ตอนที่  7  ท่านหมอ “หลี่เหยา”

 

“โอ๊ย!!”

“แย่แล้ว ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ คือว่า…"

“ช่างเถอะ ข้าผิดเองที่ไปถามเช่นนั้น ลืมไปเถอะข้าจะไม่กวนเจ้าแล้ว”

นางตกใจจนเผลอกดแผลของเขาแรงเกินไปจนทำให้ท่านอ๋องร้องออกมา ฟางหลีม่านรู้สึกว่าเป็นเรื่องยากยิ่งนักที่จะมีสมาธิเมื่ออยู่ตรงหน้าบุรุษเช่นท่านอ๋อง แม้แต่เสียงนุ่ม ๆ ทุ้มต่ำและแหบเล็กน้อยก็ทำให้หัวใจนางกระเจิดกระเจิงไปไกลเหลือเกิน กว่าจะทำแผลจนเสร็จก็ใช้เวลานานเพราะร่างที่ใหญ่กว่านางทำให้ต้องใช้เวลาพันแผลอยู่พักใหญ่

“สะ เสร็จแล้ว พ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบใจ แล้วเจ้า…”

“กระหม่อมจะรีบไปแจ้งท่านรองแม่ทัพว่าพระองค์ฟื้นแล้ว จะได้ยกยาที่เหลือมาให้เสวยพ่ะย่ะค่ะ”

นางรีบคำนับให้เขาลวก ๆ และเดินออกไป ห่าวหรานรู้สึกแปลกใจกับท่าทีเช่นนั้น แม้ว่าเขาจะตกใจแต่ก็นึกขำเพราะไม่เคยเห็นผู้ใดที่กลัวเขามากขนาดนั้นมาก่อน แม้ว่าจะพอรู้ว่าคนอื่น ๆ ร่ำลือว่าเขาเป็นอ๋องจอมโหด อ๋องกระหายเลือดก็ตาม

“ข้าไม่ใช่ผีเสียหน่อย”

“ท่านอ๋อง!!”

อี้หลงและต้าเป่ารีบวิ่งเข้ามาเมื่อหลี่เหยาเดินออกไปแจ้งทั้งสองว่าท่านอ๋องฟื้นแล้ว ทั้งคู่จึงรีบวิ่งเข้ามาดูอาการทันที

“พวกเจ้าตื่นเต้นอะไรกันข้าตกใจหมดเลย”

“พระองค์ทรงเป็นเช่นไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ ท่านหมอเก่งมากจริง ๆ พี่อี้หลงท่านดูสิ”

“อี้หลง หมอที่สกุลตงส่งมาคราวนี้…”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทราบจากท่านตาว่ามีหมอฝีมือดีคนหนึ่งเดินทางมาด้วย เขาตัวเล็กเพราะอายุน้อยแต่วิชาแพทย์เก่งกว่าหมอที่ร่ำเรียนในสำนักสกุลตงดังนั้นจึงให้เขามารักษาพระองค์ ดูเหมือนท่านตาจะกล่าวไว้ไม่ผิดเลย”

“อืม เขาเก่งจริง ๆ นั่นแหละ”

“ยอดไปเลยท่านอ๋องปลอดภัย ขอบคุณสวรรค์”

“แล้ว…คนอื่น ๆ ล่ะเป็นอย่างไรบ้าง”

“ตอนนี้ทุกคนเริ่มรักษาอาการบาดเจ็บแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ครั้งนี้เราประมาทพวกมันไปหน่อย ไม่คิดว่าจะเจอพวกมันลอบกัด”

“กระหม่อมผิดพลาดเองพ่ะย่ะค่ะที่ตรวจสอบไม่ถี่ถ้วน”

“ต้าเป่าเจ้าอย่าโทษตัวเองเลย ครั้งนี้ไม่ใช่ความผิดใครหรอก พวกมันวางแผนมาแต่แรกแล้ว แต่พวกมันแพ้ครั้งนี้คงจะเสียขวัญไปอีกนาน”

“เห็นว่าเป็นกลุ่มกบฏที่คิดจะแบ่งแยกดินแดนจากซีเป่ยจึงได้มารุกรานชายแดนลู่โจวพ่ะย่ะค่ะ”

“เป็นเพียงชนกลุ่มน้อยเท่านั้น ให้คนของเราตามสืบมาให้ละเอียด ครั้งนี้อย่าให้พลาดอีก”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“อี้หลง หลี่เหยาล่ะ ไปที่ใดแล้ว”

