บทที่ 3

เจียงเจ๋อเป็นหนึ่งในเลขาคนสนิทของเฟิงถิงเซิน

เมื่อเขาเห็นหนังสือลาออกของเธอก็ตกใจมาก

เขาเป็นหนึ่งในคนจำนวนน้อยในบริษัทที่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของหรงฉือกับเฟิงถิงเซิน

คนที่สนิทกับเฟิงถิงเซินต่างก็รู้กันดีว่าหัวใจของเขาไม่ได้อยู่ที่หรงฉือ

เขาเย็นชากับหรงฉือมาก และไม่ค่อยกลับบ้านหลังจากแต่งงาน

หรงฉือเลือกเข้าทำงานที่เฟิงซื่อกรุ๊ปเพื่อให้ได้ใกล้ชิดและมัดใจเฟิงถิงเซิน

เป้าหมายแรกสุดของเธอคือเป็นเลขาคนสนิทของเฟิงถิงเซิน

แต่เฟิงถิงเซินไม่ยอม

ต่อมาคุณท่านออกหน้าแทน แต่ก็ไม่สามารถทำให้เฟิงถิงเซินเห็นด้วยอยู่ดี

สุดท้าย หรงฉือจึงยอมอยู่แผนกเลขานุการอย่างจำใจ และกลายเป็นหนึ่งในเลขาธรรมดาจำนวนมากของเฟิงถิงเซิน

แรกเริ่ม เจียงเจ๋อยังกังวลว่าหรงฉือจะทำให้แผนกเลขานุการวุ่นวายหลังจากที่เธอเข้ามา

แต่ผลลัพธ์กลับเหนือความคาดหมายของเขา

ถึงแม้ว่าหรงฉือจะอาศัยตำแหน่งเพื่อเข้าใกล้เฟิงถิงเซิน แต่เธอก็รู้จักเวล่ำเวลา และไม่ทำเกินงาม

ตรงกันข้าม อาจจะเป็นเพราะต้องการให้เฟิงถิงเซินประทับใจในตัวเธอ หรงฉือจึงตั้งใจทำงานมาก ทั้งยังมีความสามารถโดดเด่น ไม่ว่าเธอจะตั้งท้อง คลอดลูก หรือทำเรื่องอื่นๆ เธอก็ปฏิบัติตามกฎของบริษัทเสมอ และไม่เคยทำตัวมีอภิสิทธิ์ใดๆ เลย

หลายปีต่อมา หรงฉือได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าแผนกเลขานุการ

ความรู้สึกของหรงฉือที่มีต่อเฟิงถิงเซิน เขาก็เห็นอยู่ในสายตาตลอด

พูดตามตรง เจียงเจ๋อไม่เคยคิดเลยว่าหรงฉือจะลาออก

และเขาก็ไม่เชื่อว่าหรงฉือจะยอมลาออกเอง

ตอนนี้หรงฉือจะลาออก คงจะมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเฟิงถิงเซินที่เขาไม่รู้ ดังนั้นเฟิงถิงเซินจึงสั่งให้เธอลาออก

หรงฉือมีความสามารถในการทำงานมาก แม้จะน่าเสียดาย แต่เจียงเจ๋อยังคงเอ่ยตามหน้าที่ว่า “ผมรับหนังสือลาออกไว้ และจะรีบหาคนมารับหน้าที่แทนคุณโดยเร็วที่สุด”

“ค่ะ”

หรงฉือพยักหน้าแล้วหันหลังกลับไปที่โต๊ะทำงาน

เจียงเจ๋อทำงานยุ่งอยู่สักพักก่อนจะรายงานงานกับเฟิงถิงเซินทางออนไลน์

ตอนที่คุยงานใกล้จะเสร็จ จู่ๆ เขาก็นึกถึงเรื่องที่หรงฉือจะลาออก “เอ่อ ประธานเฟิงครับ เกี่ยวกับ——”

ถึงแม้ว่าเขาจะบอกกับหรงฉือว่าจะรีบหาคนมารับหน้าที่แทนเธอโดยเร็วที่สุด แต่ก็ยังอยากจะลองสอบถามความเห็นของเฟิงถิงเซินเรื่องวันออกที่แน่ชัดของเธอ

ถ้าหากเฟิงถิงเซินต้องการให้หรงฉือลาออก แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องมาที่บริษัท งั้นอีกเดี๋ยวเขาก็จะไปจัดการเลย

