บทที่ 10 ตลาดในเมือง

วันนี้ทั้งบ้านตื่นเช้าเป็นพิเศษ ตั้งแต่แสงแรกของอรุณรุ่ง ข้าวหอมช่วยศจีจัดเตรียมอาหารที่แม่ทำใส่กล่องข้าวอย่างพิถีพิถัน เพื่อให้รุจน์และสายเมฆห่อติดตัวไปกินในเมือง

ตอนแรกข้าวหอมออกจะไม่เห็นด้วยนักกับการห่อข้าวไปกิน เธอรู้สึกว่ามันไม่สะดวกเอาเสียเลย การซื้อกินที่นั่นน่าจะดีกว่า ทั้งประหยัดเวลาและดูสบายกว่ากันเยอะ

“พ่อคะ ตอนนี้เราก็พอมีเงินแล้วนี่คะ ทำไมเรายังจะต้องประหยัดขนาดนี้อีก? พ่อควรจะได้กินอะไรดีๆ ในเมืองบ้างนะคะ” ข้าวหอมเอ่ยถามด้วยความสงสัย

รุจน์ยิ้มอ่อนโยนก่อนจะสอนลูกสาวด้วยน้ำเสียงใจเย็น “ข้าวหอม… ยามที่เรามี ก็ควรรู้จักเก็บหอมรอมริบเอาไว้บ้างนะลูก เผื่อวันหนึ่งข้างหน้าวันที่เราไม่มี จะได้ไม่ลำบาก อะไรที่ประหยัดได้ก็ประหยัดเถอะ ใช้เงินอย่างรู้คุณค่า แล้ววันหน้าจะไม่เดือดร้อน”

‘ยัยนี่ก็ยังไม่รู้จักคุณค่าของเงินอยู่ดีสินะ พอมีก็จะใช้อย่างเดียวเลย’ สายเมฆคิดในใจพลางแอบมองข้าวหอมก่อนจะเอ่ยสมทบคำพูดของรุจน์ “ที่พ่อพูดน่ะถูกแล้วข้าวหอม ตอนนี้เราเริ่มหาเงินได้ก็ต้องเก็บไว้ก่อน เราไม่รู้หรอกว่าที่ตากเนื้อแห้งของเราจะขายได้ไปอีกนานแค่ไหน สักระยะหนึ่งเราก็ต้องหาอย่างอื่นทำ อันไหนประหยัดได้ก็ประหยัดไว้เถอะ”

“ทำไมล่ะคะ? ทำไมถึงไม่ทำไปให้ตลอดเลยล่ะ” ข้าวหอมสงสัยในคำพูดของสายเมฆ ดวงตาโตจ้องมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ

“เราก็ลองคิดดูสิ ที่ตากเนื้อแห้งมันไม่ได้ซับซ้อนมากนัก ถ้าคนอื่นสังเกตจริง ๆ แล้วลองผิดลองถูกนิดหน่อยก็สามารถทำตามได้แล้ว พอมีคนทำตามเยอะ ๆ สินค้าของเราก็จะไม่ได้ขายดีแบบนี้อีกแล้ว” สายเมฆถือโอกาสสอนข้าวหอมไปในตัว

เมื่อเตรียมตัวพร้อม รุจน์กับสายเมฆก็ออกเดินทางไปยังปากทางหมู่บ้าน ภายใต้แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าที่เริ่มทอแสงแรงขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาตั้งใจไปรอรถสองแถวประจำทาง ซึ่งนาน ๆ ทีจะผ่านมาสักคัน หากพลาดเที่ยวนี้ไปก็ต้องรอรอบต่อไปอีกเกือบชั่วโมง

ทั้งสองนั่งรออยู่บนศาลาพักผู้โดยสารเก่า ๆ ริมทาง สายตาจับจ้องไปตามถนนลูกรังที่ทอดยาว บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดและเสียงใบไม้ไหว ไม่นานนัก รถสองแถวสีแดงคันคุ้นตาก็เคลื่อนเข้ามาจอด สายเมฆกับรุจน์รีบขึ้นไปนั่งจับจองที่นั่งด้านในสุดได้อย่างสบาย ๆ โชคดีที่หมู่บ้านของพวกเขาเป็นต้นสาย จึงได้เปรียบเรื่องที่นั่ง

