บทที่ 2

ก่อนที่โต้วโต่วจะทันได้พูดให้จบ จู่ ๆ เธอก็ขมวดคิ้วและรอยยิ้มก็เลือนหายไปจากใบหน้า! ดูเหมือนว่าจะอึดอัดมากทีเดียว...

เมื่อเซี่ยเซียนอินเห็นเช่นนี้เข้า เธอก็รีบลูบหลังลูกสาวของเธอแล้วเอ่ยเสียงเบาว่า "โต้วโต่ว? เป็นอะไรงั้นเหรอ?"

"แม่คะ หนู...แค่ก แค่ก แค่ก! แม่..."

"แม่คะ หนูรู้สึกอึดอัดจังเลย แค่ก..."

โต้วโต่วอาการทุเลาลงได้ชั่วอึดใจ แต่อีกไม่กี่วินาทีต่อมาก็เริ่มไอเสียงดังพลางอ้าปากหายใจหอบและใบหน้าเหยเก! ราวกับว่าหายใจไม่ออก!

หมั่นโถวที่อยู่ในมือของเธอตกลงพื้น

เซี่ยเซียนอินใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที!

ตอนที่โต้วโต่วเกิดมา หมอบอกว่าเด็กเป็นโรคหอบหืดขั้นรุนแรง! ต้องเข้ารับการผ่าตัดโดยเร็วที่สุด!

ทว่ายามนั้นเธอถูกขับไล่ออกจากตระกูลเซี่ย มิหนำซ้ำยังขาดการติดต่อกับพ่อแม่ของตัวเองจนต้องออกจากบ้านไป

แถมเธอยังมีเงินในมือไม่พอที่จะผ่าตัดโต้วโต่ว ดังนั้นจึงได้แต่ใช้ยารักษาไปตามอาการ

แต่ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมานี้ เธอไม่มีเงินพอที่จะซื้อยาเลย...

โต้วโต่วอาศัยอยู่ในเล้าหมูที่มีอากาศไม่ถ่ายเทและมีกลิ่นเหม็น อาการหอบหืดของเธอจะไม่กำเริบได้ยังไงกัน?

โต้วโต่ว แม่ขอโทษ เป็นความผิดของแม่เอง!

เซี่ยเซียนอินดวงตาแดงก่ำด้วยความตื่นตระหนก แต่เธอไม่มีทางเลือกนอกจากใช้วิธีเดิม เธอกอดโต้วโต่วเอาไว้ในอ้อมแขนพร้องส่งเสียงครางเครือปนสะอื้น "โต้วโต่วเด็กดี นอนเสียนะ พอตื่นขึ้นมาพ่อก็จะมารับพวกเราแล้ว นอนเถิด...นอนได้แล้ว..."

ทุกครั้งที่โต้วโต่วไม่สบาย เธอก็จะใช้วิธีนี้ ดูเหมือนคำว่า "พ่อ" จะมีพลังวิเศษบางอย่าง หลังจากโต้วโต่วได้ยินเข้า เธอก็อารมณ์เย็นลงมากแล้วผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของเซี่ยเซียนอิน...

...

หลังจากนั้นไม่กี่นาที อาการหายใจหอบของโต้วโต่วก็ทุเลาลงมากพลางค่อย ๆ หลับตาลงและค่อย ๆ หายใจได้สม่ำเสมอ...

เมื่อเห็นโต้วโต่วหลับไปแล้ว เซี่ยเซียนอินก็เอามือปิดปากและฝืนทนไม่ให้ร้องไห้ออกมา...

เธอตัวสั่นสะท้านพลางกรีดร้องอยู่ในใจ

พระเจ้า! ทำไมท่านถึงได้ทำกับพวกเราแบบนี้!

โต้วโต่วเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น! ทำไมถึงไม่ให้เธอเติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแรงและมีความสุขเล่า!

ถ้ามีความโชคร้ายใด ก็ได้โปรดมาลงที่ลูกเถอะ!

