำ!"ไอ้พายุ! ข้าว! มาได้ยังไง?""กูมาต่อยปากไอ้เด็กเวรนี่! ส่วนเมียกูมาให้มันด่า"พายุเอ่ยอย่างโมโห แถมยังตอบเเทนข้าวหอมจนเธออึ้ง พายุใจร้อนและปากแจ๋วคนเดิมยืนอยู่ข้างเธอจริง ๆ สินะ"หลานกูมันไปหาเรื่องอะไรมึง?"คิมหันต์ทำหน้างง ๆ เมื่อเห็นว่าพายุกับข้าวหอมไม่ตอบจึงหันมาถามหลานชายตนเอง ใช่แล้ว...คิมหันต์เป็นน้าของคีรินทร์ที่เข้ามาบริษัทวันนี้ก็เพื่อที่จะเข้ามาเยี่ยมหลานชาย แต่ก็ดันได้ยินพนักงานที่บริษัทบอกว่ามีเหตุทะเลาะวิวาทกัน ไม่คิดว่าคนที่เป็นคู่กรณีจะเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง"ว่าไงไอ้หลานชาย
"นั่นอิข้าวมาแล้ว!"น้ำเสียงและท่าทีร้อนรนผิดแปลกไปจากปกติของเจแปน ทำให้หญิงสาวที่เดินเคียงคู่มากับหนุ่มหล่อสวมเเว่น บุคลิกดูดีมีภูมิฐาน ต้องแปลกใจเล็กน้อยทั้งสองคนเข้าบริษัทมาพร้อมกัน สาเหตุที่เขาเดินตัวติดข้าวหอมได้ก็เพราะไม่ต้องปิดบังเพื่อนของเธออีกต่อไป แต่ต้องยอมรับว่าแอบรำคาญสายตาเหล่าพนักงานที่คอยมองตามแผ่นหลังทั้งสองคนอยู่เป็นระยะ"มีอะไรหรือเปล่า? กวางไม่ฝึกที่แผนกเหรอ"ข้าวหอมเอ่ยถามอย่างสงสัย พายุเองก็แสดงสีหน้าเช่นกัน เขาเดินถือกระเป๋าข้าวหอมเข้ามา พร้อมกับคลุมเสื้อทับให้สาวน้อยที่สวมชุดนักศึกษารัดรูป ก่อนมาก็เถียงกันตาแทบถลน แต่เพราะพายุมีอาการเหมือนจะไม่ค่อยสบาย จึงไม่มีเเรงเถียงสู้ข้าวหอมได้"ข้าวเกิดเรื่องใหญ่แล้วว่ะมึง!"กวางที่ปกติเอาแต่วางตัวนิ่ง ตอนนี้เองกลับมีท่าทีร้อนใจไม่ต่างกับเจแปน"มีเรื่องอะไร?""เอ่อ..."กวางหันไปมองทางพายุที สลับกับเจแปนบ้างข้าวหอมบ้าง เหมือนกับว่าจะสื่อสารทางสายตาว่าควรจะเล่าเรื่องนี้ต่อหน้าพายุจริงหรือไม่"เล่าเถอะ ถ้าเรื่องเกี่ยวกับข้าว ฉันก็ควรต้องรู้" พายุเหมือนจ
เช้าวันต่อมา...."อื้อ~" หญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงนุ่ม ส่งเสียงครางเบา ๆ เมื่อเธอนั้นรู้สึกตัวตื่นขึ้น ข้าวหอมใช้เเขนสองข้างช่วยพยุงร่างกายที่อ่อนล้าลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง และเริ่มกวาดสายตามองไปรอบห้อง ก็พบว่านี่เป็นห้องนอนของชายหนุ่มอีกคนเมื่อคืนเธอจำได้ชัดเจนกว่าทุกครั้ง ว่าก่อนที่เธอจะหลับตาลง เจ้าของอ้อมแขนนั่นคือพายุ เมื่อนึกได้ปลายเท้าก็แตะลงบนพื้น คว้าเอาโทรศัพท์มือถือที่น่าจะเป็นพายุที่วางไว้บนหัวเตียงให้ และก้าวออกมาตามหาใครคนนั้นทันที เพราะเธอไม่เห็นว่าเขานอนอยู่ข้าง ๆเพียงแค่เปิดประตูห้องนอนออกมาเท่านั้น ข้าวหอมถึงกับตัวชา ทำอะไรไม่ถูก สิ่งที่เธอเห็นชัดอยู่ตรงหน้าคือห้องทั้งห้องถูกตกแต่งไปด้วยลูกโป่งสีขาว ดอกทิวลิปที่เธอชอบถูกจัดไว้หลากหลายมุมละลานตา สวยงามราวกับอยู่ในทุ่งดอกไม้ ป้ายสุขสันต์วันเกิดยังเด่นชัดจนคนอ่านหายใจติดขัด นี่พายุตั้งใจจัดงานวันเกิดให้เธออย่างนั้นหรือ? เขาเตรียมทุกอย่างไว้เพียงแค่เธอไม่ได้มาเท่านั้น"คุณอา"เสียงเรียกเบาหวิว เเต่เธอยังไม่พบเป้าหมายที่ต้องการตามหา เมื่อเดินมาถึงโต๊ะทานอาหารข้าวหอมก็ถึงกับน้ำตาคลอ
