บทที่ 1

วันวิวาห์ ในวันวิวาห์ของฉันเอง คู่หมั้นของฉันกับน้องสาวของฉันที่ชื่อว่ากู้หลาน กำลังพัวพันกับความสัมพันธ์ลึกซึ้งอยู่ในห้องรับรองแขก และถูกจับได้คาหนังคาเขาต่อหน้าผู้คน

ฉันกลายเป็นตัวตลกของงาน กลายเป็นที่ซุบซิบนินทาไปทั่วทั้งงาน แต่แล้วลู่จิ่งชวนซึ่งเป็นเพื่อนเล่นวัยเด็กของฉัน กลับก้าวออกมาคลี่คลายสถานการณ์ คุกเข่าขอฉันแต่งงานต่อหน้าทุกคนอย่างเปิดเผย เพื่อปกป้องฉันจากความอับอาย

หลังแต่งงาน เขาก็ดูแลฉันอย่างดี ตามใจฉันทุกอย่าง

เพียงแต่เรื่องบนเตียงของเรานั้นไม่ราบรื่น เขามีปัญหาทางเพศมาโดยตลอด

จนกระทั่งปีนี้หลังจากที่เราได้ทำเด็กหลอดแก้ว ฉันจึงได้ตั้งครรภ์

หลังจากนั้น เขาก็ยิ่งดูแลฉันอย่างทะนุถนอมเป็นพิเศ

ฉันคิดว่า เขาคือที่พักพิงสุดท้ายของฉันอย่างแท้จริง

จนกระทั่งวันนั้น ฉันได้ยินบทสนทนาระหว่างเขากับเพื่อน

"อาชวน นายมันใจร้ายเกินไปแล้วนะ กู้หนิงดูแลนายดีขนาดนั้น นายกล้าดียังไงถึงได้สลับไข่ให้กู้หนิงอุ้มบุญแทน เพราะกู้หลานกลัวเจ็บ ไม่กล้ามีลูกงั้นเหรอ?"

"อีกอย่าง อีกสองเดือนเด็กก็จะคลอดแล้ว นายคิดจะทำยังไงต่อไป?"

เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา

"พอเด็กคลอดแล้ว ฉันก็จะอุ้มลูกไปให้อาหลาน เพื่อเติมเต็มความปรารถนาของเธอ"

"ส่วนกู้หนิง ฉันก็จะบอกเธอว่าลูกแท้งไปแล้ว"

"ชีวิตที่เหลืออยู่ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง"

มิน่าล่ะ

ความอ่อนโยนเอาใจใส่ที่ฉันเคยคิดว่าได้รับนั้น แท้จริงแล้วมันเป็นเพื่อเธอคนนั้นทั้งหมด

ฉันหันหลังกลับ และนัดหมายการผ่าตัดทันที

เด็กสกปรกคนนี้ ฉันไม่ต้องการแล้ว

และชีวิตสมรสจอมปลอมนี้ ฉันก็ไม่ต้องการมันอีกต่อไป

1.

"นายทำแบบนี้ ไม่กลัวกู้หนิงรู้หรือไง?"

ลู่จิ่งชวนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมา

"เธอไม่มีทางรู้หรอก"

"นายมั่นใจขนาดนั้นเชียวเหรอ?"

"เธอเชื่อใจฉัน" น้ำเสียงของเขามั่นคงหนักแน่น

"ตราบใดที่มันออกมาจากปากฉัน เธอก็จะไม่สงสัยเลยสักนิด"

"หลังจากความเงียบสั้น ๆ เสียงเพื่อนก็ลดต่ำลงเล็กน้อย: "ขอแค่นายไม่เสียใจทีหลังก็พอ"

เขายิ้มเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาเรียบง่ายและเบาหวิว "ไม่มีทาง"

เป็นเช่นนี้นี่เอง

ฉันยืนอยู่หน้าประตู ปลายนิ้วจิกแน่นเข้าไปในฝ่ามือ ความเจ็บปวดนั้นรุนแรงจนแทบจะชาด้าน

