บทที่ 4

เฟิงจิ่งซินเอ่ยพลางกระโดดบนเตียง “จริงเหรอคะ?!”

“อืม”

“งั้นทำไมเมื่อกี้น้าอู๋อู๋ไม่บอกหนูล่ะคะ?”

“เรื่องเพิ่งชัดเจน ก็เลยยังไม่ได้บอกเธอน่ะ”

เฟิงจิ่งซินตื่นเต้นมาก “งั้นคุณพ่ออย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับน้าอู๋อู๋นะคะ หลังจากเรากลับประเทศแล้วค่อยเซอร์ไพรส์คุณน้าดีไหมคะ”

“ดีจ๊ะ”

“คุณพ่อดีที่สุดเลย หนูรักคุณพ่อมากเลย!”

เฟิงจิ่งซินยังคงดีใจมากแม้จะวางสายแล้ว ทั้งร้องทั้งกระโดดโลดเต้นบนเตียง

ผ่านไปสักพัก จู่ๆ เธอก็นึกถึงหรงฉือ

หลายวันมานี้เธออารมณ์ดีมากๆ เพราะแม่ไม่ได้โทรหาเธอ

จริงๆ แล้วหลายวันมานี้เธอไม่เพียงแค่จงใจออกบ้านแต่เช้า แต่ยังจงใจวางโทรศัพท์ไว้ไกลๆ หรือปิดเครื่องหลังเลิกเรียนกลับบ้านเพื่อที่จะได้ไม่ต้องคุยโทรศัพท์กับแม่

แต่หลังจากผ่านไปสองวันเธอก็ไม่ทำเช่นนั้นอีกเพราะกลัวว่าแม่รู้แล้วจะโกรธ

แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือแม่ไม่โทรหาเธอเลยหลายวันหลังจากนั้น

ตอนแรกเธอยังคิดว่าแม่รู้เรื่องที่เธอจงใจพลาดรับสายจากแม่

แต่พอคิดดูอีกที จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ถ้าแม่รู้ว่าเธอทำเรื่องผิดพลาด แม่จะต้องให้เธอแก้ไขทันที แต่ไม่ใช่โกรธจนไม่โทรหาเธอแบบนี้

เพราะอย่างไรเสีย เธอก็สำคัญที่สุดสำหรับแม่ และแม่ก็รักเธอมากที่สุด ดังนั้นเธอจึงไม่เชื่อว่าแม่จะยอมไม่โทรหาเพราะโกรธเธอจริงๆ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นเฟิงจิ่งซินก็พลันรู้สึกคิดถึงหรงฉือ

นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่เธอคิดถึงหรงฉือ

จึงอดไม่ได้ที่จะโทรหาหรงฉือ

แต่เพิ่งจะกดโทรออก จู่ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ ถึงแม้ว่าเธอจะได้เจอกับน้าอู๋อู๋ในเร็วๆ นี้หลังจากกลับประเทศ แต่ด้วยนิสัยของแม่ แม่ต้องพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อห้ามไม่ให้เธอพบกับน้าอู๋อู๋แน่นอน

แล้วเธอก็จะไม่สามารถเจอกับน้าอู๋อู๋เมื่อใดก็ได้ตามที่ต้องการเหมือนตอนอยู่ที่นี่ได้อีก

เมื่อคิดถึงตรงนั้น เฟิงจิ่งซินก็พลันอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาในทันใด

ตอนนี้ที่ประเทศจีนเป็นเวลาตีหนึ่ง

หรงฉือหลับไปแล้ว

แต่ถูกปลูกด้วยเสียงเรียกเข้าจากเฟิงจิ่งซิน

พอตื่นก็พบว่าเป็นสายจากเฟิงจิ่งซิน ขณะที่เธอกำลังจะกดรับสาย เฟิงจิ่งซินก็กดตัดสายด้วยความโกรธ

แม้ว่าหรงฉือจะระบุชัดเจนในข้อตกลงการหย่าร้างว่าเธอยอมสละสิทธิ์ในการเลี้ยงดูเฟิงจิ่งซิน แต่อย่างไรเสียเฟิงจิ่งซินก็เป็นลูกสาวของเธออยู่ดี

เธอจึงยังมีความรับผิดชอบต่อลูกอยู่

เมื่อเห็นเฟิงจิ่งซินโทรมา แต่จู่ๆ ก็ตัดสายไป เธอกลัวว่าอาจจะเรื่องอะไรขึ้น จึงรีบโทรกลับ

แต่พอเฟิงจิ่งซินเห็นสายโทรเข้ากลับหันหน้าหนี และไม่ยอมรับสาย

ซึ่งทำให้หรงฉือยิ่งกังวลขึ้นไปอีก จึงรีบโทรเข้าเบอร์บ้านของวิลล่าหลังนั้นทันที

ไม่นานป้าหลิวก็รับสาย เมื่อฟังหรงฉือพูดจบเธอก็รีบพูดว่า “คุณหนูคงไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ เมื่อคืนเธอนอนดึก วันนี้ก็เลยตื่นสาย เมื่อกี้ตอนฉันขึ้นไปเธอยังหลับอยู่ เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปดูสักหน่อย แล้วอีกเดี๋ยวค่อยโทรหาคุณนะคะ”

