ตอนที่9. คุ้มกันที่นี่ให้แน่นหนา

“แย่แล้ว พวกออร์คบุก คุ้มกันที่นี่ให้แน่นหนา อย่าให้อะไรออกไปได้” หัวหน้ายามสั่ง

“ต้องลงมือแล้วท่านศุภมิตร” อรุณนภาสะกิด ศุภมิตรเริ่มร่ายมนตร์ โซ่และปลอกคอที่ล่ามชูเท็นโดจิหลุดออก ประตูกรงเปิดเขารีบเดินออกมา

“เฮ้ยทำอะไ...” พวกยามหันมาเห็นแต่เขายังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกฆ่าโดยพวกออร์ค

“ท่านปล่อยมันออกมาทำไม” อรุณนภาตกใจมาก ศุภมิตรหน้าเสีย “ขะ ข้า ตายล่ะ ข้าร่ายคาถากว้างเกินไปเลยทำให้ปล่อยทุกตัว” แม้จะมีออร์คตรงหน้าหลายตัว แต่ชูเท็นโดจิกลับมองหาอะไรบางอย่าง

อิบารากิโดจิเหมือนจะรู้ใจ ส่งน้ำเต้าใส่เหล้าใส่ ชูเท็นโดจิรีบยกเหล้ามาดื่ม แล้วพูดว่า

“กำลังอยากจะหาอะไรเล่นพอดี” เขารวมพลังไปหมัดและชกเข้าที่ลำตัวของออร์คตัวหนึ่งมันกระเด็น และกระอักเลือดออกมา พวกที่เหลือกำลังจะลงมือแต่ จู่ ๆ ก็ล้มลงไป เลือดไหลอาบ

“อิบารากิ ข้ายังไม่ทันได้สนุกจะรีบฆ่าพวกมันทำไม”

“มันใช่เวลามั้ยเนี่ยรีบหนีเร็วเข้า” อรุณนภาตะโกนเสียงดังสั่น แต่ชูเท็นโดจิกลับบอกว่า “ข้าจะหาตัวไอ้หน้าอ่อนนั่นก่อน ! ” พูดจบชูเท็นโดจิก็รีบออกไปจากคุก ทุกคนรีบตามไป

ตอนนี้ในเมืองเกิดสงครามขึ้นแล้ว พวกออร์คนำกำลังมาบุกเมืองอินทราเทพ บ้านเมืองที่เคยสงบ สวยงาม ตอนเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องและซากศพ อมเรศวร เห็นทุกอย่างก็โกรธแค้น จึงนำทัพมาสู้กับเหล่าออร์คด้วยตนเอง เขาใช้ดาบคู่ ต่อสู้สังหารออร์คไปหลายตน

“ไอ้หน้าอ่อน นั่นน่ะเหรอ ที่จับพวกออร์คไปเป็นสิบแล้ว นี่อย่าบอกนะว่าพวกออร์คเนี่ยมือตก ขนาดแพ้ไอ้มนุษย์หน้าอ่อนแบบนั้น” เจ้าของเสียงเป็นสิ่งมีชีวิตรูปร่างสูงใหญ่ หัวโต ปากกว้าง ตาโตผิวของมันเป็นหินสีเทา ข้างตัวมีสัตว์ประหลาดนอนหมอบอยู่ พวกออร์คมองมันอย่างไม่พอใจนัก  แต่มันไม่สนใจ

“ไปเล่นกับมันหน่อย เพื่อนยาก”

อมเรศวรสู้กับเหล่าออร์คด้วยความกล้า ทุกดาบที่กวัดแกว่งไปนั้นต้องสังหารออร์คได้อย่างน้อยหนึ่งตัว เสียงคำรามดังขึ้นมา สัตว์ร้ายตัวหนึ่งกระโจนมาหาเขา อมเรศวรกระโดดหลบได้อย่างหวุดหวิด เห็นสัตว์ร้ายนั่นชัด ๆ มันเป็นสิงโต แต่มีเขาเหมือนแพะมีขาหลังเป็นแพะ และมีหางเป็นงู

