บทที่ 252

หมิงหมิงแค่รับไม่ได้ที่ถูกสงสัยว่ากำลังโกหก

เมื่อซางเชี่ยนปลอบใจ เขาก็อารมณ์ดีขึ้นมากทันที

เฟิงจิ่งซินที่อยู่ด้านข้างได้ยิน ก็หยุดร้องไห้

จริงด้วย เป็นไปได้สูงที่หมิงหมิงจะจำคนผิด

คนคนนั้นไม่ใช่แม่ของเธอแน่

คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็อารมณ์ดีขึ้นมาก

แต่เธอนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้หรงฉือเคยชมว่าเถียนเถียนน่ารักมาก

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอเหมือนจะสนิทกันมากด้วย

เฟิงจิ่งซินคิดมาถึงตรงนี้ น้ำตายังไม่ทันเช็ด ก็ยื่นมือออกไปจับกระเป๋าของเฟิงถิงเซิน "พ่อคะ โทรศัพท์"

เฟิงถิงเซินได้ยินคำพูดของซางเชี่ยน ก็คาดเดาได้คร่าว ๆ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เขาใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดน้ำตาให้เฟิงจิ่งซิน ได้ยินแบบนั้นก็ส่งโทรศัพท์ของตัวเองให้เธอ

เฟิงจิ่งซินรีบกดเบอร์ของหรงฉือ และโทรออก

หรงฉือดูหนังเสร็จแล้ว

ตอนนี้คนกำลังเล่นเกมอยู่ในร้านเกมข้างโรงภาพยนตร์

เห็นเบอร์เฟิงถิงเซินโทรมา ก็ตัดสายโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เบ้าตาของเฟิงจิ่งซินยังน้ำตาคลอ "แม่ไม่รับสาย"

"คงยุ่งอยู่" เฟิงถิงเซินพูด "พวกเราอย่ารบกวนแม่เลย พ่อพาหนูออกไปกินข้าวเย็นนี้ดีไหม?"

เฟิงถิงเซินพูดว่าหรงฉือยุ่ง ในใจเฟิงจิ่งซินก็คิดว่าลู่เจ๋อหมิงจำคนผิด