ตอนที่  8  เจ้าชอบพี่อี้หลงหรือ

 

“มิได้พ่ะย่ะค่ะพระวรกายของพระองค์มีค่าดุจทองคำ กระหม่อมเป็นเพียงผู้น้อย...”

“ช่างเถอะ ๆ เจ้าออกไปได้แล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องหันไปมองตามหลี่เหยาที่เดินออกจากห้องไปและหันกลับมาคิด แม้ว่าหลี่เหยาจะสวมผ้าคลุมที่ปิดช่วงปากเอาไว้แต่สายตากลับทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยราวกับเคยเห็นสายตาคู่นี้มาก่อนเพียงแต่นึกไม่ออก

 แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้กลิ่นกายเหมือนกับวันแรกที่พบหลี่เหยาแต่กลิ่นนั้นก็ยังติดจมูกของเขาราวกับฝังเป็นความทรงจำ

“เห็นทีข้าคงบาดเจ็บจนเลอะเลือน”

 ห้องยา 

“เหยา…. หลี่เหยา!!”

“อ้อ ว่าอย่างไรนะ”

“ข้าถามว่าเจ้าจะฝากยาให้ข้าเอาไปให้พี่อี้หลงหรือไม่”

“อ้อ มะ ไม่ต้องหรอก”

“เช่นนั้นก็ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าไปก่อนละขอบใจเจ้ามากเลยสำหรับยานี้เอาไว้ข้าพบท่านรองแม่ทัพ…ถวายบังคมท่านอ๋อง”

ท่านอ๋องและฟางอี้หลงเดินเข้ามาพอดี เมื่อหลี่เหยาเงยหน้าไปเห็นท่านอ๋องที่แต่งกายชุดลำลองเดินเข้ามากับพี่ใหญ่ของนางก็ทำเอาหัวใจนางเต้นแรงดุจกลองศึกอีกครั้ง นางยังไม่เคยเห็นเขาสวมชุดอื่นมาก่อนและยังเกล้าผมเผยใบหน้าที่หล่อเหลาราวเซียนปั้นนั้นด้วย

“ถะ ถวายบังคมท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

“ลุกขึ้นเถอะ”

“พี่อี้หลงท่านมาพอดีเลยหลี่เหยาเอาแต่ถามหาท่านกับข้าทุกวัน”

“อะไรนะ ข้างั้นหรือ”

ท่านอ๋องที่ยืนอยู่หันไปมองหน้าอี้หลงที่หันมามองเขาเช่นกันและหันไปมองหลี่เหยาทันที

“เจ้ามีอะไรกับข้าหรือหลี่เหยา”

“เอ่อ นี่เป็นยาแก้พิษและยาสมานแผลที่ข้าทำขึ้นมา”

“โอ้โหหลี่เหยา นี่เจ้าลำเอียงนี่นาเห็นชัด ๆ เลยว่ายาที่ให้รองแม่ทัพดีกว่าข้า มียาถอนพิษด้วย”

ท่านอ๋องหันไปมองหน้าของหลี่เหยาที่ลอบยิ้มและหน้าแดงนิด ๆ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่เพียงแต่เห็นหน้าหมอหลี่เหยาคนนี้ในตอนนี้กลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย และยิ่งคำพูดขององครักษ์ข้างกายที่พูดออกมานั่นด้วย

“ขอบใจมากนะหลี่เหยา เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าตัวข้ามีพิษอยู่”

“คือว่าท่านหมอจวงแจ้งข้ามาเมื่อวันก่อนขอรับว่าท่านรองแม่ทัพได้รับพิษจากข้าศึกดังนั้น…”

“แหมหลี่เหยา นี่ถ้าหากว่าเจ้าเป็นสตรีข้าคงคิดว่าเจ้าแอบชอบพี่อี้หลงแล้วล่ะนะ”

“ต้าเป่า เจ้าพูดบ้าอะไรกัน!!”

ท่านอ๋องถลึงตามองไปยังหลี่เหยาที่ยืนยิ้ม เมื่อเห็นแบบนี้เขากลับรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น แต่คนตรงหน้าเป็นผู้ชายเหมือนกับเขา จะเป็นไปได้เช่นไรที่เขาจะรู้สึกเช่นนี้ เมื่อหันไปมองรองแม่ทัพของเขาก็รู้สึกว่าทั้งคู่เพียงแค่พูดกันเล่น ๆ เช่นกัน แต่หมอหลี่เหยาที่ยืนตรงหน้าเขากลับยืนยิ้ม

“พอได้แล้ว!!”