เดิมที ฉันตั้งใจจะมาส่งเสื้อผ้าให้เขา

ช่วงนี้อากาศเย็น กลัวว่าเขาจะสวมใส่เสื้อผ้าน้อยเกินไป

แต่ตอนนี้ ฉันกลับรู้สึกราวกับว่าหน้าอกถูกกรีดควักออกด้วยมีดอย่างแรง แล้วมีลมหนาวพัดผ่านทะลุหัวใจไป

ฉันเดินโซซัดโซเซกลับมาถึงบ้าน แม้แต่แรงจะเปิดไฟก็ยังไม่มี ขาทั้งสองข้างอ่อนยวบ ร่างกายทั้งร่างขดตัวอยู่บนโซฟา หนาวสั่นไม่หยุด

ท้องไส้ปั่นป่วน เวียนศีรษะอย่างรุนแรง น้ำตาไหลร่วงจากหางตาอย่างเงียบงัน แม้แต่แรงจะยกมือขึ้นมาเช็ดก็ยังไม่มี

เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น เขากลับมาแล้ว

เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นดังจากไกลเข้ามาใกล้ เขาเดินมาหยุดข้างโซฟา โน้มตัวลงเล็กน้อย น้ำเสียงอ่อนโยนและเจือแววความเป็นห่วงเล็กน้อย

"ทำไมไม่เปิดไฟ? พี่เลี้ยงบอกว่าเธอไม่ได้ทานข้าว ท้องไส้ไม่สบายอีกแล้วเหรอ?"

เขายื่นมือออกไป ปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา ระหว่างคิ้วเต็มไปด้วยความกังวล "อาหนิง เป็นอะไรไป?"

เขาคุกเข่าลง ฝ่ามือทาบทับลงบนหลังมือของฉัน น้ำเสียงนุ่มนวล: "ขาดอาหารไม่ได้นะ ไม่ดีต่อลูก"

ฉันจ้องมองเขา จ้องมองท่าทีที่อ่อนโยนและเอาใจใส่นี้ของเขา

ที่แท้ ความรักของคน ๆ หนึ่ง ก็สามารถแสดงออกมาได้นี่เอง

สี่ปีที่แล้ว คู่หมั้นของฉันกับน้องสาวของฉันแอบมีสัมพันธ์กันในงานแต่งงาน และถูกจับได้คาหนังคาเขาต่อหน้าผู้คน

พ่อแม่บีบบังคับให้ฉันยกคู่หมั้นให้ โดยอ้างว่าคนในครอบครัวต้องเกื้อกูลกัน ไม่ให้คนนอกหัวเราะเยาะ

แล้วประกาศต่อหน้าทุกคนว่า เจ้าสาวคือกู้หลาน

ตอนนั้น ลู่จิ่งชวนคือคนที่ยืนหยัดออกมา ขอฉันแต่งงานอย่างเปิดเผย

ในวินาทีนั้น ฉันคิดว่าเขาคือคนที่ช่วยฉันออกมาจากห้วงเหว

หลังแต่งงาน ฉันยืนอยู่เบื้องหลังเขาเสมอ คอยสนับสนุนเขาอย่างเงียบ ๆ

ใช้ความสามารถในการตัดสินใจที่เฉียบคมที่ฉันมีต่อตลาดหุ้น เพื่อช่วยเขาลงทุน ช่วยเขาวางแผน

เพียงไม่กี่ปี บริษัทของเขาก็เติบโตจากกิจการเล็ก ๆ ที่ไม่เป็นที่รู้จักกลายเป็นเศรษฐีใหม่ในตลาดทุน

จนกระทั่งปีนี้ เราทำเด็กหลอดแก้วและมีลูก ทุกอย่างช่างสมบูรณ์แบบ

เขาโอบกอดฉัน พูดว่าลูกคนนี้คือของขวัญที่เขารอคอยมานานแล้ว ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ดวงตาอ่อนโยนจนฉันแทบจะจมดิ่งอยู่ในความรู้สึกนั้น