“ไวดีนี่ไอ้หน้าอ่อน”

อมเรศวรได้ยินก็หันขวับไปทันที ดาบกระทบกับผิวของแม่ทัพของเหล่าออร์ค เสียงดังเหมือนกับเอาเหล็กไปกระทบหิน

“คิดว่า ดาบของแกจะทำอะไรเจอโรมผู้นี้ได้งั้นเหรอ” อมเรศวรตะลึงเขากระหน่ำดาบใส่ไม่หยุด  แต่กลายเป็นดาบของเขาหัก

“ออร์คมีความสามารถแบบนี้ด้วยเหรองั้น”

เจอโรมหัวเราะเสียงดังลั่นและพูดว่า “ข้าไม่ใช่ออร์คโวย ข้าเป็นโทรลล์ส  ! ผิวข้าไม่มีอะไรทำลายได้หรอก” พูดจบมันก็ออกหมัดมาอมเรศวรหลบได้อย่างหวุดหวิดแต่ถูก สัตว์ร้ายของเจอโรมชนกระเด็น เป็นช่องว่างให้เจอโรมชกเขาซ้ำ เลือดไหลกบปาก อมเรศวรรู้สึกเหมือนถูกฟาดด้วยก้อนหินก้อนใหญ่ ๆ เขาต้องรีบตั้งตัวเจ้าสัตว์ร้ายเข้าโจมตี อมเรศวรพยายใช้การก้าวเท้าแบบมวยสยามหลบหลีก

“แกนี่ไวเหมือนกัน แต่ไม่มีทางจะจัดการคิไมร่าได้ด้วยท่ามวยแบบนั้นหรอก”  เจอโรมพูดเย้ย

ซึ่งที่เจอโรมพูดก็ไม่ผิด วิชามวยสยามอาจจะร้ายกาจ แต่ไม่ได้ถูกออกแบบมาให้สู้กับสัตว์ร้ายตัวใหญ่เช่นนี้

“ก้มลงไอ้หน้าอ่อน” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา อมเรศวรก้มหัวลง หินก้อนหนึ่งลอยมาโดนหน้าของคิไมร่าเต็ม ๆ มันหัวแตกมีเลือดไหลซิป ๆ คนที่ขว้างออกไปคือซูเท็นโดจิ

“ไอ้ตัวมีเขา”

“ข้ามีเชื่อเฟ้ย ไอ้หน้าอ่อน ข้าชื่อ ชูเท็นโดจิ” พูดจบเขาก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม อมเรศวรไม่เข้าใจว่าทำไม       ชูเท็นโดจิต้องมาช่วยตน

“ทำไมเจ้าช่วยข้า”

“อย่าเข้าใจผิด ข้ายังไม่ได้ชนะ ไม่ยอมให้เจ้าตายหรอก” พูดจบชูเท็นโดจิก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม

เจ้าคิไมร่ากระโจนมาหมายจะเล่นงานชูเท็นโดจิ แต่เขาพ่นไฟออกมา ทำให้มันถอยไป ส่วนอมเรศวรตั้งท่ามวยเตรียมต่อสู้กับเจอโรม เขาออกหมัดแรกไปแต่เมื่อหมัดกระทบกับผิวของเจอโรมกลายเป็นว่าเขาต้องเจ็บมือแทน เพราะผิวเจอโรมนั้นแข็งเหมือนกับหิน

“คิดว่าต่อยหินแล้ว หินมันจะรู้สึกเหรอ !” เขาจึงเปลี่ยนเป้า เป็นการแตะตัดขาแทน

“เถรกวาดลาน” แต่กลายเป็นว่าเขาเจ็บขาแทบหัก อมเรศวรต้องรีบถอยหลบ เขาไม่เห็นช่องทางโจมตี จึงเอาห่อใบพลูเอามาเคี้ยวและก็กลืนเข้าไป เจอโรมออกหมัด แต่อมเรศวรปัดหมัดด้วยหมัดขวาและชกเลยปลายคาง คราวนี้อีกฝ่ายกระเด็นหน้ามีรอยร้าว

