EP7.เขามีคู่หมั้นแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอกครับ  ถามได้  ผมยังไม่แต่งงานครับ”

“อุ๊ยตาย! หล่อขนาดนี้ไม่น่าเชื่อนะคะว่าจะเหลือ” วิมาลาตะโกนลั่น เจ้าหล่อนก็มีความหวังน่ะสิ ทว่า...

“ไม่เหลือหรอกครับ  ผมมีคู่หมั้นแล้วครับ” มีคู่หมั้นแล้ว...แต่ยังทำตาแบบนั้นใส่เธอ หมอนี่เจ้าชู้ไม่น้อย แพรทองรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาดื้อๆ

“มีคู่หมั้นแล้วหรือคะ” วิมาลาหน้าจ๋อยทันที ความหวังของเธอพังทลาย “แล้วก็ไม่บอก ปล่อยให้วิมโนไปไกลถึงดาวอังคารเลยค่ะ”

ชายหนุ่มหัวเราะ ขนาดเสียงหัวเราะยังหล่อเลย

“มโนเรื่องอะไรครับ”

“ปละ เปล่าค่ะ  วิล้อเล่น  แหม ก็คุณคินทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนี้ ถ้าไม่มีคนรักก็คงจะแปลกล่ะค่ะ  ยินดีด้วยนะคะ” วิมาลายิ้มอย่างเสียดาย “คู่หมั้นคงน่ารักมากเลยใช่มั้ยคะ”

“ไม่ต้องยินดีหรอกครับ พอดีเราหมั้นกันเพราะผู้ใหญ่นะครับ ไม่ใช่เพราะรักกัน” เขาตั้งใจจะบอกให้หญิงสาวที่นั่งเบาะหลังรู้มากกว่าใคร นั่นเพราะเขารู้สึกสนใจเธอตั้งแต่แรกเห็น...ผู้หญิงสวยที่ดูหยิ่งนิดๆแบบนี้แหละ น่าค้นหาเป็นที่สุด “พวกคุณสองคนล่ะ แต่งงานรึยัง?”

“ยังค่ะ” วิมาลารีบตอบ  “แต่ยัยผึ้งอ่ะ กำลังจะเจอเนื้อคู่ค่ะ  เพราะนางฝันถึง ง...”

“ยัยวิ!” แพรทองตวาดเพื่อนเป็นครั้งที่สอง ก่อนหันไปทางคนขับ “อย่ามัวแต่ฟังเพื่อนฉันฝอยเลยค่ะ หาสาระไม่ได้เลยสักนิด  รีบขับรถดีกว่า ฉันอยากถึงบ้านยัยสาเร็วๆ ยัยสาเขาโม้ไว้เยอะว่าบ้านเขาสวย ปลูกอยู่ริมลำธาร ธรรมชาติแจ่มสุดๆ บรรยากาศดีมาก ฉันอยากไปเห็นไวๆน่ะค่ะ”

“ครับ....น้อมรับคำบัญชา” ชายหนุ่มทำตามที่เธอสั่งทันที ด้วยการเหยียบคันเร่งพาสองสาวจากกรุงเทพฯเข้าสู่อำเภอไกลปืนเที่ยงที่อยู่ติดชายแดนทางด้านเหนือของไทย

เมืองเล็ก ๆ ที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาเขียวขจี....

“ยัยสา!!!!”

วิมาลาตะโกนเรียกก่อนจะวิ่งมาถึงตัวว่าที่เจ้าสาว ซึ่งยืนรออยู่ที่หน้ารั้วบ้านขนาดใหญ่ หลังจากเธอและแพรทองก้าวลงจากรถกระบะสีดำของชายหนุ่มผู้รับหน้าที่สารถี  

“ยัยวิ  ยัยผึ้ง” สามสาวตรงเข้าสวมกอดทักทายกันอย่างสนิทสนม ก่อนเจ้าบ้านจะหันไปแนะนำให้รู้จักกับว่าที่เจ้าบ่าวของเธอที่ยืนรออยู่ด้วยกัน

“พวกแก  นี่วุฒิ  ว่าที่เจ้าบ่าวฉันเอง วุฒิคะ นี่ผึ้งกับวิ  เพื่อนสนิทที่สุดและรักมากที่สุดของสาค่ะ”

“สวัสดีครับคุณผึ้งคุณวิ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ แล้วก็ขอบคุณมากๆที่มาร่วมงานแต่งของเราสองคน” วันวิสาคบหากับชาญวุฒิมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม มาห่างกันก็ช่วงเรียนมหาวิทยาลัยนี่แหละ เพราะชาญวุฒิเลือกเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ

ในขณะที่วันวิสาเข้ากรุงไปเรียนคณะบริการธุรกิจ สาขาการตลาด...แม้จะแยกกันเรียนคนละภาค แต่ทั้งคู่ก็ยังติดต่อกันเรื่อยมา กระทั่งตกล่องปล่องชิ้นในวันนี้

“เสร็จจากงานแต่งแล้ว อยู่ต่อนะครับ จะพาเที่ยว”

“อ้อ  ขอบคุณมากนะคะ แต่คงจะไม่ได้หรอกค่ะคุณวุฒิ พอดีพวกฉันลางานแค่สามวันเท่านั้นเอง มะรืนเย็นๆก็คงจะกลับแล้วล่ะค่ะ” แพรทองตอบชาญวุฒิ ก่อนหันไปจับมือวันวิสาแน่น “แกก็รู้นี่สาว่าผู้จัดการแผนกเราเหี้ยมขนาดไหน ลาได้สามวันก็บุญสุดๆแล้ว ไอ้จะไปหวังขอลาพักร้อนสักสิบวันตามโควต้าไม่มีทาง อีกอย่าง แกก็เพิ่งลาออกจากงานไปด้วยไง  นางเลยมีข้ออ้างให้พวกฉันเคลียร์งานของแก”

“เฮ๊ย ฉันเคลียร์หมดแล้วก่อนออกอ่ะ ข้ออ้างน่าเกลียดมาก ทำแบบนี้ลาออกเลยดีมั้ยแก”

“จะบ้าเหรอแก งานดีๆเงินเดือนดีๆไม่ใช่จะหาได้ง่ายๆ ฉันเองก็ไม่ได้เป็นลูกสาวเศรษฐีเหมือนใครบางคนซะด้วย” แพรทองแหย่เพื่อนรัก 

“ก็มาทำงานกับฉันไง รีสอร์ทระดับห้าดาวของฉันใกล้จะเปิดรับนักท่องเที่ยวอย่างเป็นทางการแล้วนะ ถ้าแกสนใจ เดือนหน้าทำงานได้เลย”

“หืม  เอางั้นเลยเหรอ  เงินเดือนฉันแพงนะ ถามหุ้นส่วนรึยัง?”

“ผมยินดีอยู่แล้ว สาจะได้ไม่เหงาด้วย”

“แพงก็สู้แก  ได้คนเก่งๆและสวยๆอย่างแกมาทำงานด้วย รับรองหัวกะไดรีสอร์ทไม่แห้ง” วันวิสาแซวเพื่อนก่อนหันไปหาเพื่อนอีกคนที่ไม่ได้ยินเสียงนานแล้ว “ว่าไงยัยวิ  จะมามั้ย?”

แต่วิมาลายืนอยู่ตรงนี้แค่ตัวเท่านั้น ขณะใจเตลิดไปอื่น เธอกำลังจดจ้องชะเง้อหาอะไรบางอย่าง