แต่คำพูดกลับติดอยู่ที่ปาก และนึกขึ้นได้ว่าตอนที่หรงฉือเพิ่งเข้ามาทำงานเฟิงถิงเซินเคยสั่งไว้ว่าเรื่องทั้งหมดของหรงฉือในบริษัทให้พวกเขาจัดการตามระเบียบบริษัท ไม่ต้องรายงานเขาโดยตรง

เพราะเขาจะไม่สนใจเธอ

ความจริงก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

เฟิงถิงเซินไม่เคยถามถึงเรื่องของหรงฉือในบริษัทเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ทุกที่ครั้งเห็นหรงฉือที่บริษัท เขาก็จะแสดงท่าทีเหมือนมองคนแปลกหน้าโดยสิ้นเชิง

หรงฉือมีผลงานโดดเด่นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เมื่อสองปีก่อน ตอนที่พวกเขาวางแผนว่าจะเลื่อนขั้นให้หรงฉือ และยังพิจารณาถึงเรื่องที่เฟิงถิงเซินไม่ชอบหรงฉือ พวกเขาจึงตั้งใจพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเฟิงถิงเซินด้วย

ประมาณว่าถ้าเขาไม่ชอบ เรื่องก็ถือว่าแล้วไป

ตอนนั้นเฟิงถิงเซินฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว และย้ำอีกครั้งอย่างไม่พอใจว่าเขาจะไม่เข้าไปยุ่ง ให้พวกเขาทำตามกฎระเบียบ

และยังบอกอีกว่าต่อไปห้ามถามเรื่องเกี่ยวกับหรงฉือในบริษัทกับเขาอีก

เมื่อเห็นเจียงเจ๋อไม่พูดสักที เฟิงถิงเซินจึงถามด้วยความสงสัยว่า “เรื่องอะไร”

พอเจียงเจ๋อได้สติก็รีบพูดว่า “ไม่มีอะไรแล้วครับ”

ในเมื่อเฟิงถิงเซินรู้เรื่องที่หรงฉือจะลาออกแล้ว แต่เขากลับไม่พูดถึงเลย นั่นก็แสดงว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญเลยด้วยซ้ำในสายตาของเฟิงถิงเซิน

งั้นเขาจัดการตามระเบียบบริษัทเหมือนที่เคยผ่านมาก็ได้แล้ว

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เจียงเจ๋อก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

เฟิงถิงเซินจึงกดวางสายวีดิโอคอล

.....

“กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ”

ตอนเที่ยง จู่ๆ เพื่อนร่วมงานพลันตบไหล่ของหรงฉือ

พอหรงฉือได้สติก็ยิ้มพลางส่ายหน้า “เปล่า”

“วันนี้ไม่ต้องโทรหาลูกสาวเหรอ”

“อืม ไม่ต้องแล้ว”

ปกติเธอจะโทรหาลูกสาววันละสองครั้ง

ครั้งแรกตอนตีหนึ่ง ครั้งที่สองประมาณตอนเที่ยงกว่าๆ

เพื่อนร่วมงานในสำนักงานต่างรู้เรื่องนี้ดี

เพียงแต่พวกเขาไม่รู้ว่าพ่อของลูกสาวของเธอคือบิ๊กบอสของบริษัทพวกเขาเอง

หลังจากเลิกงานตอนเย็น หรงฉือไปซื้อกับข้าวที่ตลาดและต้นไม้สีเขียวสองสามกระถางก่อนกลับบ้าน

หรงฉือเปิดดูข่าวสารเกี่ยวกับนิทรรศการเทคโนโลยีในอินเตอร์เน็ตหลังทานข้าวเสร็จ

หลังดูเสร็จ เธอก็กดโทรศัพท์โทรออก “ช่วยเก็บบัตรเข้างานนิทรรศการเทคโนโลยีเดือนหน้าให้ฉันหนึ่งใบ”

“คุณแน่ใจนะ” ปลายสายเอ่ยอย่างเย็นชา “สองครั้งก่อน คุณก็บอกว่าให้ช่วยเก็บบัตรไว้ให้คุณ แต่คุณไม่เคยมาเลยสักครั้ง ตั๋วที่ใครหลายคนใฝ่ฝัน กลับถูกคุณทิ้งไปเปล่าๆ แบบนี้”

งานนิทรรศการเทคโนโลยีประจำปีของประเทศเป็นงานสำคัญของอุตสาหกรรมเทคโนโลยี และไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้ตั๋วเข้าชมงาน

