ตอนที่8. อะไรเนี่ย

“เพื่อนเจ้าคิดบ้าอะไรเนี่ย”

“ก็สหายข้า อยากดื่มเหล้า จะไปว่าเขาได้ไงกัน” อิบารากิโดจิตอบหน้าตาเฉย อรุณนภาได้ยินก็โกรธจัด “นี่มันเรื่องเล่น ๆ หรือยังไง ถูกจับไปแบบนี้ จะช่วยออกมาไม่ใช่เรื่องง่ายแล้วนะ” อิบารากิโดจิกลับบอกว่า

“เพื่อสหายข้า ไม่มีเรื่องไหนที่ข้าทำไม่ได้หรอก” อิบารากิโดจิพูดจบเขาก็แปลงร่างเป็นนกกาและบินไปทันที 

ชูเท็นโดจิรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เขาถูกล่ามโซ่อย่างแน่นหนา และยังมีปลอกคอเหล็กสวมอยู่ เขาพยายามทำลายโซ่แต่ไม่เป็นผล เมื่อมองไปรอบตัว ที่นี่มีออร์คถูกขังอยู่มากมาย ทุกตัวถูกพันธนาการไม่ต่างอะไรจากเขาเลย เมื่อพยายามพ่นไฟปลอกคอเหล็กเปลี่ยนสีทำให้รู้สึกแสบร้อนเหมือนถูกไฟเผา พวกทหารเห็นแล้วก็หัวเราะเยาะ

“โซ่เหล็กน้ำพี้  และปลอกคอเนี่ย แกทำลายไม่ได้หรอกโวย ไอ้อสูร พวกออร์คที่นี่ก็ฝีมือของเจ้าชายทั้งนั้นล่ะโวย”

“ปล่อยข้า !” ชูเท็นโดจิโวยวาย แต่พวกทหารทำเป็นไม่ได้ยิน ชูเท็นโดจิกัดฟันด้วยความโกรธ เขาไม่เคยเสียท่าใครขนาดนี้มาก่อนเลย

“อย่าให้ข้าออกไปได้นะ ไอ้หน้าอ่อน” เขาพูดด้วยความแค้น

อิบารากิโดจิในร่างนกบินมาถึงเรือนจำ เขาพบว่าที่นี่มีกำแพงสูงแถมล้อมรั้วลวดหนามไว้อย่างแน่นหนา มีพลธนูคอยเฝ้าไว้ และเมื่อเหล่าพลธนูเห็นอิบารากิโดจิเข้า

“ดูโน้น มาแข่งกันมั้ยว่าใครจะยิงมันโดน” พลธนูพร้อมใจกันยิงธนูใส่ อิบารากิโดจิ เขารีบบินหนีแต่ธนูก็โดนเขาเข้าที่ปีก มีเสียงเฮ ดังขึ้นมา

อิบารากิโดจิ ตกลงพื้นและคืนร่างเดิมลูกธนูปักอยู่ที่แขนของเขา อิบารากิโดจิกำลังจะดึงลูกธนูออกมา

“เดี๋ยวขอรับ” เสียงของอาทิตย์ดังขึ้นมา เขาหันไปมอง พบว่า อาทิตย์ ศุภมิตร ลาย อรุณนภา เดินมาหาเขา

“ขอข้าดูลูกธนูก่อนขอรับ” อิบารากิโดจิมองตาขวาง แต่เขาก็ยอมให้ดูแขน อาทิตย์ดูแผลที่แขนแล้วบอกว่า“ถ้าท่านไปดึงส่งเดช เลือดจะพุ่งออกมาแน่ ๆ” อิบารากิโดจิเลยพูดว่า

 “จะทำอะไรก็รีบทำสิ ข้าจะไปช่วยสหายข้า !” อาทิตย์สะดุ้งโหย่งเพราะเสียงตะคอก เขาเริ่มร่ายมนตร์ลูกธนูค่อย ๆ เลื่อนออกมา อิบารากิโดจิไม่รู้สึกถึงความเจ็บเลยจนธนูหลุดออก บาดแผลของเขาหายสนิท เมื่อแผลหายเขา ก็รีบลุกขึ้นมา แต่ถูกลายคว้าตัวเอาไว้ก่อน

“ปล่อยข้า ข้าจะไปช่วยสหายข้า” แต่ลายไม่ปล่อย อรุณนภาเลยตะโกนใส่หน้าของอิบารากิโดจิ “อย่า

บ้านะ เจ้าก็เห็นนี่ ขนาดเป็นนกมันยังยิงร่วงเลย ถ้าเจ้าไปทั้งอย่างงี้ได้กลายเป็นหมอนปักเข็มแน่”

“ข้าไวพอก็แล้วกัน” อิบารากิโดจิเถียง

“แต่ข้ามีแผนที่จะช่วยเขาได้อย่างปลอดภัยนะ” อรุณนภาพูดขึ้นมา อิบารากิโดจินิ่งไปแล้วถามว่า

“แผนอะไร”  

เช้าวันต่อมา

            พวกทหารยามมาเปลี่ยนเวรเฝ้านักโทษ มันเป็นงานที่เสี่ยงแต่ก็น่าเบื่อพอสมควร เสียงกระดิ่งดังขึ้นมา พวกทหารยามหันไปดู ศุภมิตรเดินสั่นกระดิ่งและสวดมนตร์มาตลอดทาง โดยมีลาย อาทิตย์ อรุณนภา และ     อิบารากิโดจิ สวมเสื้อคลุมซ่อนใบหน้าเอาไว้เดินตามมาด้วย

