บทที่ 116

“บ้าเอ๊ย!”

ฉู่จื่อหลานโมโหหนักกว่าเดิมในพริบตา อยากจะพุ่งเข้าไปฉีกหลินอู๋เป็นชิ้น ๆ ซะเดี๋ยวนั้นเลย!

“ก็แค่ลูกสาวของมือที่สาม แถมตัวเองก็เป็นมือที่สามอีก เธอมาทำได้ใจอะไรไม่ทราบ! เป็นสาวเจ้าเสน่ห์งั้นเหรอ! ฉันว่าเธอก็แค่ดอกไม้ริมทางเน่า ๆ มากกว่า แหวะ!”

หรงฉือรินน้ำให้เธออีกแก้วหนึ่ง ก่อนเอ่ยถาม “สาวเจ้าเสน่ห์อะไรเหรอ?”

“ก็หลินอู๋ไง อย่างที่เหยาซินปั๋วเพื่อนคนเมื่อกี้ของเหรินจี่เฟิงพูดนั่นแหละ ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมพวกคุณชายที่สมองกลับในแวดวงถึงได้หลงเสน่ห์เธอจนโงหัวไม่ขึ้นกันแล้ว ตอนนี้ทุกคนต่างบอกว่าเธอเป็นสาวเจ้าเสน่ห์ ใครเห็นก็เป็นต้องหลงไปทุกราย!”

ฉู่จื่อหลานยังคงบ่นไม่หยุด “แต่ต่อให้พวกไร้สมองนั่นพูดแบบนั้นก็ยังพอว่า คิดไม่ถึงว่าแม้แต่เฟิงถิงเซินกับเหรินจี่เฟิงก็ยัง...”

ฉู่จื่อหลานอารมณ์ขึ้นชั่วขณะ พอสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้ง ถึงค่อยรู้สึกว่าหรงฉือฟังแล้วคงต้องรู้สึกแย่แน่ จึงเงียบปากทันที “ไม่ใช่นะ เสี่ยวฉือ คือฉันก็แค่...”

หรงฉือส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร”

ตั้งแต่เด็กพวกหลินลี่ไห่ หลินลี่หลานและคุณย่าหลินต่างก็ลำเอียงรักหลินอู๋มากกว่า ในสองปีมานี้เฟิงถิงเซินก็ตกหลุมรักเธอตั้งแต่