ลูกไม่กลัวตายหรอก! ลูกเพียงขอร้องท่านอย่าได้ทำให้โต้วโต่วต้องทรมานมากไปกว่านี้เลย!

แต่ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะไม่ได้ยินคำอ้อนวอนของเธอ เพราะจู่ ๆ ประตูเล้าหมูก็ถูกถีบให้เปิดออกแล้วชายชราคนเมื่อสักครู่นี้ก็มายืนอยู่ตรงหน้าเซี่ยเซียนอิน

เมื่อเซี่ยเซียนอินเห็นเขา เธอก็ออกตัวกันโต้วโต่วเอาไว้ข้างหลังโดยไม่รู้ตัวและมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง

"ออกมาซะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับหล่อน"

หลังจากชายชราพูดจบ เขาก็หันหลังเดินออกไป

เซี่ยเซียนอินครุ่นคิดอยู่สักครู่พลางเหลือบมองโต้วโต่วที่กำลังนอนหลับอยู่ จากนั้นก็เปิดประตูแล้วเดินออกมา

ชายชราเป็นฝ่ายเรียกเซี่ยเซียนอินขึ้นมาก่อน เมื่อเซี่ยเซียนอินเดินเข้ามาในห้องก็เห็นเสื้อผ้าสตรีอยู่บนโต๊ะ

"อาบน้ำแล้วสวมเสื้อผ้าชุดนี้ซะ จากนั้นก็ไปที่นี่แล้วตามหาคนที่ชื่อพี่หู่ เขาติดหนี้ฉันอยู่สามหมื่นหยวน นี่คือหลักฐานการยืมเงิน ไปทวงกลับมาให้ฉันทีสิ"

ชายชรายิ้มพลางยื่นหลักฐานการยืมเงินในมือตนเองให้แก่เซี่ยเซียนอิน

เซี่ยเซียนอินรู้สึกตื่นตระหนกจึงเอ่ยเสียงแผ่วเบาขึ้นมาว่า "ให้ฉันไปทวงเหรอ?"

"ไร้สาระน่า! ไม่งั้นฉันจะเรียกหล่อนมาที่นี่ทำไมกันเล่า? นังเด็กไม่มีพ่อคนนั้นเป็นโรคหอบหืดและจำเป็นต้องผ่าตัดไม่ใช่รึไง? ถ้าหล่อนทวงเงินสามหมื่นหยวนกลับมาได้ ฉันก็จะให้เงินหล่อนไปผ่าตัด ว่ายังไงล่ะ?"

ทันทีที่เขาพูดจบ รอยยิ้มโฉดชั่วก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของชายชรา

เซี่ยเซียนอินไม่ใช่คนโง่เขลา แน่นอนว่าเธอย่อมรู้ดีว่าใช่จะทวงเงินคืนมาได้ง่าย ๆ แต่ข้อเสนอของชายชราก็ทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธได้

ขอเพียงเธอสามารถช่วยโต้วโต่วได้ ต่อให้ต้องตายเธอก็ไม่ลังเล!

"ตกลง ฉันให้สัญญากับคุณ"

ไม่นานเซี่ยเซียนอินก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหันหลังเดินจากไป...

เมื่อชายชราเห็นเซี่ยเซียนอินเดินออกไปแล้วก็รีบควักโทรศัพท์มือถือออกมาต่อกดเลขหมาย จากนั้นเขาก็หัวเราะพลางกล่าวว่า "เถ้าแก่หวัง! ผมส่งหล่อนไปแล้วนะ เมื่อไรคุณจะส่งคนมารับตัวนังเด็กคนนี้สักทีล่ะ?"

"ได้! งั้นผมจะรอนะ! ได้ ได้! ขอบคุณครับ เถ้าแก่หวัง!"