“หลี่เหยา? ผู้ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“หมอของเจ้าอย่างไร เจ้าไม่รู้จักเขาหรอกหรือเขาชื่อหลี่เหยา”

“กระหม่อมไม่ทราบนามของเขาพ่ะย่ะค่ะเพราะพอมาถึงก็พาเขามาที่นี่เพื่อรักษาพระองค์เลย หลี่เหยางั้นหรือ”

“เขาไปไหนแล้ว”

“เห็นว่าจะไปเอายามาต้มเพิ่มพ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นให้กระหม่อมไปตามดีหรือไม่”

“ช่างเถอะรักษาทหารที่เหลือให้ดี ส่วนอาการของข้าก็ให้…. หลี่เหยาดูแลคนเดียวก็พอพวกเจ้าออกไปพักเถอะ”

“ท่านอ๋อง แต่ว่าอาการของพระองค์…”

“ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว เจ้าดูสิ”

“นั่นสิ วิธีการทำแผลนี่ดูชำนาญมากกว่าหมอที่นี่จริง ๆ เช่นนั้นกระหม่อมจะรีบไปดูเสียหน่อยว่าเขาไปเอายาได้ครบหรือไม่”

“อืม รีบไปเถอะ”

อี้หลงและต้าเป่าเดินออกมาแล้ว พวกเขาพบหลี่เหยาที่เดินกลับมาอีกครั้ง

“เหตุใดพวกท่านจึงออกมาแล้วล่ะ แล้วท่านอ๋อง…”

“อ้อท่านหมอ…หลี่เหยา ท่านอ๋องให้เจ้าเป็นคนดูแลทั้งเรื่องยาและคอยเปลี่ยนผ้าพันแผลให้พระองค์ ส่วนพวกข้าคงต้องไปช่วยท่านหมอดูแลคนเจ็บที่กระโจมโน้น หากเจ้าอยากได้สิ่งใดเพิ่มก็แจ้งทหารหน้ากระโจม พวกเขาจะให้คนไปเอาให้ จากนี้หากไม่จำเป็นก็ไม่ต้องออกมาเผื่อว่าท่านอ๋องจะเรียกใช้เจ้า”

“ตะ แต่ว่าข้า…”

“เอาน่าหลี่เหยา ดูเหมือนเจ้าน่าจะเป็นน้องข้าสินะหลี่เหยา ไม่ต้องห่วงท่านอ๋องไม่ได้ดุขนาดนั้นเจ้าก็แค่ทำตามหน้าที่ก็พอ”

“ขะ ข้า!! ข้าคนเดียวงั้นหรือขอรับ”

“เจ้าตกใจอันใด ข้ากับต้าเป่าก็อยู่แค่ไม่ได้อยู่ตลอดเท่านั้นแต่ก็ไป ๆ มา ๆ น่าไม่ต้องห่วง รีบเข้าไปต้มยาเถอะ”

ไม่ทันจะพูดอะไรต่อทั้งสองคนก็เดินออกไปแล้ว หลีม่านในนามหลี่เหยาก็หันไปมาเพราะทำตัวไม่ถูก นางไม่คิดเลยว่าการได้มาที่นี่ในตอนแรกคิดเพียงว่าอยากแอบมาดูพี่ใหญ่และท่านอ๋องว่าเป็นอย่างไรบ้างแต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะลงเอยเป็นแบบนี้ไปเสียได้

“เจ้าไปเอายามาหรือ”

เสียงที่ทักทายนางครั้งแรกกลับทำให้นางสะดุ้งจนตัวโก่ง ท่านอ๋องเริ่มรู้สึกแปลก ๆ แต่ก็มิได้ใส่พระทัยเพราะตอนนี้เขาเองก็มิได้มีแรงมากพอจะจับผิดผู้ใด หากหลี่เหยาคิดร้ายคงไม่รักษาเขาจนอาการดีขึ้นเช่นนี้

“พ่ะย่ะค่ะ ยะ ยานี้ต้องกินสองตำรับจึงจะได้ผล กระหม่อมจึงได้รีบไปนำมาเพิ่ม”

“อืม”

