ตอนที่10. ขอรับไว้

“จับงูต้องจับที่คอ” เขาพุ่งไปจับคอของงูที่หาง แต่มีแขนเดียวเขา พละกำลังจึงตกไปแยอะ  จึงเปลี่ยนวิธีเป็นพ่นไฟใส่หัวงูที่หางแทน มันร้องและวิ่งพล่านด้วยความเจ็บปวด ชูเท็นโดจิหยิบหินขึ้นมาก้อนหนึ่งและขว้างออกไปเต็มแรง หินทะลุหัวของมันตายคาที่ หลังสังหารคิไมร่าได้เขาก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม

พวกออร์คเมื่อผู้นำตาย พวกมันก็ขวัญเสียถูกทหารฝ่ายอินทรเทพจับกุมและสังหารไปหลายตน และตอนนี้เหล่าทหารก็มียืนล้อมชูเท็นโดจิเอาไว้

“สหายข้า” อิบารากิโดจิ รีบยืนคุ้มกันโดยมี อรุณนภาตามมาด้วย

“ถอยไป !” เสียงของอมเรศวรดังขึ้นมาเหล่าทหารรีบถอย

ชูเท็นโดจิยกเหล้าขึ้นดื่ม เขามองไปที่ อมเรศวร เขาอยากจะต่อสู้ให้รู้แพ้รู้ชนะ แต่ว่าตอนนี้แขนเจ็บเลือดไหลอาบ ขืนสู้กันไปก็เสียเปรียบแน่ อมเรศวรเองก็เสียพลังไปมากเขาไม่อยากต่อสู้กับชูเท็นโดจิ บังเอิญว่าเขาเห็นศุภมิตรอยู่ในกลุ่มคนด้วย เลยพูดขึ้นมา

 “ข้าจะทำทานกับท่านนักสิทธิ์น้อย โดยการปล่อยมันไป”

ทุกคนได้ยินก็ตกใจกับคำประกาศของเจ้าชาย จะแย้งก็นึกขึ้นมาได้หากไปขัดใจนักสิทธ์อาจเจอคำสาปได้     ศุภมิตรรีบตัดบททันที

            “นมัสเต ข้าขอรับไว้”

ชูเท็นโดจิกำลังเถียง แต่อรุณนภาบอกว่า

“รีบไปเถอะ อย่าเพิ่งมามีเรื่องเอาตอนนี้”

ชูเท็นโดจิเห็นท่าทางของอรุณนภา เขายกเหล้าขึ้นดื่มและทำตาม อมเรศรตะโกนตามหลังไป

“อยากแก้มือ ก็มาได้ทุกเวลา”

 ตลอดการเดินทางไม่มีใครพูดอะไรกัน ทำเกิดบรรยากาศชวนให้อึดอัด จนอรุณนภาต้องพูดขึ้นมา

“เจ้าเนี่ยทำอะไรไม่รู้จักคิดเลยนะ ชูเท็นโดจิ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชูเท็นโดจิก็เลิกคิ้วด้วยความสงสัย “ข้า

ทำอะไรผิด”

“ยังมีน่ามาถามอีกเหรอ เจ้าไม่เงินแล้วทะลึ่งไปกินเหล้าราวกับเททิ้งแบบนั้น แถมไปมีเรื่องให้ถูกจับ

อีก” น้ำเสียงของอรุณนภาเริ่มไม่พอใจ ชูเท็นโดจิไม่ตอบอะไร อิบารากิโดจิรีบเถียงแทนเพื่อนรัก

 “ก็สหายข้า ต้องดื่มเหล้าเรื่อย ๆ เจ้าไม่เข้าใจหรอก”

อรุณนภาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะส่งไหเหล้าเล็ก ๆ ให้กับชูเท็นโดจิ

“ข้าแบ่งเงินซื้อให้เจ้า ได้เท่านี้”

ชูเท็นโดจิรับเหล้าไหเล็ก ๆ นั้นมาดื่ม อิบารากิโดจิทำหน้าแปลกใจ ปกติใครให้เหล้าไหแค่นี้ เขาคงบอกว่าจะไปพอยาขี้ฟันอะไร แต่คราวนี้เขาดื่มมันโดยไม่บ่นสักคำ ส่วนชูเท็นโดจินั้นเหล้าคราวนี้รสชาตผิดกับทุกวัน

ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งชาวบ้านกำลังเดินทางไปที่บ้านเรือนไม้ ที่หน้าบ้านมีตัวประหลาดสองตัวยืนเฝ้าอยู่ ตัวแรกมีรูปร่างสูงใหญ่ มีหัวเป็นวัว อีกตัวรูปร่างอ้วนมีหัวเป็นหมู ทั้งสองนุ่งโจงกระเบนสีแดง เมื่อเห็นเจ้าสองตัวนี้แล้ว ชาวบ้านหลายคนเริ่มกลัว แต่ก็เดินเข้าไปกลิ่นควันธูปโชยมา มีแท่นบูชา ตั้งรูปสลักลูกตายักษ์ มีตัวประหลาดอีกตัวนั่งอยู่ข้าง ๆ มันมีรูปร่างผอม มีหัวเป็นไก่ เมื่อเห็นชาวบ้านเริ่มเข้ามา มันก็บอกว่า

“พวกสาวกมาแล้วครับ ท่านการอน”

