บทที่ 8

ข้าวสวย...

ฉันเดินตามคนหน้าบึ้งหน้างอเข้ามาในห้องอะไรสักอย่างที่ดูเหมือนห้องทำงานกึ่งๆห้องนั่งเล่น

"นั่งรออยู่นี่พี่จะเข้าไปเปลี่ยนชุด"

"โอเคค่ะ"

พอพี่ฟ้าครามเดินหายเข้าไปข้างในซึ่งน่าจะเข้าไปเปลี่ยนชุดฉันก็หยิบมือถือออกมานั่งเล่นฉันเข้าแอปสุดฮิตที่ใครๆก็เล่นกันทั่วโลกนั่นก็คือไอจี หรืออินสตาแกรมและที่ทำให้ฉันต้องหัวร้อนก็เพราะฉันเพิ่งเห็นไอจีพี่ฟ้าครามโพสต์รูปคู่กับใครบางคนที่ฉันไม่ชอบหน้านั่นก็คือยัยมิวกี้หรือเรียกสั้นๆว่า ยัยมิ้ว ยัยมิ้วน่ะอายุน้อยกว่าฉันประมาณสองปีนางเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทอาบัวซึ่งฉันก็พอรู้จักเพราะเวลาที่ครอบครัวยัยมิ้วมาไทยก็มักจะมาพักอยู่ที่บ้านอาฟิวอาบัว และที่สำคัญยัยนั่นฉันก็พอจะดูออกว่าชอบพี่ฟ้าครามแบบไหนและที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือพี่ฟ้าครามเอ็นดูนางมากด้วย มีหลายครั้งที่ฉันแอบน้อยใจเวลาที่ยัยนี่มาไทยแล้วคอยอ้อนพี่ฟ้าครามให้พาไปเที่ยวที่โน่นที่นั่นซึ่งพี่ฟ้าครามจะคอยตามใจยัยนั่นเสมอความใจดีที่มีให้ยัยมิ้วมันต่างกับที่มีให้ฉันมาราวฟ้ากับนรก และพอฉันขอตามไปเที่ยวด้วยพี่ฟ้าครามก็ไม่ยอมให้ไปด้วยแอบออกไปกับยัยมิ้วสองต่อสอง ทำให้ฉันไม่ชอบหน้ายัยนั่นถ้ามีโอกาสฉันก็จะแกล้งยัยนั่นทันที โดยมีสองแฝดคอยดูต้นทางให้เพราะฉันขอร้อง

สุขสันต์วันเกิดนะครับมิวกี้พี่ขอให้น้องมิวกี้ของพี่มีความสุขมากๆและเป็นสาวน้อยที่น่ารักของพี่ครามแบบนี้ตลอดไปนะครับ รักมากๆนะครับ พี่ฟ้าคราม

นั่นคือข้อความที่พี่ฟ้าครามโพสต์ในไอจีพร้อมกับแท็กไปหายัยมิวกี้ พอฉันเลื่อนสายตาลงมาที่ตรงคอมเม้นต์ฉันเห็นนางมาคอมเม้นต์รูปหัวใจสองด้วงด้วย หึ

"มีอะไรทำไมมองพี่แบบนั้น" พี่ฟ้าครามเดินออกมาพอดีในชุดนักแข่งรถที่แสนจะโคตรเท่ห์แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ชมเขาว่าหล่อหรอกนะเพราะฉันกำลังเคืองเรื่องที่เขาโพสต์แบบนั้นมให้ยัยมิวกี้คู่อริหัวใจของฉัน

"ไม่มีอะไรค่ะแค่มองคนนิสัยไม่ดีมองคนลำเอียง"

"พูดอะไรไม่เข้าใจ"

"หึไม่ต้องทำมาเป็นไม่เข้าใจกินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง สวยงอนพี่รู้ไว้ด้วย"

"งอนอะไรพี่ไปทำอะไรให้"

"จ้างให้ก็ไม่บอก เชอะ" พูดจบฉันก็ลุกออกจากโซฟาทันทีก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกไปโดยไม่สนใจคนที่ยืนทำหน้างงสงสัยอยู่ในห้อง ฉันเดินออกมาจากห้องด้วยอารมณ์ขุ่นมัวแต่พอมองไปที่สนามก็เห็นพี่เทมเปอร์กำลังเดินวนเช็ครถแข่งคันของเขาอยู่ พอมองไกลๆแบบนี้พี่เค้าโคตรเท่ห์เป็นบ้าเลยแต่ไม่ได้หมายความว่าพี่เขามองใกล้ๆแล้วไม่เท่ห์นะพี่เทมเปอร์น่ะหล่อแบบเถื่อนๆหล่อแบบหล่ออันตราย ส่วนพี่ฟ้าครามของฉันน่ะหล่อแบบละมุนละมุนหล่อแบบโอปป้าเกาหลีที่ฉันกำลังคลั่งอยุ่ตอนนี้จนอยากจะไปดูผีเสื้อที่ห้อง แอร๊ายยย คิดแล้วก็อยากจะให้ถึงวันเสาร์ไวๆจะได้ดูซีรี่ย์เรื่องโปรด

