EP.04 ชายในฝันที่มีตัวตน

          “ขอบ... ขอบคุณค่ะ น้องปลากลับบ้านก่อนนะคะ”

          “อาไปส่ง”

          ฝ่ามือไวตามใจ เอื้อมคว้าข้อมือน้อยๆ นั้นไว้ให้หยุด ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยอย่างแสนเสียดาย เมื่ออาการสั่นๆ นั้นกระจายออกมาจากข้อมือจนเขาสัมผัสได้

          “ไม่ต้องหรอกค่ะ น้องปลาเดินไปเองได้แค่นี้เอง อารักษ์อย่าลืมทานวุ้นของน้องปลานะคะ”

          ร่างบอบบางก้าวเดินออกไปอย่างเร็วรี่ พร้อมเสียงปนสั่นพยายามทำให้มั่นคงที่สุดนั้น ทำให้อารักษ์เกิดความรู้สึกประหลาดวาบหวิวเล็กๆ ในหัวใจอีกแล้ว ด้วยแว่วเสียงครางหวานๆ นั้นยังคงอยู่ ‘อารักษ์ขา...’ กำลังตามหลอกหลอนเขา และยิ่งตอกย้ำมากขึ้นอีกเท่าตัวเมื่อเห็นของที่มัสยานำมาใส่ตู้เย็นไว้ให้

          ‘วุ้นรูปหัวใจสีชมพู’ หลายสิบดวงวางเรียงรายกันอยู่ในถาดแก้วรูปปลาทอง ยิ่งกระตุ้นให้จังหวะหัวใจของเขาเต้นผิดแผกไป และเมื่อริมฝีปากสัมผัสหัวใจดวงน้อยเพื่อส่งเข้าสู่อุ้งปาก ปลายลิ้นทำหน้าที่รับรู้รสพร้อมกับคลุกเคล้าสร้างความอร่อย ไม่ต่างจากวินาทีที่ปลายลิ้นของเขาชอนไชสู่ความหอมหวานของเธอ ตวัด และละเลียดไล้ปลายลิ้นไปมาเพื่อดูดซับเอาความหวานแรกให้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว แต่นั่นเขาไม่ควรเลยนะ ไม่ควรทำ และไม่ควรแม้แต่จะคิดถึงอีก

          ‘น้องปลา... อาไม่น่าทำแบบนั้นเลย’

          คิดอย่างสำนึกผิด ทว่าภาพใบหน้า ดวงตา ริมฝีปาก ทรวงอกอิ่ม และเรียวขาเรียวสวย ก็ปลุกระดมความคิดให้เขาออกนอกลู่ไปไกลอีกแล้ว สุดท้ายความต้องการจะกินวุ้นถาดนี้ให้หมดก็ต้องจบลง เพราะหากขืนยังละเลียดความหวานอร่อยลิ้นอยู่อย่างนี้ เขาคงไม่สามารถสลัดอารมณ์เร่าร้อนที่ปะทุขึ้นให้ดับลงได้แน่

.

.

          สองเท้าพาตนเองก้าวเร็วรี่ออกมาจากบ้านตึก 2 ชั้นที่ร้างผู้อยู่อาศัยมานับ 10 ปี ชะลอความเร็วลงเมื่อรู้ตัวว่าออกห่างจากรัศมีการมองเห็นของคนภายในบ้านได้อย่างดีแล้ว มัสยาหยุดเดินและหันกลับไปมองบ้านหลังใหญ่อีกครั้ง

          ปลายนิ้วยกขึ้นแตะริมฝีปากบวมเจ่อของตนเองเพราะความวาบหวิวหวามหัวใจยังประทับอยู่อย่างท่วมท้น ก่อนจะลากเรื่อยปลายนิ้วลงมาตามลำคอและไปหยุดอยู่ที่เต้าอวบอิ่ม ส่งผ่านความรู้สึกซ่านเสียวอย่างประหลาดไปทั่วร่างกาย นั่นแค่จากฝ่ามือและสัมผัสภายนอกเนื้อผ้า หากเป็นความเปลือยเปล่าเล่า เธอจะรู้สึกมากมายแค่ไหน

          “อารักษ์ขา... น้องปลาคิดถึงอารักษ์ค่ะ คิดถึงมากเหลือเกิน”

