บทที่ 2

เฟิงถิงเซินและลูกสาวกลับมาถึงบ้านตอนสามทุ่มกว่า

เฟิงจิ่งซินจับชายเสื้อของเฟิงถิงเซินแล้วลงจากรถอย่างเฉื่อยชา

จริงๆ แล้วคืนนี้เธอไม่อยากกลับบ้านด้วยซ้ำเพราะคุณแม่อยู่

แต่น้าอู๋อู๋บอกว่าคุณแม่ตั้งใจมาหาเธอและคุณพ่อ ถ้าพวกเขาไม่กลับ คุณแม่ก็จะเสียใจ

คุณพ่อก็บอกว่าถ้าคืนนี้พวกเขาไม่กลับ พรุ่งนี้คุณแม่จะต้องไปเที่ยวทะเลกับพวกเขาแน่ๆ

เธอจึงต้องยอมกลับมา

แต่เธอก็ยังค่อนข้างกังวล จึงเอ่ยอย่างเซ็งๆ ว่า “คุณพ่อคะ ถ้าพรุ่งนี้คุณแม่ดื้อจะตามไปกับพวกเราด้วย จะทำยังไงดีคะ”

“ไม่มีทาง” เฟิงถิงเซินเอ่ยอย่างใจเย็น

ถึงแม้ว่าหรงฉือมักจะพยายามหาโอกาสเพื่อได้ใช้เวลาร่วมกับเขามากขึ้นตลอดหลายปีที่แต่งงานกัน

แต่เธอก็นับว่ารู้กาลเทศะ เพียงแค่เขาแสดงท่าที เธอก็ไม่กล้าทำให้เขาไม่พอใจ

ในความทรงจำของเฟิงจิ่งซิน หรงฉือเชื่อฟังเฟิงถิงเซินเสมอมา

ในเมื่อเขาบอกว่าไม่ได้ ก็ต้องไม่ได้เด็ดขาด

ในที่สุดเฟิงจิ่งซินก็โล่งใจ

และอารมณ์ก็ดีขึ้น ทันทีที่สลัดความกลุ้มใจทิ้งไปก็กระโดดโลดเต้นเข้าบ้าน จากนั้นบอกกับป้าหลิวว่าเธอจะอาบน้ำ

“ค่ะค่ะค่ะ” ป้าหลิวขาบรับเสียงรัว เมื่อนึกเรื่องที่หรงฉือสั่งไว้ได้ก็รีบเอาซองจดหมายยื่นให้เฟิงถิงเซิน “คุณผู้ชายคะ คุณผู้หญิงให้ฉันมอบสิ่งนี้ให้คุณค่ะ”

เฟิงถิงเซินรับเอามาพร้อมเอ่ยถามว่า “แล้วเธอล่ะ”

“เอ่อ... คุณผู้หญิงเก็บของกลับประเทศตั้งแต่เที่ยงแล้วค่ะ คุณไม่รู้เหรอ”

เฟิงถิงเซินที่กำลังจะขึ้นบันไดถึงกับหยุดชะงักทันที แล้วหันกลับมาถามว่า “กลับแล้ว?”

“ใช่ค่ะ”

ทำไมจู่ๆ หรงฉือถึงมาที่ประเทศเอนาวา เฟิงถิงเซินไม่เปิดโอกาสให้หรงฉือได้พูดเลย

และเขาก็ไม่สนใจด้วย

เมื่อรู้ว่าเธอกลับไปแล้ว ก็ไม่ได้ใส่ใจ

เฟิงจิ่งซินก็ค่อนข้างประหลาดใจ

พอได้ยินแล้วก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เธอยังคิดว่าถ้าพรุ่งนี้คุณแม่ไม่ตามเธอกับคุณพ่อออกไปเที่ยวทะเล การที่มีคุณแม่อยู่เป็นเพื่อนตอนกลางคืน ความจริงแล้วก็ดีเหมือนกัน

อีกอย่าง ตอนขัดเปลือกหอยก็มักจะเจ็บมือ เธอยังคิดว่าถ้าขอให้คุณแม่ช่วยจะต้องสำเร็จแน่นอน

สองสามีภรรยาอย่างเฟิงถิงเซินและหรงฉือไม่เจอหน้ากันหลายเดือนแล้ว หรงฉืออุตส่าห์มาทั้งที แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเฟิงถิงเซิน เมื่อนึกถึงสีหน้าไม่สู้ดีของหรงฉือตอนที่เธอออกไป ป้าหลิวก็อดไม่ได้ที่จะเตือนว่า “คุณผู้ชายคะ ตอนคุณผู้หญิงออกไป สีหน้าดูผิดปกติเล็กน้อย ดูเหมือนกำลังโกรธ”

ก่อนหน้านี้ป้าหลิวคิดว่าหรงฉือมีธุระด่วนจึงรีบกลับประเทศ

แต่ตอนนี้ได้รู้ว่าเฟิงถิงเซินไม่รู้ว่าหรงฉือกลับประเทศเลยด้วยซ้ำ เธอจึงตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ

โกรธ?

