EP8.ในที่สุด..เราก็ได้เจอกัน

“มองหาอะไรอยู่ยะ!”

“เปล๊า”  คนถูกทักถึงกับสะดุ้งโหยง  “ก็แบบ...คุณนาคินทร์มาส่งพวกฉันเสร็จก็ไปเลยเหรอ ทำไมไม่เห็นเลยอ่ะ ไปจอดรถตรงไหนนะ???”

“นั่นแน่ยัยวิ!”

“คุณวิชอบไอ้คินเหรอครับ” ชาญวุฒิถึงกับหัวเราะร่า น้ำตาเล็ด “ไปชอบมันได้ไงครับ ไอ้นี่ปากหมาจะตาย อีกอย่าง มันมีคู่หมั้นแล้วนะครับ  แล้วคู่หมั้นมันเนี่ย  น่ากลัวสุดๆ”

“น่ากลัวยังไงคะ”

“เอาไว้เห็นเองจะดีกว่าครับ อย่าให้พูดเลย เดี๋ยวหาว่านินทา”

“โอ้ว  สงสัยจะแรงส์แน่ๆ”

“ฉันขอเข้าที่พักเลยได้มั้ยสา?” แพรทองพูดแทรกวงสนทนา เพราะไม่อยากได้ยินเรื่องของหมอนั่นแล้ว “ฉันอยากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็พักสักสองสามชั่วโมง จะได้มีแรงมาช่วยงานแกบ้างไง”

“โอ๊ยแก  ไม่ต้องช่วยอะไรเลย พักผ่อนให้สบายเถอะ ฉันให้พวกแกมาร่วมงานในฐานะเพื่อนเจ้าสาว ไม่ได้ให้มาช่วยทำงาน” วันวิสาพูดจบก็หันไปหาว่าที่เจ้าบ่าว “วุฒิไปดูพวกคนงานหน่อยนะว่าจัดสถานที่สำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ได้เป๊ะตามสั่งรึเปล่า เดี๋ยวสาพาเพื่อนไปส่งที่ห้องพักแล้วจะรีบตามไป”

“ได้จ้ะที่รัก”

“ส่วนแกสองคนตามมาเลย ฉันเตรียมห้องพักสุดหรูไว้ให้พวกแกสองคนแล้ว เรือนพักริมน้ำระดับห้าดาวเชียวนะโว้ย”

วันวิสาลากเพื่อนสองคนเข้าไปในรั้วบ้าน ตรงสู่อาณาเขตของรีสอร์ท สวยและหรูหราริมลำธารขนาดใหญ่ ซึ่งห่างกันเพียงรั้วกั้นเท่านั้น

บ้านหลังใหญ่ของครอบครัวและที่ดินขนาดใหญ่ริมลำธารน้ำตกที่ไหลมาจากภูเขาสูงแสนสวยงาม ซึ่งขณะนี้ได้ถูกดัดแปลงพื้นที่ให้เป็นรีสอร์ทสวยสไตล์ไทยผสมโมเดิ้ลได้อย่างลงตัว

“ไอ้วุฒิ” ชายหนุ่มที่วิมาลาชะเง้อหาเมื่อสักครู่เดินเข้ามาหาเจ้าของชื่อ หลังจากที่สามสาวเดินกันไปไกลแล้ว 

“อ้าวไอ้คิน ไปจอดรถถึงไหนวะ เพื่อนเจ้าสาวข้าเพ้อหาแน่ะ”

“เหรอ?” หัวใจเขาเต้นรัวทีเดียว  “คนไหนเหรอที่เพ้อหา”

“ทำไมวะ  แกอยากให้คนไหนเพ้อหาเหรอ?”