วกกลับมาที่ความจริงดีกว่าอย่ามัวแต่มโนถึงพระเอกเกาหลีอยู่เลย

"เฮ้!!!! น้องข้าวสวย" ฉันตกใจที่จู่ๆพี่เทมเปอร์ก็ตะโกนเรียกชื่อฉันพร้อมกับโบกมือให้ฉันด้วยทำเอาสาวๆที่กรี๊ดเขาอยู่หันมามองฉันเป็นตาเดียว ฉันรู้ว่าฉันน่ารักแต่ไม่ต้องตะโกนทักกันแบบนี้ก็ได้ฉันกลัวโดนรุมตบน่ะไม่ใช่อะไรหรอก พอเห็นพี่เทมเปอร์แล้วก็อดคิดถึงพี่ฟ้าครามไมไ่ด้ที่ตอนนี้ไม่รู้ทำอะไรอยู่ ฉันคิดว่าถ้าพี่ฟ้าครามไปยืนอยู่ตรงนั้นกับพี่เทมเปอร์ก็คงเท่ห์ไม่น้อยแต่...ฉันหันมาเจอพวกสาวๆที่พากันยืนกรี๊ดกร๊าดลั่นสนามก็ทำให้ฉันล้มเลิกความคิดเพราะคิดว่าถ้าพี่ฟ้าครามเดินลงไปสาวๆก็ต้องมองก็ต้องกรี๊ดแบบนี้แน่ๆ ฉันไม่อยากให้ใครมองเขา ฉันหวง แต่ตอนนี้ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะไปหึงเขาเพราะเรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน....ไม่ได้การละฉันต้องรีบทำให้เรามีอะไรกันให้ได้ เอ้ยไม่ใช่ ฉันหมายถึงว่าฉันต้องรีบให้เขาหมั้นกับฉันเพื่อที่ฉันจะได้มีสิทธิ์หึงหวงเขาได้อย่างเต็มที่คนอื่นจะได้ไม่มาเกาะแกะเขาโดยเฉพาะยัยมิวกี้ที่ฉันรู้ว่ามาจากอาบัวว่าอาทิตย์หน้ายัยมิวกี้จะมาไทยพร้อมพ่อกับแม่ของเธอ ไม่ได้การแล้วฉันต้องรีบจัดการก่อนที่ยัยนั่นจะเดินทางมาไทย

หลายวันต่อมา...

หลังจากวันที่ไปสนามแข่งรถวันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอพี่ฟ้าครามอีกเลยเพราะฉันหลบหน้าเขาน่ะอย่ารู้เลยว่าทำไมฉันต้องหลบหน้าเขาเพราะแค่คิดถึงวันนั้นก็อายตัวเองที่ไม่รู้กล้าทำแบบนั้นได้ยังไงและหลังจากกลับมาฉันก็เข้าค่ายอาสาที่มหาลัยพอดีทำให้ฉันมีเวลาหลบหน้าเขาอีกสักพัก อยากจะเล่าให้ฟังว่าวันนั้นที่สนามแข่งรถพี่ฟ้าครามชนะการแข่งขันด้วยฉันสุดแสนจะภูมิใจในตัวคนรักเอ้ยคนที่ฉันรักมาก เขาทั้งเก่งทั้งเท่ห์ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ทำให้ฉันคลั่งรักเขาหนักมากขึ้นกว่าเดิมมีอะไรที่กินแล้วทำให้ฉันเลิกคลั่งเขาน้อยลงบ้างไหมแต่คงไม่มีหรอกเพราะถึงมีถึงมีฉันก็ไม่กินเพราะฉันอยากที่จะคลั่งรักเขาไปแบบนี้ตลอดไป

ฟ้าคราม...

