Share

บทที่ 5

Penulis: กัมมี่
ฉันเงยหน้ามองเขา แล้วหัวเราะเยาะ: "อธิบาย? อธิบายเรื่องอะไร? อธิบายว่าคุณเอาท้องของฉันไปอุ้มบุญให้คนอื่นได้อย่างไร? หรือจะอธิบายว่าตอนฉันท้อง คุณคอยดูแลถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกับฉัน ในขณะที่แอบไปปลอบโยนเธอ?"

สีหน้าของลู่จิ่งชวนแข็งค้าง ริมฝีปากขยับ แต่ก็พูดไม่ออก

กู้หลานพุ่งเข้ามาอย่างโกรธจัดและหมดความอดทน ใบหน้ายังเจือความตกใจเล็กน้อย แต่ที่มากกว่าคือการเยาะเย้ยและความไม่พอใจ: "กู้หนิง เธอมันเห็นแก่ตัวเกินไปแล้วนะ! เธอรู้ไหมว่าตัวเองทำอะไรลงไป? เธอ... กล้าที่จะทำลายเด็ก..."

ฉันขัดจังหวะเธอ ค่อย ๆ โค้งมุมปากขึ้น น้ำเสียงเสียดสี

"ฉันทำอะไรลงไป ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องมายุ่ง"

"อีกสองเดือนข้างหน้า เธอจะสามารถคลอดอะไรออกมาได้ นั่นต่างหากคือสิ่งที่เธอควรจะคิด"

สีหน้าของกู้หลานเปลี่ยนไปอย่างมาก ถอยหลังทันทีหนึ่งก้าว มือปกป้องหน้าท้องของตัวเองอย่างควบคุมไม่ได้ในดวงตาปรากฏความหวาดกลัว

"เธอพูดเหลวไหลอะไร! ฉัน ฉัน..."

ฉันขี้เกียจจะดูการแสดงของเธออีก สายตาเหลือบมองผู้คนในห้องพักฟื้น สุดท้ายก็จับจ้องไปยังพ่อแม่ที่ยืนอยู่ด้านข้าง ด้วยสีหน้าโกรธเคือง

จริง ๆ ด้วย พวกเขาก็มาถึงแล้ว

แม่เดินมาที่
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terbaru

  • จากกันแล้วไม่มีวันหวนคืน   บทที่ 11

    ม่านตาของลู่จิ่งชวนสั่นระริกเล็กน้อย ราวกับถูกตบหน้าอย่างรุนแรงในที่สุด เขาก็ได้ตระหนักว่า การตัดสินใจของเขาในตอนนั้น ช่างโง่เขลาเพียงใดส่วนฉัน ไม่ต้องการจะเข้าไปยุ่งกับเรื่องยุ่งเหยิงของพวกเขาอีกฉันมองเขาที่ล้มอยู่บนพื้นแวบหนึ่ง น้ำเสียงราบเรียบ:"รถพยาบาลมาถึงแล้ว"เขานิ่งเงียบไปนาน ในที่สุดก็เอ่ยปากด้วยเสียงแหบแห้ง: "อาหนิง... เราสามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?"ฉันได้ฟังแล้วก็หัวเราะเบา ๆกลับไปเป็นเหมือนเดิม?สิ่งที่เขาเคยทำลายด้วยมือตัวเอง ตอนนี้เขายังคงคิดเพ้อฝันที่จะแก้ไขให้กลับคืนมาอย่างนั้นหรือ?น่าเสียดาย กู้หนิงในอดีต ได้ตายไปแล้วบนเตียงผ่าตัดฉันมองเขา สายตาเรียบเฉยและเย็นชา:"ลู่จิ่งชวน เราไม่มีอดีตที่ว่านั้นอีกต่อไปแล้ว""คุณอย่าคิดนะว่า การที่ตอนนี้คุณเสแสร้งทำเป็นเจ็บปวดและสำนึกผิด จะสามารถล้างความผิดของตัวเองได้""คนที่เลือกแต่งงานกับฉันในตอนนั้นคือคุณ คนที่หลอกว่าฉันมีลูกไม่ได้ก็คือคุณ คนที่หันไปโกหกฉันเพื่อกู้หลานก็ยังคงเป็นคุณ""ตอนนี้คุณเพิ่งจะอยากพูดคำว่าขอโทษเหรอ? คุณคิดว่ามันมีประโยชน์เหรอ?""คุณรู้สึกว่าตัวเองเจ็บปวด? คุณไม่รู้สึกว่ามันน่าขำบ้า