หรงฉือมีท่าทีใจเย็นและใจกว้างเสมอต่อหน้าเขา

ที่แท้เธอก็โกรธเป็นหรือนี่?

ช่างแปลกใหม่เสียจริง

เฟิงถิงเซินยิ้มอย่างไม่แคร์ก่อนตอบกลับป้าหลิวออย่างเฉยเมยแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป

พอกลับถึงห้อง ขณะที่เขากำลังจะแกะซองจดหมายที่หรงฉือให้เขา หลินอู๋ก็โทรมาพอดี หลังจากที่เฟิงถิงเซินรับสาย เขาก็โยนซองจดหมายทิ้ง แล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป

สักพักซองจดหมายก็หล่นจากขอบเตียงลงพื้นเอง

และในคืนวันนั้น เฟิงถิงเซินก็ไม่ได้กลับบ้าน

วันรุ่งขึ้น ตอนที่ป้าหลิวเข้ามาทำความสะอาดก็เห็นซองจดหมายที่ตกอยู่บนพื้น และจำได้ว่าเป็นซองที่หรงฉือสั่งให้เธอเอาให้เฟิงถิงเซินเมื่อวาน

เธอคิดว่าเฟิงถิงเซินเปิดอ่านมันแล้วจึงวางไว้ในตู้ที่อยู่ด้านข้าง

......

หลังจากที่หรงฉือลงเครื่องก็ตรงกลับบ้านแล้วขึ้นไปเก็บกระเป๋าทันที

อย่างไรก็ผ่านมาหกปีแล้ว และยังมีสิ่งของของเธออยู่ในบ้านมากมาย

แต่เธอเอาไปเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุด ของใช้จำเป็นประจำวันสองชุด และหนังสือเฉพาะทางบางเล่มของเธอ

เฟิงถิงเซินจะให้เงินค่าครองชีพกับเธอและลูกสาวทุกเดือนหลังแต่งงาน

โดยแบ่งโอนเข้าสองบัญชี

บัญชีหนึ่งของเธอ อีกบัญชีของลูกสาว

แต่ปกติหรงฉือมักรูดบัตรของตัวเองในการใช้จ่าย

ส่วนบัตรของลูกสาวเธอไม่เคยแตะเลย

อีกอย่าง เธอรักเฟิงถิงเซิน ทุกครั้งที่ออกไปชอปปิ้ง พอเห็นเสื้อผ้า รองเท้า เนคไท และกระดุมข้อมือ เป็นต้น ที่เหมาะกับเขาก็อดซื้อไม่ได้

ส่วนตัวเธอเอง เนื่องด้วยการงาน ทำให้ค่าใช้จ่ายประจำวันของเธอไม่สูง และเธอก็เอาแต่ทุ่มเทให้กับสามีและลูกสาว อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับพวกเขาเสมอ ดังนั้นเธอจึงใช้เงินค่าครองชีพที่เฟิงถิงเซินให้เธอส่วนใหญ่ไปกับสองพ่อลูก

ด้วยเหตุนี้ ดูเหมือนว่าตอนนี้ไม่น่าจะมีเงินเหลืออยู่ในบัตรแล้ว

แต่ว่า ในช่วงปีที่ผ่านมา เนื่องจากลูกสาวอาศัยอยู่กับเฟิงถิงเซินที่ประเทศเอนาวาเป็นหลัก เธอจึงไม่ค่อยมีโอกาสซื้อของให้พวกเขา

ตอนนี้เงินในบัตรยังเหลืออยู่หนึ่งร้อยห้าสิบกว่าล้าน

เงินแค่นี้ไม่อยู่ในสายตาของเฟิงถิงเซิน แต่สำหรับเธอแล้วกลับเป็นเงินจำนวนไม่น้อยเลย

ในเมื่อเงินก็เป็นของเธออยู่แล้ว หรงฉือจึงโอนเงินออกโดยไม่รู้สึกผิด

เธอทิ้งบัตรสองใบไว้ แล้วลากกระเป๋าเดินทางจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เธอมีห้องชุดห้องหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริษัทที่เธอทำงานอยู่

ห้องมีขนาดหนึ่งร้อยกว่าตารางเมตร ซึ่งถือว่าไม่ใหญ่มาก

เธอซื้อห้องนั้นเพื่อช่วยยอดขายของเพื่อนที่หนีออกจากบ้านเมื่อสี่ปีก่อน แต่ไม่เคยเข้าอยู่เลย

