ตอนที่7.

ตอนที่7.

“อะไรนะ.. คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ฉันไม่ใช่เด็กผู้หญิงในชุดตลกๆ นี่เป็นชุดเซเลอร์มูนย่ะ การ์ตูนเขาดังจะตายไปอยู่ที่ไหนมาถึงไม่รู้จัก และฉันยังไม่ได้ทำอะไรเสียหายร้ายแรงเสียหน่อย แล้วก็แค่หลงทางมา คุณจะเอาแค่เรื่องที่ฉันต่อว่าคุณที่พูดจาไม่สุภาพกับฉันไปฟ้องคุณโจมันจะมากไปรึเปล่า ก็ได้หากฉันทำให้คุณไม่พอใจฉันขอโทษก็ได้ ขอโทษ ทีนี้พอใจรึยัง..”

ขนมหวานไม่เคยทำเสียงแข็งใส่ใครมาก่อนเลย ปกติเธอพูดจาสุภาพอ่อนน้อมกับทุกคนเสมอ แม้แต่เมรินที่ชอบมาหาเรื่องพูดจาค่อนแคะเธอกับแสนหวานก็ยังไม่เคยทำเสียงแบบนี้กับเมรินเลยสักครั้ง

“ฉันไม่รับคำขอโทษของเธอ บอกมาตรงๆ ดีกว่าเธอเป็นนกต่อให้ใคร”

“หา.. ฉันนี่นะนกต่อ.. บ้าบออะไรกัน ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว”

ขนมหวานขมวดคิ้วแล้วมองเขาอย่างไม่ไว้ใจทำท่าจะเดินหนี แต่เขากลับคว้าต้นแขนเรียวไว้ทั้งยังออกแรงเหมือนขยุ้มต้นแขนเธอไว้จนรู้สึกเจ็บ

“เธอยังไปไหนไม่ได้” ดวงตาของเขาวาววับขึ้นจนขนมหวานรู้สึกหวาดหวั่น เธอคงไม่มาเจอคนโรคจิตภายใต้หน้ากากชุดทักซิโด้หรอกนะ

“อุ๊ย.. คุณ ปล่อยนะ ฉันเจ็บนะ”

“ปากดีแบบเธอนี่เจ็บเป็นด้วยเหรอแม่นกต่อหัวซาลาเปา”

“ฉัน ไม่ ใช่ นก ต่อ.. ปล่อยฉันนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้ลั่นเลย” ขนมหวานรู้สึกกลัวเขาจับใจขึ้นมาทันที

“ร้องให้คอแตกก็ไม่มีใครหน้าไหนโผล่มาหรอก เพราะชั้นนี้มีแค่ฉัน..” ขนมหวานสอดส่ายสายตามองหาชายหนุ่มใจดีที่พูดคุยกับเธอเมื่อครู่แต่ก็ไม่เห็นแล้ว ใบหน้านวลซีดลงทันตา

“หึหึ.. ไหน แม่อัศวินเซเลอร์มูน เธอจะเอาอะไรมาสู้กับฉัน”

“คุณ.. ปล่อยฉันนะ ว้าย กรี๊ดดดด ช่วยด้วย มีคนบ้ากามจะทำร้ายฉัน ช่วยด้วย”

ขนมหวานร้องลั่นเมื่อชายหนุ่มคว้าร่างเล็กของเธอขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดาย เหมือนสิ่งของไร้น้ำหนัก และเสียงของเธอก็กึกก้องไปทั้งชั้น และยิ่งไปกว่านั้นเสียงหัวเราะของคนในชุดทักซิโด้ก็ฟังแล้วชวนให้ขนลุก... และไม่มีใครโผล่หน้ามาช่วยเหลือเธอสักคน

แย่แล้วขนมหวาน แย่แน่ๆ ขนมหวานคิดอย่างหวาดหวั่นแล้วดิ้นอย่างบ้าคลั่งทั้งทุบทั้งตีเขาเท่าที่ทำได้ แต่เหมือนว่าคนตัวโตกว่าจะไม่สะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย...

แสนหวานหน้าร้อนผ่าวจ้องมองมือขาวๆ เรียวยาวของชายหนุ่มที่กำลังนวดคลึงข้อเท้าให้เธออย่างเบามือ ตอนนี้เธอหายมึนคนหายเมาจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แล้ว แต่กำลังมึนเมาไปกับกลิ่นกายของโจนาธานแทน ผู้ชายอะไรตัวหอมจริงๆ หอมเย้ายวนชวนให้เลือดในกายสาวร้อนเร่าจนน่าอาย

“รู้สึกดีขึ้นรึเปล่าครับ..” โจนาธานถามเบาๆ มองดูข้อเท้าที่บวมน้อยๆ ของแสนหวานอย่างคลายความกังวลลงบ้าง โชคดีที่มันแค่เคล็ดนิดหน่อยไม่ถึงกับเอ็นฉีก หรือพลิกจนต้องเข้าเฝือกเพราะตอนที่เธอล้มมาทับเขานั้นไม่ใช้การล้มที่เบาเลย หากล้มผิดท่าถึงกับหักหรือกระดูกร้าวได้เลยทีเดียว แล้วชายหนุ่มก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากสาวน้อยร่างอวบน่ารักตรงหน้า