“เปล่า  ฉันก็ถามไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้จริงจังอะไร  ฉันจำหน้าสองสาวนั่นไม่ได้ด้วยซ้ำ” เขาโกหกคำโต แต่สีหน้าปิดไม่มิด “ฉันเสร็จธุระแล้ว ขอตัวกลับบ้านก่อนนะ และก็คืนนี้ฉันยุ่งมาก มีงานต้องเคลียร์หลายอย่าง คงมากินเหล้ากับแกด้วยไม่ได้  ไว้ถ้ามีอะไรจะเรียกใช้ก็ขอให้เป็นพรุ่งนี้แล้วกันนะครับ เพราะผมว่างตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเพื่องานนี้โดยเฉพาะ”

“โอเค ขอบใจมาก ไว้นายแต่งงานเมื่อไหร่ฉันช่วยเต็มที่”

“วู๊!   ชาตินี้ไม่รู้ว่าจะได้แต่งรึเปล่า”

“อ๊าว!  พูดงี้ได้ไง  คนมีคู่หมั้นนะเนี่ย   ยัยสาวิตรีได้ยินเข้าเดี๋ยวเป็นเรื่องหรอก  แม่นายกับแม่ยัยสาวิตรีเขาซี้กันนะโว้ย”

“แต่ฉันไม่ได้ซี้ด้วยว่ะ  ไปนะ” นาคินทร์พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนเดินห่างญาติออกมาโดยไม่หันไปมองข้างหลังอีก

เขาเดินเลี้ยวเข้าไปในรั้วของรีสอร์ทเพื่อไปยังลานจอดรถด้านหลังของอาคารกลาง นั่นเพราะเขาขับรถมาจอดทิ้งไว้ที่นี่ ด้วยเพราะต้องเอาของที่หัวหน้าคนครัวฝากซื้อจากในเมืองมาให้ก่อนหน้านี้

“วันนี้ขออย่าให้มีใครมาสร้างความรำคาญเลยนะ” เขาบ่นขณะจะเปิดประตูขึ้นรถ แต่แล้วเขาก็หยุด ก่อนกวาดสายตาไปทั่วๆ ด้วยเขาอยากรู้ว่าหญิงสาวที่มาจากกรุงเทพฯ เข้าพักที่ห้องหลังไหนของรีสอร์ท

แต่มองไม่เห็นแม้แต่เงา ครั้นจะถามใครเอาความ ก็กลัวจะเป็นพิรุธ เดี๋ยวหาว่าเขาสนใจสองสาวจากกรุงเทพฯซะเปล่าๆ

  

นาคินทร์กลับมาบ้านด้วยหัวใจที่รุ่มร้อน เขารู้ว่าร่างกายของตัวเองไม่ปกติตั้งแต่ที่ได้เจอหญิงสาวคนนี้ เลือดในกายของเขาคุคลั่งไปหมด หัวใจก็เต้นรัวยิ่งกว่าครั้งใดๆที่เจอเรื่องชวนตื่นเต้นหรือหวาดเสียว

ชายหนุ่มเดินผ่านบ้านหลังใหญ่ของมารดา  สู่บ้านพักริมลำธารซึ่งเป็นเรือนส่วนตัวที่เขามักใช้เวลาอยู่มากกว่าที่บ้านเสียอีก  

เขาชอบวาดรูปเป็นชีวิตจิตใจ ดังนั้น ที่เรือนหลังนี้จึงคลับคล้ายจะเป็นแกลอรี่ขนาดย่อมๆเลยทีเดียว

“คุณ...คุณจริงๆด้วย” ภายในห้องนอนในเรือนริมน้ำของเขานั้น เต็มไปด้วยภาพเขียนที่สวยงาม ล้วนแล้วแต่เป็นภาพเปลือยกายของหญิงสาวคนเดิม หญิงสาวคนนั้น...นางในฝันของเขา  “นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?”

นาคินทร์เดินไปหยุดตรงภาพวาดขนาดใหญ่ที่ติดอยู่บนฝาผนังห้อง เขายื่นมือขึ้นไปแตะบนภาพ ตรงส่วนที่เป็นใบหน้าของหญิงสาว

“ในที่สุด เราก็ได้เจอกัน”