ตอนนี้ได้ใช้ประโยชน์จากมันแล้ว

ก่อนหน้านี้มีคนมาทำความสะอาดเป็นประจำอยู่แล้วจึงไม่สกปรกมาก แค่ทำความสะอาดเล็กน้อยก็เข้าอยู่ได้เลย

เนื่องจากเหนื่อยมาทั้งวัน พอหรงฉืออาบน้ำเสร็จก็กลับห้องพักผ่อนตอนสี่ทุ่มกว่าๆ

“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง——”

เสียงนาฬิกาปลุกที่แสบหูดังขึ้น ทำให้หรงฉือตื่นจากความฝัน

เพราะถูกปลุกให้ตื่นอย่างกะทันหัน ในหัวของหรงฉือจึงขาวโพ้นไปชั่วขณะ

แต่พอได้สติเธอถึงนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่ง ซึ่งก็คือเวลาประมาณเจ็ดโมงเช้ากว่าที่ประเทศเอนาวาที่เฟิงถิงเซินและลูกสาวอาศัยอยู่

ปกติเฟิงถิงเซินและลูกสาวจะทานอาหารเช้าในเวลานี้

นับตั้งแต่ที่ลูกสาวตามเฟิงถิงเซินไปอยู่ที่ประเทศเอนาวา เธอก็มักจะโทรหาลูกสาวเวลานี้เป็นประจำ

เพียงแต่ว่า ปกติเธอทำงานเหนื่อยและชินกับการเข้านอนเร็ว แต่ด้วยกลัวว่าจะพลาดเวลาคุยโทรศัพท์กับลูกสาว เลยตั้งนาฬิกาปลุกแบบนี้ไว้

ตอนที่ลูกสาวตามเฟิงถิงเซินไปอยู่ที่ประเทศเอนาวาใหม่ๆ ก็ยังไม่คุ้นชิน ลูกทั้งคิดถึงเธอมาก และอยากโทรหาเธอตลอดเวลา

แต่หลังจากที่ลูกสาวอยู่ประเทศเอนาวานานขึ้นเรื่อยๆ ลูกสาวจากที่เคยคิดถึงและผูกพันกับเธอก็กลายเป็นรำคาญและทำส่งเดช

ความจริงไม่มีความจำต้องตั้งนาฬิกาปลุกนี้ไว้ตั้งนานแล้ว

แต่เธอยังอาลัยอาวรณ์

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หรงฉือก็พลันยิ้มเฝื่อนๆ

หลังจากลังเลอยู่สักพัก หรงฉือก็ลบนาฬิกาปลุก ปิดโทรศัพท์แล้วนอนต่อ

อีกด้าน

เฟิงถิงเซินและเฟิงจิ่งซินทานอาหารเช้าจนใกล้จะเสร็จแล้ว

ถึงแม้ว่าเฟิงถิงเซินจะรู้ว่าหรงฉือจะโทรหาลูกสาวเวลานี้เกือบทุกวัน แต่เขาก็ไม่ได้อยู่บ้านทุกวันจึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มากนัก

เขาสังเกตุเห็นว่าวันนี้หรงฉือไม่ได้โทรมา แต่ก็ไม่ได้สนใจ และเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้นบนหลังทานอาหารเช้าเสร็จ

เฟิงจิ่งซินรู้สึกว่าหรงฉือนับวันยิ่งจู้จี้จุกจิกขึ้นเรื่อยๆ และเธอก็ไม่ชอบคุยโทรศัพท์กับแม่มากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเห็นว่าสายขนาดนี้แล้ว แต่หรงฉือยังไม่โทรมา จึงคิดว่าแม่อาจจะติดธุระ

เธอจึงกรอกตาไปมาแล้วถือกระเป๋าหนังสือวิ่งออกไปข้างนอก

เมื่อป้าหลิวเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งตามไป “คุณหนูคะ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ สายสักหน่อยค่อยออกไปก็ยังทันค่ะ!”

แต่เฟิงจิ่งซินไม่ฟัง และวิ่งไปที่รถอย่างดีใจ

ล้อเล่นน่า หาได้ยากที่วันนี้คุณแม่จะยุ่งจนไม่ได้โทรมาตรงเวลา

ถ้าเธอไม่ออกไปตอนนี้ อีกเดี๋ยวถ้าคุณแม่โทรมา เธอก็ต้องคุยกับแม่อีก เธอไม่ต้องการแบบนั้นหรอกนะ!

......

หรงฉือเข้าทำงานที่เฟิงซื่อกรุ๊ปหลังจากแต่งงาน

ตอนนั้นเธอเข้าทำงานที่เฟิงซื่อกรุ๊ปเพราะเฟิงถิงเซิน

แต่ในเมื่อตอนนี้จะหย่าร้างกัน เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำงานที่เฟิงซื่อกรุ๊ปต่อไปแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น หรงฉือยื่นหนังสือลาออกให้เจียงเจ๋อทันทีที่ไปถึงบริษัท