“ช้าก่อนท่านจะไปไหน” ทหารยามถาม

“ข้าจะไปโปรดสัตว์” ศุภมิตรตอบและพยายามทำน้ำเสียงให้นิ่งเฉย

“เดี๋ยวนี้ นักสิทธิ์เขาโปรดสัตว์กันแล้วเหรอขอรับ” ทหารถาม ศุภมิตรถอนใจแล้วบอกว่า “ไม่มีจำกัด หรอกท่าน ข้าได้รับคำสั่งจากอาจารย์ให้ มาโปรดสัตว์ในที่นี่”

“เอ่อ ท่านครับ ที่นี่มีแต่พวกออร์คนะขอรับ จะมาโปรดพวกนี้เหรอขอรับ” ศุภมิตรได้ยินก็ทำท่าทางให้ขึงขังแล้วพูดว่า “นี่เจ้าจะมาขวางข้าเหรอ รู้มั้ยว่าไอ้คนที่มาขวางการโปรดสัตว์ของนักสิทธิ์จะต้องเจอกับอะไร” ทหารยามหน้าเสีย การที่จะมีปัญหากับนักบวชไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดนัก เพราะหากไปทำให้นักบวชไม่พอใจ อาจต้องเจอกับคำสาป ซึ่งเป็นรู้กันอยู่ว่า คำสาปของพวกนักบวชนั้นร้ายแรงมาก เขาจึงรีบเปิดประตูให้  ศุภมิตรเดินนำทุกคนไป

“เก่งมาท่านศุภมิตร” อรุณนภาเอ่ยปากชม ศุภมิตรถอนใจแล้วบอกว่า “อย่าให้ข้าต้องโกหกบ่อยนักนะ มันไม่ดีกับการเป็นนักสิทธิ์”

ชูเท็นโดจิพยายามกระชากโซ่แต่ไม่สำเร็จ เขาพยายามจนหมดแรง ได้แต่นั่งกัดฟันด้วยความโกรธ

“เวลาอาหาร” พวกยามขนหม้อใบใหญ่ส่งกลิ่นแปลก ๆ เข้ามา พวกเขาตักอาหารใส่กะลามะพร้าเอามาให้นักโทษ มันคือ ข้าวต้มบวบ ชูเท็นโดจิเห็นก็โวยวายขึ้นมา “นี่มันเรียกว่าอาหารเหรอ !” ผู้คุ้มหันมามองแล้วพูดว่า

“มีให้กินก็กินไปเถอะ อย่ามาเรื่องมาก” ชูเท็นโดจิยกถ้วยข้าวต้มขึ้นมา ไม่มีช้อนให้ เขาจึงต้องยกซด ซึ่งรสชาติของอาหารนั้นสุดจะบรรยาย แทบจะกลืนไม่ลง ชูเท็นโดจิเห็นทหารยามกำลังดื่มเหล้าอยู่  เขากระสับกระส่าย ตั้งแต่ถูกจับมา ไม่ได้ดื่มเหล้าเลย ยิ่งมีคนมากินล่อหน้าล่อตาแบบนี้ มันยิ่งทำให้รู้สึกกระหายเหล้ามากขึ้น  เสียงกระดิ่งดังขึ้นมา เหล่าทหารยามหันไปดู เห็นศุภมิตรเดินสั่นกระดิ่งมาตลอดทาง

“เฮ้ย ! นักสิทธิ์น้อยเข้ามาได้ยังไงขอรับ”

“ข้ามาโปรดสัตว์” ศุภมิตรพูด ยามทำหน้างง ๆ ศุภมิตรเลยต้องรีบตัดบท “อย่ามาสงสัยข้าเลย ให้ข้าเข้าไปเถอะ เจ้าก็รู้นะถ้าขวางจะเป็นยังไง” ยามได้ยินก็หน้าถอดสี ศุภมิตรและคณะเดินเข้าไปในคุกมีออร์คถูกขังอยู่หลายตัว

“ทำไมถึงจับพวกเขามาขังไว้เล่า” ศุภมิตรถาม

“เจ้าชายบอกว่า อาจใช้เป็นข้อต่อรองได้ขอรับ” ทหารยามบอก ศุภมิตรเดินนำไปจนถึงกรงขังชูเท็นโดจิ ชูเท็นโดจิเห็นศุภมิตรก็รีบตะโกนบอกว่า “ไอ้หนูช่วยข้าออกไปเร็ว”

ศุภมิตรเย็นวาบไปทั้งตัวชูเท็นโดจิกำลังจะทำแผนแตก อิบารากิโดจิเตรียมลงมือ แต่ยามรีบร้องเตือน “ไอ้นรกกินกบาล กล้าพูดกับนักสิทธิ์แบบนี้ได้ยังไงกันวะหา” ศุภมิตรได้ยินเช่นนั้นก็โล่งอก ก็รีบพูด

ว่า

“ไม่เป็นไรหรอกท่าน เพราะว่ามีอสูรแบบนี้ไงเล่า ข้าถึงได้ต้องมาโปรดสัตว์” พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็มีเสียงระฆังดังขึ้นมา