ผ่านเวลาไปนับสิบวันที่หลีม่านอาศัยอยู่ที่ค่ายทหารแห่งนี้ในนาม “หลี่เหยา” และดูแลท่านอ๋อง ในตอนนี้นางเริ่มลดความตื่นเต้นลงได้แล้วเมื่อท่านอ๋องมิได้ทรงตรัสอะไรและพูดน้อยกว่าวันแรกที่พบนาง อีกอย่างนางก็ไม่ได้เข้า ๆ ออก ๆ ที่ห้องของเขาบ่อย ๆ และย้ายมาพักที่กระโจมหมอหลวงแล้ว

“หลี่เหยานี่ยาที่เจ้าต้องการ”

“ขอบคุณพี่ต้าเป่า นี่ยาทาแผลที่ท่านขอวันก่อน”

“โอ้โหยอดไปเลยเจ้าทำให้ข้าได้รวดเร็วขนาดนี้เชียว”

“มีของอยู่น่ะก็เลยทำได้ นี่พี่ต้าเป่าแล้ววันนี้พี่อี้หลงไม่มาหรือ”

“เจ้าน่ะเอาแต่ถามหาพี่อี้หลงบ่อย ๆ ทำไมเจ้าชื่นชมอะไรเขาหรือแต่ก็อย่างว่าแหละนะ หากข้าเป็นสตรีก็คงชื่นชอบเขาไม่น้อยแต่ข้าคิดว่าท่านอ๋องรูปงามที่สุดแล้วเจ้าว่าหรือไม่เล่า”

“ขะ ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรกันข้ามิใช่สตรีนี่”

“นั่นสินะ แม้ว่าเจ้าจะตัวเล็กแต่ก็ไม่ใช่สตรีจริง ๆ ว่าแต่เจ้าเอาแต่สวมผ้านั่นเอาไว้หายใจสะดวกหรือหลี่เหยา”

“ข้าสะดวกเช่นนี้ เพราะเวลาผสมยามันฉุนน่ะก็เลยสวมไว้”

“อ้อ นั่นสินะข้าก็เห็นท่านหมอสวมเอาไว้อยู่หลายคนเวลาที่พวกเขารักษาคนว่าแต่เจ้าถามหาพี่อี้หลงทำไมกัน”

“ขะ ข้าก็แค่ ทำยาเอาไว้ให้เขาด้วยเช่นกันจึงได้ถามดู”

“เช่นนั้นหรอกหรือ เช่นนั้นข้าจะบอกเขาให้นะ ตอนนี้เขากับท่านอ๋องออกไปดูนอกค่ายน่ะ”

“อย่างนั้นเองหรอกหรือ”

นับตั้งแต่วันที่ท่านอ๋องถามนางเรื่องกลิ่นกายของสตรี หลีม่านก็ไม่พกถุงหอมอีกเลยและพยายามให้ตัวของนางมีกลิ่นของยาให้มากที่สุดจึงได้อยู่แต่หน้าหม้อต้มยา ซึ่งท่านอ๋องเองก็เลิกถามแล้วเช่นกัน

“นี่ เจ้าน่ะไปทำแผลให้ท่านอ๋องทุกวัน เจ้าบอกข้าทีว่าบาดแผลของท่านอ๋องดีขึ้นแล้วจริง ๆ ใช่หรือไม่”

“ใช่ ท่านอ๋องฟื้นตัวไวมาก พระองค์ทรงแข็งแรงมากจริง ๆ”

นางพูดพลางกับคิดไปถึงครั้งสุดท้ายที่ไปพันแผลให้เขา

“บาดแผลของพระองค์สมานกันดีแล้ว อีกสองสามวันกระหม่อมจะตัดไหมที่เย็บออกพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม ขอบใจเจ้ามากหลายวันมานี้ลำบากเจ้าแล้วหลี่เหยา”

“มิได้พ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นดื่มยาเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“อ้อ ขอบใจ”

มือของท่านอ๋องเอื้อมมาหยิบถ้วยยาและเผลอแตะนางเขา หลี่เหยาตกใจจนรีบดึงมือออกจนยาเกือบจะหกแต่ท่านอ๋องดึงเอาไว้ได้ 

“ไม่เป็นไร ยังไม่หกเจ้าเป็นอะไรหรือไม่”

“ไม่เป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ”

“เหตุใดเจ้าต้องตกใจราวกับลูกแมวทุกครั้งที่ถูกตัวของข้า เจ้าทำอย่างกับสตรีที่ยังไม่ออกเรือนอย่างนั้นทั้ง ๆ ที่เจ้าเป็นผู้ชาย”