บริษัทของพวกเขาก็ได้รับโควตาเข้าร่วมงานไม่กี่ใบ และพนักงานยอดเยี่ยมหลายคนในบริษัทก็อยากเข้าร่วมงานนี้

สำหรับพวกเขาแล้ว ทุกโควตาล้วนล้ำค่ามาก

“ถ้าครั้งนี้ฉันไม่ไปเข้าร่วม ต่อไปฉันจะไม่ขอกับคุณอีก”

ปลายสายไม่พูดอะไร เพียงกดตัดสายไป

หรงฉือรู้ว่า นี่แสดงว่าเขาตกลง

หรงฉือจึงหัวเราะ

ความจริงแล้ว ที่เธอไม่ได้พูดก็คือเธออยากกลับไปทำงานที่บริษัท

ในฐานะหุ้นส่วนของบริษัท เธอเลือกแต่งงานและมีลูกในขณะที่บริษัทกำลังสร้างตัว เธอจึงถอนตัวออกจากบริษัทและทุ่มเทให้กับครอบครัว ซึ่งส่งผลกระทบต่อแผนการพัฒนาของบริษัทอย่างสิ้นเชิง และทำให้บริษัทของพวกเขาพลาดโอกาสไปมากมาย

ทุกคนทั้งโกรธและรำคาญเธอ

ในช่วงไม่กี่ปีมานี้พวกเขาแทบจะไม่ติดต่อกันเลย

เธออยากจะกลับเข้าบริษัทก็จริง แต่หลังจากแต่งงาน เธอให้ความสำคัญกับครอบครัวมาโดยตลอด

เธอห่างเหินจากวงการนี้นานเกินไปแล้ว

และกังวลว่าถ้ากลับเข้าบริษัทโดยที่ไม่เตรียมตัวอะไรตอนนี้ จะตามจังหวะพวกเขาไม่ทัน

ดังนั้นเธอตั้งใจว่าจะใช้เวลาทำความเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของอุตสาหกรรมอย่างลึกซึ้งสักพักก่อนที่จะตัดสินใจอย่างละเอียด

หลายวันต่อมา หรงฉือตั้งใจทำงานในเวลางาน และยุ่งกับเรื่องของตัวเองหลังเลิกงาน

เธอจึงไม่ได้ติดต่อลูกสาวและเฟิงถิงเซิน

และแน่นอนว่าพวกเขาก็ไม่ติดต่อเธอ

ส่วนเธอก็ไม่แปลกใจกับเรื่องนี้

เพราะการติดต่อกับพวกเขาได้กลายเป็นการจัดเตรียมฝ่ายเดียวของเธอตั้งแต่เมื่อครึ่งปีก่อนแล้ว

พวกเขาเพียงแค่ถูกให้ยอมรับเท่านั้น

......

ที่ประเทศเอนาวา

ตอนนี้เฟิงจิ่งซินเคยชินกับการโทรหาหลินอู๋ทุกเช้าหลังตื่นนอนไปแล้ว

วันนี้เธอก็โทรหาหลินอู๋เป็นอันดับแรกหลังตื่นเหมือนเช่นเคย

แต่เพิ่งคุยกับหลินอู๋ได้ไม่นานก็ร้องไห้ “งอแง”

เพราะหลินอู๋บอกข่าวร้ายกับเธอ

“น้าอู๋อู๋จะกลับประเทศแล้ว”

เฟิงจิ่งซินเสียใจมาก หลังวางสายจากหลินอู๋ ก็รีบโทรหาเฟิงถิงเซิน “คุณพ่อคะ พ่อรู้เรื่องนี้ไหมคะ”

ที่สำนักงาน เฟิงถิงเซินเอ่ยขณะเปิดเอกสารว่า “รู้”

“รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“รู้มาสักพักแล้ว”

“พ่อ คุณพ่อใจร้าย...” เฟิงจิ่งซินกอดตุ๊กตาหมูสีชมพูตัวน้อยด้วยความเสียใจ และร้องไห้ไม่หยุด “ทำไมไม่บอกหนู หนูไม่อยากให้น้าอู๋อู๋ไป ถ้าน้าอู๋อู๋ไม่อยู่ที่นี่ หนูก็ไม่อยากเรียนที่นี่แล้ว หนูจะกลับประเทศ หืออ~”

เฟิงถิงเซินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “จัดการไปแล้ว”

เฟิงจิ่งซินฟังไม่เข้าใจ “อะ อะไรนะคะ”

“เราจะกลับประเทศอาทิตย์หน้า”