"คีเรื่องนี้ข้าวอธิบายได้นะ"ข้าวหอมพยายามเต็มที่เพื่อจะบอกความจริงกับชายหนุ่ม แต่ตอนนี้เขาไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น เชื่อในสิ่งที่ตนเห็นและรู้มาเท่านั้น ต่อให้เวลานี้ข้าวหอมจะอธิบายด้วยเหตุผลแค่ไหน เขาก็จะมองว่ามันคือคำโกหกและแก้ตัว!"ไม่ฟังเว้ย!! เชิญเก็บคำพูดไว้อธิบายกับคนเป็นพันเเล้วกัน"คีรินทร์ตะโกนก้องอย่างเหลืออด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง และก้าวเท้ายาวออกไปจากจุดนั้นทันที ทิ้งให้ทั้งสามคนอยู่ด้านหลังโดยไม่หันกลับมามอง ข้าวหอมเห็นแบบนั้นยิ่งตกใจ เธอทำท่าจะวิ่งตามคีรินทร์ไปแต่โดนกวางล็อกตัวไว้ก่อน"ปล่อยมันไปเถอะ รอให้มันใจเย็นกว่านี้ค่อยคุยกัน ต่อให้ตอนนี้ข้าวพูดแทบตายมันก็ไม่เชื่อ""ฮึก! แล้วกวางเชื่อไหม แปนมึงละมึงจะเชื่อกูไหม? ฮือๆ ๆ"ข้าวหอมเองก็อดกลั้นน้ำตาไม่ไหวเช่นกัน เธอร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจสายตาใครต่อใคร ที่พอได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทก็ออกมาทำการมุงดู เธออยากบอกความจริงกับทุกคนว่าแท้จริงแล้วเรื่องมันเป็นมาอย่างไรตอนแรกแค่อยากปิดบังสถานะเพื่อไม่ให้ใครสงสัยเธอกับพายุ แต่ใครเล่าจะคิด
"คี~"เพราะน้ำเสียง และกลิ่นคุ้นเคยที่สัมผัสได้ คนที่ชนเข้ากับเธอคือคีรินทร์ เพราะเเรงปะทะก่อนหน้าทำให้เธอเกือบหน้าหงาย ดีที่คีรินทร์คว้าเอวบางดึงเข้าประชิดตัวไว้เสียก่อน"อื้อ""ไปไหนมา? ทำไมปล่อยให้ข้าวรอนานขนาดนี้"น้ำเสียงติดจะเป็นการตำหนิจากหญิงสาวสวยในอ้อมอก เธอทำหน้าบึ้งตึงเล็กน้อยราวกับไม่พอใจเขา"พอดีเตรียมของขวัญวันเกิดให้ข้าวไง""จริงเหรอ?"ข้าวหอมผละตัวออกจากอ้อมเเขนของชายหนุ่มทันที ก่อนที่จะรีบเปลี่ยนสีหน้าและจ้องมองชายหนุ่มอย่างตั้งใจ ทว่า! เมื่อเธอมองหน้าเขาชัด ๆ จึงสังเกตุได้ว่าดวงตาของคีรินทร์แดงก่ำจนหน้ากลัว!"คีเป็นอะไร!? ร้องไห้ทำไม"เสียงร้องที่ติดจะเป็นการตะโกนเสียมากกว่า เธอตกใจจนสร่างเมาไปชั่วขณะ เมื่อเห็นอาการของชายหนุ่มตรงหน้า มือเรียวที่สั่นเทารีบยกขึ้นจับใบหน้าหล่อหมุนซ้ายขวาอย่างคนห่วงใยเพื่อนเธอร้องไห้? เขาร้องไห้ทำไม? เพราะอะไร?"ไม่ต้องสนใจหรอก มาดูของขวัญที่คีจะให้ข้าวดีกว่า"ว่าแล้วคีรินทร์ก็รีบคว้าข้อมือเล็กออกแรงดึงให้เธอตามเขาออกมา ข้าวหอมที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งอยู่น