รถสองแถวเริ่มเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ สลับกับการจอดรับผู้โดยสารที่คอยโบกตามรายทาง แต่ละคนที่ขึ้นมาพร้อมสัมภาระและรอยยิ้มทักทาย ผู้คนทยอยขึ้นมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งภายในรถอัดแน่นไปหมด บางคนต้องยืนโหนจับราว บางส่วนที่หาที่นั่งไม่ได้ก็ต้องปีนขึ้นไปนั่งบนหลังคาอย่างชินชา

แม้จะได้นั่ง แต่การเดินทางก็ไม่ได้ราบรื่นนัก เพราะถนนลูกรังตลอดเส้นทางทำให้รถโคลงเคลงไปมาอย่างต่อเนื่อง ฝุ่นดินฟุ้งกระจายเข้ามาภายในตัวรถทุกครั้งที่ล้อบดกับก้อนกรวดเล็ก ๆ ผู้โดยสารต่างจับราวแน่น ลมร้อนพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างปะทะใบหน้า สร้างความรู้สึกเหนอะหนะจากเหงื่อและฝุ่นควัน

สายเมฆมองออกไปนอกหน้าต่าง ภาพทิวทัศน์ชนบทที่คุ้นตาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นบ้านเรือนที่หนาแน่นขึ้นเมื่อเข้าใกล้ตัวเมือง ในห้วงความคิด เขาวาดภาพอนาคตที่สดใสกว่าเดิม

'ถ้าฉันหาเงินได้มากกว่านี้ ฉันจะพาทั้งครอบครัวย้ายมาอยู่ในเมือง' ความคิดนั้นผุดขึ้นมาในใจ ก่อนที่เขาจะรู้สึกเอะใจเล็กน้อย 'ฉันรวมตัวเองไว้ในครอบครัวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ... และทำไมถึงได้รู้สึกเป็นห่วงเป็นใย รู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับครอบครัวนี้มากขนาดนี้'

ความรู้สึกอบอุ่นและผูกพันที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ ทำให้เขาแปลกใจตัวเอง เขาไม่เข้าใจความรู้สึกนี้สักเท่าไหร่นัก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันทำให้หัวใจของเขาพองโตอย่างประหลาด

เมื่อถึงที่หมาย รุจน์ก็เดินไปจ่ายค่าโดยสาร ก่อนจะพาสายเมฆเดินลัดเลาะเข้าไปในซอยของตลาดที่เต็มไปด้วยผู้คนจอแจและเสียงจอแจของพ่อค้าแม่ค้า ทั้งคู่ตกลงกันว่าจะไปหาซื้อผ้าตาข่ายสำหรับทำที่ตากเนื้อแห้งก่อน แล้วค่อยฝากของไว้ที่ร้าน จากนั้นจึงค่อยเดินเลือกซื้อข้าวของเครื่องใช้จำเป็นเข้าบ้าน

ที่ร้านขายของในตลาด หลังจากสายเมฆสั่งผ้าตาข่ายจำนวนมากจนเจ้าของร้านต้องหันมามองด้วยความแปลกใจ เจ๊จวง เจ้าของร้านที่ดูท่าทางเป็นคนช่างพูดก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

“ลื้อเปิดร้านใหม่เหรอพ่อหนุ่ม? ทำไมสั่งไปเยอะจัง ไม่ค่อยทยอย ๆ เอาไปล่ะ เผื่อขายไม่ออก”

“ไม่ได้เปิดร้านหรอกครับเจ๊” สายเมฆตอบด้วยรอยยิ้มสุภาพ “พอดีมีชาวบ้านสั่งที่ตากเนื้อแห้งจำนวนมากน่ะครับ ผ้าตาข่ายเลยไม่พอ ผมก็เลยต้องมาซื้อไปเยอะ ๆ หน่อย”