เมื่อได้ฟังคำพูดของป้าหลิว หรงฉือถึงโล่งใจ “ค่ะ รบกวนด้วยค่ะ”

เฟิงจิ่งซินกำลังล้างหน้าในห้องอาบน้ำตอนที่ป้าหลิวขึ้นไปชั้นบน

หลังจากป้าหลิวอธิบายสถานการณ์ชัดเจนแล้ว เธอก็บ้วนปากไปพลางก้มหน้าโกหกว่า “เผลอกดไปโดนเองค่ะ”

ป้าหลิวไม่ได้สงสัยอะไร เมื่อเห็นเธอกำลังแปรงฟัน จึงเดินลงไปชั้นล่างเพื่อตอบกลับหรงฉือ

เฟิงจิ่งซินมองตามพลางเปล่งเสียงฮึดอัด ถึงค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

หรงฉือฟังคำพูดของป้าหลิวแล้วก็โล่งอก

เพียงแต่จู่ๆ ก็ถูกปลุกให้ตื่นกะทันหัน เธอจึงไม่สามารถนอนหลับต่อได้แม้จะผ่านเวลาไปนาน เมื่อตื่นไปทำงานในวันรุ่งขึ้นจึงอารมณ์ไม่ค่อยดี

นับตั้งแต่วันที่เฟิงถิงเซินได้รับโทรศัพท์จากหลินอู๋ เขาก็ไม่เคยนึกถึงซองจดหมายที่บรรจุข้อตกลงการหย่าร้างที่หรงฉือให้เขาอีกเลย

ในวันที่เขากลับประเทศ เฟิงถิงเซินเอาเอกสารฉบับสุดท้ายใส่ลงในกระเป๋าเอกสารก่อนจะตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่ลืมอะไรแล้วหันหลังเดินลงบันไดไป

“โอเคแล้ว ออกเดินทางกันเถอะ”

จากนั้นรถลีมูซีนก็ขับออกจากวิลล่าอย่างรวดเร็ว และมุ่งหน้าไปยังสนามบิน

......

หรงฉือยังไม่รู้เรื่องที่พวกเฟิงถิงเซินกลับประเทศ

เพราะไม่มีใครบอกเธอ

ผ่านไปครึ่งเดือนแล้วนับตั้งแต่ที่เธอย้ายออกจากวิลล่า

ในเวลาครึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอค่อยๆ ชิน และเริ่มชอบชีวิตที่เงียบสงบและผ่อนคลายของการอาศัยอยู่คนเดียว

เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เธอจึงตื่นสายหน่อย

เธอเปิดผ้าม่านหลังจากตื่นนอนและล้างหน้าแปรงฟัน เมื่อเห็นแสงแดดภายนอกกำลังพอดี เธอจึงบิดขี้เกียจ แล้วรดน้ำต้นไม้และดอกไม้ที่เธอปลูกไว้

หลังจากรดน้ำต้นไม้และดอกไม้ที่เธอปลูกไว้เสร็จ กริ่งประตูก็ดังขึ้นขณะที่เธอเตรียมกำลังจะทำอาหารเช้าง่ายๆ ให้ตัวเอง

นั่นก็คือคุณนายฟาง เพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่ฝั่งตรงข้ามของเธอ

“คุณหรง ไม่ได้รบกวนคุณใช่ไหม”

หรงฉือเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เปล่าค่ะ ฉันตื่นนานแล้ว”

“ถ้างั้นก็ดี” คุณนายฟางเอ่ยอย่างเป็นมิตร “นี่คือซาลาเปาและเกี๊ยวที่เพิ่งออกจากหม้อร้อนๆ ของเราเมื่อเช้านี้ ก็เลยเอามาให้คุณลองชิมดูก่อน”

“ขอบคุณค่ะ นี่... คุณเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ”

“สมควรอยู่แล้วๆ ถ้าไม่ได้คุณช่วยเถียนเถียนของเราไว้เมื่อหลายวันก่อน เถียนเถียนจะถูกหมาบ้าตัวนั้นกัดหนักขนาดไหนก็ไม่รู้ ช่วงนี้อยากจะขอบคุณคุณอย่างดีมาตลอด แต่เราสองสามีภรรยางานยุ่งตลอด ก็เลยไม่มีเวลามาสักที รู้สึกเกรงใจมากจริงๆ ...”