          น้ำเสียงสั่นคลอพร้อมหยาดน้ำตาที่ค่อยๆ รินไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เพราะเธอแทบจะรอคอยให้ถึงวันนี้ไม่ไหว แค่รู้ข่าวว่าอารักษ์ที่เธอเฝ้าคิดถึงเฝ้ารอคอยจะกลับมา เธอก็ตื่นเต้นเสียจนให้เหตุผลกับตัวเองไม่ได้ว่าทำไม และแค่พรุ่งนี้เช้าเธอจะได้พบกับเขา แต่เธอกลับนอนไม่หลับถึงกับกล้าแอบย่องเข้ามาในบ้านของเขา เพราะหวังว่าจะสร้างความประทับใจให้กับเขาได้ ไม่มากก็น้อย หากอารักษ์ได้ชิมฝีมือทำขนมของเธอ เขาอาจชอบ ติดใจ และขอให้เธอทำให้ทานบ่อยๆ ก็ได้

          แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้เธอรู้เหตุผลทั้งหมด สิ่งที่ปลูกฝังอยู่ในหัวใจ จนทำให้เธอไม่เคยมองผู้ชายคนไหนให้เกินฐานะเพื่อน ตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาวมาจนถึงบัดนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะว่า เธอจะเก็บความอ่อนหวานทั้งหมดนี้ไว้เพื่ออารักษ์คนเดียวเท่านั้น และอารักษ์ก็ได้ไปทั้งหมดแล้ว ทั้ง ‘หัวใจ’ และ ‘จูบแรก’ ของเธอ

          “อารักษ์ไม่ได้มองว่าน้องปลาเป็นเด็กแล้วใช่มั้ยคะ น้องปลาโตพอที่จะทำให้อารักษ์...”

          ไอความร้อนพวยพุ่งไปทั่วทั้งร่าง จนรู้สึกอุ่นวาบที่หัวใจ คือสิ่งย้ำเตือนว่าเหตุการณ์ที่ผ่านพ้นไปนั้นเกิดขึ้นจริง ไม่ใช่เธอคิดไปเองและเฝ้าฝันถึงเขาที่เป็นชายในฝันอีกแล้ว อารักษ์มีเลือดเนื้อและแข็งแกร่งไปทุกสัดส่วน

          ไม่ว่าจะเป็นท่อนแขนที่รั้งร่างเธอเข้าแนบชิดไม่ยอมปล่อย ฝ่ามือที่รั้งใบหน้าของเธอให้แหงนรับจูบเร่าร้อนนั้น หรือแม้แต่ความอุ่นวาบซาบซ่านสะท้านหัวใจที่เคล้นคลึงเต้าอวบใหญ่ของเธอไม่หยุด โดยเฉพาะปลายลิ้นร้อนๆ ที่ช่วงชิงลมหายใจจากเธอ นั่นไม่ต่างกับเธอเห็นอารักษ์แลกจูบกับแม่สาวทรงโตในสวน

          ‘รักษ์ขา... จูบพิซซี่อีกสิคะ พิซซี่อยากให้รักษ์จูบ รักษ์จูบเก่งที่สุด อืม...’

          นักศึกษาสาวทรงอึ๋มที่คล้องต้นแขนรอบลำคอของอารักษ์ก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อเหลาสไตล์หนุ่มลูกครึ่งนั้นเข้าใกล้ พลางบดเบียดริมฝีปากเข้าหากัน ก่อนจะตวัดลากปลายลิ้นออกมาหยอกเย้าเลื้อยลัดพันกันด้านนอก พร้อมกับทำเสียงอือออในลำคอราวกับสิ่งที่ทำนี้สร้างความซ่านสะท้านอารมณ์ให้กับเจ้าหล่อนอย่างที่สุด

          ทำให้เด็กหญิงวัย 11 ปีอย่างเธอถึงกับตะลึงมองสิ่งที่เห็นตรงหน้า แค่จะเอาขนมที่หัดทำมาให้อารักษ์ชิม แต่กลับกลายเป็นว่าจานขนมนั้นตกลงพื้นไปทั้งหมด เพราะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอได้เห็นหญิงชายแลกลิ้นกันต่อหน้าต่อตา

          อารักษ์นั้นก็ตกใจหันมาเห็นเธอ ส่วนแม่สาวทรงโตที่เรียกแทนตัวเองว่า ‘พิซซี่’ นั้นไม่ได้สลดเลยสักนิด มัสยายังจำสายตาดูแคลนพร้อมคำกระซิบหยามเหยียดได้ไม่ลืม

          ‘อิจฉาเหรอเด็กน้อย อิอิ... คิดเร็วไปหน่อยนะจ๊ะ แรดในวันนี้ไม่ทำให้เป็นผู้ใหญ่ที่ดีในวันหน้านะ รักษ์เป็นของฉัน จำเอาไว้ เด็กอย่างเธออย่าสะเออะมาแย่ง นังอ้วน! ยัยหน้าจืด เชอะ! อ้วนแล้วยังไม่เจียมตัวเอง’