ตอนที่ 3 อาจจะเป็นโชคชะตา

" ค่ะ "

(กว่าจะรับสายฉันนะยัยหวาน) ทันทีที่ลูกสาวรับสายชิตจึงเอ่ยถามเสียงแข็งอย่างหงุดหงิด

" แล้วพ่อมีอะไรล่ะคะ ถ้าจะคุยเรื่องแต่งงานหวานยังไม่พร้อม) หวานคุยกับผู้เป็นพ่อพร้อมกับหย่อนสะโพกนั่งลงเก้าอี้โต๊ะอาหารจากนั้นแม่บ้านก็ยกข้าวต้มปลามาเสิร์ฟให้เธอ

(ยังบอกว่าไม่พร้อมอีกแกขอเวลาฉันหนึ่งปีแล้วนี่แกก็ได้เป็นนักเขียนอะไรของแกแล้วก็ควรทำตามสัญญาที่ตัวเองเอ่ยไว้ซะ!!)

" แต่..... "

(ไม่มีแต่พรุ่งนี้ฉันกับแม่แกจะกลับบ้านแล้วจะคุยเรื่องแต่งงานของแกต่อแค่นี้) ผู้เป็นพ่อพูดทิ้งท้ายประโยคแค่นั้นก่อนจะกดวางสายทันที ทำให้หวานที่ได้ยินอย่างนั้นเธอถึงกับขมวดคิ้วยุ่งด้วยความหนักใจ

" อย่าคิดมากเลยนะคะ คุณหวานของป้า "

" ไม่ให้คิดไม่ได้หรอกค่ะ ป้าอิ่มหวานไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก "

" ป้ารู้ค่ะ แต่คุณหวานสัญญากับคุณท่านเองนะคะว่าครบหนึ่งปีแล้วจะแต่งงาน "

" นั่นสิค่ะ "

" อาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้นะคะ "

" คงเป็นโชคซะตาที่เลวร้ายสำหรับหวานแล้วล่ะค่ะ " หวานกล่าวอย่างติดตลกแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกเศร้า แต่เธอก็คลี่ยิ้มให้ป้าอิ่มบาง ๆ ก่อนจะทานอาหารเช้าต่อ

สำนักพิมพ์ you and me

รถยนต์หรูสีครีมของหวานขับเคลื่อนเข้ามาจอดภายในโรงจอดรถของสำนักพิมพ์ เธอเปิดประตูก้าวขาลงจากรถแล้วเดินเข้ามาบริษัททันทีก่อนจะเอ่ยทักทายเหล่าพนักงานอย่างอ่อนน้อม

" สวัสดีค่ะพี่ ๆ " แต่ละคนก็เอ่ยตอบรับอย่างเป็นมิตร " สวัสดีจ๊ะน้องหวาน "

" หวาน ๆ ๆ " ระหว่างที่เธอกำลังจะก้าวขาเข้าลิฟต์ เสียงเรียกที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นสุดรั้งเธอให้หันหลังกับไปมอง

" หวัดดีมิ้ม "

" หวัดดี ทานข้าวเช้ามายัง? " เธอเอ่ยถามเพื่อนสาวก่อนจะเดินเข้าลิฟต์ไปพร้อมกับหวานแล้วจึงยื่นแก้วกาแฟร้อนที่ถือมาอีกแก้วให้

" ขอบคุณนะสำหรับกาแฟ หวานทานมาแล้วล่ะ มิ้มล่ะ? " หวานยื่นมือรับพร้อมกับเอ่ยขอบคุณก่อนจะเอ่ยถามเธอในประโยคต่อมา

" ยังเลยไม่ทัน ตื่นสายวันนี้ "

" อือ หิวไหม? "

" ไม่นะ กาแฟแก้วเดียวอยู่ถึงเที่ยง "

" อือ "

" แล้วเรื่องไอ้คิงล่ะหวานจะเอาเรื่องไหม? "

" คงไม่อ่ะ นายนั่นคืนต้นฉบับให้เราแล้ว แล้วก็ยกเลิกทุกอย่างที่เกี่ยวกับนิยายของเรา " หวานบอกกับเพื่อนสาวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ พร้อมกับเดินออกมาจากลิฟต์และเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองก่อนจะจัดของต่าง ๆ ที่ไม่เป็นระเบียบรอบพื้นโต๊ะ

