EP10.เห็นทีจะต้องฉุด!

หญิงสาวอดหัวเราะเพื่อนไม่ได้ ก่อนหันมองรอบห้องที่กว้างขวางและสะดวกสบาย สไตล์ไทยผสมโมเดิลที่ให้ความรู้สึกลงตัวทุกซอกทุกมุม

“บรรยากาศดี๊ดี”

เธอเดินไปหยุดมองทิวทัศน์ของลำธารสวยขนาดใหญ่ท่ามกลางภูเขาเขียวขจีเบื้องหน้า ทั้งๆที่ยังสวมผ้าขนหนูแค่ผืนเดียว ด้วยความที่คิดไปเองว่าคงไม่มีใครเห็น

“อากาศเย็นสบายดีจัง กลิ่นดอกไม้ก็หอมตลบอบอวลไปหมด  แชื่นใจสุดๆ  น้ำในลำธารก็ใสน่าเล่นชะมัดเลย  เฮ้อ  สงสัยฉันจะหลงเสน่ห์เมืองนี้เข้าแล้วสินะ”

เจ้าหล่อนจ้องมองไปยังลำธารสวยขนาดใหญ่ ที่มีทั้งแก่งและกลุ่มโขดหินตั้งเรียงรายไปทั่ว เวลาเย็นย่ำเช่นนี้ แสงอาทิตย์อุ่นๆที่สาดส่องลงมายิ่งทำให้ผืนน้ำสวยงามระยิบระยับ

“เอ๊ะ...ทางนั้น” แพรทองพยายามจ้องมองผานไปยังริมลำธารฝั่งตรงข้าม เธอจึงได้เห็นบ้านพักหลังใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้หมู่ไม้เขียวครึ้ม “มีบ้านอยู่ตรงนั้นใช่มั้ยนะ หรือว่าเป็นรีสอร์ทเหมือนกัน”

หญิงสาวพยายามจ้องมองบ้านพักหลังนั้น เพื่อดูว่ามีใครอยู่หรือไม่ แต่เพ่งเท่าไหร่ก็ไม่ได้ผล เธอไม่เห็นใครแม้แต่คนเดียว

ทว่า...หากเจ้าหล่อนยืนอยู่ในบ้านพักหลังนั้น เจ้าหล่อนก็จะรู้ว่าสามารถมองเห็นเรือนพักของเธอได้ชัดเจน และเห็นเธอผู้นั้นที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง ขณะมีผ้าขนหนูผืนเล็กพันรอบกาย

“ใครวะ!!!” เขาถามออกมา ขณะทอดสายตามองเรือนพักฝั่งตรงขาม ปากนั้นดูดบุหรี่เป่าควันฉุย “เอากล้องส่องทางไกลมาให้กูหน่อยซิ”

ชายหนุ่มท่าทางกวนๆ แต่งตัวเซอร์ๆด้วยกางเกงยีนและเสื้อยืดคอย้วย แต่ทำตัวเหมือนเจ้าพ่อ ยื่นมือไปรับกล้องส่องทางไกลจากหนึ่งในลูกน้องสองคนที่ส่งให้   

“ก็คุณวันวิสากำลังจะแต่งงาน สงสัยจะเป็นแขกของเธอครับ”

“เออ!  กูรู้น่า ไม่ต้องย้ำว่าวันวิสาจะแต่งงาน” อัคนียกกล้องส่องทางไกลแล้วส่องไปยังรีสอร์ทฝั่งตรงข้ามซึ่งมีหญิงสาวยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างของเรือนพักที่ใกล้ริมน้ำที่สุด “คิดแล้วของขึ้นว่ะ กูทั้งหล่อทั้งรวย ดีกว่าผัวมันตั้งเยอะ ทำไมมันไม่เลือกกูวะ  คอยดู  กูจะฉุดอีวันวิสาคืนเข้าหอนี่แหละ”

อัคนีพูดจบก็หัวเราะลั่น ลูกน้องสองคนที่คอยตามเจ้านายเหมือนหูดก็พลอยหัวเราะไปด้วย เพราะเดี๋ยวเจ้านายจะเคืองเอา หากไม่มีอารมณ์ร่วม