ชายชราวางสายด้วยสีหน้าตื่นเต้น เขาหันไปมองดูเล้าหมูที่อยู่ตรงนั้นแล้วยิ้ม "นังเด็กไม่มีพ่อ อย่าโทษฉันเลยนะ ฉันเลี้ยงดูพวกแกแม่ลูกมาตั้งหลายปีแถมไม่ได้เงินสักแดง! การมอบแกให้เถ้าแก่หวังก็ถือว่าเป็นค่าชดเชยที่ฉันต้องสูญเสียไปตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายปีก็แล้วกันนะ!"

ไม่ถึงห้านาทีก็มีรถตู้สีดำสนิทมาจอดอยู่ตรงประตูทางเข้าโรงงานเศษเหล็ก จากนั้นก็มีชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่าปีสองคนลงมาจากรถ

"คนอยู่ที่ไหนล่ะ?" ชายหนุ่มผมสีเหลืองทองที่เดินนำหน้าถามชายชรา

"มันอยู่ในเล้าหมู! ผมจะพาคุณไปที่นั่นเอง" ชายชราแล้วนำทางให้

ชายหนุ่มถีบประตูเล้าหมูให้เปิดออก จากนั้นกลิ่นขี้หมูอันชวนสะอิดสะเอียนก็ปะทะใบหน้าของเขา!

"เหม็นชะมัดเลย!"

ชายหนุ่มหรี่ตามองและเห็นเด็กหญิงตัวน้อยกำลังนอนบนลอมฟาง เขาจึงยกยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้าไปหา

โต้วโต่วก็ตื่นแล้วเช่นกัน เธอลืมตาขึ้นด้วยท่าทีงัวเงียและพบว่าแม่ของเธอไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว แต่กลับมีชายคนหนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ

เธอไม่หวาดกลัว ทว่ากลับหัวเราะออกมา "คุณก็คือพ่อเหรอ? พ่อคะ พ่อมาที่นี่เพื่อรับหนูไปใช่ไหม?"

เธอคิดถึงพ่อมากเหลือเกิน เมื่อเธอเห็นชายแปลกหน้าคนนี้ เธอก็คิดไปเองว่าเป็นพ่อที่มารับเธอ...

ชายหนุ่มผมสีเหลืองทองยิ้มเยาะ "พ่อเหรอ? แม่หนูน้อยเลิกเพ้อฝันเถอะน่า! พ่อของหนูไม่มาหรอก ตามลุงไปดีกว่านะ"

"ลุงจะให้หนูดูอะไรสนุก ๆ เผื่อตอนที่ไปเกิดใหม่จะได้เจอพ่อเร็ว ๆ ยังไงล่ะ!"

ชายหนุ่มคว้ามือของโต้วโต่วแล้วลากเธอออกมา ทว่าต่อให้ต้องตาย โต้วโต่วก็ไม่ยอมจากไป!

"โต้วโต่วไม่ไป! โต้วโต่วต้องรอพ่อ! แม่บอกว่าพ่อจะมารับหนู! หนูต้องรอพ่อ!"

"แกเป็นคนเลว! โต้วโต่วไม่ไปกับแกหรอก!"

โต้วโต่วร้องตะโกนพลางกัดชายหนุ่มผมสีเหลืองทอง!

"โอ๊ย!! ไปตายซะ! นังเด็กไม่มีพ่อ!"

เมื่อชายหนุ่มผมสีเหลืองทองโดนกัดจนได้รับบาดเจ็บ เขาก็เตะโต้วโต่วเสียกระเด็น! เขาสบถเสียงดังลั่นว่า "บ้าฉิบ! ซ้อมมัน! ซ้อมจนกว่ามันจะยอมไป!"

ชายชรากับชายหนุ่มอีกคนหนึ่งม้วนแขนเสื้อแล้วพุ่งเข้าไปทั้งเตะทั้งต่อยโต้วโต่ว!