" แน่ใจนะว่าไม่เอาเรื่อง? " มิ้มถามย้ำอีกครั้งอย่างเป็นห่วงเพื่อให้เธอได้ไตร่ตรองให้แน่ใจ

" อือ เราไม่ยากให้เรื่องมันใหญ่โตถ้าเขายอมจบแค่นี้เราก็โอเค "

" จ้ะ เพื่อนสาวใจดี " มิ้มลากเสียงยาวอย่างนึกหมั่นใส่กับคำพูดของเพื่อนสาวอย่างหยอกล้อ หวานได้แต่คลี่ยิ้มบาง ๆ พร้อมกับส่ายหัวไปมาให้เพื่อนสาวอย่างนึกขำกับสีหน้าทะเล้นของเธอ

" สวัสดีครับสาว ๆ "

" สวัสดีค่ะพี่กราฟ "

" มาเช้านะเนี่ยเราสองคน "

" แน่นอนค่ะ " มิ้มตอบรับอย่างภูมิใจหวานเธอเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ให้รุ่นพี่แค่นั้น

" ทานข้าวเช้ามาหรือยังครับหวาน? "

" ทานแล้วค่ะพี่กราฟ ล่ะคะ? "

" ทานแล้วเหมือนกันครับ "

" พี่กราฟไม่เห็นถามมิ้มเลย? " มิ้มแกล้งเอ่ยถามรุ่นพี่อย่างน้อยใจพร้อมกับใบหน้ามุ้ย

" แล้ว น้องมิ้มล่ะครับทานหรือยัง? "

" ไม่ค่ะ ถามประชดหรือเปล่าเนี่ย? "

" ไปใหญ่แล้วยัยบ้อง "

" มิ้มไม่ใช่ยัยบ้องซะหน่อย " มิ้มตอบกลับรุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงเง้างอน หวานได้แต่ยิ้มบาง ๆ ให้กับการหยอกล้อของทั้งสอง

" สวัสดีจ้ะ ทุกคน "

" สวัสดีค่ะพี่แพรว / ครับ "

" หวานมาหาพี่หน่อย "

" ค่ะ " หวานตอบรับแค่นั้นเธอก็เดินเข้าไปหาหัวหน้าเธอทันที

" มีอะไรหรือเปล่าคะพี่แพรว? "

" พี่มีงานใหม่ให้เรา "

" ค่ะ "

" พี่อยากได้นิยายเกี่ยวกับความรักของหมอ พี่จะให้หวานเข้าไปหาข้อมูลในโรงพยาบาลเพื่อเอาข้อมูลจริงมาแต่งเนื้อเรื่องจะได้ดูสมจริง "

" ค่ะ โรงพยาบาลอะไรคะ? "

" โรงพยาบาลเค จ้ะ "

" โรงพยาบาลเค เหรอคะ?!!" หวานโพล่งขึ้นอย่างตกใจเมื่อชื่อโรงพยาบาลที่เธอจะเข้าไปหาข้อมูลนั้นเป็นโรงพยาบาลของธันคนที่เธอเกียจขี้หน้า

" มีอะไรหรือเปล่าหวานตกใจอะไรขนาดนั้น? "

" อ๋อ ๆ เปล่าค่ะ "

" เริ่มเข้าไปหาข้อมูลอาทิตย์หน้าเลยนะพี่ให้เวลาสองเดือนในการศึกษาข้อมูลไม่ต้องกังวลนะคนที่จะคอยให้ข้อมูล ต่าง ๆ เขาเป็นเพื่อนพี่เอง"

" คงไม่ใช่ไอ้หน้านิ่งหรอกนะ " หวานพึมพำเบา ๆ อย่างไม่อยากให้เป็นคนที่เธอไม่อยากเจอ

" ว่าอะไรนะหวาน? "

" อ๋อเปล่าค่ะ "

" โอเคใช่ไหมเรื่องงาน "

" ค่ะ "

" จ้ะ กลับไปทำงานเถอะ "

" ค่ะ " หวานตอบแค่นั้นเธอก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานทันทีพร้อมกับครุ่นคิดเรื่องเข้าไปศึกษาข้อมูลในโรงพยาบาลของชายหนุ่มคนที่ไม่ว่าจะเจอกันที่ไหนมักจะเข้าหน้ากันไม่ติด

--------------------------------