“เอราวัณเสยงา”

“อะไรเนี่ย” เจอโรมตกใจมาก อมเรศวรตั้งท่าเตรียมพร้อม “ว่านเอราวัณ พรรณคุณเพิ่มกำลังของผู้กินเป็นเวลาหนึ่งช่วงยาม”

เจอโรมได้ยินยิ่งคลั่ง ออกหมัดไป แต่อมเรศวรก้าวเท้าหลบใช้หมัดซ้ายปัดและย่อตัวลงและสวนกลับด้วยหมัดทั้งสองเข้าที่ปลายคางรอยร้าวที่หน้ามีมากขึ้น

“หนุมานถวายแหวน”

อมเรศวรคิดว่าต้องหาทางกำจัดเจอโรมให้เร็วที่สุด จากการต่อสู้ที่ผ่านมานั้น ทำให้อมเรศวรพอจะอ่านการโจมตีของเจอโรมได้แล้ว จึงเปลี่ยนเล็งเป้าหมายและแตะกวาดต่ำ

“เถรกวาดลาน”

แรงแตะอันหนักหน่วงขาของเจอโรมร้าว การเคลื่อนไหวของเจอโรมเป็นไปด้วยความยากลำบาก เป็นโอกาสเผด็จศึกแล้ว เขากระโดดเหยียบเข่าของเจอโรมและกระโดดตีเข่าใส่ให้ไปเต็มหน้า ๆ  แรงกระแท็กทำให้รอยร้าวเต็มหน้าของเจอโรม มันล้มหัวแตกเป็นเสี่ยง ๆ

            ทางด้านชูเท็นโดจิ การต่อสู้กับคิไมร่านั้นไม่ง่าย มันอาจพูดไม่ได้ แต่มีความฉลาดและสัญชาตญาณการต่อสู้ของมันนั้นจัดว่าสูงพอ ๆ กับมนุษย์เลยทีเดียว หัวงูที่หางก็เหมือนแนวป้องกันไม่ให้โจมตีจากด้านหลังได้ ชูเท็นโดจิจึงจับหินมาก้อนหนึ่งและซัดออกไป เจ้าคิไมร่าหลบได้อย่างว่องไว เขาพลาดโดนมันตะบบ  กรงเล็บเข้าที่อกเต็ม ๆ เป็นแผลยาว เขารีบถอยออกมาและพ่นไฟออกมา อีกฝ่ายจึงรีบถอยไปตามสัญชาตญาณ ชูเท็นโดจิรีบอ้อมไปด้านหลัง แต่หัวงูที่หางรีบพ่นพิษใส่ เขารีบกระโดดหลบพิษเฉียดหน้าเขาไปนิดเดียว ไม่งั้นเขาตาบอดแน่ มันรีบหันมาโจมตี ชูเท็นโดจิยกแขนซ้ายขึ้นรับตามมีตามเกิดเขา โดนกัดจมเขี้ยว เลือดไหลทะลักหัวงูที่หางกำลังจะมาพ่นพิษใส่เขา ชูเท็นโดจิจับเขาแพะของมันออกแรง หักเขาของมันได้       คิไมร่าร้องลั่นปล่อยแขนของเขาทันที แต่การกัดครั้งนี้ทำให้แขนซ้ายของชูเท็นโดจิใช้งานแทบไม่ได้

            คิไมร่าคำรามลั่นและเข้ามาโจมตีด้วยความโกรธ ชูเท็นโดจิหาจังหวะโจมตีส่วนกลับไปโดยการแทงเขาที่หักติดมือเข้าที่ตา  มันร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดและรีบถอยออกมา จึงเปลี่ยนการโจมตีเป็นการพ่นพิษที่หางแทน ชูเท็นโดจิได้แต่หลบไปมา แต่การโจมตีแบบนี้มีช่องว่างที่หาได้ไม่ยาก