ร่างของชายคนหนึ่งลอยมาในท่าขัดสมาธิ เขาเป็นชายร่างท้วม ไว้หนวดเครายาวรุงรัง มีตาที่สามที่หน้าผาก สักพักก็มีไฟลุกขึ้นมา ท่วมตัวแต่ เขาไม่เป็นอะไรเลย ชาวบ้านส่งเสียงฮือฮ่า บางคนรีบกราบไหว้

“อย่าได้กลัวไปเลย พวกเจ้าทั้งหลาย ข้าการอนมาเพื่อช่วยเหลือไม่ได้มาทำร้ายพวกเจ้า หวังสิ่งใดจงบอกมา” เมื่อได้ยินเช่นนั้นชาวบ้านก็พูดความต้องการของตัวเองพร้อมกันฟังแทบไม่รู้เรื่องเจ้าหน้าไก่ตะโกนขึ้นมาว่า

“เฮ้ย ๆ แย่งกันพูดแบบนี้ใครจะไปฟังออกวะ เอางี้เดี๋ยวท่านการอนจะแผ่รังศรีมหามงคลไปให้พวกเจ้าก็แล้วกัน จะได้หมดทุกข์หมดโศก” เมื่อเจ้าหน้าไก่พูดจบ การอนก็ร่ายมนตร์ มีแสงสีทองเกิดขึ้นมาอาบร่างของเหล่าชาวบ้าน เมื่อได้รับรังแสงดังกล่าว ชาวบ้านก็นำของมีค่ามามอบให้กับการอน แถมยังมีวัตถุปลุกเสก มอบให้ชาวบ้านเอาไปบูชาอีกด้วย  หลังจากพวกชาวบ้านไปแล้ว การอนก็ให้เจ้าหน้าไก่ดูข้าวของที่ได้มาแล้ว ยิ้มอย่างพอใจ

            คณะเดินทางมาถึงหมู่บ้านแล้ว ทุกคนเริ่มรู้สึกหิว อรุณนภาดูเงินที่มีแล้วก็ถอนใจ เพราะคงจะหาชื้ออาหารได้แค่นิด ๆ หน่อย ชูเท็นโดจิกับอิบารากิโดจิดูไม่ทุกข์ร้อนเลย ทั้งคู่เดินไปที่ร้านอาหารใกล้ ๆ  เมื่อเห็นเช่นนั้น อรุณนภารีบห้าม

“นี่ ๆ อย่าไปหาเรื่องอีกนะ”

“แค่จะไปหาอะไรกิน” อิบารากิโดจิตอบหน้าตาเฉย อรุณนภาได้ยินก็พูดว่า “เราไม่มีเงินพอจะไปกินร้านแบบนี้ได้หรอกนะ”

“หมายถึงนี่เหรอ” อิบารากิโดจิเอาเงินออกมาถุงใหญ่ อรุณนภาตะลึงเธอรีบถามว่า “ไปเอามาจากไหน”

“ไม่รู้สิ เอามาจากหลายคนหลายที่” อิบารากิโดจิตอบหน้าตาเฉย ศุภมิตรได้ยินก็อุทาน “คุณพระ ! นี่เจ้าขโมยมาเหรอ อย่างงี้ข้าไม่กล้าใช้หรอก”

“ก็ตามใจนะไปเถอะสหายข้า” พูดจบทั้งสองก็เข้าไปในร้าน สั่งอาหารพร้อมกับเหล้า อรุณนภา อาทิตย์ ศุภมิตรมองตาปริบ ๆ สุดท้ายความหิวก็ชนะทั้งสามยอมร่วมกับโต๊ะกับสองอสูร  

“สุดท้าย ความหิวก็ชนะเสมอล่ะ” ชูเท็นโดจิพูดพลางยกเหล้าขึ้นดื่ม

“ที่ข้ายอมกิน เพื่อรักษาชีวิตไว้ทำภารกิจต่อต่างหาก อาหารแค่ผ่านปาก ผ่านลำไส้ ไม่ได้ทำให้จิตใจข้าเสียไปหรอก” ศุภมิตรพูด

มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกำลังจับกลุ่มพูดคุยกันถึงเรื่องราวที่ได้พบเจอมาในวันนี้

“ท่านการอนนี่ศักสิทธิ์จริง ๆ นะ ตั้งแต่เอาของขลังของท่านมาบูชาเนี่ย บ้านข้ามีแต่โชคดีเข้ามา”        ชูเท็นโดจิได้ยินคำว่าการอนก็หันขวับไปทันที

“เมื่อกี้พวกแกพูดถึงการอนเหรอ”  กลุ่มชาวบ้านหันมามองชูเท็นโดจิด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจนัก  “เฮ้ย ๆ พูดจาถึงท่านการอนให้มันดี ๆ หน่อย จะเรียกชื่อท่านตรง ๆ ได้ไง”  แต่ชูเท็นโดจิทำเหมือน

ไม่ได้ยิน และยังถามต่อไปอีกว่า

“มันอยู่ไหน !” พวกชาวบ้านเริ่มไม่พอใจ ศุภมิตรเห็นแบบนั้นก็กลัวว่าจะมีเรื่องเลยรีบพูด

“ทุกท่านใจเย็นก่อน ไอ้นี่มันถูกผีเข้า วิชาของข้ายังอ่อนด้อย จึงอยากให้ท่านการอนช่วย จะพบท่านได้ที่ไหนกัน” ชาวบ้านเห็นว่า ศุภมิตรเป็นนักสิทธิ์จึงได้บอก