“ที่ตากเนื้อแห้งเหรอ? มันคืออะไร แล้วมันขายดีมากเลยเหรอ?” เจ๊จวงสวมวิญญาณเถ้าแก่สาวนักธุรกิจที่คอยสรรหาสิ่งใหม่ ๆ มาเข้าร้านอยู่เสมอ ดวงตาของเธอลุกวาวด้วยความสนใจ

เมื่อสายเมฆอธิบายรายละเอียดและประโยชน์ของที่ตากเนื้อแห้งให้ฟัง เจ๊จวงก็ยิ่งเกิดความสนใจมากขึ้นไปอีก

“ลื้อทำมาให้อั๊วะด้วยสิ! เอามาวางขายร้านอั๊วะได้เลยนะ อั๊วะให้ราคาดีเลยนา!”

สายเมฆหันไปปรึกษากับรุจน์เล็กน้อย ทั้งคู่เห็นพ้องต้องกันว่าเป็นโอกาสที่ดี จึงตกลงกับเจ๊จวงว่า ถ้าทำของชาวบ้านที่สั่งไว้เสร็จแล้ว จะนำตัวอย่างมาให้เจ๊จวงดูอีกที แล้วค่อยให้เจ๊ตัดสินใจว่าจะเอาแบบไหน

เมื่อตกลงเรื่องการค้ากับเจ๊จวงเป็นที่เรียบร้อย ทั้งสองคนก็เดินหาซื้อข้าวของเข้าบ้านต่อ ของส่วนใหญ่ที่ซื้อก็เป็นพวกอาหารแห้ง วัตถุดิบสำหรับทำอาหาร และของใช้จำเป็นประจำบ้าน เช่น ยาต่าง ๆ

ขณะที่เดินหาซื้อของอยู่นั้น ทั้งคู่ก็เดินผ่านร้านขายเสื้อผ้าและเครื่องสำอาง บรรดาแม่บ้านและหญิงสาวต่างพากันมุงดูและเลือกซื้อของที่วางอย่างละลานตา รุจน์เห็นแล้วพลันนึกถึงศจีผู้เป็นภรรยา เขานึกอยากจะซื้อของสวย ๆ งาม ๆ ให้ศจีบ้าง แต่ก็ติดตรงที่ตอนนี้พวกเขายังไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อของฟุ่มเฟือยเช่นนี้ รุจน์มองของในร้านอย่างตัดใจและหันหน้าไปทางอื่น โดยไม่ทันสังเกตว่าในกลุ่มแม่บ้านที่กำลังเลือกของอยู่นั้น มีหญิงคนหนึ่งกำลังจ้องมองมายังที่รุจน์ด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความคิดถึงและความรู้สึกที่ซับซ้อน

สายเมฆที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รุจน์ กลับมองเห็นแววตาของหญิงสาวคนนั้นที่จ้องมองรุจน์ เขาเกิดความสงสัยขึ้นมาในใจว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน

“ลำดวน! ตัวนี้สวยมั้ย” เสียงเพื่อนของผู้หญิงคนนั้นเอ่ยถาม พลางหยิบเสื้อขึ้นมาให้ดู

‘ชื่อลำดวนเหรอ…’ สายเมฆได้ยินชื่อนั้นชัดเจน เขาจดจำไว้ในใจ ‘กลับไปค่อยไปถามยัยข้าวหอมละกัน ว่าในร่างเก่าของเธอมีความทรงจำเกี่ยวกับคนชื่อลำดวนคนนี้บ้างไหม’

หลังจากซื้อของจำเป็นเข้าบ้านเสร็จเรียบร้อย ทั้งรุจน์และสายเมฆก็ช่วยกันขนข้าวของพะรุงพะรังเดินมายังท่ารถสองแถว เพื่อรอรถรอบต่อไปที่จะกลับหมู่บ้าน

“โอ้โห ตารุจน์! ทำไมวันนี้ซื้อของเยอะแยะแบบนี้วะ? ถูกหวยมารึเปล่าเนี่ย?” ลุงคนขับรถสองแถวที่รู้จักคุ้นเคยกันดีเดินเข้ามาทักทายพร้อมกับช่วยขนของที่รุจน์ซื้อมาขึ้นไปวางบนที่นั่งด้านหน้าของรถ เพื่อจองที่ไว้ให้