“เจ็บใจฉิบ...” อัคนีสบถแต่คำนั้น ก่อนอึ้งไปหลายอึดใจเมื่อเห็นใบหน้าและสรีระหญิงสาวในกล้องส่องทางไกลแจ่มชัด เขาพูดออกมาอีกครั้งอย่างทึ่งๆ “สวย....สวยเป็นบ้าเลยว่ะ  สวยฉิบ...สวยอย่างกับนางฟ้า”

“นางฟ้า!  ตกลงใครเหรอครับเจ้านาย ขอผมดูบ้างสิ”

อัคนีลดกล้องส่องทางไกลลงแล้วหันไปตบหัวลูกน้องคนนั้นอย่างแรง

“อย่าเสือก  พวกมึงไปยืนไกลๆกูเลยไป  ถ้าไม่อยากโดนถีบ”

“แล้วเรื่องฉุด...”

“กูบอกว่าอย่าเสือกไง” ชายหนุ่มตวาดลั่น ลูกน้องสองคนก็ถอยล่นกลับไปยืนที่มุมห้องอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว ส่วนอัคนียกกล้องขึ้นส่องอีกครั้ง หากแต่คราวนี้ เจ้าหล่อนหายไปจากตรงนั้นแล้ว

“อ้าว  หายไปแล้ว  ผู้หญิงคนนี้ใครวะ” เขาพูดแค่คำนั้น ราวกับเพ้อ “ทำไม...ทำไมหัวใจกูเต้นแรงขนาดนี้วะ” หญิงสาวที่เขาไม่รู้จัก  เจ้าหล่อนลบความรู้สึกที่เขาชอบวันวิสาไปจนหมดใจเลยทีเดียว แค่ชั่ววินาที เพียงแค่เขาเห็นหน้าเธออย่างนั้นหรือ

“ตกลงเฮียจะฉุดมั้ยครับ”

“ฉุดสิ” เขายิ้มมุมปาก แววตาดูร้าย “คืนนี้ถ้ากูไม่ได้เมีย อย่าเรียกกูว่าเฮียอัคนีอีกนะโว้ย”

ชายหนุ่มผู้หล่อเหลา คมเข้ม แต่ร้ายสุดและเกเรที่สุดในอำเภอ จนผู้คนระอาเอือม ไม่อยากมีเรื่องด้วย นั่นเพราะเขาเป็นลูกชายคนเดียวของกำนันโรจน์ ผู้ทรงอิทธิพลและร่ำรวยที่สุดในเมืองนี้นั่นเอง

และเจ้าอัคนีนี่แหละ ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับนาคินทร์มาตั้งแต่เด็ก หรือเรียกง่ายๆว่าเป็นศัตรูกันนั่นเอง

“ชุดนี้สวยมั้ย?”

แพรทองลองชุดที่จะใส่ร่วมงานแต่งในตอนเช้าวันพรุ่งนี้ ซึ่งเป็นชุดราตรีสั้นสีครีมแนบลำตัว ตัดเย็บโดยใช้ผ้าลูกไม้สวยงามที่ดูหรูเรียบ แต่ความจริงแล้วก็แค่ชุดราคาพันกว่าบาทเท่านั้นเอง

“สวย เซ็กซี่  มีคลาส  แกปล่อยผมเลยนะ ไม่ต้องรวบ รับรองเพื่อนเจ้าบ่าวตะลึงกันเป็นแถวๆแน่”

“บ้า ไม่ได้ใส่มาโชว์ใคร” แพรทองหันไปมองตัวเองให้กระจกต่อ ขณะวิมาลาที่ตื่นเพราะปวดฉี่และทำธุระเสร็จแล้ว กระโดดลงเตียงเพื่อจะนอนต่อ “เฮ้ยแก อย่านอนสิ ไปช่วยยัยสาทำอะไรบ้างดีกว่า เผื่อยังมีอะไรที่ยังไม่เสร็จ”