“ท่านอ๋อง พระองค์มาที่นี่ก็เพื่อจะให้หลี่เหยาทำแผลให้มิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นกระหม่อมจะเร่งเตรียมของ”

“ไม่ต้องต้าเป่าวันนี้เจ้าทำ รีบเอาของแล้วตามข้ามา”

หลี่เหยาหันไปมองทั้งต้าเป่าและอี้หลงด้วยความแปลกใจ ซึ่งทั้งสองก็รู้สึกไม่ต่างกันเมื่อท่านอ๋องเดินออกจากกระโจมของหมอหลี่เหยาออกไปด้วยท่าทางหงุดหงิด

“เพราะเจ้านั่นแหละต้าเป่าพูดจาไม่เข้าท่า ท่านอ๋องเลยโกรธเลย”

“ข้าพูดอะไรเสียที่ไหนก็แค่หยอกหลี่เหยาเล่น ๆ เอง ก็จริงนี่นาที่เขาถามหาท่านน่ะ”

“พูดมาก รีบเอายาไปให้ท่านอ๋องเร็ว ๆ เข้า”

“ก็ได้ ๆ ส่งมาให้ข้าเถอะหลี่เหยาข้าจัดการเองแทนเจ้าเองวันนี้”

“ขอบคุณพี่ต้าเป่า”

ต้าเป่าเดินออกไปจากกระโจมแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงนางและฟางอี้หลงที่อยู่ตรงนี้

“ขอบใจเจ้ามากนะหลี่เหยาสำหรับยา ส่วนท่านอ๋องเจ้าไม่ต้องกลัวพระองค์มากหรอกพระองค์มิใช่ปีศาจอย่างที่ร่ำลือกัน เจ้าเองก็รักษาให้ท่านอ๋องมาตั้งสิบกว่าวันไม่สังเกตหรอกหรือ”

“เรื่องนั้นข้าทราบขอรับ เพียงแต่ว่ายัง…”

“ข้าเข้าใจ เอาล่ะหากไม่มีอะไรแล้วเจ้าก็พักผ่อนเถอะวันนี้ไม่ต้องไปทำแผลให้ท่านอ๋องแล้วนี่”

“ขอรับ” 

กระโจมท่านอ๋อง 

“ท่านอ๋อง กระหม่อมมาทำแผลพ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องถอดชุดออกแล้วและหันมามองต้าเป่าที่เดินเข้ามาเพียงคนเดียว

“อี้หลงล่ะ ไปที่ใด”

“เอ่อ…. พี่อี้หลงอยู่คุยกับหลี่เหยาที่กระโจมพ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องหันมาส่งสายตาดุกับต้าเป่า เหตุใดวันนี้เขาจึงรู้สึกขัดหูขัดตาองครักษ์ข้างกายนักก็มิรู้ได้ หรือเป็นเพราะตั้งแต่ที่เขาพูดเพ้อเจ้อออกมา

“คุยอะไรกัน มีอะไรต้องคุย”

“ไม่แน่ใจพ่ะย่ะค่ะแต่ว่าหลี่เหยาถามหาพี่อี้หลงตลอด หากว่าไม่เห็นเขาอยู่กับกระหม่อม นี่ถ้าเป็นสตรีกระหม่อมคงคิดว่าหลี่เหยาชอบพี่อี้หลงเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”

“พูดจาเหลวไหล!!”

ต้าเป่าตกใจจนเกือบทำยาและผ้าพันแผลนั้นหล่นเมื่อท่านอ๋องจู่ ๆ ก็โพล่งตะเบ็งเสียงออกมาเสียงดัง

“ทะ ท่านอ๋องต้องทำแผลนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้ายังไม่อยากทำเจ้าออกไปก่อน”

“แต่ว่า…”

“มันหน้าที่อันใดของเจ้า ไปเรียกหลี่เหยามา ข้าอยากตัดไหมบ้านี่ออกแล้ว รำคาญ!!”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ต้าเป่ารีบเดินออกจากห้องไปทันที เขาพึ่งเคยเห็นท่านอ๋องทรงกริ้วมากก็ครานี้ซึ่งไม่รู้เช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้น

“หรือว่าไปลาดตระเวนกับพี่อี้หลงแล้วพบอะไรเข้าหรือไม่นะ”

กระโจมหมอหลวง 

“หลี่เหยา”

“อ้าวพี่ต้าเป่า มาทำอะไรหรือ”

“เร็ว ๆ เข้าเจ้ารีบเอาเครื่องมือถอดไหมไปด้วย”

“อ้าวไหนท่านบอกว่า…”