โต้วโต่วเป็นเด็กหญิงอายุเพียงห้าขวบปี เธอจะทนถูกผู้ใหญ่สองคนซ้อมได้อย่างไรกัน

เพียงชั่วพริบตาเดียว เธอก็เลือดท่วมตัวและใกล้จะตายอยู่รอมร่อ...

"พะ...พ่อจะต้องมารับโต้วโต่วแน่ ๆ"

"โต้วโต่วต้องรอพ่อ..."

ถึงโต้วโต่วจะไม่ได้สติ แต่เธอกลับเอาแต่นึกถึงพ่อของตัวเอง...

"เอาล่ะ ไม่ต้องซ้อมมันแล้ว! ขืนซ้อมมันจนตาย อวัยวะภายในของมันก็คงจะไม่สดใหม่อีกต่อไป! เอาตัวมันไปซะ!"

เปรี้ยง! !

ก่อนที่ชายหนุ่มผมสีเหลืองทองจะทันได้พูดจบ จู่ ๆ ก็มีฟ้าผ่าอยู่เหนือศีรษะของพวกเขา! ทำให้พวกเขาหวาดกลัวมากเสียจนแทบจะนั่งลงกับพื้น!

"ให้ตายสิวะ! นี่มันสภาพอากาศบ้าบออะไรกัน! ทำไมถึงได้มีฟ้าผ่าลงมาได้ล่ะ?"

ชายหนุ่มผมสีเหลืองทองสบถด่าระหว่างที่เดินออกมา แต่กลับพบว่าเมื่อเดินมาได้สักระยะหนึ่ง ด้านนอกกลับมืดครึ้มลมแรง! ฟ้าผ่าส่งเสียงดังต่อเนื่อง!

"เจอสภาพอากาศบ้า ๆ แบบนี้ พวกเราต้องเร่งมือกันแล้ว..."

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดให้จบ ชายหนุ่มผมสีเหลืองทองพลันมองเห็นคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่บริเวณที่เขาจอดรถเอาไว้ตรงหน้าโรงงานเศษเหล็ก!

คนกลุ่มนี้ต่างสวมใส่เครื่องแบบทหารกันหมดทุกคน มิหนำซ้ำพวกเขายังเต็มเปี่ยมไปด้วยเจตนาร้ายอีกต่างหาก! ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหน้ากำลังยืนเอามือไพล่หลังยิ่งทำให้แลดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้น!

การที่คนพวกนี้มายืนอยู่ที่นี่ ช่างไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมโดยรอบเอาเสียเลย!

ผู้ที่มาหาใช่ใครอื่นนอกเสียจากหลี่ชิงเฟิง!

หลี่ชิงเฟิงเหลือบมองไปที่โรงงานเศษเหล็ก ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวดังขึ้นมาจากตรงนั้นและปรากฎขึ้นต่อหน้าชายหนุ่มผมสีเหลืองทองทันที!

"พ่อคะ......"

ในเล้าหมู เสียงร้องเรียกของเด็กหญิงตัวน้อยดังออกมาจากเล้าหมู!

หลี่ชิงเฟิงถึงกับตัวสั่นสะท้าน เขาผลักชายหนุ่มผมสีเหลืองทองออกไปแล้วพุ่งตรงเข้าไปในเล้าหมู!

เขาเห็นว่าชายชรากับชายอีกคนหนึ่งกำลังลากขาของเด็กหญิงตัวน้อยออกมา...

ใบหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยเต็มไปด้วยเลือดจนยากจะมองเห็นหน้าตา ทว่าก็สามารถบอกได้จากคิ้วตาของเธอที่ค่อนข้างคล้ายกับตนเอง!

พวกเรามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดอันใกล้ชิดและสื่อใจกันได้!

หลี่ชิงเฟิงมั่นใจว่าเด็กหญิงคนนี้ก็คือลูกสาวของเขานั่นเอง!

"รนหาที่ตาย!!"