“แค่เรื่องเล็กน้อยค่ะ คุณนายฟางเกรงใจเกินไปแล้ว”

หลังจากทักทายปราศรัยกันสักพัก คุณนายฟางก็กลับไป

หรงฉือกลับเข้าห้อง ทานอาหารเช้าไปพร้อมกับศึกษากลไกการทำงานของ AI ที่เธอวิจัยล่าสุด

ตอนบ่าย มีข่าวเกี่ยวกับงานฉลองครบรอบ 100 ปีของมหาวิทยาลัยตงฟางเด้งขึ้นมาในโทรศัพท์มือถือ

หรงฉืออึ่งไปชั่วขณะ พอมองดูวันที่ถึงจำได้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบก่อตั้งของมหาวิทยาลัยตงฟางจริงๆ

พอเธอเช็คดูในอินเทอร์เน็ตก็พบว่ามีหลายแฮชแท็กเกี่ยวกับ #งานฉลองครบรอบ 100 ปีของมหาวิทยาลัยตงฟาง ที่กำลังขึ้นเทรนคำค้นหายอดฮิตบนโซเชียล

สาเหตุที่งานฉลองครบรอบของมหาวิทยาลัยตงฟางในครั้งนี้ได้รับความนิยมมากขนาดนี้ นอกจากมหาวิทยาลัยตงฟางจะเป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศแล้ว ทุกการเคลื่อนไหวของมหาวิทยาลัยยังได้รับความสนใจเป็นอย่างมากอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น เพราะครั้งนี้เป็นงานฉลองครบรอบ 100 ปีครั้งแรกของมหาวิทยาลัยตงฟาง ด้วยเหตุนี้ ศิษย์เก่ากิตติมศักดิ์ที่ได้รับเชิญให้กลับมาเข้างานฉลองมหาวิทยาลัยแม่กจึงมีจำนวนมากเป็นพิเศษ

ศิษย์เก่ากิตติมศักดิ์เหล่านี้ล้วนเป็นผู้มีชื่อเสียงในแต่ละวงการที่ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก

หรงฉือมองซ้ำหลายรอบ

เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นตาของหลายคนปรากฏในภาพ มือที่ถือโทรศัพท์ก็สั่นเทา

ความทรงจำเกี่ยวกับช่วงเวลาในมหาลัยในอดีตก็พรั่งพรูเข้ามาในหัวทันที

จู่ๆ ในใจก็สับสนขึ้นมาทันใด

ถ้าเธอไม่ได้แต่งงานทันทีหลังจากเรียนจบปริญญาตรี บางทีวันนี้เธออาจจะได้เป็นหนึ่งในศิษย์เก่ากิตติมศักดิ์ที่ได้รับเชิญให้กลับมาเข้าร่วมงานฉลองครบรอบของมหาลัยก็ได้มั้ง?

หรงฉือปิดคอม ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขับรถไปยังมหาวิทยาลัยตงฟาง

ในเวลานี้เป็นช่วงบ่าย

แม้ว่าแขกผู้มีเกียรติจำนวนมากที่ได้รับเชิญให้กลับมาชมงานฉลองครบรอบของมหาลัยจะกลับกันไปแล้ว

แต่ยังมีคนอยู่ในมหาลัยจำนวนมาก

หรงฉือเดินเตร่ไปรอบมหาลัยอย่างไร้จุดหมาย ขณะที่เธอเดินไปถึงใต้อาคารปฏิบัติการ ทันใดนั้นพลันมีเสียงที่คุ้นหูเรียกเธอไว้

“เสี่ยวฉือ?”

ยี่สิบนาที่ต่อมา ในร้านน้ำชาแห่งหนึ่งนอกมหาวิทยาลัยตงฟาง

อวี้มั่วซวินเอ่ยขณะรินน้ำชาให้หรงฉือว่า “ช่วงนี้เป็นไงบ้าง”

หรงฉือถือแก้วชาด้วยสองมือ ก้มหน้าลงพร้อมยิ้มเจื่อนๆ “ก็ดีนะ แต่ว่า... กำลังจะหย่าน่ะ”

อวี้มั่วซวินไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำตอบนี้จึงอึ้งไปชั่วขณะ “ขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไร”

“แล้วคุณคิดจะทำยังไงต่อไป จะกลับมาทำงานที่บริษัทไหม”

“มีความคิดนี้ แต่ว่า...”

อวี้มั่วซวินไม่รู้ว่าเธอกังวลอะไร แต่ก็พูดกับเธออย่างจริงจังมากว่า “เสี่ยวฉือ บริษัทต้องการคุณ และคุณก็มีส่วนในบริษัท ผมหวังว่าคุณจะกลับมาดูแลงานภาพรวม”

“ฉัน ฉัน...”

หรงฉือกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่อเห็นท่าทางจริงจังของอวี้มั่วซวิน

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากกลับไป

เพียงแต่ตอนนี้ขอบเขตงาน AI ของเธอพัฒนาไปไวมาก

เธอห่างหายจากวงการ AI มาหกปีแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะกลับไปตอนนี้ ก็กลัวว่าจะตามการพัฒนาของยุคสมัยไม่ทัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการนำทุกคนให้ก้าวสู่ระดับแนวหน้าของวงการ AI เหมือนในอดีต