“ไม่มีใครบอกหรอกข้าเกือบจะตายคากระโจมแล้วเชียวท่านอ๋องบอกว่าให้เรียกเจ้าไปตัดไหมให้พระองค์หน่อย”

“อะไรกันเหตุใดจึงได้รีบร้อนนักล่ะ”

“ไม่รู้แต่เจ้ารีบไปก่อนเถอะข้าช่วยถือ ตามมาเร็ว ๆ เข้า”

"อ่อ เอ่อ…ก็ได้ ๆ"

หลี่เหยาถูกต้าเป่าดึงตัวกึ่งลากเข้าไปยังกระโจมของท่านอ๋องเมื่อทั้งคู่เข้ามาที่ห้องด้านหลังท่านอ๋องที่หันมามองเห็นทั้งคู่วิ่งหอบเข้ามาและหันไปเห็นต้าเป่าที่จับมือของหลี่เหยาวิ่งเข้ามาก็เกิดอารมณ์หงุดหงิดอีกครั้ง

“พวกเจ้าทำอะไรกัน ต้าเป่านั่นคืออะไร…”

“ท่านอ๋อง กระหม่อมรีบไปพาหลี่เหยามาทำแผลตามรับสั่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ดูเหมือนต้าเป่าเองก็จะไม่ทราบว่าท่านอ๋องกำลังโมโห เขานำกล่องยาของหลี่เหยามาวางบนโต๊ะขณะที่อีกฝ่ายยืนหอบอยู่ใกล้ ๆ ท่านอ๋องจ้องไปที่มือของต้าเป่าซึ่งตอนนี้หลี่เหยารู้ตัวแล้วจึงรีบดึงออกมาทันที

“ทะ ท่านอ๋อง จะให้กระหม่อมตัดไหมเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ใช่ เจ้าถามทำไม ไม่อย่างนั้นข้าจะให้คนไปตามเจ้ามาหรือ ต้าเป่า!!”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เสร็จธุระแล้วก็รีบออกไปเฝ้าหน้ากระโจม”

“พ่ะย่ะค่ะ หลี่เหยาข้าไปก่อนนะ”

หลี่เหยาที่ยังหอบอยู่ค่อย ๆ ซับเหงื่อจากหน้าผาก ท่านอ๋องหันไปมองและรู้สึกว่ายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกแปลก ๆ กับหมอคนนี้ราวกับว่า…ตอนนี้เขายังไม่มั่นใจแต่ก็เกือบจะมั่นใจว่าหลี่เหยาผู้นี้น่าจะไม่ใช่ผู้ชาย

“เชิญพระองค์มานั่งที่เตียงเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าไม่ถอดผ้าปิดหน้าออกก่อนหรือ หายใจสะดวกหรือไม่”

“มะ ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ ใส่ไว้เช่นนี้กระหม่อมสะดวกมากกว่า”

ท่านอ๋องเริ่มถอดชุดอีกครั้ง เขารู้สึกว่าหลี่เหยามองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนจะหลบเลี่ยงไปจัดเครื่องมือแทน ทุกการกระทำถูกจับตามองจากหยางห่าวหรานแม้ว่าหลี่เหยาจะรู้สึกว่าถูกเขาจดจ้องอยู่แต่นางก็พยายามที่จะไม่แสดงพิรุธใด ๆ ออกมาให้เขาเห็น

“ข้าพร้อมแล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องเดินไปนั่งที่เตียง นางเดินถือเครื่องมือสำหรับถอดไหมและผ้าเพื่อคอยซับแผล เมื่อมองไปเห็นบาดแผลนั้นก็อดชื่นชมตัวเองไม่ได้ว่าเย็บแผลได้สวยกว่าทุกครั้ง

“กระหม่อมจะเริ่มเลยนะพ่ะย่ะค่ะ หากว่าพระองค์เจ็บก็บอกจะได้ฝังเข็มเพื่อระงับอาการปวด”

“ข้ามิได้อ่อนแอถึงเพียงนั้น”

“เช่นนั้นเริ่มเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”

หยางห่าวหรานหันไปมองดวงตากลมโตตรงหน้าที่เริ่มแกะแผลของเขาแต่เขาสะดุ้งเฮือกขึ้นมาเพราะไม่คิดว่ามันจะเจ็บ เขาตกใจและเผลอไปคว้าผ้าที่ผูกเอาไว้ที่ใบหน้าของหลี่เหยาจนมันหลุดออกมา เผยให้เห็นใบหน้าของนาง

“โอ๊ย!!…หลี่เหยา”

“ท่านอ๋อง!!”