“หนูหวาน.. เป็นไงบ้างดีขึ้นรึยังครับ” โจนาธานถามย้ำอีกครั้ง คราวนี้สาวเจ้ากะพริบตาปริบๆ มองเขาก่อนจะอึกอักตอบเบาๆ

“อะ เอ่อ.. ดะ ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”

แสนหวานค่อยๆ ชักขากลับแต่ดูเหมือนว่ามือเรียวใหญ่ที่กำข้อเท้าของเธอไว้บนตักของเขาจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ และสัมผัสจากชายหนุ่มก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่า ข้อเท้าของตนมันร้อนผ่าวจนเหมือนผิวตรงนั้นจะไหม้เกรียม ใจสาวก็เต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอเหลือเกิน

“ค่อยๆ สิครับ เดี๋ยวก็เจ็บหนักกว่าเดิม”

เขาบอกพร้อมทั้งค่อยๆ ยกเท้าเธอวางลงบนพื้นอย่างอ่อนโยนก่อนจะลุกขึ้นไปล้างมือที่อ่างล้างมือใกล้ๆ กับโต๊ะที่นั่งอยู่ ในห้องพยาบาลนี้ครบครันทันสมัยราวกับห้องของโรงพยาบาลเลยทีเดียว นี่หากมีเตียง และเครื่องมือผ่าตัดเธอคิดว่าหากพนักงานเจ็บป่วยไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลเลย

“ขอบคุณค่ะ” เธอขอบคุณเขาอีกครั้งแล้วพยายามจะลุกขึ้น เธออยากกลับไปหาเพื่อนๆ จะแย่แล้ว

“นั่นคิดจะทำอะไร”

แสนหวานสะดุ้งสุดตัวแล้วรีบนั่งลงมองใบหน้าหล่อเหลาเหลอหลาอย่างตกใจ และไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำหน้าตาดุดันแบบนั้นด้วย

“จะไปไหน”

“ก็.. เอ่อ หนูหวาน จะ.. เอ่อ จะไปหาเพื่อนๆ ค่ะ ป่านนี้คงห่วงกันแย่แล้ว”

“ไม่ต้อง ผมบอกให้คนของผมแจ้งพวกเขาแล้วว่าหนูหวานอยู่กับผมไม่ต้องห่วง”

“แต่..” สาวน้อยอ้าปากค้างเมื่อเขาขัดขึ้น

“ไม่ต้องมีแต่ เดี๋ยวพันข้อเท้าไว้ดีกว่าเพื่อความแน่ใจว่าหนูหวานจะไม่ซุ่มซ่ามล้มทับคนอื่นอีก”

ใช่เขากลัวว่าเธอจะไปล้มทับคนอื่น ทับแบบธรรมดาไม่ว่าแต่ทับแบบเอาหน้าอกหน้าใจอวบใหญ่ไปทับหน้าคนอื่นไม่ได้ เขาหวง... โจนาธานบอกตัวเอง

“อ้าว..”

แม่สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยออกมาแล้วขมวดคิ้วหน้ามู่ทู่ดูน่ารัก เขาไม่คิดว่าผู้หญิงทำหน้าแบบนี้แล้วจะน่ารักขนาดนี้ ปกติผู้หญิงที่เขาควงมักจะทำหน้ายิ้มแย้มเย้ายวนเขาอยู่เสมอ บางคนก็พยายามจะทำสีหน้าให้สดชื่นรื่นเริงเพื่อเอาใจเขา และพยายามซ่อนใบหน้าที่แท้จริงไว้ภายใต้เมกอัพสวยงาม

“เดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องพักเอง”

“ไม่ต้อง เอ๊ย ไม่เป็นไรค่ะ หนูหวานเดินไปเองได้”

“ด้วยสภาพแบบนี้นี่นะ”

ชายหนุ่มจ้องมองสาวน้อยในชุดกระโปรงสั้นเต่อ เข้าใจว่ามันเป็นคอสเพลย์ตัวการ์ตูนดัง แต่เธอน่ารัก ขาวอวบน่ากินขนาดนี้และกระโปรงก็สั้นเกินไป ขืนเดินไปมากลางคืนคนเดียวมีหวังถูกฉุดไปทำมิดีมิร้าย เธอเป็นผู้หญิงของเขาแล้วดังนั้นจะไปไหนมาไหนก็ต้องอยู่ในสายตาเขาตลอด..

ไม่รู้ล่ะเขาจองแม่สาวน้อยเซเลอร์มาร์อกภูเขาไฟคนนี้แล้ว ชายอื่นไม่มีสิทธิ์...

โจนาธานคิดเข้าข้างตัวเองอย่างเอาแต่ใจโดยที่แม่สาวน้อยอัศวินเซเลอร์ยังไม่รู้ตัวสักนิดว่าตนนั้นถูกตาต้องใจเขาเสียแล้ว

“แล้วคุณจะพาหนูหวานกลับตอนไหนคะ หนูหวานเอ่อ.. ง่วงแล้ว” คนง่วงแล้วแต่ตายังใสแจ๋วทำให้โจนาธานอยากหัวเราะ แต่เพราะอยากอยู่ใกล้ชิดเธออีกนิดจึงแกล้งถ่วงเวลา