“เปล่าหรอกลุง” รุจน์ตอบสั้น ๆ พลางยิ้มแหย ๆ “พอดีหลานศจีมาอยู่ด้วย เลยต้องซื้อของกลับไปมากหน่อยน่ะ” เขาพยายามตัดบท เพราะไม่อยากตอบคำถามอะไรเพิ่มอีก

ขณะที่รอรถออก ทั้งคู่ก็แกะอาหารที่ห่อมาจากตลาดมากินรองท้องตรงโต๊ะหินอ่อนตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ใกล้ ๆ กับจุดจอดรถสองแถว ท่ามกลางเสียงจอแจของตลาดที่เริ่มซาลงแล้วนั้น ลำดวน ก็เดินตรงเข้ามาหาพวกเขา

ลำดวนสวมชุดที่ดูดีมีราคา บ่งบอกฐานะที่เหนือกว่าคนทั่วไปในตลาดได้อย่างชัดเจน เธอเดินกรีดกรายตรงมายังโต๊ะหินอ่อนที่รุจน์นั่งอยู่ พร้อมกับส่งยิ้มหวานหยด

“พี่รุจน์... จำลำดวนได้ไหมคะ?” เสียงหวานใสกังวานเอ่ยทักทาย

รุจน์เงยหน้าขึ้นมองช้า ๆ แววตาของเขามีประกายบางอย่างที่วูบไหวเพียงชั่วครู่จนแทบจับสังเกตไม่ได้ ก่อนจะกลับมานิ่งเฉย

“จำได้สิ... นี่ลำดวนไม่ได้อยู่กรุงเทพฯ แล้วเหรอ?” รุจน์พยายามคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

“อืม... พอดีลำดวนกลับมาเยี่ยมบ้านน่ะค่ะ ก็เลยแวะซื้อของที่ตลาดในเมืองก่อนกำลังจะกลับเลย” ลำดวนตอบ พลางใช้สายตากวาดมองไปที่ข้าวของที่รุจน์ซื้อมา

“พี่รุจน์กำลังจะกลับบ้านพอดีเลยใช่ไหมคะ? ติดรถลำดวนไปไหม? ของพี่รุจน์เยอะแยะแบบนี้ เดี๋ยวลำดวนให้คนขับรถขนไปให้” เธอยิ้มพร้อมเสนอตัวที่จะช่วย

“ไม่ดีกว่าลำดวน” รุจน์ปฏิเสธเสียงเรียบแทบจะทันที แววตาฉายความประหม่าเล็กน้อยแต่ก็พยายามเก็บอาการ “พอดีพี่ตั้งใจจะกลับรถสองแถวอยู่แล้ว ไม่รบกวนลำดวนหรอก” พูดเสร็จเขาก็ก้มหน้าลงกินข้าวต่ออย่างไม่สนใจ พยายามทำตัวให้ดูเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ราวกับต้องการสื่อว่าไม่มีอะไรผิดปกติ และไม่อยากข้องแวะอีก

สายเมฆที่นั่งอยู่ข้าง ๆ รุจน์ตลอดเวลา เขาสังเกตเห็นทุกอิริยาบถ ทุกคำพูด และแววตาที่วูบไหวของทั้งสองคน สีหน้าของลำดวนที่เต็มไปด้วยความพยายามจะเข้าหา กับท่าทางที่รุจน์พยายามหลีกเลี่ยงอย่างชัดเจนทำให้สายเมฆเริ่มประติดประต่อเรื่องราวบางอย่างในอดีตได้ ‘ดูท่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ธรรมดา... และลุงรุจน์ก็คงไม่อยากข้องเกี่ยวด้วย’

ลำดวนเห็นดังนั้นก็ฝืนยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปอย่างเสียดาย แต่ในใจของเธอพลันเดือดดาลด้วยความหงุดหงิด เธอสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ยอมแพ้ และยังไงก็จะต้องหาโอกาสเจอรุจน์อีกให้ได้!