ถึงข้ายังเด็กแต่ก็รู้ธรรมเนียม

หลังจากที่หยวนไท่สู่ขอปี้เฉากับว่านชิงชิงเรียบร้อยแล้ว รุ่งขึ้นอีกสองวันปี้เฉาก็ลอดรูสุนัขมาหาจางอวี้ถิงเพื่อส่งแป้งสาลีกับน้ำตาลให้ นางเห็นจางอวี้ถิงอยู่คนเดียว ไม่มีลี่จูอยู่ด้วยก็อดสงสัยไม่ได้จึงเอ่ยถาม

"ฮูหยินน้อยพี่ลี่จูไปที่ใดเสียเล่าเจ้าคะ เหตุใดท่านถึงอยู่ลำพังผู้เดียว"

"ป้าเถียนกลับมาแล้ว ข้าเลยให้นางกลับไปจวนเพื่ออยู่เป็นเพื่อนน่ะ ว่าแต่พี่ชิงชิงเล่าเป็นเช่นไรบ้าง หลายวันมานี้ข้าไม่ได้พบหน้านางเลย"

"ฮูหยินน้อยของบ่าวสบายดีเจ้าค่ะ งั้นบ่าวกลับก่อนนะเจ้าคะใกล้เวลาใต้เท้าจะมาหาฮูหยินน้อยของบ่าวแล้ว หากเห็นบ่าวหายไปจะสงสัยเอาได้"

" อืม...ขอบใจมากปี้เฉา ฝากขอบคุณพี่ชิงชิงด้วย อี้หรูล่ะถ้าหากพรุ่งนี้นางว่างก็บอกว่าข้าจะทำขนม"

"เจ้าค่ะ บ่าวลานะเจ้าคะ"

ปี้เฉาไปแล้ว จางอวี้ถิงส่งลี่จูสาวใช้คนสนิทกลับไปอยู่จวนสกุลจาง นางอยากได้ความชัดเจน หากเขายังไม่เอ่ยอันใดก็อย่าได้หวังเข้าใกล้ลี่จูอีก ลักกินขโมยกินเช่นนี้นางไม่ไว้หน้าแน่ๆ

แม้ว่าลี่จูจะเป็นบ่าว แต่สำหรับนางลี่จูเปรียบเหมือนเพื่อน เปรียบเหมือนพี่สาว ไม่ว่าอย่างไรจางอวี้ถิงต้องการให้นางมีชีวิตที่ดี จางอวี้