หลี่ชิงเฟิงพลันโกรธจัดขึ้นมาทันที! บังเกิดคลื่นยักษ์ขึ้นกลางฝ่ามือของเขา! เพียงแค่ลมจากฝ่ามือก็ซัดทั้งสองคนนี้จนกระเด็นออกไปหลายเมตร!

เพียงชั่วพริบตาเดียวเขาก็เห็นโต้วโต่วอยู่ตรงหน้า จากนั้นเขาก็อุ้มเธอเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วใช้แขนเสื้อค่อย ๆ เช็ดเลือดบนใบหน้าของเธอ ตอนนี้น้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นมาทำให้ดวงตาของเขาพร่าเลือน...

"โต้วโต่ว? ใช่โต้วโต่วหรือเปล่า? พ่อเองนะ..."

"พ่อเหรอคะ?"

เมื่อโต้วโต่วที่ไม่ได้สติแล้วได้ยินคำว่า "พ่อ" ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแล้วมองหลี่ชิงเฟิง...

"พ่อบ้า....ในที่สุดพ่อก็มาสักที..."

หลี่ชิงเฟิงผงกศีรษะแล้วกลั้นน้ำตาเอาไว้ "พ่อขอโทษด้วย! พ่อมันสมควรตาย! พ่อมาช้าไป! พ่อขอโทษด้วยนะโต้วโต่ว!"

"พ่อคะ อย่าร้องไห้สิ..."

"ช่วยแม่ที..."

ทันทีที่โต้วโต่วพูดจบก็หมดสติไป เมื่อเห็นว่ามือบอบบางยังคงกำเสื้อผ้าของเขาไว้ หลี่ชิงเฟิงก็รู้สึกระทมทุกข์...

ตอนนั้นเองเขาถึงได้ตระหนักว่าท่อนแขนของโต้วโต่วที่เผยออกมาผอมแห้งจนน่ากลัว!

และเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียวจนน่าตกใจ!

ศัตรูเคยเอามีดมาจ่อคอหอย เขาไม่เคยกลัวเลยสักนิด! ทว่ายามนี้เขากลัว! เขากลัวว่าหากมาช้ากว่านี้อีกสักหน่อย โต้วโต่วก็คงจะตายไปแล้ว!

เขานึกภาพไม่ออกเลย

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา โต้วโต่วคงทุกข์ทรมานมากทีเดียว!

นี่คือลูกสาวของเขา!

เลือดเนื้อเชื้อไขของจอมอสูรผู้น่าเกรงขามในโลกใบนี้!

แต่กลับถูกรังแกจนเป็นเช่นนี้ไปเสียได้!

"อ๊าก!!"

หลี่ชิงเฟิงน้ำตาคลอเบ้าและโมโหจนตัวสั่น!

เมื่อค่อย ๆ เงยหน้ามองคนทั้งสอง เจตนาสังหารบนร่างก็แทบจะแช่แข็งอากาศได้อยู่แล้ว!

"พวกแก!"

"ตายเสียเถอะ!"

ทันทีที่สองคำนี้ออกมา คนในชุดเครื่องแบบหลายสิบคนที่อยู่ทางด้านหลังก็ร้องตะโกนด้วยแรงโทสะว่า "ตายเสียเถอะ!"

พลังกดดันราวกับดาบเล่มหนึ่งและเสียงสะท้านฟ้า!

ทำให้พวกเขาทั้งสองคนรู้สึกหวาดกลัวสุดขีด และสุดท้ายก็ต้องจบชีวิตลงด้วยการจู่โจมในหมัดเดียว

หลี่ชิงเฟิงไม่เหลือบแลพวกเขาสักนิด เขาอุ้มโต้วโต่วเอาไว้ในอ้อมแขนพลางเดินออกจากเล้าหมู "ใครก็ได้ พาลูกสาวของฉันไปโรงพยาบาลที!"

"เออ จริงสิ! ให้คนรีบไปตรวจสอบว่าเซี่ยเซียนอินไปที่ไหนด้วยล่ะ!!!"