"ครามครับมะรืนนี้ลุงศิวากับอามิ้งจะพาน้องมิ้วมาเที่ยวและอาจจะให้น้องพักอยู่กับเราประมาณสองเดือนช่วงที่น้องปิดเทอมครามรู้แล้วใช่ไหมครับ"

"ครับแม่ เมื่อวันก่อนผมคุยกับน้องแล้ว"

"ป่านนี้คงโตเป็นสาวแล้วสินะน้องมิ้วน่ะแม่เองก็ไม่ได้เจอทั้งลุงศิวาทั้งอามิ้งรวมถึงน้องมิ้วก็หลายปีแล้ว"

"ใช่ครับน้องโตเป็นสาวแล้วตอนที่ผมอยู่สวิตลุงศิวาก็พาน้องไปเยี่ยมผมอยู่บ่อยๆทำให้ผมไม่ค่อยเหงาสักเท่าไหร่" คือลุงศิวากับอามิ้งแล้วก็มิ้วกี้อยู่ที่สวิตอยู่แล้วครับทำให้เราเจอกันบ่อยๆ

"ลุงศิวามีบุญคุณกับแม่มากเหมือนกันนะครามจำได้ใช่ไหมลูก"

"จำได้ครับตอนนั้นผมติดลุงศิวามาก" ผมคิดไปถึงสมัยที่ผมกับแม่อยู่สวิตลุงศิวาจะเทียวไปเทียวมาไทยสวิตเซอร์แลนด์เป็นประจำเพื่อคอยดูแลผมกับแม่ ผมรู้ว่าเมื่อก่อนลุงศิวารักแม่ผมมากแต่พอรู้ว่าแม่ผมกลับมาคืนดีกับพ่อฟิวลุงศิวาก็อกหักก่อนจะถูกอามิ้งเพื่อนแม่ช่วยรักษาแผลใจจนในที่สุดลุงศิวาก็ตกหลุมรักอามิ้งและแต่งงานกันในที่สุดพอแต่งงานกันไปไม่นานก็มีมิวกี้มาเป็นโซ่ทองคล้องใจซึ่งกับมิวกี้ผมรักเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆเพราะเธอเป็นลูกสาวคนเดียวไม่มีพี่น้องเธอมักจะบ่นว่าเหงาเพราะต้องเล่นอยู่คนเดียวทำให้เวลาที่เธอมาไทยผมจะคอยตามใจมิวกี้ตลอดเวลาอยากไปไหนหรืออยากได้อะไรผมก็จะพาไปซื้อแต่ก็จะมีมารผจญมาคอยรังควานตามไปด้วยทุกที่จนผมต้องแอบพามิวกี้หนีออกมาจากทางหลังบ้านเพื่อหลบยัยตัวแสบที่ผมแอบเห็นว่าชอบแกล้งมิงกี้เวลาทีไม่มีใครเห็นบ่อยครั้ง ไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้นะครับว่าใคร หึ

"เอ้อแม่ลืมบอกครามไปว่าวันนี้น้องข้าวสวยจะมาทานข้าวที่บ้านเรานะลูก"

"มาทำไมครับที่บ้านตัวเองไม่มีทานหรือไง"

"ครามทำไมปากคอเราะร้ายแบบนี้ล่ะลูก ลูกเหมือนพ่อสมัยก่อนไปทุกวันๆแล้วนะรู้ไหมเมื่อก่อนลูกไม่เคยพูดแบบนี้เลยนะครับ แม่ไม่เข้าใจว่าครามทำไมถึงเอาแต่ตั้งแง่กับน้องตลอดเวลา ทุกครั้งที่แม่ได้ยินครามพูดไม่ดีกับน้องแม่สงสารน้องมาก"

"ถ้าแม่เห็นความแสบของคนดีของแม่แม่คงไม่พูดคำนี้เพราะต่อหน้าแม่หรือคนอื่นๆ ยัยข้าวสวยน่ะทำตัวน่ารักตลอดไม่เหมือนอยู่กับผมหรอก เด็กอะไรทั้งแสบทั้งซนนิสัยก็ไม่ค่อยดี" ผมคิดไปถึงวันนั้นที่สนามแข่งตอนที่ผมกำลังรับถ้วยเพราะแข่งชนะผมกำลังจะพูดความรู้สึกถึงการได้รับชัยชนะในครั้งนี้ยัยข้าวสวยที่ไม่รู้วิ่งมาจากไหนรีบวิ่งขึ้นมาบนเวทีก่อนจะประกาศต่อหน้าคนทั้งสนามว่าผมกับเธอเรากำลังจะแต่งงานกัน ทำเอาคนทั้งสนามโห่แซวจนผมแทบจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี

"อย่าพูดให้น้องได้ยินเชียวนะลูก"

"ผมพูดเรื่องจริงทำไมจะพูดไม่ได้ครับแม่"

"ครามครับแม่ขอร้องนะลูกแม่ไม่รู้หรอกว่าน้องไปทำอะไรให้ครามไม่พอใจอีกแต่แม่เชื่อว่าทุกสิ่งที่น้องทำไปเพราะน้องรักคราม แม่อยากให้ครามใจดีกับน้องบ้าง"

"ผมใจดีกับยัยสวยไม่ลงหรอกครับแม่"

อีกด้านนึงมีใครคนนึงที่ได้ยินทุกคำพูดของฟ้าคราม เธอยืนฟังด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อยจนน่าสงสาร

"คนใจร้าย"