  • จากกันแล้วไม่มีวันหวนคืน   บทที่ 10

    พ่อก็สีหน้าเคร่งขรึมเย็นชา กำลังติดต่อทีมประชาสัมพันธ์: "ถ้าเธอต้องการทำสงครามไซเบอร์ เราก็จะเล่นกับเธอ"ทว่า ฉันกลับส่ายหน้า"ไม่จำเป็นค่ะ"พวกเขามองมาที่ฉัน และตกตะลึงไปชั่วขณะ"ถ้าเรากดอันดับยอดนิยมลง กลับจะทำให้ดูเหมือนเรากำลังหวาดระแวง" ฉันพูดช้า ๆ แววตาเย็นชา "ในเมื่อเธอกล้าโกหก หนูก็จะทำให้คำโกหกของเธอ ถูกฉีกกระชากเป็นผุยผงต่อหน้าทุกคน"พูดจบ ฉันก็เปิดโทรศัพท์มือถือ ดึงไฟล์เสียงออกมาจากโฟลเดอร์หนึ่งนั่นคือเสียงที่ฉันอัดไว้ในตอนที่ยืนอยู่หน้าบ้านตระกูลกู้ภายในนั้นบันทึกบทสนทนาในวันนั้นไว้อย่างชัดเจน"กู้หนิงเป็นใคร? ทุกสิ่งที่เธอมีมาตั้งแต่เด็กจนโต ควรเป็นของหนูไม่ใช่เหรอ?""วางใจเถอะ คู่หมั้นของเธอน่ะ เราให้เธอแล้ว ลูกก็จะยกให้เธอด้วย""รอให้เด็กคลอดออกมานะ อาหลาน อดทนหน่อย"...ฉันเผยแพร่คลิปเสียงนี้บนอินเทอร์เน็ตอย่างไม่มีการปิดบังทันทีที่คลิปเสียงถูกปล่อยออกมา กระแสความคิดเห็นของสาธารณชนก็พลิกผันอย่างกะทันหัน!อย่างไรก็ตาม ยังคงมีคนบางส่วนที่ไม่เชื่อ ถือว่าคลิปเสียงนี้อาจถูกตัดต่อหรือปลอมแปลงในเวลานั้นเอง บุคคลที่คุ้นเคยคนหนึ่ง ก็ออกมาพูดผ่านอินเทอร์เน็ตอย่

  • จากกันแล้วไม่มีวันหวนคืน   บทที่ 9

    "เธอรู้ไหมว่าตอนนี้ตระกูลกู้ตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน? เราโดดเดี่ยวในวงสังคม หุ้นส่วนเก่า ๆ ตัดขาดการติดต่อกับเราทั้งหมด สายทางการเงินของบริษัทขาดสะบั้น เงินกู้จากธนาคารก็เบิกไม่ได้ ธุรกิจดิ่งเหว!"ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสำนึกผิดและความโกรธ จ้องมองกู้หลานอย่างรุนแรง: "ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พวกเราจะตกต่ำมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?!"กู้หลานสีหน้าซีด นิ้วมือสั่นเล็กน้อย: "ไม่... เป็นไปไม่ได้... เรื่องนี้จะเป็นไปได้ยังไงกัน..."แม่ของเธอหัวเราะเยาะ ในดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ: "ถ้าไม่ใช่เพราะเธอที่อยากจะแย่งคู่หมั้นของกู้หนิงขนาดนั้น จงใจไปยั่วโมโหเธอ ทำไมเธอถึงจะต้องหักหน้ากับเราอย่างสิ้นเชิง?! ตอนนี้เธอเป็นลูกสาวของมหาเศรษฐีเบอร์หนึ่ง ตระกูลกู้ดิ้นรนแค่ไหน จะสู้พวกเขาได้เหรอ?""เธอเนี่ยนะ ทำดีไม่เป็น เอาแต่ทำให้เรื่องเสียหาย!"กู้หลานได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจก็สั่นสะท้าน อารมณ์พังทลายอย่างสิ้นเชิง: "ดังนั้นตอนนี้ทุกอย่างก็โทษหนูคนเดียวเหรอ? ตอนนั้นพวกพ่อแม่ก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ที่ให้หนูไปแย่งคู่หมั้นของเธอ ที่ให้หนูไปกดดันเธอ!"เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ: "พ่อแม่คอยปกป

  • จากกันแล้วไม่มีวันหวนคืน   บทที่ 8

    เขามองฉัน น้ำเสียงทุ้มต่ำ:"อาหนิง... ฉันไม่คิดเลยว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้"ฉันหัวเราะเยาะ แล้วจ้องมองเขาดูเหมือนเขาจะร้อนรนอยู่บ้าง จึงรีบอธิบาย: "ผมคิดมาตลอดว่า คุณอาศัยความสามารถของตัวเองคอยกดดันกู้หลานในทุกเรื่อง พ่อแม่ก็ลำเอียงเข้าข้างคุณ ผมถึงได้รู้สึกสงสารเธอ... ผมไม่รู้ว่าความจริงจะเป็นแบบนี้"คำพูดของเขาฟังดูเหมือนเป็นการสำนึกผิด แต่สำหรับฉัน มันก็เป็นเพียงการหาข้ออ้างให้กับตัวเองเท่านั้นเขาเสียใจจริง ๆ หรือเพิ่งจะเปลี่ยนใจหลังจากรู้ว่าฉันอาจเป็นคุณหนูตระกูลร่ำรวย?ฉันไม่รู้ และก็ไม่อยากรู้ฉันรู้เพียงแค่ว่า การหลอกลวงและความเจ็บปวดที่เขามอบให้ฉันนั้น จะต้องได้รับการชดใช้ฉันมองเขา แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา:"ลู่จิ่งชวน ความเสียใจไม่มีประโยชน์ การตัดสินใจของคุณในตอนนั้น จะต้องได้รับการชดใช้"ริมฝีปากของเขาสั่นเล็กน้อย ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่างอีกแต่ฉันไม่อยากฟังอีกแล้วฉันหันหลังให้ และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองไม่ผิดไปจากที่คาด อัตลักษณ์ของฉันถูกยืนยันในเวลาต่อมาฉันคือลูกสาวของมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งเมื่อพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดทราบความจริง ในแววตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยควา

  • จากกันแล้วไม่มีวันหวนคืน   บทที่ 7

    "ฉันบอกไปแล้วว่าเราไม่ยอมรับแกเป็นลูกสาวอีก ทำไมแกยังหน้าด้านมาทำอะไรอีก?!"ยิ่งเธอด่าทอคำพูดก็ยิ่งฟังดูแย่ ห้องจัดเลี้ยงพลันเงียบสงัดในทันที สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เราลู่จิ่งชวนเดินออกมาเช่นกัน ขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงทุ้มต่ำ: "อาหนิง อย่าทำแบบนี้เลย"ฉันมองเขาด้วยความเยาะเย้ย เขากำลังห้ามใครกันแน่?ห้ามให้ฉันเก็บความเจ็บปวดไว้ ไม่ให้เปิดโปงกู้หลานอย่างนั้นหรือ?"พอได้แล้ว!" พ่อพูดขึ้นด้วยสีหน้าโมโห ยกมือขึ้นแล้วตบเข้าที่ใบหน้าของฉันอย่างจัง"พวกเราไม่ควรเก็บแกมาตั้งแต่แรก!"ในวินาทีที่ฝ่ามือนี้ตกลงมา ทั้งงานก็ตกอยู่ในความเงียบงันฉันถูกตบจนหน้าหัน แก้มเจ็บปวดแสบร้อน หูอื้ออึง แต่ในใจกลับสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเป็นเช่นนี้นี่เองทุกอย่างกระจ่างแจ้งแล้วพวกเขาไม่ใช่แค่ลำเอียง แต่พวกเขาไม่เคยนับฉันเป็นสมาชิกในครอบครัวที่แท้จริง ตั้งแต่แรกแล้วฉันไม่เคยเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขาเลยฉันค่อย ๆ หันหน้ากลับมา มองชายที่เรียกตัวเองว่า "พ่อ" ที่อยู่ตรงหน้า พลางยกยิ้มเย็นชาในเวลานั้นเอง"หยุดนะ!"เสียงผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความโกรธดังขึ้น ผู้คนต่างตกตะลึงสุภาพสตรีสูงศักดิ์คนน

  • จากกันแล้วไม่มีวันหวนคืน   บทที่ 6

    ในตอนนั้น ฉันไม่มีความรู้สึกพิเศษใด ๆ เลย แม้แต่น้อย ราวกับว่าได้ตื่นจากฝันร้ายอันไร้สาระ ในที่สุดก็เป็นอิสระจากนั้น ฉันก็ตรงไปยังบริษัทการเงินที่ใหญ่ที่สุดทันทีครั้งนี้ ฉันจะไม่ใช่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังลู่จิ่งชวน ไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลกู้ที่ถูกมองข้ามอีกต่อไป ฉันจะต้องพึ่งพาตัวเอง บุกเบิกเส้นทางที่เป็นของฉันเองฉันเดินเข้าไปในอาคาร ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นว่ามีสุภาพสตรีสูงศักดิ์คนหนึ่งกำลังจ้องมองฉันอยู่ไม่ไกลเธอแต่งกายหรูหราสง่างามท่าทางภูมิฐาน แต่เมื่อเห็นฉันกลับตกตะลึง สายตาของเธอซับซ้อนและเต็มไปด้วยความเสน่หา ราวกับมองทะลุตัวฉันไปเห็นใครบางคนในอดีตเธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังเดินเข้ามา น้ำเสียงอ่อนโยนและเจือความคาดหวังเล็กน้อย: "คุณผู้หญิงคะ เราคุยกันหน่อยได้ไหมคะ?"ตอนแรกฉันลังเล ไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเธอ แต่ไม่รู้ทำไม ภายในใจกลับมีความรู้สึกผูกพันใกล้ชิดกับเธออย่างไม่มีเหตุผลสุดท้าย ฉันก็พยักหน้า:"ได้ค่ะ"หนึ่งเดือนกว่า ๆ ต่อมา มีข่าวแพร่สะพัดมาว่า กู้หลานคลอดลูกแล้วครอบครัวสามีของเธอจัดงานเลี้ยงใหญ่โต อวดอ้างไปทั่วว่าบ้านได้หลานชายตัวอ้วน บรรยากาศเต็มไปด้วยความ

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status